(Σημ. Ο Πανιερώτατος συνδεόταν στενότατα με τον Άγιο Παΐσιο δεκαέξι χρόνια)
Ακούγονται, ακούγονται, ακούγονται πολλά.. Δεν ήθελα τίποτα, να ζούσε ο γέρων Παΐσιος και θα έπιανε ένα βούρδουλα και θα έδινε ώσπου έβλεπε μπροστά του! Κι όποιους έβλεπε μπροστά του!
Πραγματικά τίποτα δεν τον εκνεύριζε -να με συγχωρέσει ο γέροντας που λέω έτσι, λέω για να καταλάβετε ότι- τίποτα δεν τον στεναχωρούσε τόσο όσο όταν του έβαζαν στο στόμα του λόγια που δεν τα έλεγε ή ερμήνευαν πράγματα τα οποία ο άνθρωπος δεν τα είπε έτσι.
Έλεγε και αστεία ο γέροντας.
Καμιά φορά άμα έβλεπε κανένα παλικάρι, έλεγε: "Άντε ρε λεβέντη, πάρε κι ένα λουκούμι να πάμε να πάρουμε την Πόλη!"
Το έλεγε για αστείο!
Έδεσες το ψιλό μαντήλι ότι θα πας εσύ να πάρεις την Πόλη;
Ξέρετε πόσοι πελλοί (τρελοί) ερχόντουσαν; Συγνώμη που το λέω έτσι...
Μια φορά πήγα, βρίσκω έναν εκεί και έλεγε κάτι του γέροντα Παΐσιου και γέλαγε ο Γέρων Παΐσιος. Και μου λέει: "Έλα εδώ, έλα εδώ, σε θέλω".
Λέω: "τι είναι γέροντα;"
Μου λέει: "έλα εδώ διότι έχουμε ένα μεγάλο θέμα. Αυτός ο κύριος εδώ θα είναι ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως!
Να σας συστήσω! Από δω ο Παπαθανάσης."
Εντάξει, λέω, χαίρω πολύ!
"Και τώρα θα πάει να πάρει την Πόλη κι εγώ θα γίνω Πατριάρχης!" λέει ο γέροντας.
Του λέει μετά: "δύο λεπτά ρε παιδί, να γίνω Πατριάρχης αλλά πρέπει να πάω στον Φιρφιρή να μάθω τις καταβασίες πρώτα και μετά να πάω στον παπα-Αρσένη (είχε ένα παπα-Αρσένη, οδοντίατρο) να μου βάλει και μια μασέλα" (γιατί του έλειπαν δόντια). Αστεία πράγματα!
Πολλοί άνθρωποι άκουγαν πολλά και τα ερμήνευαν όπως ήθελαν.
Ο γέροντας έλεγε και αστεία, έλεγε και πράγματα στη ρύμη του λόγου..
Άλλοι έπιαναν τα αστεία και τα κάνανε προφητείες, άλλοι τα παρερμήνευαν,
έβαζαν διάφορα πράγματα και έχει βγει πλέον ένα σύννεφο προφητειών ότι τα είπε ο γέροντας Παΐσιος.
Μα εμείς τόσα χρόνια κοντά του, εγώ δεκαέξι χρόνια συνδεόμουν στενότατα με αυτόν τον Άγιο άνθρωπο, τέτοια πράγματα που λέγονται δεν τα ακούσαμε!
Εσείς που πήγατε μια φορά πώς τα ακούσατε; Και πώς σας τα είπε μάνι-μάνι όλες αυτές τις προφητείες και τις γράψατε;
Ο γέροντας έλεγε, πράγματι, θα σας πω τι έλεγε.
Έλεγε, πράγματι, ότι θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη. Αυτό το έλεγε.
Δεν έλεγε ποτέ πότε θα την πάρουμε.
Δεν είπε σε 10 χρόνια, σε 12 χρόνια, σε 15 χρόνια. Δεν το είπε ποτέ.
Έλεγε ότι οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβά τους στο ζωνάρι τους. Αυτή τη φράση έλεγε. Έλεγε: "Οι Τούρκοι τα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι".
Ιδίως αν ήμασταν τίποτα Κύπριοι, τίποτα Μικρασιάτες το έλεγε αυτό.
Εννοούσε ότι: "μη φοβάστε, οι Τούρκοι θα καταστραφούν μια στιγμή".
"Τα κόλλυβα στο ζωνάρι" δηλαδή όπου να'ναι θα πάθουν κακό.
Έλεγε ότι η Τουρκία θα καταστραφεί και θα φύγουν οι Τούρκοι.
Και ότι θα ξαναπάρουν πίσω την Καππαδοκία, τους Αγίους αυτούς τόπους. Αυτά τα 'λεγε. Αλλά δεν έλεγε πότε θα γίνουν αυτά τα πράγματα. Αυτά μπορεί να γίνουν σε 100 χρόνια, σε 200 χρόνια, σε 500 χρόνια. Δεν έλεγε ποτέ ημερομηνίες.
Ούτε ποτέ ήταν του πνεύματος: "ξέρετε, πάτε αγοράστε τρόφιμα και έρχεται πόλεμος!"
Απαπαπα! Όταν το άκουγε αυτό το πράγμα σηκώναν οι τρίχες της κεφαλής του!
Μια φορά ήμουν παρών, ήρθε ένας και του λέει: "Γέροντα, θα γίνει πόλεμος;"
"Γιατί, βρε", του λέει, "θέλεις να μάθεις αν θα γίνει πόλεμος;"
Λέει: "γέροντα, να αγοράσουμε τρόφιμα!"
-Τι τρόφιμα μωρέ θα αγοράσεις;
-Εε, να αγοράσουμε γάλα, μακαρόνια...
-Βρε χαμένε, του λέει -έτσι ακριβώς όπως σας λέω: "βρε χαμένε"- και πόλεμος να γίνει θα πας να πίνεις γάλα, βρε συ; Δηλαδή θα έχεις όρεξη να πίνεις γάλα; Τι είναι αυτά τα πράγματα που λες; Δεν ντρέπεσαι;
Δηλαδή γινόταν έξω φρενών να λέγονται τέτοια πράγματα!
Και να μαζέψεις μέσα στο σπίτι σου, και να μην έχει ο γείτονας, δε θα δώσεις στο γείτονά σου;
Τι λογική να μαζεύεις τρόφιμα άμα γίνει πόλεμος; Γινόταν εκτός εαυτού όταν του λέγανε αυτά τα πράγματα!
Και όταν έλεγε κάτι, το έλεγε για να βοηθήσει πνευματικά τους ανθρώπους:
-Γέροντα, θα ελευθερωθεί η Κύπρος;
-Άμα ελευθερωθείτε από τα πάθη σας, έλεγε, θα ελευθερωθεί και η Κύπρος.
Ο γέροντας ήταν Άγιος άνθρωπος.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση τώρα που πήγα στην Κόνιτσα και πήγα στο σπίτι του, το πατρικό του σπίτι, που ζει ακόμα ο αδερφός του ο τελευταίος, ο Ραφαήλ, και η νύφη του και είναι το μοναστήρι της Μονής Στομίου, στην Κόνιτσα. Κατέβαινε από το μοναστήρι στην Κόνιτσα -που η Κόνιτσα τι είναι, είναι 3.000 κόσμος, μια μικρή πολίχνη, ας πούμε -και δεν πήγαινε σπίτι του! Πήγαινε το βράδυ και έμενε στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας. Που το σπίτι του είναι από εδώ ίσα με την τσαμούδα. Δεν πήγαινε σπίτι του. Δεν πήγε ποτέ σπίτι του ως μοναχός.
Ρώτησα, λέω: "Ερχόταν εδώ; Πού έμενε όταν ερχόταν εδώ ο γέροντας;"
Μου λέει η νύφη του: "Πάτερ μου, δεν ήρθε ποτέ σαν μοναχός. Από την ημέρα που έγινε μοναχός, ενώ ερχόταν στην Κόνιτσα από το μοναστήρι για να ψωνίσει, να κάνει δουλειές, διανυκτέρευε στο Εκκλησάκι, δεν πήγαινε σπίτι του".
Δηλαδή ο γέροντας ήταν ένας άνθρωπος που ήταν υπεράνω των επιγείων πραγμάτων, απάντων. Άρα εκείνο που τον ενδιέφερε πρώτιστα ήταν η πνευματική ελευθερία. Η ελευθερία και η σωτηρία του κόσμου και των ανθρώπων. Όχι αν θα πάρεις την Αμμόχωστο, ή αν θα πάρεις την Καππαδοκία, ή αν θα πάρεις την Κωνσταντινούπολη.
Βέβαια ήταν Μικρασιάτης. Ήταν Καππαδόκης. Αγαπούσε την πατρίδα του, αγαπούσε τον τόπο του. Νοσταλγούσε όλη εκείνη την Καππαδοκική παράδοση και τη Μικρασιατική ευλάβεια και αγιότητα και λοιπά. Αλλά το πρώτο που τον ενδιέφερε ήταν οι άνθρωποι να είναι κοντά στο Θεό και να σώζονται. Όχι αν θα πάνε πίσω ή δεν θα πάνε. Το να πάνε πρωτίστως στη βασιλεία του Θεού και ύστερα όλα τα υπόλοιπα. Και αυτά μιλούσε και αυτά έλεγε και ποτέ δεν ήταν άνθρωπος ο οποίος έλεγε πράγματα για να τρομοκρατήσει τον κόσμο!
Ή για να δημιουργήσει εντυπώσεις, ή για να δημιουργήσει θόρυβο...
Οπότε όλα αυτά τα οποία λέγονται και ακούγονται είναι έξω από το πνεύμα του γέροντος Παϊσίου. Ούτε τον εκφράζουν ούτε και έχουν εμπιστοσύνη. Ο γέροντας ήταν σοβαρός άνθρωπος, ήταν Άγιος άνθρωπος, ήταν σοφός άνθρωπος, μετρημένος, ήξερε τι έλεγε. Και δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη
διότι, λένε: "εγώ που πήγα, μου είπε έτσι και έτσι.."
Μα, εσύ που πήγες, λες, σου είπε έτσι..
Πόσες φορές μάς είπαν, πολλές φορές, ακόμα όταν ζούσε, ερχόντουσαν - εγώ ήμουνα θυρωρός στη μονή εκεί κοντά- και λέγανε:
-Ξέρεις, πήγαμε στον γερο-Παΐσιο και μας είπε αυτό και αυτό το πράγμα!
-Σοβαρά; Σας είπε αυτό;
-Σοβαρά!
Πηγαίναμε το απόγευμα εμείς στο γέροντα.
-Γέροντα, μάθαμε σήμερα είπατε αυτό το πράγμα;
-Εγώ, λέει, είπα αυτό το πράγμα;
-Μα, έτσι μας είπαν οι προσκυνητές!
-Δεν είπα εγώ τέτοιο πράγμα! Ούτε εννοούσα αυτό έτσι όπως το λέτε εσείς!
Δηλαδή, πολλές φορές, τα πράγματα άλλαζαν. Είτε δεν τα καταλάβαιναν σωστά είτε τα μετέφεραν λάθος.
Οπότε δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη όλες αυτές οι προφητείες και όλα αυτά: ο τάδε κύριος μού είπε αυτό.., ο άλλος κύριος μού είπε το άλλο...
Αυτά είναι λόγια του καθενός. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη.
Αλλά επαναλαμβάνω: Ο γέροντας ήταν και αυτός ένας άνθρωπος. Δεν ήταν προφήτης από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε. Γράφει μια επιστολή, ξέρω γω, στα τριάντα του χρόνια. Ε, μιλά σαν ένας 30χρονος άνθρωπος.
Άλλως πώς ήταν ο γέροντας Παΐσιος στα τριάντα του χρόνια άλλως πώς ήταν στα εβδομήντα του. Έτσι δεν είμαστε όλοι;
Βέβαια ο συγκεκριμένος γέροντας ήταν ενάρετος και Άγιος άνθρωπος από νεαρή ηλικία. Και αξιοθαύμαστος ο βίος του.
Αλλά σίγουρα, κάθε Άγιος έχει μία πορεία και τελειούται εν τω πορεύεσθαι τη ζωή του. Και οι Άγιοι ωριμάζουν εν τω πορεύεσθαι. Δεν γεννιούνται αλάνθαστοι ούτε γεννιούνται θεόπνευστοι και προφήτες...
Πρέπει να είμαστε πολύ διακριτικοί. Κριτήριο είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι υπεράνω των Αγίων. Δεν είναι οι Άγιοι υπεράνω της Εκκλησίας! Η Εκκλησία είναι αυτή η οποία θα σφραγίσει ακόμα και τις ερμηνείες της Αγίας Γραφής και των προφητειών και όλων.
Άρα λοιπόν, αδερφοί μου, να μην λαμβάνεται καθόλου υπόψιν όλες αυτές τις λεγόμενες "προφητείες".Τι πρέπει να κοιτάζουμε;
Αυτά που πράγματι έλεγε ο γέροντας Παΐσιος για τη σωτηρία μας. Να αγωνιζόμαστε με φιλότιμο να μη λυπήσουμε το Χριστό.
Να αγωνιζόμαστε να πάμε όχι στην Κωνσταντινούπολη αλλά στη βασιλεία του Θεού!
Και τι θα ωφελήσει αν πάω στην Κωνσταντινούπολη και την πάρω
και χάσω τη βασιλεία του Θεού, δηλαδή;Θα με σώσει η Κωνσταντινούπολη;
Ή η βασιλεία του Θεού είναι το ζητούμενο;
Μακάρι να έρθει εκείνη η ώρα να μας αξιώσει ο Θεός να πάρουμε την Πόλη.
Είμαστε Ρωμιοί, είμαστε Έλληνες θέλουμε να την πάρουμε. Θέλουμε να χαρούμε εκείνη τη στιγμή. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο
της ζωής μας. Δεν είναι το νόημα της ζωής μας η Κωνσταντινούπολη αλλά η Άνω Ιερουσαλήμ! Ούτε η κάτω Ιερουσαλήμ, ούτε αυτή καν η επίγεια Ιερουσαλήμ. Η Άνω, η βασιλεία του Θεού, η Άνω Ιερουσαλήμ.
Τα άνω ζητείτε!
«Οὐ γάρ ἐχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλαά τηήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».
Επιζητούμε τη βασιλεία του Θεού.
Αυτό έλεγε ο Γέρων Παΐσιος: "αγωνίζεστε με φιλότιμο να πάρετε τη βασιλεία του Θεού και τα άλλα θα τα δώσει ο Θεός, αν χρειάζονται".
Μην μπαίνουμε στη λογική η οποία παρουσιάζει τους Αγίους σαν μέντιουμ, σαν φακίρηδες. Σαν ανθρώπους οι οποίοι έλεγαν, ας πούμε, πράγματα είτε για να τρομοκρατούν είτε για να θαμπώνουν.
Ούτε χρησιμοποιούσαν το προφητικό χάρισμα για να εκβιάσουν την ελευθερία του άλλου ανθρώπου.
Και κάτι και τελειώνω.
Ξέρετε μπορεί, καμιά φορά, ο Ίδιος ο Θεός να αλλάξει ακόμα και την προφητεία που δίνει ο Ίδιος. Απλό και σαφέστατο παράδειγμα με τον Προφήτη Ιωνά.
Ο Θεός μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα Του. Δεν δεσμεύεται ο Θεός. Ο Θεός έχει ελευθερία. Είναι υπεράνω αυτών των πραγμάτων. Οπότε μπορεί, όντως, να είναι και προφητεία ένα γεγονός -όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση (με τον προφήτη Ιωνά) που το λέει η Αγία Γραφή- και τελικά ο Θεός να αλλάξει τη γνώμη Του γιατί βρέθηκε μετάνοια στους ανθρώπους ή Άγιοι προσευχήθηκαν και άλλαξαν τα δεδομένα.
Ο Θεός δεν υπόκειται σε δεσμά ανθρώπινα. Γι'αυτό εμείς πρέπει να κοιτάζουμε αυτό που πράγματι έλεγαν οι Άγιοι.
Και θυμάμαι τότε και με τον αντίχριστο, αυτά που λέγανε... Και ρωτούσαμε τους γέροντες. Και τι λέγανε, και ο γέρων Παΐσιος και ο παπά Εφραίμ:
"Εσείς να κάνετε τα πνευματικά σας καθήκοντα, να είστε καλοί μοναχοί, να είστε καλοί Χριστιανοί, να αγαπάτε το Θεό, να αγαπάτε την Εκκλησία, να ζείτε μέσα στα μυστήρια και αφήστε τα όλα αυτά τα πράγματα!"
Ποιο είναι το ζητούμενο;
Αν θα πάρω την Κωνσταντινούπολη ή τι λέει η προφητεία; ή τι λέει το Ευαγγέλιο!
Το Ευαγγέλιο δεν το διαβάζουμε και μαθαίνουμε τις προφητείες απ' έξω!
Αυτό είναι το ζητούμενο;
Δεν μας χρειάζονται οι προφητείες.
Το Ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού χρειάζεται! Ό,τι μας είπαν οι άγιοι, σεβαστό. Το αφήνουμε εκεί. Όταν θα επαληθευτεί θα το δούμε.
Εμείς να είμαστε έτοιμοι εις μετάνοια ανά πάσα στιγμή. Να συναντήσουμε το Χριστό κατά την έξοδό μας από τον βίο αυτόν και να ζούμε ενωμένοι με την Εκκλησία και τα Άγια μυστήρια. Αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό έλεγαν οι Άγιοι!
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού/πηγή
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου