Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. Ο Β´ ΓΑΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΧΗΡΕΙᾼ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

● Ὕποπτη ἀλλαγή στό κείμενο τήν τελευταία στιγμή

1. Ἀκολουθοῦν τήν ὀλέθρια καί βλάσφημη καινοτομία τοῦ Μελετίου Μεταξάκη (1923)

Αἰφνιδίασε καί ἐξέπληξε ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως στίς ἀρχές Σεπτεμβρίου νά ἐπιτρέψει τόν δεύτερο (β´) γάμο τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν, ὡς καί αὐτῶν πού ἐγκαταλείπονται ἀπό τίς πρεσβυτέρες τους. Ἦταν κάτι μή ἀναμενόμενο, διότι παρά τίς προσπάθειες πού κατέβαλαν καθ᾽ ὅλην τήν διάρκεια τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος καί τῶν ἀρχῶν τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου κοσμικόφρονες καί οἰκουμενιστικοί ἐκκλησιαστικοί κύκλοι νά ἐπιτραπεῖ ὁ β´ γάμος, αὐτό δέν κατέστη δυνατόν, διότι προσέκρουε στήν Ἁγία Γραφή καί στίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Χρειαζόταν μεγάλο θράσος καί ἑωσφορικός ἐγωϊσμός, γιά νά ἀποτολμηθεῖ ἡ βλάσφημη αὐτή ἀγνόηση καί περιφρόνηση τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς διδασκαλίας καί πράξεως.

Γιά πρώτη φορά αὐτό συνέβη στό λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τῆς Κωνσταντινουπόλεως (10 Μαΐου-8 Ἰουνίου 1923), ὅπου μέ ἐλάχιστο ἀριθμό συμμετοχῶν τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν ἐπετράπη ὁ δεύτερος γάμος τῶν συνεπείᾳ θανάτου χηρευόντων ἱερέων καί διακόνων «ὡς μή ἀντιβαίνων εἰς τό καθόλου πνεῦμα τῆς Εὐαγγελικῆς διδασκαλίας». Ἐπειδή μάλιστα ἐγνώριζαν οἱ καιτονόμοι, μέ πρωτοστάτη τόν μασόνο Οἰκουμενικό Πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη, ὅτι ἡ ἀπόφασή τους αὐτή ἦταν ἀντίθετη πρός τήν αἰωνόβια συνεχῆ καί σταθερή πράξη τῆς Ἐκκλησίας πού ἀπαγορεύει τόν β´ γάμο, ἐτόλμησαν ἑωσφορικά νά θίξουν τήν ἱερότητα καί τό κῦρος αὐτῆς τῆς πράξεως, τήν ὁποία διεμόρφωσαν ἑκατοντάδες ἁγίων Πατέρων ὑψηλοῦ θεολογικοῦ κύρους καί σοφίας, κοσμικῆς καί χριστιανικῆς, συγχρόνως ὅμως καί διαπνεόμενοι ἀπό ἀληθινή ἀγάπη γιά τήν σωτηρία τῶν χηρευόντων κληρικῶν. Γράφουν λοιπόν στήν ἀπόφασή τους ὅτι «ἡ ἔκπαλαι καί ὑπέρ ἑαυτῆς κανονικάς διατάξεις ἔχουσα σχετική πρᾶξις τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας δέν ἔχει ἄθικτον τήν ἱερότητα καί τό κῦρος ἀναλλοίωτον». Θίγουν λοιπόν τήν ἱερότητα καί τό κῦρος τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ σημαντικοῦ αὐτοῦ μέ σωτηριολογικές καί ποιμαντικές ἐπιπτώσεις θέματος καί ἀποφασίζουν ὅτι «ἡ πάλαι ὁρισθεῖσα καί μέχρι τοῦδε κρατοῦσα σχετική πρᾶξις ἐπιδέχεται τροποποίησιν». Ἀπαντώντας μάλιστα καί στό ζήτημα τῆς προτεραιότητας μεταξύ τῶν μυστηρίων γάμου καί ἱερωσύνης, ἡ ὁποία ἐπέβαλε γιά τούς ἐγγάμους πρῶτα νά γίνει ὁ γάμος καί μετά νά ἀκολουθήσει ἡ ἱερωσύνη, καί εἰς τό ἐάν αὐτή ἡ προτεραιότητα εἶναι ἀμετακίνητη, ἄν δηλαδή ἐπιτρέπεται νά προηγηθεῖ ἡ ἱερωσύνη καί νά ἀκολουθήσει ὁ γάμος ἀποφαίνονται ἐκ κοιλίας, χωρίς καμμία ἁγιογραφική καί πατερική ὑποστήριξη, ὅτι δέν ὑπάρχει προτεραιότητα, καί τό ἕνα δέν ἀποκλείει τό ἄλλο: «Ἀμφότερα τά μυστήρια ταῦτα ἀπό τε δογματικῆς καί μυστηριακῆς ἀπόψεως ἐξεταζόμενα δέν ἀποκλείουσιν ἄλληλα»[1].

Τό ἴδιο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» ἀσχολήθηκε καί μέ τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση, πού ἐπεβλήθη μονομερῶς χωρίς πανορθόδοξη ἀπόφαση καί προκάλεσε διαιρέσεις καί σχίσματα, καί μέ ἄλλες καινοτομίες στήν νηστεία, στήν ἀμφίεση τῶν κληρικῶν κ.ἄ. Προσδιόρισε ἐν πολλοῖς τήν θεματολογία τῆς ἀπό τότε προετοιμαζόμενης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», καί ἔγινε ἡ κακιά μήτρα, ἀπό τήν ὁποία προῆλθαν πολλά ἐκτρώματα, αἱρετικά καί σχισματικά[2].

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΕΡΙ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ.........