Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ

"ἄφετε αὐτούς·

ὁδηγοί εἰσι τυφλοὶ τυφλῶν·

τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ,

 ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται"

(Ματθ. ιε΄,  14)

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, Χριστός Ανέστη!

Την Κυριακή του Τυφλού, συναντώνται στα Ιεροσόλυμα ο δήθεν ορθόδοξος επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος με τον αιρετικό Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο, με αφορμή την συμπλήρωση πενήντα ετών από την συνάντηση των προκατόχων τους, Αθηναγόρα και Παύλου.

Το τι έγινε σε εκείνη την συνάντηση το 1964 το γνωρίζουμε από τις πηγές της εποχής [1].

Το τι θα δουν τα μάτια μας στην φετινή συνάντηση, πάνω κάτω ξέρουμε. Την ορατή εκκλησία των Οικουμενιστών εν δράσει.

Μπορεί να μην υπάρχει ακόμη - και φανερά - το Κοινό Ποτήριο (το οποίο έθεσαν ορισμένοι ως το όριο, του οποίου η υπέρβαση θα ενεργοποιούσε τα ορθόδοξα αντανακλαστικά τους, ώστε να πράξουν πλέον το αυτονόητο, δηλαδή να αποτειχισθούν από τους αιρετικούς), αλλά αυτό δεν έχει τόσο σημασία, από τη στιγμή που ήδη οι εξ ορθοδόξων Οικουμενιστές αναγνωρίζουν τον παπισμό και τις άλλες αιρετικές συναγωγές του κόσμου τούτου, ως Εκκλησίες (με Θεία Χάρη, εγκυρότητα μυστηρίων και κανονικότητα) και από την στιγμή που θεωρούν ότι όλοι μαζί συναποτελούν την Εκκλησία του Χριστού! 

Ο οικουμενιστής Μητροπολίτης Σάρδεων και Πισιδίας Γερμανός Αθανασιάδης είχε δηλώσει [2]: "Η Ένωσις δεν θα προέλθη εκ των κάτω, όπως επιδιώκει η Ουνία, αλλ' εκ των άνω. Όχι δια του όχλου, αλλά δια του ανωτάτου κλήρου. Δια να φθάσωμεν εις αυτήν (την Ένωσιν) απαιτείται γαλήνη πνευμάτων αντί του εξερεθισμού τον οποίον προκαλεί η Ουνία".

Ουνία είναι επομένως και ο Οικουμενισμός, με διαφορετικά πλέον μέσα, αλλά προς τον ίδιο σκοπό εργαζόμενος: Την δημιουργία της, υπό έναν Πάπα, Παγκόσμιας Εκκλησίας.

Την Ενότητα, που ευαγγελίζεται ο Οικουμενισμός, την περιέγραψε, σε συνέντευξή του [3], ο μέγας θιασώτης της αιρέσεως αυτής Αθηναγόρας: "Διά της λέξεως Ενότης, η οποία είναι συμφωνοτέρα προς τους παρόντας καιρούς, νοείται η από κοινού συνεργασία εις τους διαφόρους τομείς της κοινωνικής, ηθικής και πνευματικής δράσεως, διά της συμβολής της Χριστιανικής Ανατολής και Δύσεως. Η Ενότης δεν προϋποθέτει την Ένωσιν, η οποία Ένωσις προϋποθέτει δογματικήν ρύθμισιν. Αι Χριστιανικαί Εκκλησία δύνανται προσεγγίζουσαι προς αλλήλας να συνεργασθούν κατά τρόπον αρεστόν και Ευαγγελικόν επί ζητημάτων αναγομένων εις τομείς της ζωής. Εκάστη εκκλησία έχει τους δογματικούς της θησαυρούς. Χωρίς να εγκαταλείψη ουδένα των θησαυρών αυτών, δύναται η Εκκλησία να έλθη εις προσέγγισιν, επικοινωνίαν και συνεργασίαν μετά πάσης άλλης Χριστιανικής Εκκλησίας".

Και συνεχίζει παρακάτω: "Αναγνωρίζει η Εκκλησία μας τον Πάπαν ως "πρώτον μεταξύ ίσων"".

Ας μην περιμένουμε λοιπόν απαραίτητα κάποιο Κοινό Ποτήριο ή κάποια άλλου είδους Ένωση, πιο φανερή δηλαδή, αφού η "Ενότητα των Εκκλησιών" είναι ήδη γεγονός τετελεσμένο. Αυτό αποδεικνύει και η ανίερος συνάντηση στα Ιεροσόλυμα. Ας κρατήσει η κάθε πλευρά τους ιδιαίτερους "δογματικούς της θησαυρούς" - με λίγα λόγια, ας πιστεύει κανείς ότι θέλει -, μόνο να είμαστε όλοι ενωμένοι. Γι' αυτό και ο Βαρθολομαίος είχε το θράσος να δηλώσει  ότι "δεν προδίδομεν την Ορθοδοξίαν, ως κατηγορούμεθα, ούτε υποστηρίζομεν οικουμενιστικάς αντιλήψεις" [4].

Όποιος όμως δεν βλέπει την προδοσία αυτή που επιτελείται είναι τυφλός, όχι σαν τον τυφλό του Ευαγγελίου, του οποίου οι σαρκικοί οφθαλμοί μόνο δεν έβλεπαν, αλλά πραγματικά τυφλός, με σκοτισμένους τους οφθαλμούς της ψυχής του. Είναι ένας τυφλός που ακολουθεί τους τυφλούς, από την αίρεση, λυκοποιμένες, οι οποίοι τον οδηγούν μακριά από την αλήθεια του Χριστού μας, μακριά από το φως της Ορθοδοξίας, στο σκότος το εξώτερον, στην απώλεια.

Κάποιοι μπορούν να ισχυριστούν ότι τα παραπάνω δεν έχουν σημασία, γιατί είναι απόψεις των "σχισματικών παλαιοημερολογιτών". Αυτοί μοιάζουν με τους Φαρισαίους εκείνους, οι οποίοι αντί να συνειδητοποιήσουν το θαύμα της θεραπείας του Τυφλού, και έτσι να θεραπευθεί και η δική τους τυφλότητα, έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Κύριο ότι "οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ"[5].

Αλλά και όσοι βλέπουν τι γίνεται και όχι μόνο δεν αντιδρούν, όχι μόνο δεν φεύγουν μακριά από την κοινωνία με τους αιρετικούς οικουμενιστές, αλλά σιωπούν επιδεικτικά, μοιάζουν με τους γονείς του Τυφλού που φοβήθηκαν να ομολογήσουν την Αλήθεια, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι.

Σε αυτούς τους τυφλούς απευθύνεται κυρίως το άρθρο αυτό. Ευχόμαστε να βρουν επιτέλους το κουράγιο, να γίνουν Ομολογητές, ώστε να αξιωθούν της Δεσποτικής φωνής του Κυρίου μας, (απευθυνόμενος σε έναν άλλον τυφλό, τον της Ιεριχού): "ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε"[6]...

Νικόλαος Μάννης, δάσκαλος 

[1]Βλέπε ενδεικτικά την ανταπόκριση στην αθηναϊκή εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" (7-1-1964)

[2]Την δήλωση καταγράφει ο δημοσιογράφος Βασίλης Βεκιαρέλλης στο άρθρο του "Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ως πανορθόδοξον πνευματικόν κέντρον" [στο συλλογικό "Το ελληνικόν έτος: Ημερολόγιον Ενώσεως Συντακτών" (1929   - 1930), σελ. 120].

[3]"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" (1-12-1960)

[4]http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=3758&catid=1

[5] Ιω. θ΄, 16

[6]Λουκ. ιη΄, 42

ΠΗΓΗ ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''