ΟΦΕΙΛΟΜΕΝ ΝΑ
ΔΙΑΦΥΛΑΞΩΜΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Διακυβεύεται ἡ
πίστις ἀπὸ τὴν λαίλαπα τοῦ οἰκουμενισμοῦ
Τοῦ μοναχοῦ
Νικολάου, Ἁγιορείτου
Η ΕΙΣΟΔΟΣ στὴ Μ. Τεσσαρακοστή μᾶς καλεῖ ἐπάνω ἀπ᾽
ὅλα γιὰ ἐξομολόγηση καὶ μετάνοια. Ἀλλὰ ὅταν ἡ πίστη μας κινδυνεύει, ἀπὸ τὰ πυκνὰ
καὶ μαῦρα οἰκουμενιστικὰ σύννεφα, ἡ ἐξομολόγηση ἀρχίζει ἀπὸ τὰ ὅσα παράνομα
γίνονται στὸ χῶρο τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, ἀπὸ τὶς συχνὲς παράνομες καὶ
προκλητικὲς συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς. Σὰν
ἐξομολόγηση ἀναφέρουμε ὅτι μικρὴ μερίδα ρασοφόρων πατέρων ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ
συμπροσευχὲς αὐτὲς γίνονται, διότι ὁ Πατριάρχης δέχεται πιέσεις ἀπὸ τὸ
παρασκήνιο, ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὶς κάνει γιὰ λόγους πολιτικῆς, καὶ ἄλλοι
ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτὰ ἐγίνοντο καὶ παλαιότερα.
Σὲ αὐτὲς τὶς προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις ἡ ἀπάντησή μας
εἶναι ἡ ἑξῆς. Πρῶτον σὲ ὅλο τὸ διαρρεῦσαν χριστιανικὸ
παρελθόν, οἱ Νεομάρτυρες, οἱ
Μάρτυρες, οἱ Ὁμολογητές, οἱ
Ἱεράρχες, οἱ Ὅσιοι, οἱ
Ἀπόστολοι, οἱ Δίκαιοι καὶ οἱ Προφῆται,
ἐδέχοντο ἀφόρητες πιέσεις, ἀπὸ τὸ προσκήνιο καὶ
τὸ παρασκήνιο, ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῆς ἀνομίας καὶ τοῦ
σκότους, ἀλλὰ δὲν ἐνέδιδαν σὲ ὅ,τι ἐπίστευαν στὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ τῆς καρδιᾶς τους, καὶ μᾶς ἄφησαν ὡς παρακαταθήκη τὴν ἁγία καὶ ἀμώμητο ὀρθόδοξο
πίστη. «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως».
Δεύτερον ἡ χριστιανική μας πίστη δὲν εἶναι ἀδύναμη,
ὥστε νὰ προσφεύγουμε στὴν πολιτική· αὐτὸ ὅποιος τὸ ὑποστηρίζει εἶναι μεγάλη
βλασφημία. Ἡ χριστιανικὴ ἀλήθεια ποὺ ἐσφραγίσθη μὲ τὴν θυσία καὶ τὴν ἔνδοξο
Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωὴν αἰώνιον τῆς ἀνθρωπότητος καὶ
ἐσπάρη ἐπὶ τῆς γῆς, μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, δὲν μπορεῖ νὰ
γίνεται ἀντικείμενο πολιτικῆς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστάς. Τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο μᾶς
διδάσκει «Ἔστω ὁ λόγος ἡμῶν ναί, ναὶ καὶ οὔ, οὔ.
Καὶ τρίτον, τὸ φρόνημα τῶν
παλαιῶν Χριστιανῶν ἦτο πολὺ πιὸ ἀκμαῖο ἐν σχέσει μὲ τὸ φρόνημα τὸν σημερινῶν
χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς τῆς ἀποστασίας καὶ τῶν ἐσχάτων χρόνων,
ποὺ μὲ τὶς συχνὲς καὶ παράνομες συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν, ἔχει κατὰ πολὺ ἀμβλυνθεῖ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά τους.
Δὲν πρέπει ἐμεῖς ὡς μοναχοὶ νὰ ὑψώσουμε φωνὴ
διαμαρτυρίας γιὰ τὰ ὅσα παράνομα λαμβάνουν χώρα στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας; Ἕνα ἀπὸ
τὰ πολλὰ καὶ μεγά- λα σημεῖα τῶν καιρῶν τῆς ἀποστασίας ποὺ ζοῦμε, εἶναι καὶ ἡ
βάπτιση σχεδὸν κάθε παρανομίας, μὲ καθησυχαστικὰ καὶ ὡραιοποιημένα ὀνόματα!
Πρῶτον, πῶς ἐξηγεῖτε ἐσεῖς οἱ προφασιζόμενοι τὶς σημερινὲς συμπροσευχὲς τῶν
μεγαλόσχημων οἰκουμενιστῶν, ὅταν σὲ ὀρθόδοξη πατριαρχικὴ θεία Λειτουργία
μνημονεύουν τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο; Πῶς ἐξηγεῖτε τὸν
λειτουργικὸ ἀσπασμὸ στὸ σύμβολο τῆς Πίστεως; Ὁ λειτουργικὸς ἀσπασμὸς σημαίνει
ἴδια πίστη, κοινὸ ποτήριο. Πῶς ἐξηγεῖτε τὴν ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς ἀπὸ
αἱρετικό, ἐν ὥρᾳ ὀρθοδόξου λατρείας; Πῶς ἐξηγεῖτε νὰ τοῦ ψάλη τοῦ αἱρετικοῦ
δοξολογία καὶ πολυχρόνιο; Μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ποιὲς τελικὰ εἶναι οἱ διαφορὲς τῆς
ὀρθοδόξου ἀληθείας ἀπό τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ;
Ὅλα τὰ παραπάνω μαρτυροῦν ὅτι ἡ οἰκοδομὴ τῆς
ἑνότητος τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μὲ τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ ἔχει σχεδὸν
ἐπιτευχθῆ. Ἡ μνημόνευση στὸ Φανάρι γιὰ πρώτη φορά τοῦ
αἱρεσιάρχου Πάπα στὰ εἰρηνικά τῆς Θείας Λειτουργίας,
εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ τεθεῖ καὶ ἡ σκεπή τῆς οἰκοδομῆς τῆς ἑνότητος τῆς
ὀρθοδόξου ἀληθείας μὲ τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ. Ἀπομένει
ἡ σύνδεση τῆς οἰκοδομῆς μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, δηλαδὴ τὸ κοινὸ ποτήριο. Ἀφοῦ δὲν
ἀντιδράσαμε στὰ πέντε σημεῖα τῆς οἰκοδομῆς, θὰ ἀντιδράσουμε στὸ τελευταῖο;
Τὰ ὅσα παράνομα λαμβάνουν χώρα στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία
μας σήμερα, ποὺ εἶναι πολὺ μεγάλα σὲ ἔκταση, καὶ σὲ μορφὴ πολὺ τολμηρά, θὰ ἦταν
ἀκατανόητα πρὶν λίγα χρόνια καὶ θὰ δημιουργοῦσαν σεισμὸ ἀπὸ διαμαρτυρίες. Ἂν ὁ
Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔπραξε τὰ ἐλάχιστα ἐν σχέσει μὲ τὸ σήμερα καὶ ὑπῆρξε
σεισμὸς ἀπὸ διαμαρτυρίες καὶ διακοπή μνημοσύνου, σήμερα ποὺ ἔχουν φθάσει στὸ
ζενὶθ τῆς ποσότητας καὶ προκλητικότητας, ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τοὺς προπάτορας ἡμῶν θὰ
ἦταν πολὺ ὑποδειγματική. Ἀλλὰ σήμερα οἱ προφάσεις καὶ ἡ ἀπάθεια τῆς σιωπῆς,
τρέφουν καὶ αὐξάνουν κατὰ πολὺ τὴν οἰκουμενιστικὴ λαίλαπα. Πῶς γίνεται αὐτὰ ποὺ
οἱ προπάτορες ἡμῶν τά εἶχαν ὡς παρανομία, σήμερα οἱ οἰκουμενιστὲς πατέρες νὰ μᾶς
τά ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμα, χωρὶς ἐκ μέρους μας νὰ ὑπάρχη ἡ ἀνάλογη ἰσχυρὴ
ἀντίδραση; Μήπως ἐκεῖ ποὺ μεσουρανεῖ ἡ ἠθικὴ κρίση, ἀκολουθεῖ ἀναγκαστικὰ καὶ ἡ
δογματικὴ κρίση;
Δεύτερον, στὴν προηγούμενη ἐπίσκεψη στὸ Φανάρι τοῦ
Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ´ τὸ 2006, ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους μεταξὺ τῶν ἄλλων
ἔγραφε: «Ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀγωνιζώμεθα διά βίου νὰ φυλάξουμε τὴν παρακαταθήκην τῶν
Ἁγίων Πατέρων, τὴν ὁποίαν μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ ἅγιοι κτίτορες τῶν Ἱερῶν Μονῶν
μας καὶ οἱ πρό ἡμῶν ἀοίδιμοι πατέρες. Ζοῦμε ὅσον ἠμποροῦμε τὸ μυστήριο τῆς
Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀμώμητο ὀρθόδοξο πίστη σύμφωνα μὲ ὅσα καθημερινῶς διδασκόμεθα
ἀπὸ τὶς ἱερὲς ἁκολουθίες, τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα καὶ τὴν ἐν γένει διδασκαλία τῶν
Ἁγίων Πατέρων, ποὺ εἶναι διατυπωμένη στὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν
Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Περιφρουροῦμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν δογματική μας
συνείδηση, τὴν ὁποία οἰκοδομεῖ ἡ ἐντρύφηση στοὺς φιλοθέους ἀγῶνες καὶ τὰ κατὰ
τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων κατορθώματα τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν Πατέρων. Ἰδίως ἐν
προκειμένῳ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τῶν Ἁγιορειτῶν
ὁσιομαρτύρων καὶ τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου, τοῦ ὁποίου τὰ ἱερὰ
λείψανα παντίμως ἀσπαζόμεθα καὶ τὴν ἱερὰ μνήμη πανηγυρίζουμε. Φοβούμεθα νὰ
σιωπήσουμε, ὁσάκις τίθενται ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν παρακαταθήκη τῶν Πατέρων.
Αἰσθανόμεθα βαρειὰ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῶν εὐλαβεστάτων Πατέρων καὶ ἀδελφῶν
τῆς παναγιορειτικῆς ἀδελφότητος καὶ ἔναντι τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ
ὁποῖος προσβλέπει στὸν ἀθωνικὸ μοναχισμὸ ὡσὰν σὲ ἀδιαπραγμάτευτο φύλακα τῶν
Ἱερῶν Παραδόσεων».
Τὰ ὅσα ἐπικαλείται ἡ Ἱ. Κοινότης στὸ ὁμολογιακὸ
κείμενο ἰσοπεδώθηκαν γιὰ μία ἀκόμη φορά τὸν περασμένο Νοέμβριο, ἀπὸ τὰ ὅσα
παράνομα ἔλαβαν χώρα στὸ Φανάρι ἀπὸ τὴν ἐκεῖ ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα.
Ἀμαυρώθηκε ἡ ἱερά μνήμη, πού συνέπεσε μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα, τοῦ
ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου, ποὺ ὑπέστη φρικτὸ μαρτύριο γιὰ τὴν ὀρθόδοξο
ἀλήθεια. Ἐφ᾽ ὅσον τὰ παράνομα στὸ χῶρο τῆς ὀρθοδοξίας μας ἐπαναλαμβάνονται μὲ
μεγαλύτερη ἔνταση καὶ προκληρικότητα, πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε τὸν Ἅγιο
Κοσμᾶ καὶ νὰ ὑποστοῦμε καὶ ἐμεῖς τὸν κόπο καὶ τὸ κόστος μιᾶς ἀποτελεσματικῆς καί
πρακτικῆς διαμαρτυρίας, γιὰ ἐλπιδοφόρα ἀποτελέσματα, ἂν θέλουμε καὶ ἔχουμε τὴν
εὐθύνη, ὅπως γράφουμε νὰ φυλάξουμε τὴν παρακαταθήκη τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὴν ὁποία
μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ Ἅγιοι κτίτορες τῶν ἱερῶν μονῶν μας καὶ οἱ πρὸ ἡμῶν ἀοίδιμοι
Πατέρες. Φυσικὰ σήμερα αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἀκούγωνται πολὺ παράδοξα, γιὰ νὰ γίνουν
πράξη. Ὅταν ὅμως τὸ αὐτοκίνητο δὲν ἔχει φρένα καὶ τὸ πλοῖο πυξίδα, ὁδηγοῦνται
ἀμφότερα στὴν καταστοφή. Τὸ ἴδιο θὰ συμβῆ καὶ στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, ὅταν δὲν
ὑπάρχουν φρένα πρακτικῆς διαμαρτυρίας, γιὰ νὰ σταματήσουν τὸν οἰκουμενιστικὸ
κατήφορο, καὶ ὁμολογιακὴ πυξίδα, γιὰ τὴν ἀκριβῆ φύλαξη τῆς παρακαταθήκης τῶν
Πατέρων. Ἡ διαίρεση στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν καὶ ἡ εὐθύνη ἡ
δική μας θὰ εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ θὰ κατακριθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἁγιορεῖτες
περισσότερο ἀπὸ τοὺς πλανεμένους οἰκουμενιστάς. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ πνευματικοὶ
ἀγῶνες καὶ οἱ ἀδιάλειπτες προσευχὲς τῶν πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θὰ διώξουν πολὺ
μακριὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ μαῦρα σύννεφα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Καὶ τρίτον, τὸν περασμένο Μάϊο στὰ Ἱεροσόλυμα
ἔλαβον χώρα μεγάλες παράνομες καὶ προκλητικὲς συμπροσευχὲς τοῦ Πατριάρχου
Βαρθολομαίου μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα. Ὁ οὐρανὸς ὠργίσθη ἀπὸ τὴν συνάντηση, μὲ τὸ
φοβερὸ σημεῖο τοῦ μεγάλου σεισμοῦ. Εἶναι μὲν ἡ ἀφορμὴ τοῦ σεισμοῦ γιὰ ὅ,τι
παράνομο ἐλάμβανε χώρα στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ ὁ ἰσχυρὸς σεισμὸς δὲν ἔγινε στὸν
τόπο τῆς παρανομίας, ἀλλὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιὰ νὰ μᾶς προτρέψη νὰ κάνουμε τὸ
αὐτονόητο καθῆκον μας.
Μὲ ὅλα τὰ παραπάνω ποὺ περιγράψαμε, ἐὰν θελήσουμε
νὰ βάλουμε τὸν δάκτυλόν μας ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων, μὲ τὴν σημερινὴ στάση μας,
στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο τοῦ 2015, κατακρίνουμε μὲ τὴν συμπεριφορὰ μας αὐτὴ
τοὺς προπάτορες ἡμῶν τοῦ 1965 ὡς φανατικούς. Καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει μεγάλος
κίνδυνος, διότι διακυβεύεται ἡ πίστις ἡμῶν, ἂν δὲν ὑπάρξη καρποφόρος ἀλλαγὴ
στάσεως, θὰ κατακριθοῦμε τὸ λιγότερο ὡς ἀδιάφοροι.
Καὶ τέλος τὸ 2014 ἡ παναγιορετικὴ ἀδελφότητα καὶ ὁ
εὐσεβὴς λαὸς τῆς Ἐκκλησίας, αἰσθάνθηκε μεγάλη λύπη καὶ σκανδαλισμό, βλέποντας
τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ συμπροσεύχεται στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὸ Φανάρι, μὲ
τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα. Τὰ βλέμματα τῆς παναγιορειτικῆς ἀδελφότητος καὶ τοῦ
εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντοτε στραμμένα πρὸς τὴν ἀκρόπολη καὶ τὸ
φάρο τῆς ὀρθοδοξίας, τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ περιμένουν ἀπὸ τὴν
ἀντίδρασή τους τὴν θεραπεία τῶν παρανόμων αὐτῶν φαινομένων στὸ χῶρο τῆς Ἁγίας
Ὀρθοδοξίας μας καὶ τὴν ἀποτροπὴ μελλοντικῶν παρανόμων προκλήσεων.
Ἡ ἐξομολόγηση ἔφτασε στὸ τέλος μὲ τὴν εὐχή:
«Στερεῶσαι Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν τὴν ἁγίαν καὶ ἀμώμητον πίστιν τῶν εὐσεβῶν καὶ
ὀρθοδόξων Χριστιανῶν». Μὲ ὑγεία καὶ μετάνοια τὸ ὑπόλοιπον τῆς Μ.
Τεσσαρακοστῆς.
Ορθόδοξος Τύπος, 20/3/2015
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου