1. Μιὰ ἄλλη ιδιομορφία τῆς Ἐκκλησίας μας,
εἶναι ἡ σταθερότης της ὡς πρὸς τὸ οἰκουμενικόν πνεῦμα καὶ ἡ διακριτικότης της κατὰ τὰς σχέσεις μετὰ τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ορθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιών. 'Απὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μητροπολίτου Αναστασίου καὶ μέχρι τούτους τοὺς ἔσχατους καιροὺς μνημονεύουμε τὰς Αὐτῶν ̔Αγιότητας τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχών, αν και είναι ήδη Οικουμενισταί καὶ ἔχουν υιοθετήσει τὸ Νέον ἡμερολόγιον. Κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ Μητροπολίτου Αναστασίου ἐν τούτοις ἔλαβε χώραν τὸ θλιβερό γεγονός, ὅτι ὅλαι αἱ τοπικαὶ Ἐκκλησίαι εἰσῆλθον ὁριστικῶς εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών! Ο
Μητροπολίτης Αναστάσιος δεν δίστασε. Μόνη μέσα εἰς τὸν ἐλεύθεραν κόσμον ἡ Ἐκκλησία
μας ἠρνήθη τὴν Οἰκουμενικὴν κίνησιν. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ὅτι χωρὶς
λέξεις καὶ ανωφελείς αναθεματισμούς ἡ ἐλευθέρα Ρωσική Εκκλησία καταδικάζει κατὰ
τρόπο σταθερὸ καὶ ἀποφασιστικὸ τὸν Οἰκουμενισμὸν ὡς κίνημα μη ορθόδοξον!
Εκλέγει τὴν ἰδικήν της ὁδὸ μέσα εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Μίαν ὁδὸν ἰδιαιτέραν,
μοναδικήν. Ο Μητροπολίτης Αναστάσιος δὲν ἐφοβεῖτο τὴν ἀπομόνωσιν εἰς αὐτὴν τὴν ὁδόν.
Καὶ ἐν τούτοις, αὐτὸς ὁ γενναίος γέρων δεν διακόπτει την συμπροσευχὴν με
κανένα! Δεν αποκαλεί αἱρετικόν κανένα! Δεν χρησιμοποιεί κεραυνὸ καὶ βροντή, ἀλλὰ
κάνει νὰ κατέρχεται τὸ πῦρ τῆς μακροθυμίας ἐπὶ τοὺς πεπλανημένους. Αν και ἠρνεῖτο
τὸ πνεῦμα καὶ τὴν κίνησι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, απέστελλε εὐχαρίστως παρατηρητές,
διὰ νὰ μαρτυρήση περὶ τῆς ἀληθείας εἰς τὰ συνέδρια. Ανευ δισταγμού έστειλε
Παρατηρητὰς τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τὴν Σύνοδον του Βατικανού. Τοιουτοτρόπως, ἐλάμβανε
μέρος χωρίς φόβον, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἀναμειγνύη τὴν ἀλήθειαν καὶ τὸ ψεῦδος, εἰς τὴν
ζωὴν τῶν Λατίνων καὶ τῶν Διαμαρτυρομένων καὶ χωρὶς νὰ τίθεται εἰς τὴν αὐτὴν μοῖραν
πρὸς τὰς ἄλλας ὁμολογίας. Εδοκίμαζε νὰ σπείρη μέσα εἰς τὴν κίνησιν αὐτὴν
σπόρους ἀληθείας. "Αν καὶ εἰς αὐτὴν τὴν ἐποχὴν ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶχε λάβει
ευρείας διαστάσεις μέσα εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον, ὁ Μητροπολίτης δὲν ἔλαβε ὡς
πρὸς αὐτὸν μέτρα ἀποφασιστικά. Εἶναι ἡ Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων μας, ἡ ὁποία τὰ
λαμβάνει, διακηρύσσουσα τὸν Οἰκουμενισμὸν αἱρετικήν διδασκαλίαν ἀπὸ τὴν ἄποψιν
τῆς Ὀρθοδόξου Εκκλησίας. Εν τούτοις ή Σύνοδος δὲν ἐσκέφθη ὅτι ἔπρεπε νὰ ἐκβάλη ὡς
αἱρετικοὺς ὅλους τοὺς ἀντιπροσώπους ὅλων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι εἰσῆλθον
εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν. Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος απηυθύνθη
τότε, διὰ δύο μηνυμάτων ὀδύνης εἰς τοὺς ἐπισκόπους του Χριστού, υποδεικνύοντας
τὸν κίνδυνον τὸν ὁποῖον ἀντιπροσωπεύει ἡ διείσδυσις τῶν οἰκουμενιστικῶν ἰδεῶν
μέσα εἰς τὴν Ορθόδοξον συνείδησιν καὶ ὁ ἐσφαλμένων χαρακτὴρ τῶν ἰδεῶν καὶ των
θέσεων τοῦ Πατριάρχου Αθηναγόρα, χωρίς ν' ἀποκαλέση κανένα αιρετικόν! «'H Αὐτοῦ ̓Αγιότης σας», οὕτως ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Πατριάρχην τῆς
Κωνσταντινουπόλεως. Προ του τέλους του τελευταίου πολέμου ἐσυλλειτουργοῦμεν ἐλευθέρως
μετὰ τῶν ἀντιπροσώπων ὅλων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ ἐλευθέρου κόσμου καὶ μετ ̓
αὐτῶν ἀκόμη αἱ ὁποῖαι εἶχον υἱοθετήσει τὸ Νέον Ημερολόγιον, καὶ μετ' αὐτῶν ἀκόμη
αἱ ὁποῖαι εἶχον σαγηνευθῇ ἀπὸ τὸν Οίκουμενισμόν! ... Μέσα εἰς κάθε τοπικὴν Ἐκκλησίαν,
μακρὰν τῶν ἐπισήμων ἀντιπροσώπων της συχνὰ χωρὶς ἐλευθερίαν καὶ ἐξαρτωμένων ἀπὸ
περιπλόκους πολιτικὰς περιστάσεις ὑπάρχει τὸ Σῶμα τὸ ἴδιο τῆς Ἐκκλησίας οἱ εὐσεβεῖς
ποιμένες καὶ πιστοί, οἱ ὁποῖοι φοβοῦνται τὸν Θεὸν — αὐτοὶ ἐπὶ παραδείγματι οἱ ὁποῖοι
ἔσωσαν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν οἱ ἐπίσημοι ἀντιπρόσωποι της
υπέγραψαν τὴν ἕνωσιν τῆς Φλωρεντίας. Αλλοίμονον εἰς ἡμᾶς, ἐὰν δὲν τὸ βλέπωμεν, ἐὰν
είμεθα έτοιμοι να διακόψωμεν τὸν δεσμὸν τῆς προσευχῆς, τὴν ἐν Χριστῷ ἐνότητα
μετ ̓ αὐτῶν τῶν πραγματικῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτημάτων τῶν
ἐπισήμων συγχρόνων ἀντιπροσώπων των, ἴσως ἀναξίων... Ποῖον εἶναι περισσότερον
σπουδαῖον δι ̓ ἡμᾶς, ἡ Ἐκκλησία καὶ αἱ ζῶσαι δυνάμεις της ἢ οἱ ἐπίσημοι ἀντιπρόσωποί
της, οἱ στιγμιαῖοι καὶ ἴσως ἀνάξιοι; Εἶναι ἀληθές, ὅτι ἐξ αἰτίας τούτων τῶν
τελευταίων θὰ σχίσωμεν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν ή
πλειονότης σκέπτεται όπως ἐμεῖς, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν, παρά τὴν ἀναξιότητά μας,
πνέει Πνεῦμα ̔́Αγιον; Αλλά, ποῖον θὰ τιμωρήσωμεν οὕτω; Μόνον τον εαυτόν
μας!..»
2. Θεωρώ καθήκον μου να μοιραστώ μαζί σας,
αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, τη χαρά της αδελφικής μας κοινωνίας στη Γ΄
Πανδιασπορική Σύνοδο της Ελεύθερης Ρωσικής Εκκλησίας στο εξωτερικό.
Και εσείς ήσασταν συμμετέχοντες μέσω των επισκόπων-αντιπροσώπων σας, και χάρη
στη δική σας υλική βοήθεια, καταφέραμε να συγκεντρωθούμε στη Σύνοδο.
Οφείλω να σας διαβεβαιώσω ότι η Σύνοδος διεξήχθη σε πλήρη ομογνωμία και
ομοψυχία. Νιώσαμε έναν ζωντανό σύνδεσμο με τους καλούς μας ποιμένες και τους
πιστούς αντιπροσώπους-λαϊκούς, που συγκεντρώθηκαν από κάθε άκρη του κόσμου.
Συνήθως χωρισμένοι από απόσταση και χρόνο, ήμασταν μια οικογένεια που ζούσε μια
κοινή εκκλησιαστική ζωή! Οι δύο εβδομάδες κοινής εργασίας μας ένωσαν τόσο, που
η αποχώρηση μάς λύπησε βαθύτατα.
Η Σύνοδος πρώτα απ’ όλα ομολόγησε την ακλόνητη πίστη της στη Μία, Αγία,
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και επιβεβαίωσε την ετοιμότητά της να
διαφυλάξει αυτήν την πίστη και την κανονική τάξη, σε υπακοή στους αρχιερείς
της.
Κατά τη γνώμη πολλών συμμετεχόντων, η παρούσα Σύνοδος ξεπέρασε όλες τις
προηγούμενες Συνόδους της Διασποράς, των ετών 1921 και 1938. Αποδείχθηκε ότι
ήταν κάτι περισσότερο από «πανδιασπορική», αφού συμμετείχαν και ζωντανές
δυνάμεις από τη σύγχρονη Ρωσία. Σ’ αυτήν, για πρώτη φορά, μίλησε η πολύπαθη
πατρίδα μας, που έως τώρα σιωπούσε. Εκπροσωπήθηκε από τους καλύτερους υιούς
της, που πρόσφατα εγκατέλειψαν τη χώρα — πεπεισμένους ορθόδοξους χριστιανούς
και σπουδαίους συγγραφείς. Αν και δεν συμμετείχαν προσωπικά, οι φωνές και οι
απόψεις τους ακούστηκαν στη Σύνοδο. Αυτή η ζωντανή επαφή με την πατρίδα έδωσε
στη Σύνοδο έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, την ανέβασε σε επίπεδο ανώτερο από εκείνο
της Διασποράς. Πολλοί την είδαν ως προανάκρουσμα μιας ΠΑΝΡΩΣΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.
Αισθανόμενοι λοιπόν αυτήν την ευθύνη απέναντι στην Εκκλησία και την πατρίδα,
σκεφτήκαμε πρώτα το εκκλησιαστικό μας ενωτικό χρέος στο εξωτερικό. Η Σύνοδος
απηύθυνε ειλικρινή έκκληση προς τους αδελφούς της Αμερικανικής Εκκλησίας και
εκείνους του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Ευρώπη, καλώντας τους να
ενισχύσουν την ενότητα της Ρωσικής Εκκλησίας με το αδελφικό πνεύμα.
Όλοι φέρουμε ευθύνη, αν όχι για το ίδιο το γεγονός του σχίσματος, τότε
τουλάχιστον για την αποξένωση που συντηρήθηκε για χρόνια από αμοιβαίες
καταδίκες, διαιρέσεις, μισαλλοδοξία και αυτοδικαίωση……
Η Σύνοδος μαρτύρησε επίσης ότι η Εκκλησία μας αναμφίβολα διατηρεί ενότητα με
όλα τα τέκνα της Οικουμενικής Εκκλησίας που παραμένουν πιστά στην Ορθοδοξία.
Η Σύνοδος άγγιξε και το θέμα του σύγχρονου μοντερνισμού. Επιβεβαίωσε εκ νέου
ότι η Εκκλησία μας θεωρεί την εισαγωγή του νέου ημερολογίου λανθασμένη, καθώς
φέρνει ανωμαλία στην εκκλησιαστική ζωή και οδηγεί τελικά σε σχίσμα. Δεν το
αποδέχεται και αποφεύγει συλλειτουργίες με όσους το έχουν αποδεχθεί, αν και το
ανέχεται προσωρινά από οικονομία, ειδικά για τους προσήλυτους από το
"σιδηρούν παραπέτασμα", που έχουν ανατραφεί σε αυτό εδώ και πάνω από
πενήντα χρόνια.
Τέλος, στους υπερβολικά ζηλωτές υπενθύμισε ότι το ζήτημα της χάριτος μπορεί να
το επιλύσει μόνο μία Ορθώς Συγκληθείσα και Κανονικά Συγκροτημένη Οικουμενική Σύνοδος.
Ἡ ἐκκλησία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας (2o ΜΕΡΟΣ)
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου