«Ὁ Ἑλύττης, ὁ γνωστός ποιητής, ἒχει γράψει πώς «Ἂν κάποιος διαλύση τήν Ἑλλάδα, θά μείνουν, μιά ἑλιά, ἓνα ἀμπέλι καί ἓνα καράβι, πρᾶγμα πού σημαίνει πώς μέ μιά ἑλιά, ἓνα ἀμπέλι καί ἓνα καράβι τήν ξαναφτιάχνεις»Ὡραία, πράγματι, ἡ εἰκόνα πού μᾶς δίνει. Ὃμως, μαζί μέ τήν Ἑλιά, τό Ἀμπέλι καί τό Καράβι, πού ἀποτελοῦν τήν ὑλική ὑπόσταση, θά ἒπρεπε νά συμπεριλάβη καί ἓνα ΞΩΚΚΛΗΣΙ, μιά ἀνυπέρβλητη Ἱστορία καί μιά τέλεια Γλῶσσα, στοιχεῖα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ γιά τήν ξαναδημιουργία τῆς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ Ἑλλάδος, διότι αὐτά ἀποτελοῦν τό σταθερό ὑπόβαθρο γιά νά στηριχθῆ ἡ ὃποια ὑλική ἀναγέννησις τῆς Ἑλλάδος.»
π.Ευθύμιος Μπαρδάκας
Τά χρόνια στά ὁποῖα ζοῦμε, χρόνια δύσκολα καί γεμᾶτα ἂγχη, προβληματισμούς καί φοβίες, τόν ἂνθρωπο πού θέλει νά σκέπτεται καί ὂχι ἁπλῶς νά παρατηρῆ, τόν ὁδηγοῦν πολύ κοντά στό νά ξαναβρῆ μέσα του τήν ἀλήθεια καί νά ἀντιληφθῆ πώς ὁ δρόμος τόν ὁποῖον ἠκολούθησε καί συνεχίζει νά ἀκολουθῆ μέχρι σήμερον ἡ ἀνθρωπότης, εἶναι ὁ δρόμος ὁ ἀντίθετος ἀπό αὐτόν τόν ὁποῖον, στόν γνωστό μῦθο, ἐπέλεξε ὁ Ἡρακλῆς, ὃταν εὑρέθη στό σταυροδρόμι τῆς ἀρετῆς καί τῆς κακίας.Ἡ ἀέναη πάλη μεταξύ σκότους καί φωτός, ἒχει λάβει μεγάλες διαστάσεις.Ὑπάρχει γύρω μας ἓνα τεράστιο πλῆθος ἀνθρώπων, σέ ὃλες τίς χῶρες τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι κυκλοφοροῦν χωρίς χαμόγελο, χωρίς ἐλπίδα καί μέ τό κεφάλι σκυφτό, θύματα τῆς «κρίσεως» ὃπως συνηθίζομε νά λέμε, ἐννοῶντας κυρίως τήν πολύ μεγάλη οἰκονομική στενότητα τήν ὁποίαν αἰσθανόμεθα ὃλοι.Ἡ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ, ὁμως, κρίση, ἡ πλέον ἐπικίνδυνη καί ἐφιαλτική εἶναι ἡ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ἀπογύμνωση τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν.Οἱ πραγματικά σκεπτόμενοι ἂνθρωποι, καί κυρίως οἱ πιό μεγάλοι στήν ἡλικία, ἒχοντας περάσει καί ἀπό περιόδους μέ ἀκόμα πιό μεγάλες δυσκολίες ἀπό τίς σημερινές, θυμοῦνται πώς τότε, στά μαῦρα χρόνια πού ἀκολούθησαν τήν τραγική γιά τήν Πατρίδα μας περίοδο 1940-1949, ὁ Λαός μας, Λαός ἐργατικός, φιλότιμος καί γεμᾶτος ἀγωνιστικότητα, πάλεψε σκληρά καί κατώρθωσε νά ὀρθοπατήση καί πάλι.
Τότε, ὃμως, ὑπῆρχαν καί κάποιες ἂλλες παράμετροι πού, δυστυχῶς, στά χρόνια πού πέρασαν,κάτω ἀπό ξενόφερτες ὓπουλες ἐπιρροές, λησμονήθηκαν καί ξέφτισαν.Ἡ Πίστη μας, ἡ Οἰκογένεια, καί τά ἱδανικά μας ὡς Λαοῦ, εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τήν ψυχική στήριξη στήν σκληρή προσπάθεια τοῦ ΠΑΝΑΞΙΟΥ Λαοῦ μας. Καί αὐτά τά πολύ σημαντικά «ὃπλα», λείπουν σήμερα.Καί τότε ὑπῆρχε μετανάστευσις (πολύ μεγαλύτερη τῆς σημερινῆς) καί τότε ὑπῆρχε ἒλλειψις βασικῶν μέσων έπιβιώσεως,καί τότε τό μέλλον τῶν νέων ἀνθρώπων φάνταζε ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ,ὃμως,μέ στήριγμα τήν Ὀρθοδοξία, τήν Οἰκογένεια καί τά Ἰδανικά μας, δέν περνοῦσε κἂν ἀπό τό μυαλό τοῦ Ἓλληνος ἡ λέξις «αὐτοκτονία», ἢ «ναρκωτικά».Καί τοῦτο διότι, μή ἒχοντες «μπολιασθεῖ» ἀπό τόν ξενόφερτο τρόπο ζωῆς,τόν γεμᾶτο ΠΛΑΣΤΗ εὐδαιμονία, ὁ Λαός μας ἀγνοοῦσε τήν…«μόδα», καί τόν ὑπερκαταναλωτισμό, καί ἐστράφη στόν ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ πού τοῦ χάρισε ὁ Πανάγαθος, δηλαδή στήν γῆ του, τήν θάλασσά του καί τά μαντριά του καί κάνοντας κάθε πρωΐ τόν Σταυρό του, ριχνόταν στήν μάχη τῆς ἐπιβιώσεως καί τῆς προκοπῆς, ἒξω, ἐκεῖ στήν ὓπαιθρο Χώρα, πού σήμερα μέ ὓπουλους τρόπους κατώρθωσαν νά τήν ἐρημώσουν οἱ παντεῖες σκοτεινές δυνάμεις.Ὁ Ἑλύττης, ὁ γνωστός ποιητής, ἒχει γράψει πώς «Ἂν κάποιος διαλύση τήν Ἑλλάδα, θά μείνουν, μιά ἑλιά, ἓνα ἀμπέλι καί ἓνα καράβι, πρᾶγμα πού σημαίνει πώς μέ μιά ἑλιά,ἓνα ἀμπέλι καί ἓνα καράβι τήν ξαναφτιάχνεις»Ὡραία, πράγματι, ἡ εἰκόνα πού μᾶς δίνει. Ὃμως, μαζί μέ τήν Ἑλιά, τό Ἀμπέλι καί τό Καράβι, πού ἀποτελοῦν τήν ὑλική ὑπόσταση, θά ἒπρεπε νά συμπεριλάβη καί ἓνα ΞΩΚΚΛΗΣΙ,μιά ἀνυπέρβλητη Ἱστορία καί μιά τέλεια γλῶσσα, στοιχεῖα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ γιά τήν ξαναδημιουργία τῆς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ Ἑλλάδος,διότι αὐτά ἀποτελοῦν τό σταθερό ὑπόβαθρο γιά νά στηριχθῆ ἡ ὃποια ὑλική ἀναγέννησις τῆς Ἑλλάδος.Γίναμε ἂπληστοι,ἂκρως καταναλωτικοί,φιλάργυροι,ὑλισταί καί λάτρεις τοῦ «μαμωνᾶ», καί ξεκοπήκαμε ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, τήν Παράδοσή μας καί χάσαμε τό «ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ»Ζηλέψαμε ξένα πρότυπα, κενά, λαμπερά μέν ἀλλά «τενεκεδένια» εἲδωλα καί θελήσαμε νά ἀντιγράψωμε «μαϊμουδίζοντας» ἓναν τρόπο καί ἓναν ρυθμό ζωῆς ἐντελῶς ξένον πρός τίς καταβολές μας, ἀφήνοντας τήν γῆ,τό μαντρί καί τήν ψαρόβαρκα,ἀλλά καί τό ἂναμμα ἑνός κεριοῦ μπρός στήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας μας….!Ἀκούσαμε τίς ὓπουλες φωνές τῶν «σειρήνων» καί ρίξαμε τό καράβι μας στά βράχια…!Καί τό πιό κακό ὃλων,δέν δὠσαμε στά νεαρά παιδιά τά «ἀντισώματα» πού ἦταν ἀπαραίτητα γιά νά ἀντιμετωπίσουν τήν εἰσβολή τῶν ὓπουλων,ξενόφερτων ιδεολογημάτων,πού εἰσέβαλαν βιαίως συνοδευόμενα ἀπό «οὐσίες», σαρκολατρεία, παγανιστικές θεωρίες, ἒλλειψη ἰδανικῶν καί λατρεία τῆς…«μόδας»…!Αὐτά ἒρχονται στό μυαλό τοῦ πραγματικά σκεπτομένου ἀνθρώπου καί μένει στά χείλη του ἡ πικρή γεύση τῆς ἀποτυχίας στόν τομέα τῆς παροχῆς τοῦ καλοῦ παραδείγματος στά βλαστάρια τοῦ Λαοῦ μας…!Ἡ «οικονομική κρίση»,φτιαχτή καί κατευθυνόμενη ἀπό οἰκουμενιστικά καί παγκοσμιοποιητικά κέντρα ἐξουσίας, ἀργά ἢ γρήγορα θά περάση.Φθάνει, ὃμως, αὐτό;Ποία Κοινωνία θά δημιουργηθῆ;Μέ νομιμοποιημένη τήν παιδεραστεία, μέ «γάμους» ὁμοφυλοφίλων, μέ ἀθεΐα, χωρίς παραδόσεις, χωρίς ἱστορία,χωρίς ἰδανικά, κάποιοι προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν μία «γκρίζα» μᾶζα ἀνθρώπων χωρίς ἐσωτερικότητα, ἰσοπεδωμένη καί λουσμένη στό σκοτάδι τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ.Καί ὃμως…!Ὃλες τους οἱ προσπάθειες θά πέσουν στό κενό. Δέν εἶναι, ἐξ ἂλλου, ἡ πρώτη φορά πού φθάσαμε σ’ αύτό τό σημεῖο. Καί ΠΑΝΤΟΤΕ,παρά τίς «φιλότιμες» προσπάθειες τῶν ἐπιβούλων, «φίλων» καί «συμμάχων» μας, ἡ Ἑλλάδα μας, κατώρθωνε, ὂχι μόνον νά ἐπιβιώνη ἀλά καί νά προοδεύη.Ὃλη ἡ Ἑλλάδα εἶναι σπαρμένη ἀπό Ἐκκλησίες μέχρι ξωκκλήσια, πού ἒγιναν πάντοτε,σέ ΠΟΛΥ δύσκολα χρόνια πού ὁ Λαός μας,μετά τήν,κατά καιρούς, ΟΛΙΚΗ του καταστροφή,πάλευε γιά προκοπή.Καί οἱ καμπάνες, ἀργυρόηχη λαλιά πού σήμερα κάποιους…ἐνωχλεῖ καί καταργρήθηκε, καλοῦσαν τούς Ἓλληνες γιά μιά προσευχή,γιά μιά ἱκεσία, γιά μιά ἐπικοιωνία μέ τήν «τῆς Ἑλλάδος ἁπάσης πρόμαχο».Καί ἐκεῖ,εὓρισκε ὁ κατάκοπος, σκληρά ἐργαζομενος Λαός μας, τήν νέα δύναμη νά συνεχίση, εὓρισκε τήν ΕΛΠΙΔΑ, εὓρισκε τόν τρόπο νά ἀνανεώση τίς δυνάμεις του καί νά αὐξήση τήν άγωνιστικότητά του.Καί τότε ὑπῆρχαν ἡγεσίες πού δέν κοίταζαν πάντοτε τό καλό τῆς Πατρίδος μας,καί τότε ὑπῆρχαν οἱ «μαυραγορίτες» («λαμόγια» στἠν σημερινή ἒκφραση) καί τότε ὑπῆρχαν οἱ ἀδικίες, τά ἐμπόδια καί οἱ διάφορες προπαγάνδες, ἀλλά ὂλα ξεπερνιῶνταν μέ μία Προσευχή πού ἒβγαινε ἀπό τήν καρδιά τοῦ καταϊδρωμένου ἀπό τόν ἀγώνα τῆς βιοπάλης Ἓλληνος.Τά νέα παιδιά,πού δέν ἒζησαν τίς δυσκολίες ἐκεῖνες,δέν μποροῦν νά κατανοήσουν,ἲσως,αὐτά πού λέμε.Ὃμως, γιά τό φαινόμενο αὐτό, φταῖμε ΕΜΕΙΣ,οἱ πιό μεγάλοι,πού δέν μπορέσαμε νά σταθοῦμε ἀπέναντί τους ἂξια παραδείγματα,ἀλλά, παρασυρμένοι ἀπό ξενόφερτα ἰδεολογήματα, τά ἀφήσαμε χωρίς ἠθικές παρακαταθῆκες.Οἱ «γονεῖς», μέ τόν τρόπο ζωῆς πού, σταδιακά,ἀκολούθησαν, ἒδωσαν παραδείγματα ΜΟΝΟΝ γιά τό πῶς θά ἀποκτηθοῦν χρήματα,γιά τό πῶς θά πλουτήσουν ἀδικῶντας τούς ἂλλους, γιά τό πῶς θά θέσουν τό συμφέρον τους πάνω ἀπό τό συμφέρον τῶν ἂλλων, γιά τό πῶς ΔΕΝ θά σέβωνται τά ἂσπρα μαλλιά, γιά τό πῶς ΔΕΝ θά λογαριάζουν Ἰδανικά καί Παραδόσεις καί ἒτσι, «κατώρθωσαν» νά τούς ἀπορρίψουν οἱ νέες γενιές καί νά μή θεωροῦν τίς συμβουλές τους (ὃταν ΠΟΛΥ ἀργά ἀποφάσιζαν νά τίς προσφέρουν) ὡς ἂξιες νά ἀκολουθηθοῦν.Τοῦτες οἱ γραμμές,γράφονται μέ ΠΛΗΡΗ γνώση τοῦ τί γίνεται σήμερα,τοῦ ποῖες δυσκολίες ἀντωμετωπίζονται ἀπό τίς οἰκογένειες,καί τοῦ ὃ,τι εὑρισκόμεθα στό κέντρο μιᾶς ΟΛΟΜΕΤΩΠΗΣ ἐπιθέσεως τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, μέ σκοπό τήν ἀπώλεια τῆς ΕΛΠΙΔΟΣ.Καί αὐτός εἶναι ὁ ΜΕΓΙΣΤΟΣ κίνδυνος.Ἡ ἀπώλεια τῆς ΕΛΠΙΔΟΣ.Ἐκεῖ «στοχεύουν» οἱ παγκοσμιοποιηταί, δηλαδή στόν ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ ἐσωτερικό κόσμο τοῦ Ἒλληνος, προσπαθῶντας νά «ξερριζώσουν» κάθε τί τό καλό.Καί τό μήνυμα πού ἐπιδιώκουν αὐτές οἱ γραμμές νά μεταφέρουν εἶναι πώς, ἐπ’ οὐδενί λόγω ῀ρεπει νά χαθῆ ἡ Ἐλπίδα.Καί πρέπει πάντοτε νά ἒχωμε κατά νοῦν, πώς ἡ ΘΕΡΜΗ καί ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ Προσευχή, μαζί μέ τήν ἂοκνη προσπάθεια,ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ τά σχέδια τῶν ἀνόμων.Ὁ Δημιουργός μας,μᾶς ἂφησε ἐλευθέρους νά ἐπιλέξωμε τόν δρόμο μας.Ὃμως, πρέπει νά ΓΝΩΡΙΖΩΜΕ, πώς ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐγκαταλείπη τούς Πιστεύοντας εἰς Αὐτόν (ἀλλά καί αύτούς πού «ξεστράτισαν») καί πώς ἒχει συνεχῶς τό χέρι Του πρός ἐμᾶς,ὣστε,ἂν τό θελήσωμε νά τό πιάσωμε καί νά μᾶς σηκώση ἀπό τήν πτώση μας.Ἡ δοκιμασία τῆς φωτιᾶς ξεχωρίζει στό καμίνι τόν χρυσό ἀπό τήν σκουριά.Καί ἡ δοκιμασία πού περνᾶμε, ἀπότοκος τῆς ὀλιγοπιστίας μας καί τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό κοντά Του,εἶναι ἡ εὐκαιρία νά ΑΠΟΔΕΙΞΩΜΕ πώς εἲμεθα ἂξιοι τῆς βοηθείας Του.
Ἡ τεχνολογία, πού ἀπό εὐλογία πού θά μποροῦσε νά εἶναι, ἒγινε στά χέρια τῶν φαύλων ὁ πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου, ἀπειλεῖ νά μετατρέψη τόν ἂνθρωπο σέ «εὐκολοδιαχείριστο ἀντικείμενο χωρίς ὑποκειμενικότητα καί συνείδηση», ( καί σ’ αὐτήν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ στηρίζονται οἱ δυνᾶσται τοῦ κόσμου προκειμένου νά ὑποδουλώσουν ΟΛΟΥΣ τούς ἀνθρώπους σέ μία «παγκόσμια κυβέρνηση»), δέν εἶναι δυνατόν νά ἀντιμετωπίση τό Θεῖο θέλημα καί τίς θερμές Προσευχές ἀνθρώπων πού ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ πραγματικά.Πίστις, Προσευχή ἀπό τήν καρδιά μας καί Ἐλπίδα εἶναι τό τρίπτυχο, πού μαζί μέ τήν σκληρή μας προσπάθεια, θά ΑΝΑΤΡΕΨΗ τούς σχεδιασμούς τῶν ἐχθρῶν τῆς άνθρωπότητος.Μή τό ξεχνᾶμε αὐτό.Ἂς άνοίγωμε καί ἂς κλείνωμε (τοὐλάχιστον) τήν κάθε ἡμέρα μας μέ μία Προσευχή πού θά βγαίνη ἀπό τήν καρδιά μας, ὁπότε οἱ Ἂγγελοι δέν θά πηγαίνουν μέ ἂδεια χέρια στό πόδια Του,ἀλλά θά μεταφέρουν τίς Προσευχές ΟΛΩΝ μας,μέ ΠΙΣΤΗ καί ΕΛΠΙΔΑ καί θά δοῦμε νά ξεπερνιῶνται σιγά ἀλλά σταθερά ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
π. Ευθύμιος Μπαρδάκας
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου