Ἀπό την Εὔα, τήν κοινή
μητέρα ὄλων τῶν ἀνθρώπων, πῆρε τη φυσική ζωή της καί ή άλλη μητέρα, ή
Παρθενομήτωρ Μαρία.
Πόση διαφορά όμως μεταξύ της προμήτορος Εύας καί τῆς ἀειπαρθένου Κόρης της
Ναζαρέτ, τῆς οποίας ή ιδιαίτερη πατρίδα ήταν κακόφημη! Γι' αὐτό τόν τόπο ἀκούσθηκε
από το στόμα του Ναθαναήλ "έκ Ναζαρέτ δύναταί τι ἀγαθόν εἶναι; "(Ίω.
Α' 47).
Το περιβάλλον της Ναζαρέτ, οἱ ἄνθρωποί της, ή διαφθορά καί ἡ ἐξαχρείωση που
επικρατούσε μεταξύ τους, κάθε ἄλλο παρά βοηθητικά ἦταν ὡς πρός τήν Παρθένο
Μαρία, για τή ζωή τῆς ἁγνότητας καί καθαρότητας τήν ὁποία ζούσε. Απεναντίας, ὅλα
Τήν ἔσπρωχναν νά ἐξοικειωθεῖ μέ τό έλεεινό περιβάλλον τῆς Ναζαρέτ.
Καί ὅμως στάθηκε στο ύψος της! Μέ τό νά ἔχει τό βλέμμα Της στραμμένο διαρκῶς
πρός τά άνω, πρός τό Θεό. Ἔτσι ἡ Μαρία μέ τή διαγωγή τήν ὁποία ἐπέδειξε, κατά
τόν Εύαγγελισμό τόν ὁποῖο δέχθηκε, απέβη ή Μητέρα τοῦ νέου ̓Αδάμ, τοῦ Χριστοῦ,
καί ἑπομένως ή εκπρόσωπος καί ἀντιπρόσωπος τῆς νέας ἀνθρωπότητας, ή οποία
πίστευσε καί πιστεύει στον Υιό Της.
Στο χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ ή Θεοτόκος δίνει ολόψυχη τήν
έμπιστοσύνη της στο Θεό, χωρίς καμιά ἐπιφύλαξη στο ανεξιχνίαστο μυστήριο, τό ὁποῖο
οὔτε ἄγγελοι δέν μπόρεσαν νά ἐννοήσουν· καί μέ τήν ἰσχυρή καί ἔνθεη πίστη Της
αναδεικνύεται ἀξία θυγατέρα τοῦ οὐρανίου Πατέρα καί εύλογημένη Μητέρα τοῦ
Κυρίου Ἰησοῦ.
Γι' αὐτό καί πάλι ὁ ἱερός Δαμασκηνός Τή μακαρίζει καί διαλαλεῖ μέ τήν πέννα του
τό μεγαλεῖο Της, εφόσον μόνο Αυτή στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἔγινε τό
καθαρώτατο δοχεῖο τῆς ἀχωρήτου Τριάδος. Τήν ἐξυμνεῖ καί λέει:
"Καί αὐτήν ἐδῶ (τή
Θεοτόκο), πού ἀλήθεια εἶναι μακαριστή, πού ἔκλινε μέ υποταγή τό αύτί στό λόγο
τοῦ Θεοῦ, καί ἀπό τίς ἐνέργειες τοῦ Πνεύματος γέμισε καί στήν κοιλία Της
κράτησε μέ τή φωνή τοῦ ἀγγέλου Ἐκεῖνον, πού εἶναι ἡ εὐδοκία τοῦ Πατρός. Αὐτήν,
η οποία χωρίς ηδονή καί ἀνέγγιχτη ἀπό ἄνδρα συνέλαβε το Λόγο τοῦ Θεοῦ, τήν Ὑπόσταση
που γεμίζει τα πάντα, και χωρίς πόνους γέννησε καθώς έπρεπε, καὶ ἐνώθηκε με τον
Θεό ολόκληρη"[1].
Καί ἀξιώθηκε τέτοιας μοναδικής τιμής ή Παναγία μας, διότι υπήρξε σπάνια ψυχή,
ρωμαλέα, δυνατή, πού άνυψώθηκε πάνω ἀπό τίς γυναικείες μικρότητες καί ἀδυναμίες
γεμάτη Αὐτή ἀπό ἀγάπη πρός τά μεγάλα και υψηλά μπόρεσε να ὑπερβεί τα γήινα καί
νά φθάσει τα ουράνια.
Αυτήν τήν ἁγία θέλησή Της ή Παναγία τη βεβαίωσε μέ τή θεάρεστη υπακοή της στη
βουλή του Υψίστου Θεοῦ. Σ' αυτή τήν ὑποταγή εδράζεται, σύμφωνα μέ τούς ἁγίους
Πατέρες της Εκκλησίας, το πνευματικό κάλλος της, τό ὁποῖο ἔμεινε ἄφθορο, ἀντιθέτως
πρός τό κάλλος τῆς προμήτορας Εὔας, πού ἀλλοιώθηκε μέ τήν παρακοή. Γράφει
σχετικά μέ τά παραπάνω ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, ὁ Ἐπίσκοπος Λουγδούνου:
"Η Παναγία εἶναι ἡ ἐπανόρθωση
τῆς προμήτορας Εύας, πού έπεσε, διότι ἔδειξε την πραγματική ὡραιότητα τῆς ἀνθρώπινης
φύσεως μέ τήν ύπακοή Της καί τήν καθολική Παρθενία Της, ἡ ὁποία εἶναι τό
"κάλλος" τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, τό ὁποῖο κάλλος έχασε ή Εὔα μέ τήν ἁμαρτία
τῆς παρακοής"[2].
Καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος
Νύσσης, σ' ένα σύντομο χωρίο του, ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Κύριος τίμησε τήν Παναγία
Μητέρα Του μέ το μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο δῶρο τῆς ἀειπαρθενίας καί της
μητρότητας. Καί, δικαίως, διότι "ἔπρεπε Αὐτός πού ἦλθε γιά νά ἀφθαρτοποιήσει
τό πᾶν στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, να ἀρχίσει ἀπό τήν ἀφθαρσία Εκείνης, πού ἐξυπηρετοῦσε
τή γέννησή Του"[3].
[1] "Ταύτην δέ ἀληθῶς παμμακάριστον, τῷ τοῦ Θεοῦ λόγῳ τήν ἀκοήν ὑποκλίνασαν καί τῆς ἐνεργείας πλησθεῖσαν τοῦ Πνεύματος καί δι' ἀρχαγγέλου την πατρικήν εὐδοκίαν ἐγκυμονούσασαν καί ἡδονῆς πάρεξ καί συναφείας ανδρός συνειληφυίαν τοῦ Θεοῦ Λόγον, τήν πάντα πληρούσαν ὑπό στασιν καί προσφυῶς ὠδίνων ἄνευ γεννήσασαν, τήν ὅλην Θεῷ ἐνωθεῖσαν" (Έλλ. Πατρ. Ρ.G. 96,728).
[2] Κατά Αρείων ΙΙΙ, 22,4 P.G. 7,95
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου