«Καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε.... Ἰδοὺ ἠγγικεν ὁ παραδιδούς με»!

Ὅταν βιαίως ἐπεβλήθη τὸ 1924 ἡ ἡμερολογιακὴ καινοτομία, οἱ ἄνευ οὐδεμιᾶς ἀντιδράσεως ἀποδεξάμενοι αὐτὴν ἔλεγον χλευαστικῶς πρὸς τοὺς ὁμολογητὰς τῆς εὐσεβείας Παλαιοημερολογίτας: «Δὲν πρόκειται περὶ δογματικοῦ ζητήματος, ὥστε νὰ διακόπτωμεν κοινωνίαν παρῆλθεν ὁ καιρὸς τῶν ἰουδαικῶν παρατηρήσεων, μηνῶν καὶ ἐνιαυτών». Ὅταν δὲ ᾖλθε καὶ ὁ καιρὸς τῶν «δογματικῶν ζητημάτων» καὶ ἡ ὀρθὴ πίστις ἐχλευάζετο καὶ ἀπεμπολεῖτο ὑπὸ ἀσεβεστάτων καὶ μητραλοιῶν ἐπισκόπων, οἱ καταφρονηταὶ τῶν μικρῶν παρέμειναν καταφρονηταὶ καὶ τῶν μεγάλων, διὰ νὰ ἐπαληθεύση ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «....καὶ ὁ ἐν ἐλαχίστῳ ἄδικος καὶ ἐν πολλῷ ἄδικός ἐστιν.» (Λουκ. 16, 10).

Μὲ τὴν προδοσία ἡ Ὀρθοδοξια εἰσῆλθε πλέον ἐμφανῶς εἰς τὸν κήπο τῆς Γεσθημανῆ, ὅπου ἀντιμετωπίζει τοὺς παπικοὺς ὡς σταυρωτὰς τῆς, τὸν Οἰκουμενισμὸν  ὡς προδίδοντα τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας, τὴν Ἱερὰν παρακαταθήκην τῶν θεοφόρων πατέρων καὶ τὸ φοβερώτερον, βλέπει ἡ μαρτυρικὴ Ὀρθοδοξία σιγῶντας καὶ καθεύδοντας πολλοὺς ἐκ τῶν φυσικῶν φρουρῶν τῆς. Ἡ Ὀρθοδοξία δικαιοῦται, ἐντὸς τοῦ κήπου τῆς Γεσθημανῆ εὑρισκομένη καὶ ἐπιδεικνύουσα τὰ αἵματα τῶν ἀρχαίων καὶ συγχρόνων μαρτύρων τῆς, να στρέψῃ πρὸς τὴν χώρα τοῦ Βορρᾶ, ἔνθα συνετελέσθη ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα καὶ να ἐπαναλάβῃ τὸ παραπόνον τοῦ Θείου Δομήτορός τῆς: «Καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε.... Ἰδοὺ ἠγγικεν ὁ παραδιδούς με»!

Πῶς ὅμως να φθάσῃ ἡ ἀνωτέρω φωνὴ εἰς τὰ ὦτα τῶν ἐπισκόπων καὶ λοιπῶν κληρικῶν τῆς; Οἱ ἦχοι τῶν τυπογραφείων τῶν ἱεραποστολικῶν ἀδελφοτήτων, οἱ κρότοι τῶν μαστόρων τῶν πολυπληθῶν εὐαγῶν ἱδρυμάτων, οἱ ρητορισμοὶ τῶν εὐσεβιστῶν ρητόρων τῆς συνιστοῦν ἕνα πραγματικὸν πανδαιμόνιον, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξιας να καταπίνεται κυριολεκτικῶς ὑπ΄ αὐτοῦ.

Καὶ ἡ προδοσία συνεχιζεται! Ὁ αἱρετικὸς μνημονεύεται ἀνελλιπῶς ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκοπῶν καὶ ἁγιορειτῶν ἱερομονάχων ὡς «ὀρθοτομῶν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας», ἐνῶ αὐτός, ὡς ἄλλος Ἰούδας, ὀμοῦ μετὰ τῶν συνοδοιπόρων τοῦ, ὡς σπεῖρα λῃστρικὴ καὶ ἐναγὴς καταληστεύουν τὸν πνευματικὸν πλοῦτον τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἰδοὺ διατι πιστεύομεν ὅτι διὰ τῆς συνοδοιπορίας τῶν οἱ ἐπίσκοποι καὶ λοιποὶ κληρικοὶ κατέστησαν πλέον τὰ καλλίτερα ὄργανα τοῦ Φαναρίου πρὸς ἐπιτέλεσιν τοῦ ἀνοσίου ἔργου που ἔχει τοῦτο ἀναλάβει, τὴν ἀπεμπόλησιν καὶ ὑποδούλωσιν τῆς Ὀρθοδοξιας εἰς τὸν αἱρετικὸν παπισμὸν καὶ Οἰκουμενισμὸν. Ὅσοι πιστοὶ ἐπιθυμοῦν τὴν ψυχικὴν τῶν σωτηρίαν δεν πρέπει να ἔχουν οὐδεμίαν σχέσιν πλέον μετ΄ αὐτῶν. Ὁ καιρὸς τῆς οἰκονομίας καὶ ἀναμονῆς ἔχει παρέλθει ἀμεταστρεπτὶ πρὸ δεκαετιῶν.....