Δεν μπορεί κανείς να μην
παρατηρήσει πόσο λίγες είναι στην πατερική παράδοση οι ερμηνείες ειδικά στο θέμα
της «σφραγίδας του θηρίου». Οι Πατέρες έστρεψαν την προσοχή τους στο από πού θα
προέλθει ο Αντίχριστος· στο ποιον θα προσποιείται ότι είναι· στα θαύματα που θα
επιχειρήσει να κάνει· στο τι θα πρέπει να πιστεύουν και σε τι να μην
εμπιστεύονται οι αληθινοί χριστιανοί εκείνων των καιρών… Όμως, το εξωτερικό
χάραγμα, που ο Αντίχριστος θα θέτει σε όσους τον προσκυνούν, ελάχιστα
απασχόλησε τους Πατέρες. Το κύριο ήταν η προσκύνηση.
Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης κατανοούσε το χάραγμα στο χέρι ως θυμίαμα θυσιαστικό
προς το είδωλο, και το χάραγμα στο μέτωπο ως στέψη με τον τελετουργικό
ειδωλολατρικό στέφανο.
Το πώς θα μοιάζει η εξωτερική σφραγίδα, με την οποία θα επισφραγιστεί η πλάνη –
δεν έχει τόση σημασία… Και απολύτως τίποτε δεν είπαν οι Πατέρες για το «υλικό»
από το οποίο θα γίνει η «σφραγίδα».
Αξίζει να σεβαστούμε αυτήν την ομόφωνη σιωπή των Πατέρων. Εφόσον εκείνοι δεν
έκριναν αναγκαίο να μιλήσουν για το υλικό κατασκευής της σφραγίδας του
Αντιχρίστου και για την τεχνολογία της κατασκευής της, έχει άραγε νόημα εμείς
να δίνουμε έμφαση σε αυτό; Να θεολογούμε για κάτι, για το οποίο δεν είπε λέξη
ούτε η Γραφή ούτε οι Πατέρες, δεν είναι αυτό επικίνδυνο τόλμημα; Και το να
επιμένει κάποιος ότι οι νέες του εικασίες είναι «διδασκαλία της Εκκλησίας» και
να καταδικάζει τους διαφωνούντες, δεν είναι αυτός νεωτερισμός; Το να
φυλάσσουμε την παράδοση σημαίνει να συμφωνούμε με όσα είπε η παράδοση· να
επιτρέπουμε ποικιλία εκεί όπου οι προηγούμενοι φορείς της παράδοσης είχαν
μεταξύ τους διαφωνίες· και να σιωπούμε εκεί όπου οι Πατέρες σιώπησαν με
ομογνωμία…
Η παραδοσιακή αυτή προσοχή δικαιολογείται, μεταξύ άλλων, και από το εξής: αν
πεισθεί ο άνθρωπος ότι η σφραγίδα του θηρίου θα του προταθεί με μια ορισμένη
μορφή (π.χ. με τη μορφή γραμμωτού κώδικα, αριθμού, μικροτσίπ), τότε, στην
περίπτωση που η μορφή της σφραγίδας αποδειχθεί διαφορετική, ένας τέτοιος
άνθρωπος δεν θα μπορέσει εγκαίρως να αναγνωρίσει την πνευματική απειλή, όταν
αυτή έρθει με απροσδόκητο ένδυμα.
Σήμερα όμως, αντίθετα προς την εκκλησιαστική παράδοση, ακούγονται αυτάρεσκα και
νεωτεριστικά επιχειρήματα για τη «σφραγίδα» και τον τρόπο επιβολής της όπως επί παραδείγματι:
«Αν η ''σφραγίδα'' θα δίνεται με τον εξαναγκασμό με φανερή και ανοιχτή άρνηση
του Χριστού, τότε πολλοί δεν θα τη δεχτούν. Αν όμως δεν εξαναγκάζονται φανερά
και ανοιχτά να αρνηθούν την πίστη τους, τότε όλος ο κόσμος εύκολα θα την δεχτεί».
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τοποθετηθεί
απαρατήρητα ένας γραμμωτός κώδικας - αριθμός στο σώμα του ανθρώπου. Αυτοί που επιτελούν
το ''μυστήριο της ανομίας'' ξέρουν πώς να το κάνουν έτσι ώστε να μη το
καταλάβουμε ποτέ, και σε εμάς δεν θα το αποκαλύψουν».
«Όσοι πήραν αυτόν τον αριθμό, ήδη, θα μπορούσε να πει κανείς, βρίσκονται υπό
την επιρροή του Αντιχρίστου. Μην παίρνετε τίποτα! Γιατί δεν θα καταλάβετε πότε
θα πάρετε τη σφραγίδα του Αντιχρίστου!».
«Αφού δεν βλέπουμε εξωτερικά πώς στον υπολογιστή προστίθενται τρία εξάρια, ποια εγγύηση υπάρχει ότι εξίσου απαρατήρητα δεν θα προστεθούν, με κακή
βούληση κάποιου (και όχι του υπολογιστή), και λόγια αποκήρυξης;» .
«Στην πολυκλινική του νοσοκομείου δεν επιτρέπουν την εξέταση από γιατρούς,
αν δεν έχουμε μαζί μας ΑΜΚΑ. Οπότε, να μη πάμε και στα νοσοκομεία; Εκεί μπορούν
να μας κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς τη γνώση μας, να εμφυτεύσουν αυτά τα
''μικροτσίπ'' κ.λπ.»
Η βασική διαφορά του «θεολογήματος των αριθμών κ.λπ.» από την παραδοσιακή
εκκλησιαστική διδασκαλία είναι ότι οι υποστηρικτές του δεν θέτουν το ερώτημα με
ποιες προϋποθέσεις θα συνδεθεί η χορήγηση της σφραγίδας του Αντιχρίστου. Κατά
τη γνώμη τους, το ζήτημα βρίσκεται στην ίδια τη διαδικασία χορήγησης, και όχι σε
αυτό που θα συμβολίζει η αποδοχή αυτής της «σφραγίδας». Ενώ, κατά την
εκκλησιαστική διδασκαλία, «η μόνη προϋπόθεση για τη λήψη της θα είναι η εκούσια
αναγνώριση του παγκόσμιου ηγέτη ως θεού». Οι νεωτεριστές θεωρούν ότι δεν
θα υπάρξουν καθόλου κοσμοθεωρητικές προϋποθέσεις: η σφραγίδα απλώς θα μπαίνει
σε οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά και, για την αποτελεσματικότητά της, δεν θα έχει
καμία σημασία η στάση του «σφραγιζόμενου» ανθρώπου απέναντι στον Αντίχριστο.
Παρά το κύμα αυτό του νεωτερισμού, στο Μήνυμα της Συνόδου της Εκκλησίας της
Ελλάδος της 9ης Φεβρουαρίου 1998 έγινε λόγος για μία απολύτως παραδοσιακή
εκκλησιαστική πεποίθηση:
«Το ζήτημα περί της "σφραγίδος του Αντιχρίστου", για το οποίο τόσος
λόγος και γραφή έγινε τον τελευταίο καιρό, που διατάραξε την εσωτερική γαλήνη
των πιστών και προκάλεσε σύγχυση, διαμάχες και ανησυχίες τόσο μεταξύ των
επισήμων προσώπων όσο και μεταξύ του απλού λαού, δεν είναι καθόλου ζήτημα ούτε
για δημόσιες αντιπαραθέσεις και συζητήσεις ούτε, πολύ περισσότερο, για
προσωπικές και συλλογικές "αυθεντικές" ερμηνείες. Οι άγιοι Πατέρες με
τρόμο άγγιζαν τα θέματα της Αποκαλύψεως και με τη μέγιστη προσοχή διατύπωναν τις
γνώμες τους, συμβουλεύοντας να είμαστε εξαιρετικά άγρυπνοι και νηφάλιοι όταν
τυχόν χρειαστεί να συγκρίνουμε τα βιούμενα ιστορικά γεγονότα με όσα προφητικώς
περιγράφονται στην Αποκάλυψη. Η "σφραγίδα", είτε πρόκειται να είναι
το όνομα του Αντιχρίστου είτε ο αριθμός του ονόματός του, όταν έρθει η στιγμή
να τεθεί, τότε μόνον θα συνεπάγεται την αποκήρυξη του Χριστού και τη σύζευξη με
τον Αντίχριστο, όταν θα έχει εκουσίως γίνει δεκτή από τον άνθρωπο».
Το ανώτατο συμφέρον του Σατανά είναι η
επιθυμία να γίνει «Κύριος», δεσπότης, άρχοντας. Είναι η θέλησή του να
ανακατευθύνει στον εαυτό του εκείνα τα αισθήματα που οι άνθρωποι τρέφουν προς
τον Δημιουργό. Και επειδή, κατά την αντίληψη του πεσμένου αγγέλου, αυτά τα
αισθήματα είναι απολύτως εξηγήσιμα και συμφεροντολογικά, μπορεί κανείς απλώς να
τα εξαγοράσει. Τι ζητάτε από τον Δημιουργό; Να, όλα αυτά θα σας τα δώσω εγώ,
και μάλιστα σ’ αυτήν τη ζωή. Αδυνατώντας να χαρίσει πνευματικά δώρα, ο σατανάς
θα προσπαθήσει να τους κατακλύσει με γήινα, απτά δώρα, με τον επακόλουθο λόγο:
«Ξέχασε τον Θεό, σε μένα προσευχήσου – οι ανταμοιβές μου είναι πιο σίγουρες!»
(έτσι πειράζει ο δαίμονας Ασμοδαίος στη «Δέσποινα» του Ζουκόφσκι).
Ο Αντίχριστος, ως «αντὶ-Χριστός», θα θελήσει οι άνθρωποι να σχετίζονται με
αυτόν όπως οι χριστιανοί με τον Κύριό τους (Αγίου Ιππολύτου, Ερμηνεία του Βιβλίου του Προφήτου Δανιήλ 4:49). Προϋποθέτει το χριστιανικό
βίωμα συνειδητότητα πίστεως; Ναι. Έτσι και ο σατανάς επιθυμεί να τον τιμούν
συνειδητά. Είναι υπερβολικά υπερήφανος για να δεχθεί υπηρεσία από εκείνους που
δεν αντιλαμβάνονται καν ότι τον υπηρετούν. Αν κατόρθωνε να εξαπατήσει κάποιον
και να τον οδηγήσει σε πράξη ευάρεστη στον σατανά, χωρίς ο αμαρτάνων να
γνωρίζει ποιον εξυπηρέτησε, αυτό δεν θα σήμαινε ότι ο σατανάς νίκησε τον Θεό
στο «στοίχημα» περί του ανθρώπου και της αποστολής του. Εάν όμως του δινόταν η
δυνατότητα να εξαναγκάσει ολόκληρη την ανθρωπότητα να διακηρύξει συνειδητά: «Σε
σένα, χορηγέ των γήινων αγαθών, υπηρετούμε, και όχι στον υπερουράνιο Θεό!», τότε η ματαιοδοξία του θα έβρισκε παρηγοριά (θα τον απογοητεύσουν μόνο οι άγιοι
προφήτες - ελεγκτές του, και αυτούς θα χρειαστεί να τους «εξαλείψει»).
Γενικώς δεν πρέπει να ταυτίζουμε την πολιτική με τη θρησκεία. Στην πολιτική,
σκοπός είναι η εξουσία· όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά μέσα. Για τον
Αντίχριστο, όμως, η παγκόσμια εξουσία δεν θα είναι ο σκοπός, αλλά μόνο το μέσο
για να αποκτήσει πρόσβαση στη βούληση των ανθρώπων. Η απατημένη βούληση, η
δεσμευμένη βούληση, είναι ακόμη μόνο η μισή νίκη. Εκείνη η διαμάχη μεταξύ
Θεού και διαβόλου, που βλέπουμε στις σελίδες του βιβλίου του Ιώβ, διεξάγεται
ακριβώς εξαιτίας του ανθρώπου. Η διαμάχη δεν έχει τελειώσει, διότι τίποτε δεν
έχει αλλάξει: «Ἔτσι καὶ τώρα ὁ Ἰώβ ὁ αὐτός, καὶ ὁ Θεὸς ὁ αὐτός, καὶ ὁ διάβολος ὁ
αὐτός». Και μόνο η ελεύθερη κλίση της ανθρώπινης βούλησης μπορεί να
επιλύσει αυτή τη διαμάχη. Οι πράξεις που τελούνται ασυνείδητα «δεν
λογαριάζονται» για την ουσία της διαμάχης δεν έχουν καμία σημασία.
Εν ολίγοις, την «σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου» πρέπει ακόμη κανείς να την «αξιωθεί»
στα μάτια εκείνου που θα απονέμει αυτή τη σφραγίδα στους πιστούς του.
Έτσι, η «σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου» δεν γεννά τόσο μια εσωτερική άρνηση του
Χριστού, όσο την εκφράζει. Η ψυχή εκείνη που έχασε την επιθυμία να ζει εν Χριστῷ,
ήδη φέρει μέσα της το πνεῦμα του Αντιχρίστου, το οποίο θα φανερωθεί στην
αποδοχή της «σφραγίδας».
Η σφραγίδα ως σημείο κατοχής ιδιοκτησίας.
Όπως στα νομίσματα του αρχαίου κόσμου απεικονιζόταν ο αυτοκράτορας για να
δηλώσει ότι το νόμισμα είναι δική του ιδιοκτησία, έτσι και η σφραγίδα του
μυστηρίου του Χρίσματος τίθεται επάνω μας, ώστε να δηλώσει ότι δεν είμαστε
πλέον δούλοι του κόσμου, ότι επιλέξαμε άλλον δρόμο: θελήσαμε να υπηρετήσουμε
τον Χριστό. Κατ’ ανάλογο τρόπο, η «σφραγίδα του Ἀντιχρίστου» θα σημαίνει
εκείνους τους ανθρώπους που ήδη πολύ πριν από την εξωτερική αποδοχή της, είχαν
χάσει την επιθυμία να αναζητούν τον Χριστό.
Γι’ αυτό στους Πατέρες συναντάται μία αρκετά ευρεία κατανόηση της «σφραγίδας του Ἀντιχρίστου».
«Μερικοί ἅγιοι Πατέρες, χωρίς να αρνούνται την παραδοσιακή κατανόηση του χαράγματος του θηρίου στο δεξί χέρι και στο μέτωπο, έδιναν ηθική ερμηνεία: το δεξί χέρι είναι η ενεργός ζωή σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, το μέτωπο είναι η γνώση της θείας αλήθειας. Όποιος λάβει στο δεξί χέρι και στο μέτωπο το χάραγμα του θηρίου δεν θα μπορεί να πράξει «αγορά», δηλαδή την εξαγορά της Βασιλείας των Ουρανών με αντάλλαγμα την επίγεια ζωή. Η ερμηνεία αυτή βασίζεται στα λόγια της παραβολής του Κυρίου: «Πραγματεύσασθε ἕως ὅτου ἔλθω» (Λουκ. 19,13)» (Ηγούμενος Ανδρόνικος (Τρουμπάτσεφ). Πατερική κατανόηση της βιβλικής έννοιας της «σφραγίδας του Αντίχριστου». Έκθεση στην 7η Ολομέλεια της Συνοδικής Θεολογικής Επιτροπής).
Και αλλού:
«Η μνησικακία είναι σφραγίδα του Ἀντιχρίστου, και η καρδιά του
μνησίκακου είναι σφραγισμένη με τη σφραγίδα του. Και όταν ο Αντίχριστος (δηλαδή
το πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου που ενεργεί στον κόσμο) θέτει αυτή τη σφραγίδα, από
αυτή τη σφραγίδα της μνησικακίας πάντοτε παγώνει η ανθρώπινη καρδιά… Έτσι
πεθαίνει ο άνθρωπος, όταν η καρδιά του σφραγισθεί με το μίσος. Αυτή η καταραμένη
μνησικακία καθιστά τον άνθρωπο τόσο αναίσθητο, ώστε οι ίδιοι οι άνθρωποι
αυτοκτονούν με διάφορους θανάτους» [415]. Οι εκδότες των διδαχών του οσίου
Νείλου εξηγούν: ο άγιος θεωρεί ότι όλες οι ταραχές, οι επαναστάσεις και οι
αναστατώσεις προέρχονται «ἀπὸ τῆς μνησικακίας, δηλαδή τῆς ὑπερήφανης
κατακρίσεως τῶν ἐλαττωμάτων τοῦ πλησίον, τῆς ἀσεβείας τῶν τέκνων πρὸς τοὺς γονεῖς,
τῶν ὑποτακτικῶν πρὸς τοὺς ἡγουμένους κτλ.… Ιδιαιτέρως και με λεπτό τρόπο, αυτό
το δηλητήριο της κατακρίσεως έχει εκχυθεί στα έργα τοῦ Λ. Τολστόι… Η νεολαία
που τα διαβάζει με ενθουσιασμό δηλητηριάζεται από τη νεότητά της με το φαρμάκι
της μνησικακίας και της κατακρίσεως, σφραγίζεται με τη σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου,
χάνει την εμπιστοσύνη προς την Ἐκκλησία» (Μεταθανάτιες διδασκαλίες του σεβάσμιου πατρός ημών
Νείλου του Μυροβλύτη, σελ. 56).
Ο όσιος Μακάριος της Ὀπτινα, μιλώντας για το ότι πολλοί ντρέπονται να κάνουν
τον σταυρό τους ενώπιον άλλων, υποθέτει:
«Πώς λοιπόν ο εχθρός θέτει τη σφραγίδα
στο μέτωπο και στο δεξί χέρι; Δεν είναι αλλιώς, παρά εισάγοντας σταδιακά στα
ήθη του κόσμου τις πανουργίες του· και ακόμη δολίως κρύβεται με τις ενέργειές
του – υποβάλλει στους ανθρώπους τη σκέψη ότι δεν υπάρχει διάβολος». (Συλλογή επιστολών του πρεσβύτερου Ιερομονάχου
Μακαρίου της Όπτινα. Μόσχα, 1862. σελ. 368).
Οι θεολόγοι της προεπαναστατικής περιόδου προτιμούσαν να στρέφουν την προσοχή
τους στην εσωτερική κατάσταση των ανθρώπων και όχι στα εξωτερικά σημεία:
«Αυτός ο αριθμός του θηρίου ή το όνομα του θηρίου δεν είναι σημείο καθαρά
γραμματικό, αλλά συμβολικό, μυστηριακό· πιθανότατα εκφράζει τον χαρακτήρα της
ομολογίας της πίστεως ή τον διεστραμμένο τρόπο σκέψεως και ζωής εκείνης της
κοινωνίας των ανθρώπων, η οποία εδώ ονομάζεται θηρίο. Να έχει κανείς το όνομα
του θηρίου ή τον αριθμό του ονόματός του, με μυστικό νόημα σημαίνει να ομολογεί
εκείνη τη διδασκαλία που κηρύττει το θηρίο και έτσι να διακρίνεται από τους
λοιπούς» (Πέτρος, Επίσκοπος Τομσκ. Εξήγηση
της Αποκάλυψης. Τομσκ, 1885.σελ. 179· επίσης: Μπάρσοφ, Μ. Συλλογή άρθρων
σχετικά με την ερμηνευτική και εποικοδομητική ανάγνωση της Αποκάλυψης με
βιβλιογραφικό ευρετήριο. Μόσχα, 1902.σελ. 217).
Η Σύνοδος της Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀντιδρῶντας τὸν Ἰούνιο τοῦ 1997 ἐπεξήγησε:
«Ἡ Ἐκκλησία μας ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ σφραγὶς τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι κάποιο ἐξωτερικὸ
σύμβολο, ἀλλὰ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἁγιάζει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ
Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Ἔτσι καὶ ἡ "σφραγὶς τοῦ Ἀντιχρίστου" δὲν εἶναι
κάτι ἐξωτερικὸ ἐπιβαλλόμενο ἔξωθεν, ἀλλὰ ἡ ἐκούσια ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος διὰ τῆς ἐκούσιας ἀρνήσεως τῆς πίστεως ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς
τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτὴρ τοῦ κόσμου».
Όμως, ποία ἐρμηνεία δὲν ἔχει ποτὲ συναντηθῆ στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση; Αὕτη ἡ
ἀντίληψη, ὅτι δήθεν ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ ἀθελήτως νὰ «συναντήσει» τὴν «σφραγὶδα τοῦ
Ἀντιχρίστου», ἡ ὁποία κατὰ τὸ παρὰ τὴν θέλησή του θὰ ἐπιφέρει πνευματικὴν ἀνατροπὴν
στὴν ψυχή του καὶ ἀπὸ δοῦλον Χριστοῦ θὰ τὸν μεταβάλει σὲ ὑπηρέτη τοῦ Ἀντιχρίστου. Αὕτη ἡ ἀντίληψη,
ποὺ συχνὰ ἐκφράζεται σήμερα ἀκόμη καὶ ἀπὸ μοναχοὺς (ἐνῶ οἱ μοναχοὶ στὴν Ὀρθοδοξία
εἶναι κλημένοι νὰ εἶναι φορεῖς καὶ φύλακες τῆς παραδόσεως), εἶναι κάτι ἐντελῶς
μοντερνιστικὸ.
Μοντερνιστικὸ εἶναι ἐπειδὴ ἀντιφάσκει ἄμεσα μὲ τὴ φωνὴ τῶν Πατέρων, κατὰ τὴν
κρίση τῶν ὁποίων:
«Τὸ νὰ προσκυνήσει κανείς τὸν Ἀντίχριστο καὶ νὰ δεχθεῖ τὴ σφραγίδα του σημαίνει
νὰ τὸν ἀναγνωρίσει ὡς Θεό, δηλαδή μὲ ἔργα, λόγια καὶ διάνοια νὰ τὸν ὁμολογήσει. Ἡ
ἐπιβολὴ τῆς σφραγίδος στὸ μέτωπο καὶ στὸ χέρι σημαίνει ἀλλοίωση τῶν λογισμῶν καὶ
τῶν πράξεων» (Ἀρέθας Καισαρείας).
«Μηχανικά, με δόλο, δεν είναι δυνατόν να στερηθεί της πίστεως ένας χριστιανός, ο
οποίος φυλάσσεται άνωθεν. Το να θεωρεί κανείς υπερβολικό και ξένο προς τον
ορθόδοξο άνθρωπο τον αυξανόμενο φόβο απέναντι στους αριθμούς. Σύμφωνα με τη
διδασκαλία της Εκκλησίας, πρέπει να φοβάται κανείς τον Θεό περισσότερο από τους
εξωτερικούς κανονισμούς που ρυθμίζουν τη γήινη ζωή μας». (Μήνυμα του Ευλόγιου, Αρχιεπισκόπου Βλαντιμίρ και
Σούζνταλ, προς τον κλήρο της Επισκοπής Βλαντιμίρ // Ραντονέζ Αρ. 19-20, 2000).
Αλλά όχι, δεν ακούνε…
Πρώτα ένα άτομο θα εμποτιστεί με το πνεύμα του Αντίχριστου και μόνο τότε θα
δεχτεί την εξωτερική σφραγίδα. Δεν είναι η σφραγίδα που προκαλεί την απώλεια
του Χριστού, αλλά η απώλεια της πίστης στον Χριστό που τελικά εκδηλώνεται και τελειοποιείται
με την αποδοχή της σφραγίδας. Αν ένα άτομο δεν είχε συνειδητή επιθυμία να ζήσει
«εκτός» του Χριστού, αν ο ίδιος δεν «απέκλεισε» τον Χριστό από το κατώφλι της
ζωής του, τότε αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί τόσο
ταπεινωτικά τον Χριστό. «Μοντερνισμός» είναι να πιστεύεις ότι ένα άτομο, άθελά
του και χωρίς να θέλει να χάσει τον έλεγχο του εαυτού του, μπορεί παρ' όλα αυτά
να χάσει τη σύνδεσή του με τον Χριστό.
Από την ψυχή τον Χριστό μπορεί να τον εκδιώξει μόνο η αμαρτία. Η αμαρτία, την
οποία επιθυμεί ο ίδιος ο άνθρωπος. Ναι, η συνειδητή αποκήρυξη του Χριστού ως
Κυρίου και η λατρεία άλλου θεού δεν είναι η μόνη αμαρτία που οδηγεί στην τελική
εγκατάλειψη από τον Θεό. Και άλλες αμαρτίες, εάν δεν ''καούν'' μέσα στο μυστήριο της
μετανοίας, θα οδηγήσουν στο ίδιο τέλος. Δεν είναι εκεί το ζήτημα της διαμάχης
μας με τους «εσχατολόγους», ποια αμαρτία είναι προς θάνατον και ποια όχι. Το
ερώτημα είναι εντελώς άλλο: μπορεί άραγε μια άψυχη τεχνολογία να εισχωρήσει στη
ζωή του ανθρώπου μέχρι εκείνο το βάθος, όπου ο Χριστός ενώθηκε μαζί του στο
μυστήριο του Βαπτίσματος και της Θείας Κοινωνίας;
Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος, μέσα στις καθημερινές του βιοτικές μέριμνες,
μπορεί να λησμονήσει την άνω κλήση του. Μπορεί απαρατήρητα να υποκαταστήσει την
αληθινή διακονία του Χριστού με κάτι ψεύτικο. Το ερώτημα όμως είναι άλλο:
μπορεί αυτή η υποκατάσταση να γίνει μέσα του από εξωτερική, τεχνολογική
επίδραση;
Υπό τον όρο της ζωής σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού και της
Εκκλησίας, μπορεί άραγε ένας, όχι κατ’ όνομα, αλλά ειλικρινής χριστιανός, να
στερηθεί τη σχέση του με τον Σωτήρα εξαιτίας κάποιου σήματος από δορυφόρο ή
επειδή σε κάποιο από τα χαρτιά όπου αναφέρεται το όνομά του κάποιος προσθέσει
ένα παγανιστικό σημείο;
Δυστυχώς (και προς ντροπή μας), δεν θα στερήσει τους ανθρώπους από την
ελευθερία τους ο Αντίχριστος με τη μαγική του εξουσία, και έτσι θα μας επιβάλει
τη δύναμή του, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι θα δεχθούν ένα τέτοιο τρόπο ζωής και
ένα τέτοιο σύστημα αξιών, ώστε να διώξουν τον Χριστό από τη ζωή τους. Και όταν
στο νου τους δεν υπάρχει χώρος για τον Σωτήρα, τότε θα εμφανιστεί στο μέτωπό
τους η «σφραγίδα του θηρίου». Όταν στις πράξεις τους οι άνθρωποι βαδίσουν στο
μονοπάτι της ανομίας, δικαιολογώντας όλες τις αμαρτίες τους και χωρίς να
αισθάνονται μετάνοια, τότε και στο δεξί τους χέρι θα αποτυπωθεί η ίδια
«σφραγίδα».
Τον πέμπτο αιώνα, ο Άγιος Αυγουστίνος έδωσε την ακόλουθη ερμηνεία
της προειδοποίησης του Αποστόλου Ιωάννη για το «σημάδι του Αντίχριστου»: το
σημάδι, δηλαδή το στίγμα του εγκλήματος, θα χαραχθεί «στο μέτωπο για χάρη της
εξομολόγησης, στο χέρι για χάρη των πράξεων».
Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πώς στην Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιείται το
σύμβολο του “μετώπου”. Ο Ησαΐας, απευθυνόμενος
στον «οίκο του Ιακώβ», λέει: «Το μέτωπό σου είναι από χαλκό» (Ησαΐας 48:4). Ως
αποτέλεσμα της ανομίας που διέπραξε ο βασιλιάς Οζίας, «εμφανίστηκε λέπρα στο
μέτωπό του» (Β' Χρονικών 26:19). Ο Δαβίδ χτύπησε επίσης τον Φιλισταίο γίγαντα
στο μέτωπο (Α' Σαμουήλ 17:49). Στο μέτωπο του Ααρών τοποθετήθηκε η πλάκα που
έφερε την επιγραφή (Έξοδος 28:34). Έτσι,
το «μέτωπο» γίνεται ένας ορισμένος δείκτης της σχέσης ενός ατόμου με τον Θεό.
Αν κάποιος στρέψει το μέτωπό του στον Κύριό του, τα σημάδια της αγιότητας και
της αλήθειας αποτυπώνονται πάνω του. Ότι το σημάδι στο μέτωπο και στο χέρι σημαίνει τήρηση των εντολών του Θεού,
αναφέρεται και στο Δευτερονόμιο (Δευτ. 6,6-8).
Ένα άλλο σημαντικό και συχνά χρησιμοποιούμενο παλαιότερο σύμβολο είναι το “δεξί
χέρι”. Ο Κύριος κρατά τον δίκαιο από το δεξί χέρι και τον ενισχύει (Ησ. 41,13)·
ο Κύριος “θέτει στα δεξιά” τον δίκαιο (Ψαλμ. 15,8). Επομένως, η αντικατάσταση
του σημείου του Κυρίου με το σημείο του Αντιχρίστου, σημαίνει απόρριψη της
εντολής του Θεού και επιλογή της αμαρτίας. Ο απόστολος Ιωάννης ήταν αναμφίβολα
ριζωμένος στην Παλαιά Διαθήκη, και οι εικόνες που χρησιμοποιεί συνδέονται με
αυτές της Παλαιάς Διαθήκης».
Για να κατανοήσει κανείς τη «σατανική σφραγίδα», πρέπει να τη συγκρίνει με τη
«Θεϊκή σφραγίδα». Για την τελευταία, ο προφήτης Ιεζεκιήλ λέει:
«Καὶ ἀνέκραγεν εἰς τὰ ὦτά μου φωνῇ μεγάλῃ λέγων· ἤγγικεν ἡ ἐκδίκησις τῆς πόλεως·
καὶ ἕκαστος εἶχε τὰ σκεύη τῆς ἐξολοθρεύσεως ἐν χειρὶ αὐτοῦ. καὶ ἰδοὺ ἓξ ἄνδρες ἤρχοντο
ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τῆς πύλης τῆς ὑψηλῆς τῆς βλεπούσης πρὸς βοῤῥᾶν, καὶ ἑκάστου πέλυξ ἐν
τῇ χειρὶ αὐτοῦ· καὶ εἷς ἀνὴρ ἐν μέσῳ αὐτῶν ἐνδεδυκὼς ποδήρη, καὶ ζώνη σαπφείρου
ἐπὶ τῆς ὀσφύος αὐτοῦ· καὶ εἰσήλθοσαν καὶ ἔστησαν ἐχόμενοι τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ
χαλκοῦ. καὶ δόξα Θεοῦ τοῦ Ἰσραὴλ ἀνέβη ἀπὸ τῶν Χερουβὶμ ἡ οὖσα ἐπ᾿ αὐτῶν εἰς τὸ
αἴθριον τοῦ οἴκου. καὶ ἐκάλεσε τὸν ἄνδρα τὸν ἐνδεδυκότα τὸν ποδήρη, ὃς εἶχεν ἐπί
τῆς ὀσφύος αὐτοῦ τὴν ζώνην, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· δίελθε μέσην τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ
δὸς τὸ σημεῖον ἐπὶ τὰ μέτωπα τῶν ἀνδρῶν τῶν καταστεναζόντων καὶ τῶν
κατωδυνωμένων ἐπὶ πάσαις ταῖς ἀνομίαις ταῖς γινομέναις ἐν μέσῳ αὐτῆς. καὶ
τούτοις εἶπεν ἀκούοντός μου· πορεύεσθε ὀπίσω αὐτοῦ εἰς τὴν πόλιν καὶ κόπτετε καὶ
μὴ φείδεσθε τοῖς ὀφθαλμοῖς ὑμῶν καὶ μὴ ἐλεήσητε· πρεσβύτερον καὶ νεανίσκον καὶ
παρθένον καὶ νήπια καὶ γυναῖκας ἀποκτείνατε εἰς ἐξάλειψιν, ἐπὶ δὲ πάντας, ἐφ᾿ οὕς
ἐστι τὸ σημεῖον, μὴ ἐγγίσητε· καὶ ἀπὸ τῶν ἁγίων μου ἄρξασθε. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ τῶν
ἀνδρῶν τῶν πρεσβυτέρων, οἳ ἦσαν ἔσω ἐν τῷ οἴκῳ». (Ιεζ. 9, 1-6).
Όπως βλέπουμε, η σφραγίδα του Θεού τοποθετείται σε εκείνους που ζουν μέσα σε
έναν κόσμο ασεβών, αλλά δεν αποδέχονται το αντι-σύστημα των αντι-αξιών τους.
Αντίθετα, εκείνος που στους διεφθαρμένους λέει «καλό, καλό», αυτός ο ίδιος
έχει ήδη διαφθαρεί. Και πάνω του βρίσκεται η μη-Θεϊκή σφραγίδα…
Το έργο του Αντίχριστου και της βασιλείας του είναι να καλλιεργήσουν έναν τρόπο
σκέψης που θα καταστήσει τους ανθρώπους ανίκανους να προσεύχονται στον Χριστό.
Μέσω της εκπαίδευσης και της διαφήμισης, μέσω των σχολείων και των εφημερίδων,
μέσω της τηλεόρασης, ακόμη και μέσω του εκκλησιαστικού (ψευδοεκκλησιαστικού)
κηρύγματος, οι άνθρωποι θα παρασυρθούν πρώτα στην θρησκευτική αδιαφορία και στη
συνέχεια στην ενεργή συμμετοχή σε διάφορα «παγκόσμια» μυστήρια. Και ακριβώς σε
τέτοιες μέρες «όποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί» (Πράξεις 2:21) και αυτό αποδεικνύεται και από το εξής γεγονός.
Τον Ιανουάριο του 1998, ήρθαν σε
μένα μερικοί νέοι, που προετοιμάζονταν να γίνουν πεντηκοστιανοί κήρυκες, και
μου είπαν ότι ήθελαν να γίνουν Ορθόδοξοι. Σύγκριναν για πολύ καιρό τη θεολογία
τους με την Ορθόδοξη, και στο τέλος κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι
πεντηκοστιανοί δεν είναι Εκκλησία. Τους ζήτησα να μου εξηγήσουν λεπτομερέστερα
ποιο ήταν το τελευταίο ερέθισμα που τους ανάγκασε να φύγουν από εκεί. Και ένας
από αυτούς εξηγεί:
«Πρόσφατα ήμουν σε μια προσευχητική συνάθροιση των πεντηκοστιανών. Μετά από τις
συνήθεις προσευχές, άρχισαν να “ομιλούν γλώσσες”, η γλωσσολαλιά. Και αποφάσισα
εκείνη τη στιγμή να μην συμμετάσχω στη γενική προσευχή, αλλά να προσευχηθώ με
την ορθόδοξη προσευχή το “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με τον
αμαρτωλό!” Αλλά για ολόκληρα δέκα λεπτά δεν μπορούσα να θυμηθώ την αρχή αυτής
της προσευχής. Υπήρχε η αίσθηση ότι κάποια δύναμη είχε εισβάλει μέσα μου και
δεν μου επέτρεπε να απευθυνθώ στον Χριστό, ότι ελέγχει τη συνείδησή μου. Με
τεράστια προσπάθεια κατάφερα να θυμηθώ την αρχή της “Προσευχής του Ιησού”, να αρχίσω να την προφέρω, και μέσα σε
ένα λεπτό όλα αυτά τα φαινόμενα γύρω μου ξαφνικά έπαυσαν, η προσευχή στις “γλώσσες”
έπαψε. Και κατάλαβα ότι είναι επικίνδυνο. Πρέπει να φύγω από τους
πεντηκοστιανούς».
Δεν συμφωνείτε ότι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν προτεστάντη που δεν
μπορεί να θυμηθεί το όνομα του Ιησού; Κάτι εξαιρετικό πρέπει να του έχει
συμβεί, ώστε να ξεχάσει πώς λέγεται ο «καλύτερός» του φίλος... Μετά από αυτή την
ιστορία έγιναν κατανοητά για μένα τα λόγια του αποστόλου σχετικά με τη σωτηρία
μέσω της επίκλησης του ονόματος του Κυρίου. Φαινομενικά δεν υπάρχει τίποτα πιο
απλό. Ζήσε ειρηνικά μέχρι να έρθει η ώρα των δοκιμασιών και τότε σίγουρα θα
θυμηθώ το όνομα του Χριστού. Θα επικαλεστώ το όνομα του Κυρίου και θα σωθώ.
Αλλά αν ο άνθρωπος δεν ζει πλήρως τη ζωή της Εκκλησίας, την ορθόδοξη ζωή, πριν
την εμφάνιση του Αντιχρίστου, δεν θα μπορέσει να προστατεύσει τον νου και την
ψυχή του σε εκείνες τις τρομερές μέρες. Θα γίνει ως «ζόμπι». Οι δυνάμεις του
σκότους θα εισβάλουν μέσα του και θα αδειάσουν τη μνήμη του, θα παραλύσουν τη
βούλησή του για προσευχή. Δεν θα μπορέσει να επικαλεστεί το Σωτήριο Όνομα. Γι’
αυτό τώρα πρέπει να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να φυλάμε τον νου μας και να
τρεφόμαστε με τον άρτο της ορθόδοξης πνευματικότητας.
Από την άλλη πλευρά, δεν συνέβη αυτή η πνευματική απώλεια μνήμης του ονόματος
του Θεού σε κάποιον τυχαίο περαστικό. Αυτός ο άνθρωπος είχε ενταχθεί ο ίδιος
στην αίρεση και είχε περάσει αρκετά χρόνια εκεί. Αν ένας Ορθόδοξος Χριστιανός
περνούσε από μια λέσχη όπου είχαν συγκεντρωθεί Πεντηκοστιανοί, είναι απίθανο να
του συμβεί κάτι παρόμοιο. Μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τον εαυτό του
τέτοιο ώστε η «σφραγίδα του Αντίχριστου» να είναι αποτελεσματική σε αυτόν.
Επομένως, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε υπερβολικά τους προπαγανδιστές που
προσφέρουν τρομακτικές «λογικές αλυσίδες» λέγοντας ότι όποιος αποδέχεται τον αριθμό,
στη συνέχεια θα υποκύψει στον πειρασμό να αποδεχτεί μια ηλεκτρονική κάρτα και
στη συνέχεια ένα μικροτσίπ, το οποίο θα αποδειχθεί η «σφραγίδα του
Αντίχριστου», και μετά την παρουσίαση αυτής της αλυσίδας στους έκπληκτους ακροατές
τίθεται το ερώτημα: «αν δεχθούμε τώρα τον αριθμό, πού θα σταματήσει κανείς;».
Η απάντηση στο ερώτημα πού πρέπει να σταματήσει ένας Χριστιανός και να
απορρίψει «προσφορές που δεν μπορεί να αρνηθεί», είναι προφανής. Αν η προϋπόθεση για να μου πουλήσουν ένα
εισιτήριο τραμ είναι να απαρνηθώ τον Χριστό ή να λατρέψω τον ελεγκτή ως Θεό,
τότε το ίδιο το εισιτήριο του τραμ θα μπορούσε να γίνει το «χάραγμα του
θηρίου». Ότι εκδίδεται χωρίς θρησκευτικούς όρους, τότε ούτε αυτά θα είναι
πνευματικά επιβλαβή. Και δεν υπάρχει λόγος να συσκοτίσουμε αυτή την απλή
απάντηση με επιχειρήματα περί «παγκοσμιοποίησης», «ηλεκτρονικής χειραγώγησης»
και ενός «συλλογικού Αντίχριστου».
(συνεχίζεται)
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου