Περί του αποσπάσματος εκ της Πατριαρχικής προσφωνήσεως: «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χείρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ....» (Ζ΄ Μέρος)

Β ́

Λυπούμεθα καὶ ἀγωνιοῦμεν διὰ τὰς πανθρησκειακὰς συμπροσευχάς, τῶν ὁποίων εἶναι προφανὴς ὁ συγκρητιστικός χαρακτήρ.

Ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν συμπροσευχὴν τῆς Ἀσσίζης (1986), δὲν ἔπαυσαν νὰ ἐπαναλαμβάνωνται κατ' ἔτος αἱ πανθρησκειακαὶ αὗται ἐκδηλώσεις, διὰ νὰ λάβουν ὀδυνηρὰς διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους διαστάσεις εἰς τὴν ἐν Ρουμανία 12ην πανθρησκειακὴν συμπροσευχὴν τῆς 30ῆς Αὐγούστου 1998.

Διατὶ ἀράγε πρέπει νὰ συμπαρασυρώμεθα οἱ Ὀρθόδοξοι εἰς τοιαύτας συμπροσευχὰς ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντας αὐτὰς ρωμαιοκαθολικούς παράγοντας, τῶν ὁποίων οἱ στόχοι ἐξυπηρετοῦν τὰς παπικὰς ἀξιώσεις διὰ πνευματικὴν ἀρχηγίαν εἰς τὴν Εὐρώπην, τουλάχιστον;

Ἐπιπλέον μία τοιαύτη πρακτική συμπροσευχῶν ἀντίκειται σαφῶς εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχετε, βεβαίως, συμμετάσχει Ὑμεῖς προσωπικῶς εἰς τοιαύτας συμπροσευχάς, ἀλλά συμμετέσχον Ὀρθόδοξοι ἱεράρχαι καὶ μάλιστα Προκαθήμενοι Εκκλησιῶν. Εἰς τὴν Ρουμανίαν ὁ παπικὸς καρδινάλιος καὶ ὁ Πατριάρχης εὐλόγησαν ταυτοχρόνως μικτὸν ἐκκλησίασμα ἐκ Ρωμαιοκαθολικῶν, Οὐνιτῶν καὶ Ὀρθοδόξων.

Ἡ συμπροσευχὴ τῆς Ρουμανίας ἀνοίγει τὴν κερκόπορταν, διὰ τῆς ὁποίας θὰ κινδυνεύσῃ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μίαν πνευματικὴν ἅλωσιν. Ὁ Μακ. Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ἀδυνατεῖ, ὡς φαίνεται, νὰ ἀντισταθῇ εἰς τὴν πολιτικὴν τῶν ἡγετῶν τῆς Χώρας του, ἡ ὁποία προβλέπει ἀνοίγματα πρὸς τὴν Δύσιν καὶ εἰς τὰ πλαίσια αὐτὰ προσφάτως ἐπραγματοποιήθη ἐπίσημος ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς Ὀρθόδοξον Χώραν, διὰ πρώτην φοράν εἰς τὴν ἱστορίαν. Αμνηστεύονται ἆρά γε τὰ ἐπί αἰῶνας ἐγκλήματα τῶν Οὐνιτῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ἀποδεχόμεθα εἰς τὴν πρᾶξιν τὴν ὕπαρξιν καὶ δραστηριότητα τῶν οὐνιτικῶν ὁμάδων;

Ἐφ ̓ ὅσον, ἄλλωστε, οὐδεμία προοπτική διαφαίνεται εἰς τοὺς ἑτεροδόξους Χριστιανοὺς νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ αἱρετικά δόγματα καὶ τὰς ἀντιευαγγελικὰς διδασκαλίας, εἰς τὶ θὰ ἐξυπηρετήσουν αἱ συμπροσευχαί, παρὰ εἰς τὴν ἄμβλυνσιν τοῦ Ὀρθοδόξου αἰσθητηρίου καὶ συγκρητιστικὴν σύγκλισιν;

Πῶς, τέλος, θὰ δικαιολογήσωμεν τὰς συμπροσευχάς μετὰ ἑτεροθρήσκων; Αναγνωρίζουν ἀράγε οἱ ἐκεῖ συμπροσευχόμενοι Ορθόδοξοι ἐκπρόσωποι ὅτι καὶ ὑπὸ τῶν λοιπῶν ἑτεροδόξων καὶ ἑτεροθρήσκων ὀρθῶς δοξολογεῖται καὶ λατρεύεται ὁ Θεός; Δὲν εἶναι ἡ τοιαύτη τοποθέτησις ἀντίθετος πρὸς τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον καὶ ἑπομένως βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Εὐλαβῶς εἰσηγούμεθα ὅπως μερίμνῃ Υμῶν διὰ πανορθοδόξου ἀποφάσεως ἀπαγορευθοῦν αἱ συμπροσευχαὶ μετὰ ἑτεροδόξων καὶ μάλιστα ἑτεροθρήσκων, αἱ ὁποῖαι ἀντίκεινται εἰς τὰς ἐπιταγὰς τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ εἰς τοὺς Ἱερούς Κανόνας καὶ προετοιμάζουν τὸ ἔδαφος διὰ τὴν πανθρησκείαν τῆς λεγόμενης “Νέας Ἐποχῆς” ἐπὶ καταφρονήσει τῆς μοναδικότητος τῆς διὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρίας.

Γ ́

Βαθυτάτην λύπην μᾶς προεξένησε καὶ ἡ ἔκδοσις τοῦ περιοδικοῦ GOD & RELIGION, τοῦ ὁποίου τὸ περιεχόμενον ἐξυπηρετεῖ τὸν διαθρησκειακὸν συγκρητισμόν. Παρὰ τὴν διαβεβαίωσιν τῶν συντακτῶν τοῦ περιοδικοῦ ὅτι δὲν σκοπεύουν εἰς τὸν συγκρητισμόν, ἐν τούτοις ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς θρησκειολογικῆς προσεγγίσεως συγχρόνων θεμάτων προβάλλονται ἀπόψεις ποὺ παραθεωροῦν τὴν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ καὶ τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Οὐχὶ δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ δυστυχῶς προβάλλονται καὶ παραστάσεις ὑβριστικαὶ διὰ τὸ Πανάγιον πρόσωπον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὑπὸ τὴν προοπτικὴν αὐτήν, ἡ ὑποστήριξις τῆς τοιαύτης ἐκδόσεως δι' ἐπαινετικῶν ἐπιστολῶν ὑπὸ ὡρισμένων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων ἀποτελεῖ μέγιστον κίνδυνον παραπλανήσεως τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ὅτι πρόκειται διὰ Ὀρθοδόξου φρονήματος περιοδικόν.

Εἰδικώτερον μᾶς ἐλύπησεν ἡ παραχώρησις Ὑμετέρας εὐλογίας διὰ τὴν ἔκδοσιν του, καθὼς καὶ ἡ δημοσίευσις εἰδικῆς συνεντεύξεως, τὰ ὁποῖα ἐχρησιμοποιήθησαν ὡς ἰσχυραὶ ἀποδείξεις ὅτι συμφωνεῖτε μὲ τὴν γραμμὴν τῶν συντακτῶν τοῦ περιοδικοῦ.

Θέλομεν νὰ γνωρίζητε, Παναγιώτατε, ὅτι διὰ τὸ Σεπτόν Σας πρόσωπον καὶ διὰ τὸν θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τρέφομεν τὴν εὐλάβειαν, τὴν ὁποίαν ὁρίζουν ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἱστορία τοῦ μαρτυρικοῦ Γένους μας. Διὰ τοῦτο θλιβόμεθα ὑπερμέτρως βλέποντες εἰς τὸ περιοδικὸν τοῦτο παρὰ ταῖς Ὑμετέραις φωτογραφίαις καὶ διαφημήσεις μετὰ φωτογραφιῶν ἡμιγύμνων γυναικῶν καὶ ἄλλων σκηνῶν ἀπαδουσῶν πρὸς τὴν ἱερότητα τοῦ Ὑμετέρου λειτουργήματος.

Θεωροῦμεν ὅτι οἱ συντάσσοντες τὸ περιοδικὸν προσποιούμενοι ἀντικειμενικότητα ἀποβλέπουν εἰς τὴν μείωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως διὰ τῆς συγκατατάξεως αὐτῆς μετὰ τῶν ἄλλων ψευδῶν θρησκειῶν, ὡς τοῦτο ἐμφαίνεται ἀπὸ τὴν σχετικὴν ἀρθρογραφίαν. Μηνύματα, ὡς π.χ. «Θρησκεία: θυσία στὸ ἱερὸ τῶν θεῶν» μὲ παράθεσιν τῶν συμβόλων τῶν θρησκειῶν παρὰ τὸν Χριστιανικὸν Σταυρόν, «Ὁ Θεὸς εἶναι παντοῦ» -ἐννοεῖται, εἰς ὅλας τὰς θρησκείας-, «δεν νομίζω, ΠΙΣΤΕΥΩ» -προδήλως, εἰς τὰ διαφημιζόμενα βιβλία περὶ Ἰσλάμ, Ἰουδαϊσμοῦ, Βουδδισμοῦ κ.λ.π., βεβαιοῦν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.

Ἡ «ἀντικειμενική» ἐπίσης παρουσίασις σοβαρῶν ἠθικῶν καὶ κοινωνικῶν προβλημάτων μειώνει τὴν αὐθεντικότητα τῆς γνησίας Ορθοδόξου Χριστιανικῆς ἠθικῆς. Ἡ προβαλλομένη φράσις π.χ. «ἡ καθιέρωση τοῦ μέτρου -ἐννοεῖ τὴν εὐθανασίαν- θά ἀποτελοῦσε ὀρθολογικὴ πράξη φιλανθρωπίας», συνιστᾷ ὑποσυνείδητον τουλάχιστον μήνυμα ὑπὲρ τῆς εὐθανασίας.

Καθ' ἡμᾶς, ἀκόμη καί τινες τῶν ὁμιλούντων δῆθεν ἀπὸ Ὀρθοδόξου ἀπόψεως δὲν ἐκφράζουν κατὰ τὸ πλεῖστον τὰς ἀληθεῖς Ὀρθοδόξους θέσεις.

Διὰ τὴν τοιαύτην υπονόμευσιν τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ὄχι μόνον λυπούμεθα, ἀλλὰ καὶ πληρούμεθα ἱερᾶς ἀγανακτήσεως.

***

Παναγιώτατε,

Μὲ πόνον συντάσσομεν τὰς γραμμὰς αὐττάς. Βλέπομεν νὰ κυριαρχῇ εἰς τὸν κόσμον μία γενικευμένη ἀκηδία, τῆς ὁποίας ἀποτελέσματα εἶναι τὰ ἀνωτέρω ἀνησυχητικὰ φαινόμενα. Ἡ περὶ τὴν ἀληθῆ Πίστιν εὐαισθησία τῶν Ὀρθοδόξων ὁσημέραι ἀμβλύνεται, ἀκολουθοῦσα τὴν ἔκπτωσιν ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴν ἠθικὴν καὶ τὴν αὔξησιν τῆς ἀνθρωπίνης φιλαυτίας καὶ ἀλαζονίας. Ποία θὰ εἶναι ἡ κατάληξις;

Οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί, κατὰ τὰς παρούσας δυσμενεῖς δι' ἡμᾶς συνθήκας, ἔχομεν ἀνάγκην πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως, διὰ νὰ ἀντιλαμβανώμεθα «τὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον» (Ρωμ. 12, 2).

Δὲν εἶναι ἴσως ἄσχετος πρὸς ταῦτα καὶ ἡ δεινή καταδρομὴ τῶν συγχρόνων βαρβάρων κατὰ τοῦ ὁμοδόξου Σερβικοῦ λαοῦ. Πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν ἐκτυλίσσεται Ε ́ Σταυροφορία διὰ νέαν ἅλωσιν τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν. Μήπως πρόκειται περί σημείου πρὸς ἀφύπνισιν ἡμῶν καὶ κατανόησιν ὅτι ὁ Κύριος ζητεῖ νὰ διατηρήσωμεν ἑαυτοὺς καθαροὺς ἀπὸ τῆς λύμης τοῦ συγκρητισμοῦ; Δὲν ἔχομεν ἆράγε βεβαιότερον τὸν ἀποστολικὸν λόγον: «τὶς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τὶς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; ... διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος» (Β ́ Κορινθ. 6, 14-17), ὥστε ἡ ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Πίστις νὰ ἵσταται ἀκαινοτόμητος εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσι καὶ κήρυγμα σωτηρίας πρὸς πάντας;

Διατυποῦμεν υἱικῶς τὰς ἀνησυχίας μας ταύτας πιστεύοντες ὅτι δὲν θὰ παρίδητε τὴν φωνὴν τῆς δεήσεως ἡμῶν, ἀλλὰ θὰ τείνητε εὐήκοον οὖς εἰς αὐτὴν καὶ θὰ ἀναπαύσητε τὰς καρδίας ἡμῶν καὶ σύνολον τὴν Ἐκκλησίαν, τὴν ὁποίαν ἡ ἐν τῇ Ἱερᾷ Ἀποκαλύψει εἰκὼν παριστᾷ προσφυῶς μὲ γυναῖκα πετομένην εἰς τὴν ἔρημον καὶ διωκομένην ὑπὸ τοῦ Δράκοντος ζητοῦντος ἵνα καταπνίξῃ αὐτὴν καὶ ἐκπολεμήσῃ τοὺς λοιποὺς τοῦ σπέρματος αὐτῆς τοὺς τηροῦντας τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχοντας τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ (Αποκ. 12, 13-17).

Ἐπὶ δὲ τούτοις κατασπαζόμενοι τὴν ἁγίαν Δεξιὰν τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος καὶ ἐπικαλούμενοι τὰς Πατριαρχικὰς καὶ πατρικὰς Ὑμῶν εὐχάς, διατελοῦμεν μετὰ βαθυτάτου καὶ προσήκοντος σεβασμοῦ

Ἄπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Αντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω

(Στο επόμενο μέρος θα δημοσιευτεί η Πατριαρχική απάντησις)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ