π. Νικολάου Δημαρᾶ
Εἶναι βασική ἀρχή ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅτι στήν Αἵρεση δέν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς σωτηρίας, δηλ. δέν παρέχεται ἡδυνατότητα γιά κάθαρση, φωτισμό καί θέωση μέσῳ τῶν Μυστηρίων πού ἀποκαλύπτουν τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί πάνω στή γῆ.
Εἶναι, ὡστόσο, θαυμαστό, ὅπως σημειώνει ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, πῶς διασώζεται ἡ χάρις καί στό σχίσμα κατά τόν χρόνο τῆς ἀρχόμενης κηρυσσόμενης αἵρεσης! Γιά πόσο χρονικό διάστημα καί γιά ποιούς, καί ἰδιαίτερα κατά τήν θεσμική ἐκτροπή ἀπό τήν ἑνιαία παράδοση καί πίστη παραμένει ἀναπάντητο...
Αὐτό σημειώνει καί ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στήν Ἐπιστολή τοῦ Στεφάνω Ἠγουμένω καί τοῖς σύν αὐτῶ:
Στή θαυμάσια αὐτή ἐπιστολή του ὁ Ἅγιος Θεόδωρος τονίζει, ὅτι αὐτόματη ἀπώλεια τῆς χάριτος γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει, διότι οἱ ἀνατολικοί, (αἱρετικοί εἰκονομάχοι), εἶχαν συγκοινωνήσει καί μέ τούς δυτικούς. Καί οἱ ἀνατολικοί πῆγαν στή δύση καί συλλειτούργησαν καί οἱ δυτικοί ἦλθαν στήν ἀνατολή.
Πῶς, λοιπόν, δέν χάθηκε ἡ χάρις;
Ὅταν ὅλοι διά τῆς ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως συγκοινώνησαν;
Αυτό εἶναι θαυμαστό, τονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητής. Πολλοί τότε, αὐστηροί καί ἀκριβεῖς περί τήν πίστη, ἐρευνοῦσαν τά πράγματα λεπτομερῶς!
Ὡστόσο ὁ Ἅγιος ἀπαγορεύει τήν περαιτέρω ἐξέταση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ θέματος, πού καταταλάνισε καί μᾶς τούς Ὀρθοδόξους τά τελευταῖα 90 χρόνια. Καί μάλιστα πρός ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του ἐπικαλεῖται τούς μεγλύτερους Οἰκουμενικούς Πατέρες καί Διδασκάλους, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο καί τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, πού δέν τά εἶδαν ποτέ ἔτσι τά πράγματα.
Καί ὅλοι οἱ Πατέρες συμφωνοῦν σέ αὐτές τίς θέσεις. Διότι διαφορετικά θά χανόταν ἡ χάρις ἀπό τήν Ἐκκλησία καί θά περιπίπταμε σέ εἰδωλολατρεία διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως, ὅταν, κυρίως, ὑπάρχει θεσμική θεολογική καί ἐκκλησιαστική ἐκτροπή ἀπό τήν ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἀναφορικά μέ τήν πίστη!
Ἄν σήμερα ἑνώνονταν καί συνοδικά οἱ Νεοημερολογίτες μέ τούς Προτεστάντες καί συλλειτουργοῦσαν, ὅπως γίνεται σέ πολλά μέρη τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅπου καί σέ οὐνιτικά συλλείτουργα συμμετέχουν ἀλλά κατ’ ἐξοχήν σέ κοινά μυστήρια γάμων, βαπτίσεων καί κηδειῶν, θά χρειαζόταν νέα καταδίκη τῶν αἱρετικῶν Νεοημερολογιτῶν γιά νά ἀπωλεσθεῖ ἤ Χάρις;
Αὐτή ἡ ἕνωση ἔχει γίνει μέ τούς Λατίνους-Παπικούς μετά τήν ἄρση ἀκοινωνησίας-ἀναθεμάτων τό 1965 καί μέ τίς συμφωνίες, στό Μπαλαμαντ καί στήν Ραβέννα !
Στό Φράιζινγ τῆς Γερμανίας μάλιστα ὑπογράφηκε ἕνωση καί μέ τούς Προτεστάντες ἀπό τόν «Γερμανίας» Αὐγουστίνο, σχετικά μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος καί τήν ἀποστολική διαδοχή!
Εἶναι μήπως σέ καλύτερη μοίρα οἱ Παπικοί ἀπό τούς Προτεστάντες, ὅταν πάνω ἀπό 200ιοι Πατέρες τούς καταδικάζουν καί πλῆθος Συνόδων τούς θεωροῦν αἱρετικούς ἐδῶ καί 1000 χρόνια;
Ἡ ἕνωση μέ τούς Μονοφυσίτες ἔχει ἐπιτευχθεῖ στό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, ὅπου ὁρίζεται μάλιστα, ποιός ἱερεύς θά προΐσταται τοῦ Μυστηρίου, ὁ Μονοφυσίτης ἤ ὁ(Νέο) ὀρθόδοξος, ἀνάλογα μέ τό ποιός ἔχει τό μεγαλύτερο ποίμνιο! Οἱ Μονοφυσίτες ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπό τέσσερις Οἰκουμενικές Συνόδους...!
Οὔτε ὑπάρχει ἀντίφαση μέ αὐτά πού τονίζονται πιό πάνω καί πατερικά θεμελιώνονται σέ πολλά παλαιότερα τεύχη τοῦ περιοδικοῦ μας.
Γιατί ἄν ὑπῆρχε ἀντίφαση, θά ἀντέφασκε καί ὁ Μέγας Θεολόγος, Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Συγκεκριμένα:
Ἡ ὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦ κανόνα, νά ἐπέλθει δηλ. ἡ ἔννομη συνέπεια τοῦ ἹεροῦΚανόνος, ἀναφέρεται σέ μεμονωμένους ἐπισκόπους πού κατ' ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές Παραβάσεις καί ὄχι σέ θέματα πίστεως!
Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πού κάποιος μεμονωμένος ἐπίσκοπος δέχεται τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά καταδικασθεῖ ἀπό σύνοδο. Εἶναι καί αὐτή κανονική παράβαση, ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέμα πίστεως. Ἀλλά καί ἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδή πρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμική ἐκτροπή, ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικές ἀποφάσεις ἤ ἕνωση μέ αἱρετικούς, μετά ἀπό συνοδικές ἀποφάσεις!
Στόν 68ο Ἀποστολικό ξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση του ὁ Ἅγιος Νικόδημος καί συμφωνεῖ ἡ σύμπασα ἡ Ἐκκλησία:
Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοί δηλ. πού δέν ἔχουν καταδικασθεῖ, βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας. Καί κανονικά θά ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέρχονται στήν Ἐκκλησία.
Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡ Ἐκκλησία κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική;
Ἀπαντᾶ ὁ κοινός διδάσκαλος, Μέγας Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
Διά τό πλῆθος τῶν ἐπιπολλαζόντων εἰκονομάχων.
Τούς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀρθοδοξία.
Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τούς ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις.
Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος.
Διά πολλήν μεγάλην οἰκονομίαν, πού χρησιμοποίησε ἡ Ἐκκλησία, (οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης), τούς δέχθηκε.
Σέ ἄλλες Οἰκουμενικές, ὅπως στήν ΣΤ΄ διά ἁπλῆς μεταθέσεως ἀπό τίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν, πέρασαν οἱ Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες στήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων, κατά τήν σύγκληση τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς.
Αὐτό ἔγινε, ὅμως, στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας, (πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος).
Ἀμέσως ἀπό τά τῆς Συνόδου πληροφορούμαστε, ὅτι ὑπῆρχαν μέχρι τό 680 μ.Χ. ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, στήν πλευρά τῶν ὁποίων πέρασαν οἱ πρώην αἱρετικοί Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες, 20 χρόνια μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολο-γητοῦ, τοῦ ὁδηγοῦ τῶν Ὀρθοδόξων.
Πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἐπιβίωσαν, ἐκ τῶν Πατέρων ἔσχον τήν χειροτονίαν κατά τόν Οὐρανοφάντορα! Ὑπῆρχαν, ὅμως, καί πολλοί Ὀρθόδοξοι. Αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο. Στή δύση, ὑπῆρχαν ἀρκετοί διάδοχοι τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί Μάρτυρος, πού φόνευσαν οἱ Μονοθελῆτες τό 652.
Οἱ κανόνες, 1ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, 5ος καί 47ος, ὅπως ἀναλύονται σέ παλαιότερα τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα.
Ὁ Οὐρανοφάντωρ, βέβαια, δέχεται ὡς Ὀρθοδόξους καί ἐκείνους πού προσέρχονται στήν Ὀρθδοξία ἀπό τό σχίσμα δι’ ἁπλῆς ὁμολογίας καί χρίσματος, ὅπως αὐτό τό ἐφήρμοσε ἡ Ρώμη καί μερικοί στά μέρη τῆς Ἀσίας διά κάποιαν οἰκονομίαν, ὅπως τονίζει.
Ὡστόσο καί γιά τούς σχισματικούς, (πόσο μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς!), ἡ ἀκρίβεια ἀπαιτεῖ βάπτισμα, γιά νά γίνουν δεκτοί! Προστάσσει, λοιπόν, ὁ Μέγας Βασίλειος, ἡγνώμη του νά ἔχει ἰσχύν![1]
Ὡς σχισματικοί καί ὡς αἱρετικοί χαρακτηρίζονται οἱ ἀναφερόμενοι ἀπό τόν Μέγαν Ἱεράρχην ἀνεξάρτητα ἀπό Σύνοδο καί σχετική κρίση!!!
Κατά τούς Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ θέσεις τοῦ Οὐρανοφάντορος ἔχουν κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Τόσον Μέγας εἶναι ὁ Φωστήρ πάσης της Οἰκουμένης!!!
Ἐξάλλου τό βάπτισμα, σήμερα, στούς Οἰκουμενιστές καί στούς Νεοημερολογίτες ἔχει παντελῶς παραφθαρεῖ.
Τριττή, πλήρης κατάδυση, δέν ὑπάρχει!
Οἱ εὐχές σχεδόν δέν διαβάζονται ἤ περικόπτονται!!!
Στίς χῶρες τῆς σλαυικῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχει μόνον ἐπίχυση!
Ἤ, τό χειρότερο ἀκόμη, ἁπλό ράντισμα!
Τό βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικό μυστήριο στήν Ἐκκλησία καί μόνον αὐτό ἀπαλλάσσει καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα. (Καί τό μαρτυρικό, βέβαια, βάπτισμα, ἐντός της Ἐκκλησίας ἤ γιά τήν Ἐκκλησία, εἰσάγει στόν παράδεισο!)
Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ὑπάρχει ἕνωση μέ κεκριμένους αἱρετικούς, κατά τούς α΄καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ἐκπίπτουν οἱ κάτω καί ἀπό τίς ἀνωτέρω μή ὀρθόδοξες συνθῆκες, γενόμενοι "ἱερεῖς", τῆς ἱερωσύνης.
Πόσο μᾶλλον ὅταν αὐτοί προέρχονται ἀπό τούς διαδόχους τῶν διαδόχων τῶν πρώτων σχισματο-αἱρετικῶν, (καί κατ' ἐξοχήν σήμερα τῶν Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν), κατά τόν Οὐρανοφάντορα. Ἀφοῦ οἱ πρῶτοι, ἀπορραγέντες τῆς Ἐκκλησίας καί λαϊκοί γενόμενοι, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τῆς μεταδόσεως, ἀφοῦ διακόπηκε ἡδιαδοχή!
Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης, ὅπως ἀναλύσαμε σέ παλαιότερα τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδω»ν.
Ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας μας γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν ἀναλυτικότερα
Ποιά εἶναι, ἑπομένως, ἡ ἀπάντηση καί ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα ἀπό τήν συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τήν πράξη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων γιά τήν θεσμικά, συνοδικά, δημοσίᾳ καί παρρησίᾳ ἐπί ἐννενῆντα καί πλέον χρόνια μάλιστα κηρυσσόμενη αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συγκριτικά μέ τίς συγκαταβατικές θέσεις τοῦ ἁγίου πρώην Φλωρίνης;
Τοῦτο ἀπαντᾶται στή συνέχεια.
Συνοπτικά σημειώνουμε, ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης ἀναφερόταν σέ μία μόνον ἀλλαγή, αὐτήν τοῦ Ἡμερολογίου, ὅταν διατύπωνε τίς ἐλαστικές θέσεις του περί ἀποτειχίσεως:
Γιά μία μόνον ἀλλαγή, αὐτήν τοῦ ἡμερολογίου, ἔλεγε, δέν ἀποκηρύσσουμε παντελῶς τούς Νεοημερολογίτες, (ἄν καί ἔφτασε καί σέ ἀποκήρυξή τους, μετά τόν θάνατο τοῦ κυροῦ Ματθαίου! Ἔστω καί γιά ποιμαντικούς (;) λόγους!).
Ἤλπιζε μέχρι τότε, ὅτι θά ἐπιστρέψει ἡ Ἐκκλησία στήν ἑνιαία τάξη καί λατρεία. Δυστυχῶς, ὅμως, διαψεύστηκε...
Τώρα, ὅμως, τό πρώην σχίσμα παγιώθηκε.
Μετεξελίχθηκε σέ αἵρεση.
Παναίρεση!
Λεγεῶνα αἱρέσεων, κατά τόν πολύν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς.
Consensus patrum
α. Στήν Ἐκκλησία μας, ὡστόσο, δέν ἔχει σημασία ἡ γνώμη ἑνός ἱεράρχη, ἔστω καί Ἁγίου, ὡς ὁ πρώην Φλωρίνης, ἀλλά ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων.
Δηλ. τό consensus patrum.
Ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἐντελῶς διαφορετικά συμπεράσματα ἀπό ἐκεῖνα τῶν ἀντιλεγόντων.
Ἡ ἀνάλυση πού ἀκολουθεῖ στηρίζεται στήν διαχρονική διδασκαλία καί συμφωνία τῶν θεοφόρων Πατέρων καί στήν διδαχή τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
β. Ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου "Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καί τοῖς σύν αὐτῷ" ἔχει καί διαφορετική ἀνάγνωση, ἀπό αὐτήν πού μᾶς πρότειναν διάφοροι νέοι ἑρμηνευτές, ὅπως ὁ μακαρίτης ὁ Δελήμπασης, πού κι αὐτός ἀγωνίστηκε, ὅσο ζοῦσε, τό κατά δύναμιν κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
γ. Ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου, τό 1983, καί ἀπό τήν Ἁγία Συνόδό μας τό 1998, εἶναι πλέον καθοριστικῆς σημασίας γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν Οἰκουμενιστῶν.
δ. Ἀρκετοί καλοί ἀδελφοί μας δέν ἔδωσαν τήν πρέπουσα σημασία στήν πρώτη πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στήν ὁποία παραπέμπει ὁ Μέγας Ἅγιος Νικόδημος. [2]
ε. Ἐπί διετίαν μελετήσαμε ἐπισταμένως καί ἐρευνητικῶς, κατ’ ἐξοχήν τά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,[3] τήν Β΄ καί τήν Γ΄ Οἰκουμενικήν, τά Πρακτικά τῆς ΣΤ΄, τούς Κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, (καί ἰδιαίτερα τόν 1ον καί τόν 47ον), καί τόν κανόνα τῆς Καρθαγένης, καί μποροῦμε πλέον ἀπερίφραστα νά συνταχθοῦμε μετ’ αὐτῶν, πού συμφωνοῦν ἐν πᾶσιν, καί κατ’ ἐξοχήν μέ τήν δήλωση τοῦ ἐμοῦ Πατρός καί Διδασκάλου Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.[4]
στ. Παλαιότερα ἤδη γράφαμε καί τονίζαμε, ὅτι ὅλα τά οἰκονομεῖ ἡ Ἐκκλησία, τό ἐάν δηλ. θά δεχθεῖ κάποιους ἀπό τούς αἱρετικούς καί ποιούς καί κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες, -ἄν μετανοήσουν, ὅμως, καί συντάξουν τούς ὑπό τῶν Πατέρων Λιβέλλους, μέ τούς ὁποίους ἀναθεματίζουν τήν αἵρεση-, καί ποιούς δέν θά δεχθεῖ.
ζ. Γιά τούς πρώτους τρεῖς ἐπισκόπους πού βγῆκαν στόν ἀγῶνα, "οὗτοι ἔσχον τήν χειροτονίαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας" κατά τόν Οὐρανοφάντορα. Δέν χρειάζονταν ἀποκατάσταση. Οἱ ἄλλοι, τονίζει ὁ Μέγας Ἱεράρχης Bασίλειος, πού ἔμειναν στήν αἵρεση, κατεστάθησαν λαϊκοί καί "οὐκέτι πλέον ἔσχον τήν χάριν καί οὐκ ἠδύναντο αὐτήν μεταδίδειν", ἰδιαίτερα γιατί κοινώνησαν μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, μετά τό Σαμπεζύ μέ τούς Μονοφυσίτες καί μετά τό Μπάλαμαντ μέ τούς Λατίνους.
Ἡ ἔκπτωσή τους ἀπό τήν ἱερωσύνη ἐπέρχεται, σύμφωνα μέ τούς Κανόνες α΄ καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς καί σύμφωνα μέ τόν Κανόνα τῆς Καρθαγένης.[5]
Ἱστορικά καί πραγματικά στοιχεῖα
1. Ἐπί μίαν ἑκατονταετία σχεδόν ὑπάρχει συνεχής καί θεσμική-συνοδική ἀλλοίωση στήν πίστη καί στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (Νεοημερολογιτισμός - Οἰκουμενισμός, Ἕνωση μέ τούς Μονοφυσίτες στό Σαμπεζύ καί μέ τούς Λατίνους στό Μπάλαμαντ).[6]
2. Ὑπάρχει καθημερινή συμπροσευχητική κοινωνία, ἀλλά καί μυστηριακή διακοινωνία σέ ὅλες τίς "ἐκκλησίες" -κατ' ἐξοχήν τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅλων τῶν Νεοημερολογιτῶν, κατωτέρων καί ἀνωτέρων κληρικῶν μέ ἄλλους καταδικασμένους αἱρετικούς, ὅπως γνωρίζω καί βεβαιώνω ἐξ ἰδίας ἄμεσης ἀντίληψης.
Στήν Ἑλλάδα μας στήν συνέχεια γίνεται ἡ κοινωνία τῶν ἐδῶ "κανονικῶν" μέ ὅλους αὐτούς τούς αἱρετικούς, πού δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά συναγωγή τοῦ Σατανᾶ καί ἐκκλησία πονηρευομένων, κατά τούς Πατέρες.
Οὔτε πρός ὥραν, διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος, δέν μένουμε κοινωνικοί πρός τούς αἱρετικούς!
Πόσο μᾶλλον, ὅταν συμπληρώνεται σχεδόν μιά ἑκατονταετία σχίσματος συνοδικά διακηρυχθέντος καί παρρησιασμένης καί δημοσίᾳ κηρυσσομένης αἱρέσεως.
Καί ἀφοῦ συνόλλυνται μέ τούς αἱρετικούς οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτούς κληρικοί, ποιά χάρη καί εὐλογία μεταδίδουν οἱ ψευδεπίσκοποι καί οἱ ψευδοδιδάσκαλοι αὐτοί στούς ἄλλους, πού δέν ἀποτειχίζονται καί μένουν κοινωνικοί μέ αὐτούς τούς ὀλετῆρες;
3. Ἔχουμε, προφανῆ, πασίδηλη καί συνεχῆ, ἀναμφισβήτητητη δηλαδή κήρυξη αἱρέσεως ἐπ' ἐκκλησίας, (βλ. ἐπίσημη ὑποδοχή τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα καί στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, συμπροσευχές ἀκόμη καί μέ παστορίνες καί κάθε εἴδους αἱρετικούς στή Μητρόπολη Δημητριάδος, καί ἐπαναλαμβανόμενες συμπροσευχές μέ πλῆθος αἱρετικῶν διαφόρων ψευδεπισκόπων καί στήν Πατρίδα μας καί κατ’ ἐξοχήν στό ἐξωτερικό, (μεταξύ τῶν πολλῶν ἄλλων βλ. τίς οἰκουμενιστικές θέσεις καί τίς συμπροσευχές μέ τούς Λατίνους τοῦ Χρυσόστομου Σαββάτου στή Μεσσηνία καί τοῦ Ἰγνάτιου Γεωργακόπουλου στόν Βόλο, τίς φοβερές βλασφημίες τοῦ Στυλιανοῦ Αὐστραλίας, τήν ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος τῶν Προτεσταντῶν στό Freising ἀπό τόν φερόμενο ὡς "Γερμανίας" Αὐγουστῖνο καί τίς συμπροσευχές τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅπως τοῦ φερομένου ὡς «πατριάρχου» Βαρθολομαίου μέ τούς Λατίνους, τούς Προτεστάντες, τούς Μωαμεθα-νούς, τούς Ἑβραίους, τούς Σαμάνους καί τούς Εἰδωλολάτρες.
4. Ἡ κοινωνία τῶν κατωτέρων κληρικῶν μέ τούς μνημονευομένους πρωτάρχες τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πατριάρχες, ἐπισκόπους καί πνευματικούς ἡγέτες, πού καί οἱ ἴδιοι ἐν πολλοῖς κηρύσσουν τόν Οἰκουμενισμόν ἤ ὑποτάσσονται στόν Οἰκουμενισμό, χωρίς σχεδόν καμμία διαμαρτυρία ἐπί πολλές δεκαετίες, μολύνει καί αὐτούς, κατά τούς Πατέρες!
Γιατί γνωρίζουμε ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τά θεμελιώδη ἀξιώματα ὅτι:
"Ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω, ἀκοινώνητος ἔστω" καί "ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται ὁ τοιοῦτος" κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην καί τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον!
Γνωρίζουμε, ἐπίσης, ὅτι καί οἱ κοινωνοῦντες μέ τούς ἀκοινωνήτους αἱρετικούς, "εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν (ὅμως) τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται".
Ἄν ἑπομένως καί οἱ μή τοῖς λογισμοῖς καταποτιθσθέντες τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται, τότε γιά ποιά χάρη μιλᾶνε, ὅτι τάχα ἔχουν, οἱ κοινωνοῦντες ἀμέσως ἤ καί ἐμμέσως μέ τούς αἱρετικούς;
5. Ἐπίσημες συμφωνίες, λοιπόν, καί ἑνώσεις ἔγιναν στό Σαμπεζύ καί στό Μπάλαμαντ, καθώς καί ἄρση τῶν ἀναθεμάτων-ἀκοινωνησίας τό 1965, πράξεις συνοδικές,δημόσιες καί ἀναμφισβήτητες, πού ἐπιβεβαιώνουν, θεμελιώνοντας πανηγυρικά, παρρησίᾳ καί φανερά τήν διακοινωνία τῶν Νεοημερολογιτῶν μέ τούς καταδικασμένους Μονοφυσίτες καί Λατίνους!
Βρίσκεται, ἑπομένως, σέ πλήρη συμφωνία, ἐξέλιξη, ἐφαρμογή καί ἀνάπτυξη ἡ Οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920.
6. Πότε Οἰκουμενική Σύνοδος δικαίωσε τούς κοινωνοῦντες μέ τούς αἱρετικούς;
Ποτέ!
Εἰ μή μόνον, ἄν μετανοοῦσαν καί ἀναθεμάτιζαν τήν αἵρεση μέ τήν σύνταξη ἀναθεματιστικῶν λιβέλλων, καί ἄν ἔφεραν ἐπαρκῆ ἀπολογία γιά τήν στάση τους, τούς δεχόταν ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος καί πάντως ὄχι ὅλους καί ὄχι πάντοτε!
7. Ἐκ τῶν προτέρων νά ὑποστηρίζει κανείς, ὅτι οἱ αἱρετικοί καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτούς ἔχουν μυστήρια, καί ἁγιαστική χάρη, συνιστᾶ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
8. Πότε Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ ποιός Πατέρας μακαρίζει καί δικαιώνει αὐτούς πού μένουν σέ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί πολύ περισσότερο τούς πρωτάρχες τῆς αἱρέσεως;
9. Ἀντιθέτως, στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας συνεχῶς τούς ἀναθεματίζουμε ἐκφώνως μέ πολλαπλά ἀναθέματα ἐν ἐπιτραχηλίῳ καί ὠμοφορίῳ.
"ὁ (δέ) μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω," κατά τό Συνοδικό Της, ὅπως τό ἔχω ἐξηγήσει ἐπαρκῶς στά σχετικά τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», καθ' ὅτι ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική ἐπαναλαμβάνει τό σχετικό ἀνάθεμα τῆς Ε΄ καί ταυτίζεται μέ αὐτήν.[7]
Καί τό καί φοβερώτερο, ὅποιος προσπαθεῖ νά ἀθωώσει τούς αἱρετικούς, ἀποδίδοντάς τους δηλ. τήν ἐκκλησιαστική ὑπόσταση καί ἀναγνωρίζοντάς τους ἱερωσύνη καί ἁγιαστική χάρη, ἀναθεματίζεται ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο!
10. Οἱ ἑνούμενοι μέ κεκριμένους καί ἀναθεματισμένους ὑπό Συνόδου, -καί μάλιστα Οἰκουμενικῆς-, αἱρετικούς, (ὅπως ἔγινε καί γίνεται στήν καθημερινή σχεδόν διακοινωνία Νεοημερολογιτῶν, συνεχῶς δημόσια καί πανηγυρικά, μέ τούς Μονοφυσίτες καί τούς Λατίνους -(ἀλλά συμπροσευχητικά καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους Μωαμεθανούς (!) Ἑβραίους (!) καί τούς Εἰδωλολάτρες (!), μέ τούς ὁποίους ὑπάρχει πνευματική καί διαβολική κοινωνία κατά τίς συμπορσευχές τους (!),- ἐκπίπτουν τῆς κοινωνίας καί τῆς ἱερωσύνης, κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς κοινωνοῦντες στήν συνέχεια μέ τούς ἐκπεσόντες.
Ἡ Ἁγία ἐν Ἀντιοχείᾳ Σύνοδος, στόν πρῶτο της Κανόνα, διατυπώνει τό αὐτονόητο πού ἰσχύει γιά τόν ὁποιοδήποτε αἱρετικό:
"τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας".
11. Συμπερασματικά τό σημαντικότερο καί θεμελιακῆς σημασία δίδαγμα ἀπό τήν μελέτη καί τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων μας, εἶναι αὐτό πού τονίζουν ὅλοι καί ἐπαναλαμβάνουμε καί 'μεῖς ἀκολουθῶντας τους, ὅτι δηλ. διαφοροποιεῖται, θεμελιακά ἡ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν:
-ὅταν ἀλλοιωθεῖ διαχρονικά καί συνοδικά-θεσμικά ἡ ὀρθόδοξη πίστη, τό δόγμα καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἀντιμετώπιση μεμονωμένων ἐπισκόπων, πού σποραδικά καί πρός καιρόν κηρύσσουν αἱρετικά.
Τοῦτο ἀποτελεῖ συμπέρασμα ἀδιαμφισβήτητο, κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, τόν Ἅγιον Νικόδημον καί τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης, ἀπό τοπική Σύνοδο τῆς Ἰταλίας καί ἀπό τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἀναφέρεται σαφῶς στίς σχετικές ἀποφάσεις καί τῶν Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Διαφορετικά, βέβαια, κρίνονται -πάντα ἀπό Σύνοδο-
οἱ σχισματικοί:
ὅπως γιά παράδειγμα οἱ Ναυατιανοί,
(σχισματικοί κατά τόν Μέγαν Βασίλειον), τῶν ὁποίων τίς χειροτονίες δέχθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ τόν Η΄ Κανόνα της στήν Α΄ Οἰκουμενική,
ἀπό τούς αἱρετικούς:
ὅπως οἱ Δονατιστές (καί οἱ χειροτονίες τους).
Ἀπό τούς Δονατιστές ἡ Ἐκκλησία στήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν δεκτοί), οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης" κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον).
Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.
Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὅτι εἶναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν:
"Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙ Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."
Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο:
«Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά,[8] καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς.[9] Ἐπίσης, μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽οἰκονομίαν», ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.
Συμπεράσματα:
Γιά τό πῶς θά πρέπει νά γίνονται δεκτοί πλέον οἱ Καινοτόμοι καί οἱ Οἰκουμενιστές διαλαμβάνεται στά τελευταῖα τεύχη τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων".
Οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μέν δεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν, -(ὅπως καί ὅλοι οἱ μετανοημένοι αἱρετικοί διά μέσου τῶν αἰώνων, ὅταν τό ἔκρινε ἡ Ἐκκλησία!),- ἀλλά μέ μεγάλη δυσκολία, μετά ἀπό ἀνάκριση καί ἐξέταση τοῦ κάθε ἑνός ἀπό αὐτούς ὡς κατηγορουμένου, πού σέ καμμία περίπτωση καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιά τήν μέχρι τότε στάση του!
Ἡ Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισε ἱερωσύνην στούς αἱρετικούς, κατά τόν χρόνον πού βρίσκονταν στήν αἵρεση τῆς βδελυρῆς καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τό ὅτι δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια. Κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμία Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει πρόσωπον Ἐκκλησίας, δέν τό εἶπε! Μία ἀντίθετη διατύπωση θά συνιστοῦσε βλασφημία κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος!
Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων ἐπισκόπων:
-ὅσοι ἀπό αὐτούς μετενόησαν,
καί πάντως
-ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆς αἱρέσεως,
ὅσοι
-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση,
-συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήν Σύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεως λιβέλλους,
-ὁμολόγησαν, ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας καί χωρισμένοι ἀπ' αὐτήν
καί
-δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια, ὅτι ἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποία ἦσαν χωρισμένοι
καί μάλιστα ἀφοῦ
-πῆραν καί φρικτό ὅρκο,
-ἀναθεματίζοντας μάλιστα ἑαυτούς
καί
-διαβεβαιώνοντας, ὅτι δέν κινοῦνται μέ ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!
Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦν λέγοντας:
"Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡ καθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν
ἀπό τοῦ Πατρός
καί τοῦ Υἱοῦ
καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".
"Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν ἐλπίζομεν, ὅτι μετά τήν σύνοδον οὐδείς διαστραφήσεται, καθότι ἐν ταῖς καταθέσεσιν αὐτῶν ἑαυτούς οἱ ἐπίσκοποι ἀνεθεμάτισαν ὅτι ἐάν ἐπιστρέψωμεν ἐπί τήν προτέραν αἵρεσιν, ἀναθεματισμένοι καί καθηρημένοι ἐσμέν".
Στήν συνέχεια ζητεῖται ἀπό τήν Σύνοδο νά ἐπιδοθοῦν οἱ λίβελλοι τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῆς αἱρέσεως καί τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.
Καί, ἄν δέν ἔχουν συντάξει τέτοιους λιβέλλους νά τούς φτιάξουν καί νά τούς προσκομίσουν στή Σύνοδο.
Καί στή συνέχεια θά κρίνει τήν ὑπόθεσή τους ἡ Σύνοδος!
"Κωνσταντῖνος ὁ θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου εἶπε: πανίερε δέσποτα, εἰ μέν ἐπιφέρονται λιβέλλους, ἐπιδότωσαν.
εἰ δέ μή, ποιήτωσαν. καί εἶθ' οὕτως κρινεῖ ἡ ἁγία σύνοδος ἐπ' αὐτοῖς.
Οἱ δέ ἔφασαν ἔχομεν τούς λιβέλλους ἑτοίμους, καί δώσομεν αὐτούς."
------------------------------
[1] Ὁ πολύς ἅγιος Ταράσιος ρώτησε τήν Σύνοδο, πῶς πρέπει νά γίνη ἡ εἰσδοχή τῶν ἀπό τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως προσερχομένων αἱρετικῶν:
"τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν, πῶς ὀφείλομεν δέξασθαι;"
Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν Ἰωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήν τοῦ ἀπο-στολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πού εἶπε ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας, ὅτι αὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):
"Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατο-λῆς εἶπε:
«Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»
῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:
«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»
Οἱ μοναχοί εἶπαν ὅτι, γιά νά γίνουν δεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά χειροθετηθοῦν:
"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (8ος ἐν Νικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".
Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Ταράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήν χειροθεσίαν χάριν εὐλογίας λέγοντας:
"μήπως ἐπ’ εὐλογίας ἐνταῦθα τήν χειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπί χειροτονίας".
Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία ἀμφι-βολία, ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει ἡ χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω διαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου:
"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ δεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες,"
κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανονικήν πρώτην ἐπιστολήν τοῦ παμμεγίστου ἱεράρχου.
Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανο-φάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μή τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μή ἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές τοῦ εἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήρια μεγάλου μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπό αὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία νά βαπτίζεται.
Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει ἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος τῆς ἀκριβείας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον), νά χρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ πιστοί στά μυστήρια:
"μήποτε ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐ-τούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι ἐμπο-δίσωμεν τοῖς σωζωμένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν"...
"παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς ἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσερχομένους χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν δηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖς μυστηρίοις."
Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόν τῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί, κατά τόν ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τῶν δυσεβῶν Μασσαλιανῶν καί Εὐχιτῶν:
"τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν Μασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶν αἱρέσεως, ἤ καί ἐν ὑποψίαις τῆς τοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτε κληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί, μεθοδεύεσθαι. "καί ἀναθεματίζοντας κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι συνοδικῷ διηγορευμένα ἐγγράφως, μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ κλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."
[2] Βλ. κατωτέρω. Περί αὐτῶν γράψαμε κατ' ἐπανάληψιν καί ἰδιαίτερα στά δύο τεύχη τῶν "Κολλυβάδων", Φθινόπωρο καί Χειμώνας τοῦ 2012 .
[3] Ἡ ὁποία κάνει ἀνασκόπηση τῆς πατερικῆς διδασκαλίας καί τῆς πράξεως τῶν προηγουμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
[4] Βλ. ἀναλυτικότερα καί πολλές ἀναφορές στίς ἄλλες Οἰκουμενικές Συνόδους καί στούς Πατέρες μας στήν Εἰσήγησή μας στό τελευταῖο μας Ἱερατικό Συνέδριο στήν Ἀθῆνα τό 2013.
[5] Ἱ. Πηδάλιον σελ. 368 ἑπ.
[6] Βλ. σχετικά τήν ἑνωτική μέ τούς Μονοφυσίτες ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας!
[7] Ἡ Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στόν ὅρο της ὁρίζει:
«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…». Τῶν Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή, σελ. 126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη 1986). Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ,ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΟΜΟΣ Α΄- Σελ. 721, ΑΘΗΝΑΙ 1992.
[8] Σχετικά μέ ὅλα αὐτά γράφει ὁ Ἅγιος στήν ἑρμηνεία του στήν ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν.
῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:
«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»[9]
Στὸ τέλος τῆς Πρώτης Πράξεως,
Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε:
«Ἀναγνώτωσαν οἱ προϊστάμενοι ἐπίσκοποι τοὺς οἰκείους λιβέλλους ὡς νυνὶ προσελθόντες τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.»
Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:
«Ἀναγνώτωσαν ἐπειδὰν τῶν ζητουμένων δύο κεφαλαίων ἀκριβῶς ἐξετασθῇ ὑπόθεσις περὶ τε τῶν προσερχομένων ἐξ αἱρέσεως τῇ ἁγίᾳ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν ὑπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντων.»
Καὶ μετ᾽ ὀλίγον πάλιν,
Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:
«Τὰς ὁμολογίας γνῶντες διὰ τῆς ἀνα-γνώσεως τῶν λιβέλλων, ἐν ἑτέρᾳ συνελεύσει ἡ αὐτῶν ἀποδοχὴ γενήσεται, εἰ οὐκ ἔστιν ἕτερον αὐτοῖς τὸ κωλῦον.»
ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ: http://stomen.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου