ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Πολύ ορθά τα όσα γράφει το ιστολόγιο ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''! Ο μακαριστός π. Θεοδώρητος ήταν και υπερασπιστής της Συνόδου μας κατά των σαθρών επιχειρημάτων των Ματθαικών, και απήντησε πολλάκις καταρρίπτοντας τις κατηγορίες τους! Αιωνία η μνήμη του!
Σε ιστολόγιο "νεοαποτειχισμένων" [1], είδαμε μια ανάρτηση που αφορά τον μακαριστό Ιερομόναχο Θεοδώρητο Μαύρο και την σχέση του με τους Γ.Ο.Χ. Συγκεκριμένα εγράφησαν τα εξής:
"Με μεγάλη μας λύπη βλέπουμε εδώ και καιρό τις συστηματικές προσπάθειες κάποιων να ταυτίσουν τον μεγάλο αγωνιστή της Ορθοδοξίας, Ιερομόναχο Θεοδώρητο Μαύρο, με τις παρατάξεις των Γ.Ο.Χ.. Ήρθε λοιπόν η ώρα να αποκατασταθεί η Αλήθεια για τον ομολογητή γέροντα. Για το λόγο αυτό δημοσιεύουμε μία Θεία Λειτουργία που ο ίδιος τέλεσε ως ιερεύς, και στην οποία δεν μνημονεύεται κανένας επίσκοπος, είτε του νέου, είτε του παλαιού ημερολογίου!" [2].
Αν και δεν εντοπίσαμε "συστηματικές προσπάθειες" να ταυτιστεί ο μακαριστός παπα-Θεοδώρητος με τους Γ.Ο.Χ., χάριν της αληθείας πρέπει να παρουσιαστεί η σχέση του μαζί τους, αφού αρχικώς καταθέσουμε το ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει πρώτα από όλα τον αγαπητό Διαχειριστή του ιστολογίου "Αποτείχιση τώρα": "Ποια ήταν η προσωπική σας σχέση, αγαπητέ, με τον μακαριστό π. Θεοδώρητο; Τον γνωρίζατε μήπως προσωπικά, ή τουλάχιστον διαβάσατε τα κείμενά του, ώστε να κατανοήσετε ποια ήταν η θέση του για τους Γ.Ο.Χ. πριν τον παρουσιάσετε βαναύσως ως οπαδό της θεωρίας των δύο άκρων;" [3].
***
α. Ο π. Θεοδώρητος, μαζί με τον αείμνηστο Γέροντά του Καλλίνικο, διέκοψαν κοινωνία με τους Οικουμενιστές το 1970 και συντάχθηκαν με την χορεία των Ζηλωτών Πατέρων (των κοινωνούντων με την Σύνοδο των Γ.Ο.Χ. του Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου). Γράφει το 1972 σε πόνημά του που υπεράσπιζε τους Παλαιοημερολογίτες:
Και σε άλλο του πόνημα το ίδιο έτος:
Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν η Σύνοδος των Γ.Ο.Χ. (διαδόχων πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου), με την Οποία υπήρξε κοινωνικός, και όχι "Σχίσμα" κατά τους επιφανιστές "νεοαποτειχισμένους".
β. Το 1975 μαζί με τον Γέροντά του π. Καλλίνικο και τον Πνευματικό του π. Μάξιμο Αγιοβασιλειάτη διακόπτει κοινωνία με την Επισκοπική Ηγεσία των Γ.Ο.Χ., για συγκεκριμένους λόγους (α. Κοινωνία με Ρωσική Διασπορά, που κοινωνούσε ακόμη με ορισμένες εκ των επισήμων Εκκλησιών, β. Ματθαιϊκή Πλάνη περί Ακύρων Μυστηρίων, γ. Συνείσακτοι Επίσκοποι και Ιερομόναχοι), όχι όμως και με τους κληρικούς ή λαϊκούς των Γ.Ο.Χ., που είναι ομόφρονες τους στα θέματα που θίγουν οι λόγοι αυτοί:
β. Το 1975 μαζί με τον Γέροντά του π. Καλλίνικο και τον Πνευματικό του π. Μάξιμο Αγιοβασιλειάτη διακόπτει κοινωνία με την Επισκοπική Ηγεσία των Γ.Ο.Χ., για συγκεκριμένους λόγους (α. Κοινωνία με Ρωσική Διασπορά, που κοινωνούσε ακόμη με ορισμένες εκ των επισήμων Εκκλησιών, β. Ματθαιϊκή Πλάνη περί Ακύρων Μυστηρίων, γ. Συνείσακτοι Επίσκοποι και Ιερομόναχοι), όχι όμως και με τους κληρικούς ή λαϊκούς των Γ.Ο.Χ., που είναι ομόφρονες τους στα θέματα που θίγουν οι λόγοι αυτοί:
γ. Το 1985 με την καθαίρεση του Αυξεντίου και πριν την εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση, με τον οποίο διατηρούσε σχέσεις όλη την διάρκεια της ζωής τους, κλήθηκε, μαζί με άλλους θεολόγους, από τους τέσσερις ανεξάρτητους Αρχιερείς των Γ.Ο.Χ. (Διαυλείας Ακάκιος, Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος Κιούσης, Κυκλάδων Γαβριήλ, Αστορίας Πέτρος), να γνωματεύσει περί της περαιτέρω πορείας του Ιερού Αγώνος των Γ.Ο.Χ.:
δ. Το 1990 γράφει στο βιβλίο του "Το Αντίδοτο" (άραγε το διάβασαν, οι υποτιθέμενοι "διάδοχοί" του) τα εξής:
ε. Αλλά και η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. τον θεωρούσε δικό της κληρικό και όχι εχθρό, όπως φαίνεται και από δημοσίευμα στο τότε (1998) επίσημο περιοδικό της:
στ. Το 2003 δημοσίευσε στον Ορθόδοξο Τύπο την εξής, πολύ διδακτική τωόντι, απάντηση σε μνημονευτή, στην οποία φαίνεται ξεκάθαρα η διαφορετική αντίληψη για τους Γ.Ο.Χ. που υπάρχει ανάμεσα στον μακαριστό π. Θεοδώρητο και τους "νεοαποτειχισμένους":
ζ. Το ότι ο π. Θεοδώρητος δεν μνημόνευε (εκφώνως)συγκεκριμένο Επίσκοπο των Γ.Ο.Χ. (αλλά μνημόνευε "ΠΑΣΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ"), αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον λόγο που επικαλούνται οι "νεοαποτειχισμένοι" για να πράττουν το ίδιο, δηλαδή την επίκληση του ΙΣΤ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τον οποίο ο μακαριστός ουδέποτε ανέφερε για να επιτεθεί στους Γ.Ο.Χ. [4].
Αντιθέτως η ενωτική αυτή τακτική που ακολουθούσε στο θέμα του μνημοσύνου, πήγαζε τόσο από την διάσπαση των Γ.Ο.Χ. (διαδόχων πρ. Φλωρίνης) σε παραπάνω από μία Συνόδους (γεγονός για το οποίο ΛΥΠΟΤΑΝ, αφού δεν υπήρχε αμέτοχος του Ιερού Αγώνος, σε αντίθεση με τους επιφανιστές), όσο και από το γεγονός ότι καμία από Αυτές δεν ήταν, εκείνη την περίοδο, αψεγάδιαστη, είτε από πλευράς εκκλησιολογικών απόψεων, είτε από πλευράς Κανονικότητος, ώστε να ενταχθεί αποκλειστικά σε Αυτήν, απορρίπτοντας την κοινωνία με μέλη των άλλων.
Ο αείμνηστος π. Θεοδώρητος τον οποίο είχαμε την ευλογία να τον ζήσουμε και να ωφεληθούμε τα μάλα από αυτόν, ποτέ δεν αποστασιοποιήθηκε από τον Ιερό Αγώνα των Γ.Ο.Χ., ούτε ντράπηκε να φέρει τα στίγματα του ονειδισμού αυτών. Αυτό ας το έχουν καλά υπόψιν οι "νεοαποτειχισμένοι", οι οποίοι έχουν δικαίωμα να πιστεύουν ό,τι θέλουν, αλλά όχι και να παρουσιάζουν ως ομόφρονά τους εκείνον τον αλησμόνητο Αγωνιστή της Ορθοδοξίας, με του οποίου το πνεύμα δεν έχουν δυστυχώς ουδεμία σχέση, όπως ξεκάθαρα αποδείχτηκε εκ των παραπάνω στοιχείων.
δ. Το 1990 γράφει στο βιβλίο του "Το Αντίδοτο" (άραγε το διάβασαν, οι υποτιθέμενοι "διάδοχοί" του) τα εξής:
ε. Αλλά και η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. τον θεωρούσε δικό της κληρικό και όχι εχθρό, όπως φαίνεται και από δημοσίευμα στο τότε (1998) επίσημο περιοδικό της:
στ. Το 2003 δημοσίευσε στον Ορθόδοξο Τύπο την εξής, πολύ διδακτική τωόντι, απάντηση σε μνημονευτή, στην οποία φαίνεται ξεκάθαρα η διαφορετική αντίληψη για τους Γ.Ο.Χ. που υπάρχει ανάμεσα στον μακαριστό π. Θεοδώρητο και τους "νεοαποτειχισμένους":
ζ. Το ότι ο π. Θεοδώρητος δεν μνημόνευε (εκφώνως)συγκεκριμένο Επίσκοπο των Γ.Ο.Χ. (αλλά μνημόνευε "ΠΑΣΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ"), αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον λόγο που επικαλούνται οι "νεοαποτειχισμένοι" για να πράττουν το ίδιο, δηλαδή την επίκληση του ΙΣΤ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τον οποίο ο μακαριστός ουδέποτε ανέφερε για να επιτεθεί στους Γ.Ο.Χ. [4].
Αντιθέτως η ενωτική αυτή τακτική που ακολουθούσε στο θέμα του μνημοσύνου, πήγαζε τόσο από την διάσπαση των Γ.Ο.Χ. (διαδόχων πρ. Φλωρίνης) σε παραπάνω από μία Συνόδους (γεγονός για το οποίο ΛΥΠΟΤΑΝ, αφού δεν υπήρχε αμέτοχος του Ιερού Αγώνος, σε αντίθεση με τους επιφανιστές), όσο και από το γεγονός ότι καμία από Αυτές δεν ήταν, εκείνη την περίοδο, αψεγάδιαστη, είτε από πλευράς εκκλησιολογικών απόψεων, είτε από πλευράς Κανονικότητος, ώστε να ενταχθεί αποκλειστικά σε Αυτήν, απορρίπτοντας την κοινωνία με μέλη των άλλων.
Ο αείμνηστος π. Θεοδώρητος τον οποίο είχαμε την ευλογία να τον ζήσουμε και να ωφεληθούμε τα μάλα από αυτόν, ποτέ δεν αποστασιοποιήθηκε από τον Ιερό Αγώνα των Γ.Ο.Χ., ούτε ντράπηκε να φέρει τα στίγματα του ονειδισμού αυτών. Αυτό ας το έχουν καλά υπόψιν οι "νεοαποτειχισμένοι", οι οποίοι έχουν δικαίωμα να πιστεύουν ό,τι θέλουν, αλλά όχι και να παρουσιάζουν ως ομόφρονά τους εκείνον τον αλησμόνητο Αγωνιστή της Ορθοδοξίας, με του οποίου το πνεύμα δεν έχουν δυστυχώς ουδεμία σχέση, όπως ξεκάθαρα αποδείχτηκε εκ των παραπάνω στοιχείων.
[1] Ως "νεοαποτειχισμένους" (προς διάκριση με τους παλαιότερα αποτειχισθέντες) χαρακτηρίζουμε μια σημαντική ομάδα πιστών οι οποίοι αποτειχίστηκαν από την επίσημη Εκκλησία μετά από τις επισκέψεις του Πάπα σε Αθήνα (2001) και Φανάρι (2006). Είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες:
α. τους νεοημερολογίτες "νεοαποτειχισμένους", υπό τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά και
β. τους παλαιοημερολογίτες "νεοαποτειχισμένους", οι οποίοι εκφράζονται διαδικτυακώς διά του ιστολογίου "Αποτείχιση τώρα".
[3] Συμφώνως με αυτήν την θεωρία των δύο άκρων, που δίδασκε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, οι Οικουμενιστές και οι Γ.Ο.Χ. αποτελούν δύο άκρα. Την θεωρία αυτή πολέμησε ο π. Θεοδώρητος με τα βιβλία του "Διάλογοι της Ερήμου περί Οικουμενισμού" και "Το Αντίδοτον".
[4] Αν θέλουν μάλιστα οι "νεοαποτειχισμένοι" να είναι συνεπείς με την "εκκλησιολογία" τους, δεν θα έπρεπε να μνημονεύουν "πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων" (αφού δεν αναγνωρίζουν κανένα Επίσκοπο ως Ορθόδοξο), αλλά "Υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών" με παράλειψη του ονόματος.
[4] Αν θέλουν μάλιστα οι "νεοαποτειχισμένοι" να είναι συνεπείς με την "εκκλησιολογία" τους, δεν θα έπρεπε να μνημονεύουν "πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων" (αφού δεν αναγνωρίζουν κανένα Επίσκοπο ως Ορθόδοξο), αλλά "Υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών" με παράλειψη του ονόματος.
ΠΗΓΗ: ΄΄ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου