ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΧΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ  ΣΗΜΕΙΩΜΑ.

 «Και τον έπαινον αυτού εξάγγελεϊ έκκλησία» (Σοφ. Σειράχ 39,10)

Την 1ην Μαΐου τά ξημερώματα, μνήμη του οσίου Νικηφόρου του Χίου «έκοιμήθη εν Κυρίω» ό σεβαστός Γέροντας Αμβρόσιος, ηγούμενος της ί. Σκήτης των αγίων Πατέρων της Χίου.

Έκοιμήθη ήρεμα τον ύπνο της αιωνίου γαλήνης στο κελί του, στους Αγίους Πατέρας, όπου για 30 χρόνια περίπου έζησε τη ζωή της ασκήσεως.

Ό αοίδιμος παπά Αμβρόσιος γεννήθηκε το 1958 στο Βροντάδο της Χίου από γονείς ευσεβείς χριστιανούς, ανθρώπους του καθημερινού μόχθου. Άνετράφη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» ύπ’ αύτών. Έζησε μέ πνευματικά βιώματα στη νεανική και τη μετέπειτα ζωή του. Μέ αυτά τά εφόδια πήρε τη μεγάλη και ηρωική απόφαση να αφιερωθεί στον Θεό, να γίνει ιερομόναχος.

Έρχεται μέ τούς γονείς του στην Αμερική, όπου συνδέεται πνευματικά μέ τον Χιώτη Επίσκοπο Πέτρο Άστυφίδη και τον ί. ναό της Αγίας Μαρκέλλης στην Άστόρια. Κείρεται μεγαλόσχημος μοναχός από τον Επίσκοπο Πέτρο και μετονομάσθηκε Αμβρόσιος - Αγγελής ήτο το κοσμικό του όνομα - προς τιμήν του ηγουμένου της Μονής Μυρσινιδίου άειμνήστου Αμβροσίου Μίχαλου. Όπως αναφέρει ό Σεβ. πρώην Αμερικής κ. Παύλος «...όμοΰ μετά του πατρός Αμβροσίου υπήρξαμε υποτακτικοί και πνευματικά τέκνα και πνευματικοί ούτως ή άλλως αυτάδελφοι των αειμνήστων πατέρων ημών Πέτρου Επισκόπου Άστορίας και Νήφωνος ίερομονάχου, οι όποιοι μάς νουθέτησαν, μάς δίδαξαν και μάς οδήγησαν στην οδό της σωτηρίας της μοναχικής πολιτείας. "Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε την πνευματική μας πορεία από τη Ν. Υόρκη...».

Μέ τη νοσταλγία του υπουργήματος της 'Ιεροσύνης χειροτονείται Διάκονος και στις 2 Απριλίου 1986 πρεσβύτερος. Από το 1986 εγκαθίσταται στη Χίο όπου για τριάντα περίπου χρόνια υπηρετεί το φρικτό θυσιαστήριο, στον ί. ναό της αγίας Ματρώνης στην πόλι της Χίου, στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων, στην ί. Μονή Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στην ί. μονή Ταξιαρχών Νενήτων και στην ί. μονή 'Αγίας Ματρώνας. Άνεδείχθη ονομαστός πνευματικός, άοκνος, μη φειδόμενος κόπων και θυσιών. Υπήρξε ευλαβής και φιλακόλουθος, άκακος, άφιλάργυρος, πράος, ταπεινός, ειλικρινής και ανεξίκακος. Δίδασκε μέ τη ζωή και το παράδειγμά του. Υπήρξε ομολογουμένως μορφή αρετής. Πλησίαζε όλους τούς ανθρώπους. Και ό σκοπός του διδακτικός και εποικοδομητικός. Να μιλήσει για Χριστό και αλήθεια.

 Να κάμει έργο πνευματικό. Πατέρας πνευματικός πού είχε αποσπάσει την καθολική εκτίμηση.

Διεκρίνετο και διά την εργατικότητα του. Φίλεργος σε μεγάλο βαθμό. Αεικίνητος. Ανύσταχτος και ακούραστος. Στα ανακαινιστικά έργα τών ί. μονών τών 'Αγίων Πατέρων, Ταξιαρχών Νενήτων, ί. Παρθενώνος αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, και τού ϊ. ναού 'Αγίας Ματρώνης στο κέντρο της πόλεως της Χίου έδινε πρώτος το «παρών», δημιουργικός, όσον ολίγοι. Στη σκήτη τών Αγίων Πατέρων κτίρια σεσαθρωμένα και πεπαλαιωμένα ανακαινίσθηκαν και εξωραΐστηκαν και νέα οικοδομήθηκαν όπως ό περικαλλής ναΐσκος τού Γενεσίου της Θεοτόκου. Στην ί. μονή Ταξιαρχών Νενήτων, «ευλογία θεωρείται ή πνευματική ποδηγεσία από τον παπά Αμβρόσιο ό όποιος -όπως σημειώνει ό κ. Μπούσιας- μεριμνά και κοπιάζει σωματικά και πνευματικά για την πρόοδο τού μοναστηριού». 'Η δε κα Χαλκιά γράφει «... πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία για τον ακούραστο λευίτη τού Ευαγγελίου, τον ηγούμενο και Δίκαιο της Σκήτης τών Άγιων Πατέρων τού Προβατείου όρους τον πανοσιολογιώτατο άρχιμανδρίτη πατέρα Αμβρόσιο, πού διακονεί και την ί. μονή τών Ταξιαρχών μέ περίσσευμα καρδίας. Εργάζεται άοκνα για την αναστήλωση της Μονής. Και πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια να δώσει νέα πνοή στο Μοναστήρι». Όλα αυτά είναι έργα πού φέρουν τη δική του σφραγίδα στις μονές πού υπηρέτησε. Απορούσε κανείς

που εύρισκε αυτή τη δύναμη και την αντοχή μέ τόσες ασθένειες που κατετρύχετο, να δουλεύη και να δουλαγωγή το σώμα του. Της Εκκλησίας και τών καλών έργων εργάτης. Πόσα να αριθμήσει κανείς! Τεράστιο το έργο του. Προσέφερε τον εαυτόν του εις την διακονία της Εκκλησίας και του θεοσεβούς λαού μας. Όσιακό ήτο και το τέλος του. Εις την προσπάθειά του διά να σώσει μοναχό, ό όποιος κινδύνευε υπέστη καρδιακήν προσβολήν και παρέδωσε στον Κύριο την μακαρία ψυχή του. Ό Γέροντας υπήρξε θύμα της προς τον πλησίον αγάπης. Έκηδεύθη πανδήμως εις την σκήτην τών Αγίων Πατέρων, όπου αναπαύεται «Προσδοκών Άνάστασιν Νεκρών». Αιωνία ή μνήμη του ας έχουμε την ευχή του.

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΧΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΨΩΜΙΑ

Άκροστιχίς: Αμβρόσιος

Αμβροσία και νέκταρ πνευματικής άνατάσεως και φιλαγιότητος έκχυνόταν από τά χείλη του Γέροντος Αμβροσίου, του όμοζήλου τών παλαιών ασκητών, τών προστατών του Προβατείου Όρους, Νικήτα, Ίωάννου και Ιωσήφ, καθώς και του συγχρόνου Όσιου Γέροντος Παχωμίου, για τη διάδοση της μνήμης του οποίου ολοκληρωτικά αυτός άναλώθηκε.

Μοναστών υπογραμμός και τηρητής της αύστηρής Ορθοδόξου παραδόσεως ό Γέροντας Αμβρόσιος διατήρησε και στις ημέρες του τη Σκήτη τών Αγίων Πατέρων πνευματική παλαίστρα κατά του μισοκάλου δαίμονος και κολυμβήθρα αναβαπτισμού τών πιστών στα ζωηρά νάματα της ευσεβείας.

Βοηθός τών κατατρεγμένων, τών αδυνάτων, τών έμπεριστάτων ό Γέροντας Αμβρόσιος διακρίθηκε για τίς ελεημοσύνες του και μάλιστα τις σύμφωνες μέ τη ρήση του Ευαγγελίου: «Μη γνώτω ή άριστερά σου τί ποιεί ή δεξιά σου» (Ματθ. στ 3). Ήταν άρχοντας, ιλαρός δότης και σκορπούσε, για να μπορούμε σήμερα εμείς να λέμε γι’ αυτόν: «έσκόρπισεν έδωκε τοις πένησιν, ή δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. 111, 9).

Ρείθρα δακρύων και ιδρώτων καθημερινά χύνονταν από το λαμπερό πρόσωπό του, πού αντανακλούσε την ύπέρφωτη ψυχή του. Μέ αυτά άναδόμησε, εύπρέπιασε και μεγάλωσε όχι μόνο τούς Αγίους Πατέρας, αλλά και την Αγία Ματρώνα στην πόλη της Χίου και τούς Ταξιάρχες στα Νένητα.

Οδοδείκτης Αγάπης, συμπάθειας, αλλά και φιλεργατικότητος ό Γέροντας Αμβρόσιος επισκεπτόταν τούς ασθενείς, τούς φυλακισμένους και τούς έχοντας ανάγκη. Και στην καθημερινότητα του Μοναστηριού πρώτος, αν και Ηγούμενος, σε όλες τις εργασίες δεν έδινε «ύπνον τοις όφθαλμοϊς και άνάπαυσιν τοις κροτάφοις» (Ψλμ. 131,4).

Συνεπής στις πνευματικές του υποχρεώσεις και ως διάδοχος του 'Οσίου Παχωμίου μέ διακριτικότητα και μέχρι εκεί πού του επιτρεπόταν μεριμνούσε για το αδελφό Μοναστήρι, τον Παρθενώνα του Αγίου Κωνσταντίνου. Ή συνεργασία του μέ τη Γερόντισσα πάντοτε μέσω του συνδέοντος κάθε πιστό Χριστού ήταν αξιόλογη μέ λόγους πνευματικής στηρίξεως, προόδου και σωτηρίας.

'Ικανότατος πνευματικός πατέρας και ιεροπρεπέστατος λειτουργός του ιερού Θυσιαστηρίου ιερουργούσε μέ φόβο Θεού και μετέδιδε κατάνυξη στις ψυχές τών πιστών πού εκκλησιάζονταν κοντά του. Ήταν ό ποιμένας τών ψυχών «εις τύπον και τόπον Χριστού».

Όρους του Προβατείου διάκοσμος ό Γέροντας Αμβρόσιος ανέδειξε το Μοναστήρι του φάρο τηλαυγέστατο εγρηγόρσεως πιστών και συγκεντρώσεως ανθρώπων πού ζούσαν στο σκοτάδι της αγνωσίας, της αμέλειας, της ραθυμίας και της φιλόΰλης σύγχρονης κοινωνίας. Φώτιζε μέ τά λόγια του, μέ το παράδειγμά του μέ τά έργα εύποίίας του.

 Στύλος φιλαγιότητος ποθούσε ό Γέροντας Αμβρόσιος να προβάλλει τούς Αγίους μας μέσα από τις καλλιτεχνικές εκδόσεις για τις όποιες ό ίδιος προνοούσε. "Άγιος Παχώμιος, Άγιος Αγγελής, Αγία Ματρώνα, Ταξιάρχης Μιχαήλ, Άγιος Νεκτάριος προεβλήθησαν μέσα από βιβλία και Όλοι οι Άγιοι του Μοναστηριού του εξυμνήθηκαν και περίμεναν τη σειρά της εκδόσεως τών Συναξαριών και Ακολουθιών τους. 'Ο Χριστός μας τον κάλεσε κοντά Του, για να συναγάλλεται μαζί Του και μαζί μέ τούς Αγίους μας. Ας πρεσβεύει και για εμάς τούς περιλειπουμένους, για να βρούμε χάρη και έλεος την ημέρα της Κρίσεως.

Δρ. Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Υμνογράφος

της τών Άλεξανδρέων Εκκλησίας

ΕΣΙΓΗΣΕ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Η είδηση του θανάτου του πατρός Αμβροσίου Π (Ψωμιά), Ηγουμένου της Σκήτης τών Αγίων Πατέρων στη Χίο και πνευματικού πατέρα και καθοδηγητή τών πιστών πού ακολουθούν το παλαιό εορτολόγιο στο νησί, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία! 'Η είδηση διεδόθη άστραπιαίως, εντός και εκτός Χίου.

Μετά από μία ζωή κοπιώδη, αν και σύντομη, γεμάτη πόνους και μόχθους, αλλά και συνεχή προσευχή, παρέδωσε την ωραία και αγαθή ψυχή του προς τον Θεό και πλάστη του, τον όποιο υπερμέτρωπος αγάπησε και λάτρευσε θερμότατα.

’Έφυγε του κόσμου τούτου «μηδέν έχων, πλην τά πάντα κατέχων».

'Η καρδιά του ή τόσο ευρεία, ή διαθέτουσα άπλετο χώρο για φίλους και για εχθρούς

ακόμη, έπαυσε να χτυπά. Το συμπαθητικό και γεμάτο καλοσύνη βλέμμα του έσβησε.

Παντοτινό σύντροφο της ζωής του είχε την γηραιά μητέρα του και μεγαλύτερη απόλαυση την προσευχή.

'Ο Γέρων Αμβρόσιος ήταν αξιοθαύμαστος και αξιομίμητος, όχι μόνο για το βαθύ συναίσθημα το όποιο κάλυπτε όλη του τη ζωή, αλλά και για την αντοχή, υπομονή και μεγάλη πίστη του προς τον Θεό και την προσήλωσή του προς παραδοσιακή φυσιογνωμία της Εκκλησίας μας, διά της σταθερής παραμονής του στο παλαιό εορτολόγιο, χωρίς φανατισμούς και υπερβολές αλλά μέ οδηγό την Αγάπη.

Ενδεικτικό της πίστεώς του προς τον Θεό, αλλά και της καλής και ευαίσθητης καρδιάς του και της άκρας ταπείνωσης πού τον διέκρινε δύναται να θεωρηθεί και το όσιακό τέλος του: από το ειλικρινές ενδιαφέρον του για τον άσθενή γέροντα συμμοναστή του στη Σκήτη τών 'Αγίων Πατέρων, οδήγησε την τραυματισμένη από τις άσθένειες καρδούλα του σε πλήρη σιγή.

'Ο Γέρων Αμβρόσιος, υπήρξε γέννημα θρέμμα Χιώτης. Ανήκε στην πνευματική ομάδα του Χιώτη Επισκόπου Άστορίας Πέτρου (Άστυφείδη), ό όποιος έφερε Κανονική Άρχιερωσύνη, την όποια έλαβε από τον Μητροπολίτη τών Ρώσων της διασποράς Φιλάρετο και έχαιρε βαθείας έκτιμήσεως και αγάπης από ολο τον Όρθόδοξο κόσμο.

'Ο Αμβρόσιος στα πρώτα έτη της εισόδου του στην Εκκλησία, τόσον ως διάκονος όσον και ως Αρχιμανδρίτης υπηρέτησε κοντά στον Επίσκοπο Πέτρο στην Άστόρια Νέας 'Υόρκης, ως υπεύθυνος τών ελληνικών σχολείων πού λειτουργούσαν εκεί και μάλιστα μέ μεγάλη επιτυχία!

Μετά επέστρεψε στην αγαπημένη του Χίο και αφοσιώθηκε στο εναπόμειναν ποίμνιο τών πιστών του παλαιού εορτολογίου.

Ήταν ή «μικρά ζύμη», όπως την αποκαλούσε ή όποια ήταν πολύτιμη γιατί από αύτη προήλθε ή μεγάλη!

Τά τελευταία τριάντα χρόνια είχε αφοσιωθεί, ψυχή τε και σώματι στον Αμπελώνα τού Κυρίου, λειτουργώντας, εξομολογώντας και κηρύττοντας στην Σκήτη τών Αγίων Πατέρων, στον Ταξιάρχη Νενήτων, στην 'Αγία Ματρώνα στην Καπέλλα αλλά και στο Ιερό Κοινόβιο του Αγίου Κωνσταντίνου.

Ήταν ό «ένας για όλους», ό όποιος γινότανε νυχθημερόν «τά πάντα τοϊς πάσι».

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ό Αμβρόσιος ήταν ή τελευταία πνευματική φωνή στο νησί.

Όσα πρόσφερε μόνος του, δεν τά πρόσφεραν όλοι οι Ιερείς τού νησιού. Ή Χίος ορφάνευσε. Ή τελευταία πνευματική φωνή σίγησε. Και το πένθος βαρύ και μεγάλο για όλη τη Χίο.

Είχα την τιμή, αλλά και την ευλογία να τον γνωρίσω από τά χρόνια πού 

 ήμουν μαθητής στη Χίο.

Τον επισκέφτηκα και στην Αμερική και θα μού μείνουν αξέχαστα τά πρωινά του Σαββάτου πού πήγαινα και τον παρατηρούσα να ζυμώνει το ψωμί της εβδομάδος και να το φουρνίζει!

Τον Γέροντα Αμβρόσιο τον είδα για τελευταία φορά τις ημέρες του Πάσχα πού βρέθηκα στη Χίο. Τον επισκέφτηκα στούς Άγιους Πατέρες δύο φορές και απόθεσα στο πετραχήλι του τά βάρη μου και τις αγωνίες μου! Όπως πάντα μειλίχιος, ανεκτικός, διδακτικός και δοξαστικός! Γέμιζε την ψυχή του συνομιλητή του με δύναμη και τον έφερνε ακόμη πιο κοντά στο Θεό!

Ό υπογραφών τις γραμμές αυτές υποκλίνεται ευλαβώς προ του ιερού του σκηνώματος μέ την προσευχή για την αιώνια και μακαριά μνήμη του μεγάλου αυτού πνευματικού πατρός.

Ολόψυχα και τώρα και πάντα, θα εύχόμεθα στον Κύριο να αναπαύσει την ψυχή του και να την ξεκουράσει από τούς κόπους, να ικανοποιήσει την θεία δίψα της και να την περιβάλλει μέ τον λευκό χιτώνα της αιώνιας μακαριότητας.

Ήδη τώρα πού ή ψυχή του εύρίσκεται στο κατώφλι του Παραδείσου, δυνάμεθα άντικειμενικώς να ύποστη ρίξουμε ότι ό Γέρων Αμβρόσιος (Ψωμιάς), υπήρξε μία έξέχουσα φυσιογνωμία κληρικού.

Υπήρξε ό δούλος ό αγαθός και πιστός, ό λαβών τά δέκα τάλαντα και διά της άοκνου προσευχής, της κατά Χριστόν ζωής και της χάριτος του Θεού, αρκούντως πολλαπλασιάσας αυτά.

Εΐη ή μνήμη αυτού αιωνία!

ΕΠΙΚΕΙΔΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΕΞΟΔΙΑΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΠΑΝΟΥ.

Εκλεκτέ μας πνευματικέ πατέρα, Σεπτέ Ο αδελφέ και Συλλειτουργέ, Άγιε γέροντα π. Παναγιώτη.

Είναι βαθύτατη ή συγκίνησή μου και ανάμεικτα τά συναισθήματά μου, αυτή τη στιγμή πού βρίσκομαι δίπλα σου. Μία ιερή και βαθύτατη λύπη μέ διακατέχει, ή λύπη της απουσίας σου, οι σκέψεις ότι δεν θα είσαι πλέον κοντά μας, εσύ πού μέ το δικό σου τρόπο είχες τη χάρη να ομορφαίνεις μέ τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος τά τόσα χρόνια και τις στιγμές πού σε γνωρίσαμε και είμαστε κοντά σου.

Παράλληλα όμως μαζί μέ αυτή τη λύπη, αισθήματα ελπίδας και παρηγοριάς έρχονται να μάς ενδυναμώσουν γιατί αν και μακριά μας σωματικώς, είσαι τόσο κοντά μας όσο ποτέ, αν και δηλώνεις απών, είσαι ό μεγάλος παρών, αυτός πού έφυγε, μα κατ’ ουσίαν βρίσκεται κοντά μας, προσευχόμενος πλάι μας αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές πού διανύουμε ως ενσυνείδητοι χριστιανοί και άνθρωποι.

Γνωρίζω την αγάπη πού έτρεφες στο ταπεινό μου πρόσωπο. Γνωρίζουμε την αγάπη σου για όλους μας, γι’ αυτό και αισθανόμαστε χαρά και ανακούφιση σκεπτόμενοι ότι βρίσκεσαι άγαλλόμενος εις τά ουράνια σκηνώματα τού Παναγάθου Θεού και οι δεήσεις σου για μας είναι θερμές και αδιάλειπτες.

Σε γνωρίζω από μικρό παιδί σαν άριστο λειτουργό τού Υψίστου και εξαιρετικό πνευματικό. Μα έκτος από 'Ιερέα τού Υψίστου σε γνώρισα σαν άνθρωπο και ήσουν ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης και καλός πατέρας. Τά πέντε παιδιά, τά 24 εγγόνια και τά πολλά δισέγγονο είναι ή απόδειξης της ζωντανής παρουσίας σου στην Εκκλησία και την κοινωνία.

Γνωρίζουμε όμως ότι ή απλή και γεμάτη από θείο έρωτα ψυχή σου είναι κοντά μας, μέσα στο Ιερό θυσιαστήριο τού Αγίου Κωνσταντίνου και τών Αγίων Πατέρων, πού τόσα χρόνια υπηρέτησε άξια και πιστά.

Ευχόμαστε το λαμπρό παράδειγμά σου να κατευθύνει, να ενδυναμώνει και να φωτίζει και άλλες φιλόθεες ψυχές.

Εύχομαι ή μνήμη σου να χαραχτεί βαθιά στις ψυχές τών ανθρώπων πού σε γνώρισαν, ώστε να άκολουθήσουν και άλλοι άνεξίκακοι λευΐτες το φωτεινό σου παράδειγμα.

Ή ευχή σου μαζί μας. Αιωνία σου ή μνήμη. Καλή αντάμωση.

Από επιστολή του Γέροντος

...Όπως γνωρίζεις αγαπητέ μας Θ. δύο είναι οι δρόμοι πού μπορείς να ακολουθήσεις για να ευαρέστησης τον Χριστό, να έργασθής για τήν σωτηρία της αθανάτου σου ψυχής και να πολλαπλασιάσεις το δοθέν σοι τάλαντο. Ή Μοναχική ζωή και ό έγγαμος βίος. Συγκρίνοντας τά δύο ή μοναχική ζωή είναι ανώτερα του γάμου... 'Ο Κύριός μας και Θεός μας Ιησούς Χριστός σε κάλεσε να τον άκολουθήσης όπως κάλεσε και τον ακολούθησαν οι 'Άγιοι Απόστολοι και τόσοι άλλοι Πατέρες μας άνά τούς αιώνας. Όμως οι 'Άγιοι Απόστολοι και λοιποί όσιοι και θεοφόροι Πατέρες ευθέως ακολούθησαν τον Χριστόν και άφησαν τά πάντα για τήν αγάπη του, γονείς, αδελφούς, άδελφάς, συγγενείς και φίλους, περιουσίες ολόκληρες, πατρίδα και γένος, δόξες και τιμές του κόσμου του απατεωνος, τα πάντα για τον Χριστό...

Εσύ όμως σε κάλεσε ό Χριστός μας, σου έκανε αυτήν την μεγίστην τιμή και άργοπόρησες, δεν τά άφησες όλα ευθέως... 'Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι και να το επιθυμήσεις να γίνεις μοναχός είναι κάλεσμα Θεού και το οφείλεις, είναι σαν να το έταξες... Ό Χριστός μας σε περιμένει να τον ακολουθήσεις και να γίνεις μαθητής και απόστολός του. Οι δυσκολίες της μοναχικής πολιτείας είναι μεγάλες, αλλά και ό στέφανος μεγάλος, καθώς και ό ουράνιος μισθός. Δεν θα το μετανιώσεις ποτέ ότι έγινες Μοναχός και θα έχεις πάντοτε μεγάλη χαρά εις την καρδιά σου, ότι ακολούθησες τον Εσταυρωμένο Κύριό μας... Ευλογημένος και ό έγγαμος βίος, θα αυξήσεις και έδώ το τάλαντο μέ την διαφορά εις την μοναχική ζωή θα το αυξή¬σεις 5 φορές, εις τον έγγαμο βίο 2 φορές...

         

ΛΙΓΕΣ  ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ.

Στιγμή αναχώρησης για την αιώνια πατρίδα όλων μας, του Αγίου Γέροντα π. Αμβροσίου Ψωμιά -40 ήμερες χωρίς  τον πατέρα Αμβρόσιο-. Ποιος πιστός άραγε νους, δέχεται, πώς ό Γέροντας μας, έφυγε από κοντά μας; Όχι. 'Ο 'Άγιος Γέροντας μας είναι κοντά μας, μαζί μας, δίπλα μας, αδιάλειπτα Όλο αυτό τον καιρό. Μάς συνοδεύει, μάς ενισχύει, μάς διδάσκει, μάς νουθετεί, μάς καθοδηγεί, μάς παρηγορεί, μάς γεμίζει μέ την αιώνια ελπίδα της μετάνοιας και λύτρωσης από τά ατοπήματα μας. Μάς περιμένει εκεί, πού επίμονα ζητούσε να συναντηθούμε. Δεν θυμάμαι -αλήθεια- πότε ήταν ή πρώτη φορά, πού ανηφόρισα να τον συναντήσω. Θυμάμαι Όμως την λαχτάρα, την προσμονή, το φτερούγισμα της καρδιάς, μέχρι τη στιγμή εκείνη. Θυμάμαι όμως, ότι έμεινα άφωνος και αποσβολωμένος, κοιτώντας μέσα βαθειά στα μάτια τη σεβάσμια και ασκητική μορφή Του. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έμεινα έτσι... Θυμάμαι όμως, την ευγενική εκείνη όψη να μέ οδηγεί πατρικά προς το εσωτερικό της έγκαταβίωσής

του.

 Από τότε και για το υπόλοιπο διάστημα της -επιγείου- ζωής Του, άφησα τά μικρά και τά μεγάλα ατοπήματα μου στο πετραχήλι Του. Θυμάμαι την πατρική - πνευματική Του αγάπη να ξεχειλίζει και να «αγκαλιάζει» τον κονεμένο και πληγωμένο από τά παραπατήματά μου, εαυτό. Θυμάμαι, την στοργή του πνευματικού Πατέρα, προς το ταλαιπωρημένο παιδί Του, από την ανυπακοή. Έμοιαζε μέ κείνον τον σπλαχνικό Πατέρα της παραβολής, πού αρπάζει τον εξουθενωμένο και μετανοιωμένο γιό του, πού γυρίζει και ζητά ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Απλός - άδολος - υπομονετικός - συγχωρητικός - πρόθυμος - καταδεχτικός - ταπεινός - καλόκαρδος και προπάντων διακριτικός, μέ πάντα ένα καλό λόγο στα χείλη για καθένα οδοιπόρο της ζωής πού έφθανε να ξαποστάσει στο κονάκι Του. Ή άνηφοριά τού δρόμου μεγάλη, το φορτίο της ζωής βαρύ. 

Και μετά τη συνάντηση, το άλάφρωμα του φορτίου. Ή γαλήνη, ή ειρήνη, ή χαρά, πού μετέδιδε πλουσιοπάροχα ή Σεβάσμια Μορφή Του, φώλιαζαν στήν καρδιά και δρόσιζαν τη σκέψη. Μέ την ύπομονή του και την εύλογία τού Θεού, δημιούργησε εκεί ψηλά την πνευματική του

κυψέλη. Θυμάμαι το «χαρίεν» τούτο «μελίσσι», πρόθυμο και πάντα με χαμόγελο ειλικρινές, να υποδέχεται τούς προσκυνητές ή επισκέπτες, μέ πιότερη από το κανονικό διακριτικότητα και μέ μαεστρία θαυμαστή, να τούς οδηγεί στο δρόμο της αγάπης και της προσφοράς, πού πρώτα απ’ όλους, αυτές οι ψυχές τον περπατούσαν αθόρυβα, διδαγμένες τον τρόπο από τον Γέροντά τους, Αμβρόσιο. Θάθελα, ανοίγοντας τά κατάβαθα της καρδιάς μου να σου πω, και ξέρω πώς θα τ’ ακούσεις: Ευλογημένη ή ώρα τού εδώ ερχομού Σου.

 Ό Μωυσής κτύπησε μέ το ραβδί του στην έρημο και πότισε τούς διψασμένους Ισραηλίτες. Σύ Γέροντα, έσκαψες την ξερή Χιακή γή και το γάργαρο νερό της ζωής και τού παραδείγματος σου, τών λόγων και της αγάπης σου, άρχισε να δροσίζει χείλη ξερά, στόματα διψασμένα, ψυχές ακαλλιέργητες, να βλαστάνει μέσα στις καρδιές τών προσκυνητών το τρυφερό βλαστάρι της πίστης και της μετάνοιας, πού Σύ τόκανες δενδρί σε μάς και θεόρατο σ’ άλλους. Θυμάμαι Γέροντα, κι αναπολώ, κι έκζητώ, κείνες τις ακολουθίες κατά τις όποιες αναγάλλιαζε ή ψυχή κι ό νους, πού βοηθούσες όλους ν’ ανέβουν ψηλά - μαζί Σου, «κρατώντας τους το χέρι απαλά» και την γαλήνια μορφή Σου να φαντάζει, ζωντανή μορφή Όσιου κλεισμένη στο κάδρο της Ωραίας Πύλης. Θυμάμαι Γέροντα και Πνευματικέ μου Πατέρα, πού γονατισμένος - μέσα στην ευλαβική κι απόλυτη σιγή, να παρακαλάς στην ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας: «’Έτι προσφέρομέν σοί την λογικήν ταύτην και άναίμακτον λατρείαν και παρακαλοΰμεν σε και δεόμεθα και ίκετεύομεν, κατάπεμψον το Πνεύμα σου το Αγιον έφ’ ημάς και έπί τά προκείμενα δώρα ταύτα», να παρακαλάς και να κλαις για το «φοβερό» μυστήριον τονίζοντας μιά-μιά τις λέξεις. Θυμάμαι Γέροντα Αμβρόσιε, τά σύντομα πλήρη νοημάτων κηρύγματά σου, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, όπου οι λόγοι περίσσευαν και τά δάκρυα πού κυλούσαν από τά μάτια Σου, δίδασκαν, πιότερο δυνατά, πιότερο βαθειά, τούς συμμετέχοντας και παρευρισκομένους. Και Σύ, τόξερες καλά. Ένα δάκρυ μετάνοιας, γεμίζει το μεγαλύτερο «καλάθι». Πολλές φορές πήρα το χαρτί και το μολύβι να σου γράψω. Όμως κάτι συνέβαινε την στιγμή την τελευταία...

Επρόκειτο περί ενός εντίμου, ευσεβούς κληρικού και μοναχού μέ ευλάβεια και συνέπεια στα πνευματικά του καθήκοντα. Ήγαπάτο ύπό πάντων των Χίων και ή προσφορά του ήτο ουσιαστική προς εξυπηρέτηση τόσο της ί. Σκήτης όσο και τού ί. Παρθενώνος τού Αγ. Κωνσταντίνου και τών άλλων προσκυνημάτων πού εξυπηρετεί. Ημείς τον γνωρίζαμε προσωπικά και διαγνώσαμε μίαν αγγελική ψυχή να είναι κρυμμένη μέσα του, γεμάτη καλοσύνη.

Άρχιμ. Δωρόθεος Ηγούμενος Ί.Μ. Άγ. Νικολάου Άνδρου

Καθώς το βαπόρι τη νύχτα αφήνει το λιμάνι της Χίου και το μελτέμι είναι γερό, ακουμπισμένος στην κουπαστή, ό νους μου στρέφεται όχι στη δύναμη την υλική πού ξεκίνησε απ’ αυτό το νησί, άλλα στο πνεύμα τού π. Αμβροσίου.

Μάς φιλοξένησε και τούτο το Καλοκαίρι και νιώσαμε τη ζεστασιά και τη χάρη τών 'Αγίων Πατέρων.

'Ο π. Αμβρόσιος είναι ό αποτελεσματικός «ποιμένας» τών εφήβων.

Είναι ιερέας πού έχει βρει την ταυτότητά του και έτσι είναι πρόθυμος να μοιράσει τον εαυτό του μέ τούς άλλους.

Πιστεύει ορθά και είναι ευαισθητοποιημένος και ανοικτός στις δυνατότητές μας.

Είναι άνθρωπος ικανός να μπει στα παπούτσια τών νέων και εξ ίσου εύκολα να επιστρέψει στα δικά του.

Η Χίος πλάι στην ομορφιά της έχει και τη δόξα τού πατρός Αμβροσίου.

Καλοκαίρι 2008 Από τη φοιτητική ομάδα «Μελέτιος Πηγάς» Λάρισας

ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΣΧΟΥΣΑ ΚΑΡΔΙΑ

 Αμβροσίου ιερομόναχου εν νήσω Χίου

«...ό μόνος προς μόνον, ότι μόνος είμί καθάπερ όράς...»

'Ο «Γέροντας», όπως όλοι εδώ στη Χίο τον αποκαλούσαμε, υπήρξε ένα πρόσωπο πού όστις τον συναντούσε διαπίστωνε τούτο το σπάνιο: «Συνέπεια έργου λόγου» και το όποιο σφράγισε μέ το πέρασμά του την εκκλησιαστική ζωή και μάλιστα την μοναχική πολιτεία της Νήσου μας.

Άνθρωπος ευφυής, χαρισματικός, δημιουργικός, φυσιογνωμία ηγετική, πνευματικός ξεχωριστός, λειτουργός ακούραστος, λάτρης της τάξης και τού τυπικού της Εκκλησίας μας, φιλακόλουθος, φιλάγιος, είναι μερικώς από τά χαρίσματά του, διότι «ή άρετή αρχίζει μετά το φυσικό χάρισμα», αυτή ή επέκταση της αρετής τον κοσμούσε. Επίσης, όλα αυτά τά έκκλησιαστικοποιούσε όχι προς τέρψιν τού εγώ, άλλα στη διακονία τού ανθρώπου, εκχύλιζε όλη αυτή ή έκφανση του ήθους του σε όλους και άνευ διακρίσεων. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πραγματικά έτι περισσότερα για την πολυσχιδή αυτή προσωπικότητα, γι αυτόν τον ακούραστο εργάτη της Εκκλησίας μας.

'Ο γέρων Αμβρόσιος πραγματικά ελεούσε όλη την ήμερα γνωστούς και άγνωστους. Χιλιάδες τά τηλεφωνήματα από φυλακισμένους, οπότε και ή απάντηση τού γέροντα προς αυτούς ήτο: «κάτι θα σου στείλω γιέ μου, κάτι θα σου στείλω κόρη μου». Κάθε Παρασκευή πού ό γέροντας κατέβαινε για δουλειές της Μονής στην Πόλη, είχε μαζί του αμέτρητους αριθμούς λογαριασμών τραπεζών στούς όποιους κατέθετε το περίσσευμα της αγάπης του. «Ντρέπομαι γιέ μου πού μέ βλέπουν στις τράπεζες, θα νομίζουν ότι έχω χρήματα», μου έλεγε συχνά. Αμέτρητοι ήταν και αυτοί πού ανέβαιναν καθημερινά στη Μονή για να βρουν στήριγμα απ’ το γέροντα. Σε όλους έδινε. Συνήθως έδινε πολλά και συχνά έλεγε, «μήπως έδωσα λίγα;» Άνθρωποι πού εργάστηκαν στη Μονή ακόμα μιλάνε για την αρχοντιά τού γέροντα στη μισθοδοσία τους. Προσπαθούσε να βρίσκει εργασίες, πού πολλές φορές δεν χρειάζονταν τόσο, για να έρχονται να εργάζονται στη Μονή οικογενειάρχες, φοιτητές και δυσκολεμένοι άνθρωποι. Ό Γέροντας δεν έκανε διακρίσεις. Έβλεπε την ανάγκη τού άλλου και τη θεράπευε, ακόμα και όταν κάποιοι εξ αυτών τον πίκραιναν εκείνος ξεχνούσε και ευεργετούσε. Χρήματα, ρούχα, φαγητά, δώρα πού τού πήγαιναν τά έδινε. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να σου δίνει κάτι. Σε έκανε να νιώθεις ότι τον τιμάς παίρνοντας ότι σου έδινε.

Πολλές φορές μου έδινε ένα φάκελο γεμάτο χρήματα και μέσα είχε ένα χαρτάκι στο όποιο έγραφε την τράπεζα, τον αριθμό και το όνομα στο όποιο θα κατέθετα τά χρήματα, συνήθως φυλακισμένων. «Θα πάς σε παρακαλώ στη τράπεζα σήμερα όμως!», αυτή ή παράκληση συνοδευόταν πάντοτε μέ μια λεπτή διάκριση, θα είχε παραπάνω χρήματα τά όποια προορίζονταν για τον «κόπο» μου. Να έχουμε την ευχή του!

Ηρακλής Γ. Μαλανδρίνος Δάσκαλος Ψαλτικής Τέχνης στη Χίο Ψάλτης των Άγ. Πατέρων Χίου 2012-2015

ΠΗΓΗ: ''ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ''