«Ποῖος θὰ δώση ὕδωρ εἰς τὴν κεφαλή μου καὶ εἰς
τοὺς ὀφθαλμούς μου πηγὴ δακρύων»; (Ιερ. 9.1) Και θα
κλαύσω τον λαόν ημέρας πολλάς, τον λαόν που συνωθείται προς την απώλειαν από
τας πονηράς αυτών διδασκαλίας (αιρετικών). Παρασύρονται τα αυτιά των
απλοικωτέρων· τώρα πλέον συνήθισαν την αιρετικήν δυσσέβειαν. Τα νήπια της
Εκκλησίας ανατρέφονται με τους λόγους της ασεβείας. Τι ημπορούν τάχα να κάμουν;
Όλα είναι εις τα ιδικά των χέρια· βαπτίσματα, προπομπαί των αποθνησκόντων,
επισκέψεις των ασθενών, παρακλήσεις των θλιβομένων, βοήθεια προς τους ταλαιπωρουμένους,
ενισχύσεις κάθε είδους, κοινωνία μυστηρίων. Αυτά, καθώς επιτελούνται όλα από
τους αιρετικούς, γίνονται σύνδεσμος ομοφροσύνης, μεταξύ του λαού και αυτών.
Ώστε έπειτα από ολίγον ακόμα καιρόν, και αν ακόμη εκλείψει κάθε φοβία, δεν θα
υπάρχη ελπίς ν΄ ανακληθούν πάλιν εις την επίγνωσιν της αληθείας αυτοί που
κατελήφθησαν από την πολυχρόνιον απάτην.
Λοιπόν η μεν θρασεία και
αναίσχυντος αίρεσις, φανερώς αποσπασθείσα του σώματος της Εκκλησίας, παραμένει
εις την πλάνη της και δεν μας βλάπτει τόσον πολύ, διότι η ασέβειά των είναι εις
όλους πρόδηλος. Εκείνοι δέ που φορούν δέρμα προβάτου και προβάλλουν ήρεμον παρουσιαστικόν
και πράον, ενώ από μέσα σπαράσσουν αλύπητα τα ποίμνια του Χριστού, και επειδή
προέρχονται από την ιδικήν μας παράταξιν, εύκολα προκαλούν βλάβην εις τους
απλουστέρους, αυτοί είναι οι επικίνδυνοι και δυσκολοφύλακτοι.
Να γράψετε εις όλας
τας Εκκλησίας της Ανατολής τούτο εν σχέσει προς τους παραχαράσσοντας με αυτόν
τον τρόπον την διδασκαλίαν· αν μεν διορθωθούν, να τους δεχθούν σε κοινωνίαν, εάν
δέ θέλουν να επιμένουν πεισμόνως εις τας καινοτομίας, να χωρισθούν από αυτούς.
Και ότι μέν έπρεπε να
καθορίσωμεν τα πράγματα αυτά μαζί με την φρόνησιν σας εις κοινήν σύνοδον, είναι
κάτι που δεν αγνοούμεν οι ίδιοι.
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ. 243, 263
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου