Ο ιερομάρτυς Κοσμάς Φλαμιάτος (1786-1852) όταν ιδρυόταν η Θεολογική σχολή της Χάλκης είχε γράψει τα εξής
«Τούτου του νεωστί δι’ ενεργείας και επιβουλής καθιδρυθέντος Σεμιναρίου εις την Χάλκην της Κωνσταντινουπόλεως, σκοπός προς τοις άλλοις πολλοίς, υπάρχει, ίνα νοθεύσει κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης, κατά τον προσηλυτισμόν της Αγγλίας, όλους τους εσομένους Πατριάρχας, και όλην εν γένει την Ιεραρχίαν της Ανατολής, όπως μίαν ημέραν νομοθετηθή (δι’) Οικουμενικής Συνόδου η κατάργησις της Ορθοδοξίας…»!
Άραγε μιλούσε εμπαθώς ο μακαριστός Κοσμάς Φλαμιάτος; Ή μήπως υπερέβαλε; Είτε -το χειρότερο- πλανήθηκε ως “έχων ζήλο ου κατ' επίγνωσιν”;
Ας παρακολουθήσουμε τη δράση ενός μόνο εξ αυτών των αποφοίτων και καθηγητών της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης: του σχολάρχου Γερμανού Στρηνοπούλου (1907-1922) τότε Μητροπολίτου Σελευκείας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας και Εξάρχου Δυτικής Ευρώπης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από τη συγγραφή της περιωνύμου εγκυκλίου του 1920 -του καταστατικού χάρτου της “Οικουμενικής κινήσεως”, μέχρι τη δημιουργία του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών. Μια και η εγκύκλιος αυτή σηματοδότησε την επίσημη έναρξη του Οικουμενισμού. Αυτά γράφει ο πολύς, γνωστός και μη εξαιρεταίος, Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης: «῾Η ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920 εἶχε συνταχθῆ ἀπὸ μίαν «῾Υποεπιτροπή», ἡ ὁποία «στὴν οὐσία ἦταν ὁ καθηγητικὸς σύλλογος τῆς ῾Ιερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, δηλαδὴ ὁ Σχολάρχης Μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς Στρηνόπουλος (ὁ μετέπειτα Θυατείρων), καὶ οἱ καθηγηταὶ ᾿Αρχιμανδρίτης ᾿Ι. Εὐστρατίου, Διάκονος Β. Στεφανίδης, Β. ᾿Αντωνιάδης καὶ Π. Κομνηνός. ᾿Εν τούτοις ὁ ἰδιαίτερος ρόλος τοῦ Μητροπολίτου Σελευκείας στὴν σύνταξή της δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ» (Μ.Π. Γεωργίου Τσέτση, Οἰκουμενικὸς Θρόνος καὶ Οἰκουμένη - ᾿Επίσημα Πατριαρχικὰ Κείμενα, σελ. 56-57, , ἐκδόσεις ≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1989. Τοῦ Αὐτοῦ,῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ῞Ιδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν, σελ. 78 καί 80, ἐκδόσεις ≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1988. Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, σελ. 54, ἐκδόσεις ≪Π.Ι.Π.Μ.≫, Θεσσαλονίκη 1996.)
"῾Επομένως, ὁ μητροπολίτης Γερμανὸς Στρηνόπουλος ἦταν ὁ καταλληλότερος γιὰ νὰ ἑρμηνεύση τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1920, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καὶ ἔπραξε δημοσίως, μὲ ἰδιαίτερη μάλιστα σαφήνεια, κατὰ τὸ πρῶτο Παγκόσμιο Διαχριστιανικὸ Συνέδριο τῆς Κινήσεως≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫ (Στοκχόλμη, 16-30.8.1925).
῾Ο Γερμανός, ὡς Θυατείρων πλέον μὲ ἕδρα τὸ Λονδῖνο, προτοῦ νὰ παρουσιάση τὴν ῎Εκθεσί του στὴν ῾Ολομέλεια τοῦ Συνεδρίου, «ἀναφέρθηκε διὰ μακρῶν στὴν ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920 καὶ ἐξέφρασε ὡρισμένες σκέψεις ὡς πρὸς τὶς ἀρχὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ διέπουν τὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις, ἔτσι ὅπως εἶχαν διατυπωθεῖ ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο», βάσει βεβαίως τῆς θεολογίας τῆς ≪Διευρυμένης ᾿Εκκλησίας≫.
«Εἶναι ἀνάγκη, εἶπε, νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ ᾿Εκκλησίες ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἑνότητα, ὑπὸ τὴν στενὴ ἔννοια τῆς λέξεως ἔννοια, ποὺ ἑνώνει σ᾿ ἕνα σῶμα τὰ μέλη μιᾶς ὁποιασδήποτε κοινωνίας, ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη, πιὸ περιεκτικὴ ἔννοια τῆς ἑνότητος, κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι ὅσοι παραδέχονται τὴν θεμελιώδη διδασκαλία τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ, καὶ ἀποδέχονται Αὐτὸν ὡς Σωτῆρα καὶ Κύριο, θὰ ἔπρεπε νὰ θεωροῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ὡς μέλη τοῦ ἰδίου σώματος καὶ ὄχι ὡς ξένους. Χωρὶς νὰ εἰσχωρήσουμε στὴν ἐξέταση τῶν δογματικῶν διαφορῶν ποὺ χωρίζουν τὶς ᾿Εκκλησίες, πρόσθετε ὁ Θυατείρων, πρέπει νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἰδέα τῆς εὐρυτέρας ἑνότητος...» . (Μ.Π. Γεωργίου Τσέτση, ῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου..., ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 101.)
Εἶναι σαφεστάτη τόσον ἡ διατύπωσις τῆς νεόκοπης θεολογίας τῆς ≪Διευρυμένης ᾿Εκκλησίας≫, ὅσο καὶ τὸ προτεινόμενο συγκρητιστικὸ πλαίσιο καλλιεργείας της."
Μάλιστα στὸ Προκαταρκτικὸ Συνέδριο τῆς Παγκοσμίου Κινήσεως ≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫ (Γενεύη, 9-12.8.1920), κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Λουθηρανὸς ἀρχιεπίσκοπος Οὐψάλης τῆς Σουηδίας Σόδερμπλομ (Söderblom)«κρατῶν ἀνὰ χεῖρας τὴν ᾿Εγκύκλιον [τοῦ 1920] τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξῆρε τὸ περιεχόμενον αὐτῆς», ο «ἐπισκέπτης» πατριαρχικὸς μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς(Στρηνόπουλος) ἐδήλωσε, ὅτι «οἱ σκοποὶ» τῆς Διασκέψεως ἐκείνης «βρίσκονταν σὲ ἁρμονία πρὸς τὴν ᾿Εγκύκλιο [τοῦ 1920], μὲ τὴν ὁποία τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρότεινε τὴν σύσταση μιᾶς “Κοινωνίας ᾿Εκκλησιῶν”...» (Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, ῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ῞Ιδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν, σελ. 99, ἐκδόσεις≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1988.)
Ποιος άλλος συμμετείχε ≪ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπισκέπτου≫, στο εν λόγω Προκαταρκτικὸ Συνέδριο τῆς Παγκοσμίου Κινήσεως ≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫; Ο τότε αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών και εμπνευστής της ημερολογιακής αλλαγής ή καλύτερα ο υλοποιήσας την εγκύκλιο του 1920. Ο οποίος συμμετεῖχε, ὡς ᾿Αντιπρόσωπος τῶν ᾿Εκκλησιῶν τῆς ῾Ελλάδος (μαζὶ μὲ τὸν Οἰκουμενιστὴ ᾿Αμίλκα ᾿Αλιβιζᾶτο) καὶ τῆς Κύπρου και στὴν Προκαταρκτικὴ Συνέλευσι τοῦ Παγχριστιανικοῦ Συνεδρίου ≪Πίστις καὶ Τάξις≫ (Γενεύη, 12-20.8.1920).http://www.synodinresistance.org/Administration_el/1a5d001dTheokletos4-AK320.pdf
Ένα λοιπόν από τα 10 βήματα για την προσέγγιση του χριστιανικού κόσμου -που προϋπέθετε η περιώνυμος εγκύκλιος - περιελάμβανε τον κοινό παγχριστιανικό συνεορτασμό των μεγάλων εορτών της Χριστιανοσύνης. Που θα εξασφαλίζονταν με την υιοθέτηση από τους Ορθοδόξους του Φράγκικου ημερολογίου... Απορία γεννά το γεγονός πως τόσοι “συντηρητικοί” - αντιοικουμενιστές πατέρες και αδελφοί -πολυπράγμονες και λογιότατοι- έχουν προβεί σε αναλύσεις επί αναλύσεων αναφορικά με την εν λόγω εγκύκλιο και δείχνουν να προσπερνούν το ημερολογιακό ζήτημα.... Χαρακτηριστικά, επιδεικτικά και εκκοφαντικά... Επειδή ούτε αγράμματοι είναι, ούτε απρόσεκτοι, δυστυχώς αναπόδραστα προκύπτει το πασηφανές: δεν θέλουν να δικαιώσουν την ένσταση και αντίδραση αυτών που χλευαστικά αποκαλούν “παλαιοημερολογίτες”. Οι οποίοι ήδη από το 1924 αντιμετώπησαν την εορτολογική αλλαγή ως καινοτομία, ονομάζοντάς την φράγκεμα! Όντες οι μόνοι -στην πλειοψηφία τους αγράμματοι- εν μέσω πολυπραγμόνων και εγγραμμάτων, που διαισθάνθηκαν την επαπειλούμενη προδοσία που συγκάλυπτε η μεθόδευση. Και εύστοχα οι “ζηλωτές” αγιορείτες πατέρες ονόμασαν την νεοημερολογιτική καινοτομία ως το “δούρειο” εκείνο “ίππο” που έβαλε την Ορθόδοξο χριστιανοσύνη στη “λεωφόρο” του Οικουμενισμού.Αν κάποιοι στρουθοκαμηλίζουν επιλέγοντας να παραβλέπουν ή να παραγνωρίζουν τα γεγονότα, δικαίωμά τους. Η αλήθεια όμως δεν δύναται να αποκριβή. Και ευτυχώς που σε όλους αυτούς βρέθηκε κάποιος που έβαλε τα πράγματα στη σωστή διάσταση!
Μόνο ένας: ο ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Του Πανεπιστημίου Αθηνών πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Μεταλληνός που ευθαρσώς και με παρρησία ετόνισε αυτή τη διάσταση! Τιμώντας την ακαδημαϊκή του ιδίοτητα ως πανεπιστημιακού δασκάλου και ιστορικού και σεβόμενος το ράσο που φέρει (εφημ. Καθημερινή 14/4/96 ).
"Η᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν παραμένει μόνο τὸ ἀμετακίνητο θεμέλιο τῆς πίστεώς μας («Εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ἡμῶν», Α´ Κορ. 15, 17), ἀλλὰ καὶ ὑπενθυμίζει τὴν τραγικότητα τῆς διαιρέσεως τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς μας. ῾Ο οἰκουμενικὸς - διαχριστιανικὸς διάλογος ἀποσκοπεῖ, ἀκριβῶς, στὴν ἄρση τῆς διαιρέσεως καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος. Οὐσιαστικὸ ὅμως βῆμα σ᾿ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση θεωρεῖται στοὺς οἰκουμενιστικοὺς κύκλους ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. ῾Η βεβιασμένη καί, τὸ σημαντικότερο, ὄχι πανορθόδοξη ἀπόφαση ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου (1923/1924) ὁδήγησε μὲν στὸν κοινὸ παγχριστιανικὸ ἑορτασμὸ τῶν Χριστουγέννων (καὶ τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν), ὄχι ὅμως καὶ τοῦ Πάσχα (κινητῶν ἑορτῶν), ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ προσδιορίζεται στὸν ὀρθόδοξο κόσμο μὲ βάση τὸ ᾿Ιουλιανὸ (παλαιὸ) ἡμερολόγιο. Μία πρόσφατη (ἀρ. 150/26-5-95) Πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος ἐπανέρχεται στὴν ἀνάγκη «καθορισμοῦ» «κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾿ ἁπάντων τῶν Χριστιανῶν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα», ἐπιδιώκοντας ἔτσι τὴν προώθηση τῆς ἑνωτικῆς πορείας."
Για να καταλήξη επισημαίνοντας: "῎Ετσι κατανοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικοκανονικὴ ἐντολὴ - ἀπὸ τὴν Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔλυσε τελεσίδικα τὸ θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, 325 μ.Χ., ὣς σήμερα - «μὴ μετὰ ᾿Ιουδαίων συνεορτάζειν», ποὺ ἰσοδυναμεῖ σήμερα μὲ τὸ «μὴ μεθ ᾿ ἑτεροδόξων συνεορτάζειν». Αὐτὸ δὲν εἶναι καρπὸς μισαλλοδοξίας, ἀλλὰ ἔκφραση ὑγιοῦς καὶ ἐνεργοῦ ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας. Γι᾿ αὐτὸ ἤδη τὸ 1582 ἡ ὀρθόδοξη ᾿Ανατολὴ ἀπέρριψε τὸ νέο ἡμερολόγιο, ὄχι γιὰ λόγους ἐπιστημονικούς, ἀλλὰ ἐκκλησιολογικούς, διότι ἡ εἰσαγωγή του συνδεόταν ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς καὶ τοὺς δικούς μας φιλενωτικοὺς μὲ τὴν ἐπιβολὴ ἑορτολογικῆς σύπτωσης ὡς διευκόλυνσης (de facto) καὶ «ἐκ τῶν κάτω» (στὴν πλατειὰ βάση) τῆς ἑνώσεως. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἐνσάρκωνε καὶ ἡ ἀμφιλεγόμενη πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920, ὅταν ὡς πρῶτο βῆμα τῆς ἑνωτικῆς προσπάθειας τῆς ἐποχῆς μας προέβαλε «τὴν παραδοχὴν ἑνιαίου ἡμερολογίου πρὸς ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν ᾿Εκκλησιῶν».
Προϋπόθεση τοῦ κοινοῦ «ἑορτασμοῦ τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν» δὲν εἶναι οἱ ἡμερολογιακές, διπλωματικὲς ἢ νομικιστικὲς συμφωνίες, ἀλλὰ «ἡ ἑνότης τῆς πίστεως καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος». Δηλαδὴ ἡ ἐμμονὴ στὴν κατανόηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς « ἰατρείου πνευματικοῦ » (῾Ι. Χρυσόστομος),νοσοκομείου δηλαδὴ τῆς ὑπάρξεως καὶ τῆς κοινωνίας καὶ μεθόδου θεραπείας. ῾Η ἰδεολογικοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἢ ἡ ἀκαδημαϊκὴ ἐκδοχή του - νοσήματα τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου - ὄχι μόνο δὲν ὁδηγοῦν στὴν εὐκταία ἑνότητα, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπομακρύνουν ἀπὸ αὐτήν. ῾Η ἑνότητα - ἕνωση, ποὺ κορυφώνεται στὴν῾Αγία Τράπεζα καὶ στὸ ῞Αγιον Ποτήριον, ἀπαιτεῖ τὸ «ὁμοθυμαδὸν» στὴν πίστη καὶ σύνολη τὴν ἐν Χριστῷ ζωή."
Αυτά έγραφε ο παπά Γιώργης προ 15 ετίας! Μόνος... Φωνή βοώντος εν τη ερήμω... Και τι δύναται να ανταπαντήση κάποιος; Ειδικά από αυτούς που τόσο εύκολα κι αβασάνιστα -αναπαράγοντας την γνωστή ρητορεία- σπεύδουν να άρουν το λίθο του αναθέματος προς τους “παλιοημερολογίτες”;
Όταν λοιπόν συγκροτηθεί η πανορθόδοξος αυτή Σύνοδος θα βρεθή κάποιος Μεταλληνός να πη τα πράγματα με το όνομά τους; Ή μήπως θα ψάχνουμε να βρούμε -εις μάτιν- τους φύλακες και στρατηγούς του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου;
Άραγε μιλούσε εμπαθώς ο μακαριστός Κοσμάς Φλαμιάτος; Ή μήπως υπερέβαλε; Είτε -το χειρότερο- πλανήθηκε ως “έχων ζήλο ου κατ' επίγνωσιν”;
Ας παρακολουθήσουμε τη δράση ενός μόνο εξ αυτών των αποφοίτων και καθηγητών της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης: του σχολάρχου Γερμανού Στρηνοπούλου (1907-1922) τότε Μητροπολίτου Σελευκείας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας και Εξάρχου Δυτικής Ευρώπης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από τη συγγραφή της περιωνύμου εγκυκλίου του 1920 -του καταστατικού χάρτου της “Οικουμενικής κινήσεως”, μέχρι τη δημιουργία του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών. Μια και η εγκύκλιος αυτή σηματοδότησε την επίσημη έναρξη του Οικουμενισμού. Αυτά γράφει ο πολύς, γνωστός και μη εξαιρεταίος, Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης: «῾Η ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920 εἶχε συνταχθῆ ἀπὸ μίαν «῾Υποεπιτροπή», ἡ ὁποία «στὴν οὐσία ἦταν ὁ καθηγητικὸς σύλλογος τῆς ῾Ιερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, δηλαδὴ ὁ Σχολάρχης Μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς Στρηνόπουλος (ὁ μετέπειτα Θυατείρων), καὶ οἱ καθηγηταὶ ᾿Αρχιμανδρίτης ᾿Ι. Εὐστρατίου, Διάκονος Β. Στεφανίδης, Β. ᾿Αντωνιάδης καὶ Π. Κομνηνός. ᾿Εν τούτοις ὁ ἰδιαίτερος ρόλος τοῦ Μητροπολίτου Σελευκείας στὴν σύνταξή της δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ» (Μ.Π. Γεωργίου Τσέτση, Οἰκουμενικὸς Θρόνος καὶ Οἰκουμένη - ᾿Επίσημα Πατριαρχικὰ Κείμενα, σελ. 56-57, , ἐκδόσεις ≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1989. Τοῦ Αὐτοῦ,῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ῞Ιδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν, σελ. 78 καί 80, ἐκδόσεις ≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1988. Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, σελ. 54, ἐκδόσεις ≪Π.Ι.Π.Μ.≫, Θεσσαλονίκη 1996.)
"῾Επομένως, ὁ μητροπολίτης Γερμανὸς Στρηνόπουλος ἦταν ὁ καταλληλότερος γιὰ νὰ ἑρμηνεύση τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1920, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καὶ ἔπραξε δημοσίως, μὲ ἰδιαίτερη μάλιστα σαφήνεια, κατὰ τὸ πρῶτο Παγκόσμιο Διαχριστιανικὸ Συνέδριο τῆς Κινήσεως≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫ (Στοκχόλμη, 16-30.8.1925).
῾Ο Γερμανός, ὡς Θυατείρων πλέον μὲ ἕδρα τὸ Λονδῖνο, προτοῦ νὰ παρουσιάση τὴν ῎Εκθεσί του στὴν ῾Ολομέλεια τοῦ Συνεδρίου, «ἀναφέρθηκε διὰ μακρῶν στὴν ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920 καὶ ἐξέφρασε ὡρισμένες σκέψεις ὡς πρὸς τὶς ἀρχὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ διέπουν τὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις, ἔτσι ὅπως εἶχαν διατυπωθεῖ ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο», βάσει βεβαίως τῆς θεολογίας τῆς ≪Διευρυμένης ᾿Εκκλησίας≫.
«Εἶναι ἀνάγκη, εἶπε, νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ ᾿Εκκλησίες ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἑνότητα, ὑπὸ τὴν στενὴ ἔννοια τῆς λέξεως ἔννοια, ποὺ ἑνώνει σ᾿ ἕνα σῶμα τὰ μέλη μιᾶς ὁποιασδήποτε κοινωνίας, ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη, πιὸ περιεκτικὴ ἔννοια τῆς ἑνότητος, κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι ὅσοι παραδέχονται τὴν θεμελιώδη διδασκαλία τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ, καὶ ἀποδέχονται Αὐτὸν ὡς Σωτῆρα καὶ Κύριο, θὰ ἔπρεπε νὰ θεωροῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ὡς μέλη τοῦ ἰδίου σώματος καὶ ὄχι ὡς ξένους. Χωρὶς νὰ εἰσχωρήσουμε στὴν ἐξέταση τῶν δογματικῶν διαφορῶν ποὺ χωρίζουν τὶς ᾿Εκκλησίες, πρόσθετε ὁ Θυατείρων, πρέπει νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἰδέα τῆς εὐρυτέρας ἑνότητος...» . (Μ.Π. Γεωργίου Τσέτση, ῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου..., ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 101.)
Εἶναι σαφεστάτη τόσον ἡ διατύπωσις τῆς νεόκοπης θεολογίας τῆς ≪Διευρυμένης ᾿Εκκλησίας≫, ὅσο καὶ τὸ προτεινόμενο συγκρητιστικὸ πλαίσιο καλλιεργείας της."
Μάλιστα στὸ Προκαταρκτικὸ Συνέδριο τῆς Παγκοσμίου Κινήσεως ≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫ (Γενεύη, 9-12.8.1920), κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Λουθηρανὸς ἀρχιεπίσκοπος Οὐψάλης τῆς Σουηδίας Σόδερμπλομ (Söderblom)«κρατῶν ἀνὰ χεῖρας τὴν ᾿Εγκύκλιον [τοῦ 1920] τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξῆρε τὸ περιεχόμενον αὐτῆς», ο «ἐπισκέπτης» πατριαρχικὸς μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς(Στρηνόπουλος) ἐδήλωσε, ὅτι «οἱ σκοποὶ» τῆς Διασκέψεως ἐκείνης «βρίσκονταν σὲ ἁρμονία πρὸς τὴν ᾿Εγκύκλιο [τοῦ 1920], μὲ τὴν ὁποία τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρότεινε τὴν σύσταση μιᾶς “Κοινωνίας ᾿Εκκλησιῶν”...» (Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, ῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ῞Ιδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν, σελ. 99, ἐκδόσεις≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1988.)
Ποιος άλλος συμμετείχε ≪ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπισκέπτου≫, στο εν λόγω Προκαταρκτικὸ Συνέδριο τῆς Παγκοσμίου Κινήσεως ≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫; Ο τότε αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών και εμπνευστής της ημερολογιακής αλλαγής ή καλύτερα ο υλοποιήσας την εγκύκλιο του 1920. Ο οποίος συμμετεῖχε, ὡς ᾿Αντιπρόσωπος τῶν ᾿Εκκλησιῶν τῆς ῾Ελλάδος (μαζὶ μὲ τὸν Οἰκουμενιστὴ ᾿Αμίλκα ᾿Αλιβιζᾶτο) καὶ τῆς Κύπρου και στὴν Προκαταρκτικὴ Συνέλευσι τοῦ Παγχριστιανικοῦ Συνεδρίου ≪Πίστις καὶ Τάξις≫ (Γενεύη, 12-20.8.1920).http://www.synodinresistance.org/Administration_el/1a5d001dTheokletos4-AK320.pdf
Ένα λοιπόν από τα 10 βήματα για την προσέγγιση του χριστιανικού κόσμου -που προϋπέθετε η περιώνυμος εγκύκλιος - περιελάμβανε τον κοινό παγχριστιανικό συνεορτασμό των μεγάλων εορτών της Χριστιανοσύνης. Που θα εξασφαλίζονταν με την υιοθέτηση από τους Ορθοδόξους του Φράγκικου ημερολογίου... Απορία γεννά το γεγονός πως τόσοι “συντηρητικοί” - αντιοικουμενιστές πατέρες και αδελφοί -πολυπράγμονες και λογιότατοι- έχουν προβεί σε αναλύσεις επί αναλύσεων αναφορικά με την εν λόγω εγκύκλιο και δείχνουν να προσπερνούν το ημερολογιακό ζήτημα.... Χαρακτηριστικά, επιδεικτικά και εκκοφαντικά... Επειδή ούτε αγράμματοι είναι, ούτε απρόσεκτοι, δυστυχώς αναπόδραστα προκύπτει το πασηφανές: δεν θέλουν να δικαιώσουν την ένσταση και αντίδραση αυτών που χλευαστικά αποκαλούν “παλαιοημερολογίτες”. Οι οποίοι ήδη από το 1924 αντιμετώπησαν την εορτολογική αλλαγή ως καινοτομία, ονομάζοντάς την φράγκεμα! Όντες οι μόνοι -στην πλειοψηφία τους αγράμματοι- εν μέσω πολυπραγμόνων και εγγραμμάτων, που διαισθάνθηκαν την επαπειλούμενη προδοσία που συγκάλυπτε η μεθόδευση. Και εύστοχα οι “ζηλωτές” αγιορείτες πατέρες ονόμασαν την νεοημερολογιτική καινοτομία ως το “δούρειο” εκείνο “ίππο” που έβαλε την Ορθόδοξο χριστιανοσύνη στη “λεωφόρο” του Οικουμενισμού.Αν κάποιοι στρουθοκαμηλίζουν επιλέγοντας να παραβλέπουν ή να παραγνωρίζουν τα γεγονότα, δικαίωμά τους. Η αλήθεια όμως δεν δύναται να αποκριβή. Και ευτυχώς που σε όλους αυτούς βρέθηκε κάποιος που έβαλε τα πράγματα στη σωστή διάσταση!
Μόνο ένας: ο ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Του Πανεπιστημίου Αθηνών πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Μεταλληνός που ευθαρσώς και με παρρησία ετόνισε αυτή τη διάσταση! Τιμώντας την ακαδημαϊκή του ιδίοτητα ως πανεπιστημιακού δασκάλου και ιστορικού και σεβόμενος το ράσο που φέρει (εφημ. Καθημερινή 14/4/96 ).
"Η᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν παραμένει μόνο τὸ ἀμετακίνητο θεμέλιο τῆς πίστεώς μας («Εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ἡμῶν», Α´ Κορ. 15, 17), ἀλλὰ καὶ ὑπενθυμίζει τὴν τραγικότητα τῆς διαιρέσεως τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς μας. ῾Ο οἰκουμενικὸς - διαχριστιανικὸς διάλογος ἀποσκοπεῖ, ἀκριβῶς, στὴν ἄρση τῆς διαιρέσεως καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος. Οὐσιαστικὸ ὅμως βῆμα σ᾿ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση θεωρεῖται στοὺς οἰκουμενιστικοὺς κύκλους ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. ῾Η βεβιασμένη καί, τὸ σημαντικότερο, ὄχι πανορθόδοξη ἀπόφαση ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου (1923/1924) ὁδήγησε μὲν στὸν κοινὸ παγχριστιανικὸ ἑορτασμὸ τῶν Χριστουγέννων (καὶ τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν), ὄχι ὅμως καὶ τοῦ Πάσχα (κινητῶν ἑορτῶν), ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ προσδιορίζεται στὸν ὀρθόδοξο κόσμο μὲ βάση τὸ ᾿Ιουλιανὸ (παλαιὸ) ἡμερολόγιο. Μία πρόσφατη (ἀρ. 150/26-5-95) Πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος ἐπανέρχεται στὴν ἀνάγκη «καθορισμοῦ» «κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾿ ἁπάντων τῶν Χριστιανῶν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα», ἐπιδιώκοντας ἔτσι τὴν προώθηση τῆς ἑνωτικῆς πορείας."
Για να καταλήξη επισημαίνοντας: "῎Ετσι κατανοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικοκανονικὴ ἐντολὴ - ἀπὸ τὴν Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔλυσε τελεσίδικα τὸ θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, 325 μ.Χ., ὣς σήμερα - «μὴ μετὰ ᾿Ιουδαίων συνεορτάζειν», ποὺ ἰσοδυναμεῖ σήμερα μὲ τὸ «μὴ μεθ ᾿ ἑτεροδόξων συνεορτάζειν». Αὐτὸ δὲν εἶναι καρπὸς μισαλλοδοξίας, ἀλλὰ ἔκφραση ὑγιοῦς καὶ ἐνεργοῦ ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας. Γι᾿ αὐτὸ ἤδη τὸ 1582 ἡ ὀρθόδοξη ᾿Ανατολὴ ἀπέρριψε τὸ νέο ἡμερολόγιο, ὄχι γιὰ λόγους ἐπιστημονικούς, ἀλλὰ ἐκκλησιολογικούς, διότι ἡ εἰσαγωγή του συνδεόταν ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς καὶ τοὺς δικούς μας φιλενωτικοὺς μὲ τὴν ἐπιβολὴ ἑορτολογικῆς σύπτωσης ὡς διευκόλυνσης (de facto) καὶ «ἐκ τῶν κάτω» (στὴν πλατειὰ βάση) τῆς ἑνώσεως. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἐνσάρκωνε καὶ ἡ ἀμφιλεγόμενη πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920, ὅταν ὡς πρῶτο βῆμα τῆς ἑνωτικῆς προσπάθειας τῆς ἐποχῆς μας προέβαλε «τὴν παραδοχὴν ἑνιαίου ἡμερολογίου πρὸς ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν ᾿Εκκλησιῶν».
Προϋπόθεση τοῦ κοινοῦ «ἑορτασμοῦ τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν» δὲν εἶναι οἱ ἡμερολογιακές, διπλωματικὲς ἢ νομικιστικὲς συμφωνίες, ἀλλὰ «ἡ ἑνότης τῆς πίστεως καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος». Δηλαδὴ ἡ ἐμμονὴ στὴν κατανόηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς « ἰατρείου πνευματικοῦ » (῾Ι. Χρυσόστομος),νοσοκομείου δηλαδὴ τῆς ὑπάρξεως καὶ τῆς κοινωνίας καὶ μεθόδου θεραπείας. ῾Η ἰδεολογικοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἢ ἡ ἀκαδημαϊκὴ ἐκδοχή του - νοσήματα τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου - ὄχι μόνο δὲν ὁδηγοῦν στὴν εὐκταία ἑνότητα, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπομακρύνουν ἀπὸ αὐτήν. ῾Η ἑνότητα - ἕνωση, ποὺ κορυφώνεται στὴν῾Αγία Τράπεζα καὶ στὸ ῞Αγιον Ποτήριον, ἀπαιτεῖ τὸ «ὁμοθυμαδὸν» στὴν πίστη καὶ σύνολη τὴν ἐν Χριστῷ ζωή."
Αυτά έγραφε ο παπά Γιώργης προ 15 ετίας! Μόνος... Φωνή βοώντος εν τη ερήμω... Και τι δύναται να ανταπαντήση κάποιος; Ειδικά από αυτούς που τόσο εύκολα κι αβασάνιστα -αναπαράγοντας την γνωστή ρητορεία- σπεύδουν να άρουν το λίθο του αναθέματος προς τους “παλιοημερολογίτες”;
Όταν λοιπόν συγκροτηθεί η πανορθόδοξος αυτή Σύνοδος θα βρεθή κάποιος Μεταλληνός να πη τα πράγματα με το όνομά τους; Ή μήπως θα ψάχνουμε να βρούμε -εις μάτιν- τους φύλακες και στρατηγούς του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου;
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΜΑΣ BLOG
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου