ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΙΕΡΟΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟ ΠΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟ Γ.Ο.Χ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟ! ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
Από τούς τότε ἱεροσπουδαστές τῆς Λαμίας | Romfea.gr
Ἦταν 19 Ἰανουαρίου, θαρρῶ τό 1970, μαθητές ἐμεῖς τότε τῆς ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Λαμίας, στήν ὁδό Αἰνιάνων καί μετέπειτα στή Νέα Μαγνησία, εἴχαμε ἔξοδο τό ἀπόγευμα καί γυροφέρναμε τήν πόλη τῆς Λαμίας.
Ἐκεῖ στό κέντρο βλέπουμε ἕνα σεμνό κληρικό μέ τό πετραχήλι στό λαιμό νά προσπερνάει σπίτια καί καταστήματα, νά μπαίνει σέ κάποια ν’ ἁγιάζει κ.ο.κ.
Τά μάτια μας καρφώθηκαν πάνω του, διότι τό ὅλο παρουσιαστικό του, ἡ γλυκύτητα τοῦ προσώπου του, ἡ λαϊκή ἀποδοχή καί ἰδίως αὐτή τῶν καταστηματαρχῶν πού τόν τραβοῦσαν στήν κυριολεξία ἀπό τά ράσα γιά νά μπεῖ καί σ’ αὐτούς ν’ ἁγιάσει, χωρίς ὅμως νά τό κατορθώνουν, διότι χαμογελώντας καί εὐλογώντας τούς προσπερνοῦσε λέγοντάς τους, «ἐσεῖς ἁγιαστήκατε, πᾶμε ἐκεῖ πού δέν ἁγιάστηκαν», σέ σαγήνευαν καί δέν μποροῦσαν νά περάσουν ἀπαρατήρητα.
Ἀκολουθώντας τον διακριτικά σέ ἀνηφορές καί κατηφόρες τῆς Λαμίας, κάποια στιγμή τόν χάσαμε.
Γυρίζοντας τό βράδυ στή σχολή ὁ σεμνός αὐτός κληρικός ἔγινε ἀντικείμενο συζητήσεως καί τό ἐνδιαφέρον ὅλων στράφηκε στό ποῦ θά μάθουμε ποιός ἦταν αὐτός ὀ κληρικός καί ποῦ ἔμενε. Τήν ἑπομένη μάθαμε ἀπό τίς εὐπρεπίστριες ὅτι αὐτός ὁ κληρικός λεγόταν Καλλίνικος καί ἦταν ἐφημέριος στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Σπυρίδωνος τῶν χριστιανῶν τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου Λαμίας.
Στήν ἑπόμενη ἔξοδο, μιά παρέα ἀποφασίσαμε νά ψάξουμε νά βροῦμε τόν Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος.
Ρωτώντας καί ξαναρωτώντας, ἀνεβαίνοντας καί κατεβαίνοντας, βρήκαμε ἐπιτέλους τήν Ἐκκλησία σέ μιά ὑπεριψωμένη γειτονιά τῆς Λαμίας.
Μπήκαμε μέσα, προσκυνήσαμε καί ἐντυπωσιαστήκαμε ἀπό τό κατανυκτικό περιβάλλον, τήν ἀπουσία τοῦ ἡλεκτρικοῦ φωτός καί ἀπό τόν γλυκύτατο ἐκεῖνο κληρικό, ὁ ὁποῖος ὑπό τό φῶς τοῦ λαδοφανοῦ καί τῶν κεριῶν τελοῦσε τόν ἑσπερινό.
Σάν τελείωσε ὁ ἑσπερινός τοῦ φιλίσαμε τό χέρι, τοῦ εἴπαμε ὅτι ἤμαστε ἱεροσπουδαστές καί χάρηκε πάρα πολύ.
Στή συνέχεια εἶπε στόν π. Ἀβέρκιο, ὁ ὁποῖος ἦταν μοναχός καί βοηθός του νά μᾶς κεράσει καί μᾶς ἄνοιξε ἐκεῖ στό μικρό σπιτάκι τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα συζήτηση γιά τά πνευματικά.
Ἔκτοτε, σέ κάθε σχεδόν ἔξοδό μας ἀπό τή σχολή βρισκόμασταν στόν Ἅγιο Σπυρίδωνα μέ τόν γλυκύτατο καί σαγηνευτικό Καλλίνικο. Καί ἐπειδή ἐν τῶ μεταξύ ἡ παρέα μεγάλωνε συνεχῶς, μεταφερθήκαμε ἀπό τό σπιτάκι στήν παρακείμενη Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου.
Τήν περίοδο ἐκείνη τοῦ ’70 ὁ μοναχισμός, ὄντας ἀνεπισήμα ὑπό διωγμό, βρισκόταν ἀκόμα σέ παρακμή λόγω τῆς καταλυτικῆς εὐρωπαΐστικης τακτικῆς τοῦ Φαρμακίδη, τοῦ ἀπό πεποίθηση ὑπέρμαχου αὐτῶν πού πρέσβευε ὁ βολταιρόφρονας Κοραῆς.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τό κήρυγμα, εἶχε μετατραπεῖ σέ σχολαστικιστική μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἡθικολογία.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί τά συγγράμματά τους εἴχαν ἀπορριφθεῖ καί τό Εὐαγγέλλιο ἐμπεδώνονταν μέ γνῶμες καί ἀποφθέγματα ξένων διανοουμένων, ὅπως τοῦ Πεσταλότσι, τοῦ Γκαῖτε, τοῦ Πασκάλ κ.ἄ.
Αὐτά ὅμως ἐνθουσίαζαν, ἀλλά δέ ζέσταιναν καί δέ γέμιζαν τήν ψυχή, δέν ἦταν τῆς «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς», γι’ αὐτό ὅπου εἶχε ἀπομείνει ἔστω καί ὀλιγάριθμο μοναστικό κέντρο, μή ἐκκοσμικευμένο, ἀλλά καί κληρικός πού νά φέρει τήν ἱερά παράδοση τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων, μέ ἔργα καί λόγια, γινόταν πόλος ἔλξεως, ἰδίως γιά τούς νέους σπουδαστές καί φοιτητές. Στόν Ἅγιο Σπυρίδωνα λοιπόν γιά τόν συναλισμό μέ τόν παπα-Καλλίνικο.
Καμία σχέση τά λεγόμενα τοῦ παπα-Καλλίνικου μέ τά τῶν κατηχητῶν, καθηγητῶν καί πνευματικῶν μας.
Πρωτάκουστο τό περιεχόμενο καί βαθύ τό νόημα αὐτῶν πού μᾶς ἔλεγε• ἔμοιαζε λίγο μέ τή ρηχή κατήχηση τῶν γονιῶν μας στό σπίτι καί αὐτό μᾶς ἔκανε ἀκόμα πιό προσεκτικούς. Ἐκεῖ ἀκούσαμε γιά πνευματικό ἀγώνα, γιά ἄσκηση, γιά αὐταπάρνηση, γιά θέωση, γιά τήν πραγμάτωσή τους στούς Ἁγίους Πατέρες, στούς ἀσκητές πού ἔζησαν στά κοινόβια καί διέπρεψαν στίς ἐρήμους.
Ὁ Μέγας Ἀντώνιος, Εὐθύμιος, Θεοδόσιος, Βασίλειος, Ἀθανάσιος, Χρυσόστομος, Γρηγόριος Παλαμᾶς, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κ.ἄ καί οἱ ἐπιμέρους διδασκαλίες τους, ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως καί τά μαρτύρια ἐκφέρονταν συχνά-πυκνά ἀπό τά χείλη τοῦ παπα-Καλλίνικου πρός ἐπίρρωση ὅσων ἔλεγε.
Ἐκεῖ ἀκούσαμε καί μάθαμε νά πλέκουμε κομποσχοίνι, πῶς νά τό χρησιμοποιοῦμε γιά προσευχή, νά κάνουμε μετάνοιες, νά διαβάζουμε τήν Κλίμακα, τήν «Ἁμαρτωλό Σωτηρία», τούς βίους τῶν Ἁγίων, νά κάνουμε τριήμερες νηστεῖες καί ἀλάδωτα τετραδοπαράσκευα καί τίς σαρακοστές. Ἐκεῖ λοιπόν ἀκούγαμε, μάθαμε καί εἴδαμε πολλά τά καλά καί ὡφέλιμα, τά ὁποῖα κατέθελγαν καί σαγήνευαν τήν ψυχή μας καί μᾶς συνέπαιρναν σέ οὐράνια ὕψη.
Νομίζω, μετά ἀπό ἕνα χρόνο, τό ’71- ’72 τόν ἔναναν ἐπίσκοπο. Τίποτα ὅμως δέν ἄλλαξε κατά τίς συναντήσεις μας, τό ἀντίθετο μάλιστα, μόνο ἀραίωσαν λίγο αὐτές, λόγω τῶν αὐξημένων καθηκόντων του.
Στή σχολή μας βέβαια ἐρχόταν κατά καιρούς καί ἕνας ἄλλος, ἁπλός καί παραδοσιακός κληρικός, ὁ παπα-Βησσαρίων ἀπ’ τήν Ἀγάθωνα, ὁ ὁποῖος σαγήνευε κι αὐτός τούς μαθητές μέ τήν ἁπλότητά καί τήν πνευματική του κατάσταση του, ὅπως καί μέ τήν πρωτότυπη ἐλεημοσύνη του, διότι κάνοντας τό μισθό του τάληρα, τό μοίραζε σέ ὅλους τούς μαθητές.
Ἐκεῖ στίς συναντήσεις τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα, ἐκτός ἀπό τή δική μας παρέα βρίσκαμε κι ἄλλους συμμαθητές μας, τόν μακαρίτη τόν Γεωργαντή, τόν Σταμπέλο, τόν Πόπη, τόν Σιακαβάρα, τόν Καμηλούδη, τόν Τοπούζη κ.ἄ. Μέ λίγα λόγια σχεδόν ὅλη ἡ σχολή συχνά-πυκνά ἀνέβαινε στόν Ἅγιο Σπυρίδωνα.
Κατά τό ’74 τελειώσαμε τή σχολή καί φύγαμε. Χαθήκαμε σωματικῶς, ποτέ ὅμως πνευματικῶς, καθότι τά ἱερά του λόγια ἔμειναν ἀνεξίτηλα χαραγμένα στά μύχια τῆς καρδιᾶς μας. Γίναμε κληρικοί τοῦ νέου ἡμερολογίου, ποτέ δέν ξεχάσαμε τόν παπα-Καλλίνικο, ὅπως τόν ἀποκαλούσαμε.
Τόν εὐχαριστοῦμε καί τόν εὐγνωμονοῦμε. Ἦταν στά μαθητικά μας χρόνια ὄαση καί στήριγμα, ἐνάντια στόν καύσωνα τῆς ἁμαρτίας καί στόν ἀνερχόμενο στήν πατρίδα μας ὀρθολογισμό, στήν ἐμπέδωση τῆς ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς παράδοσης καί ζωῆς.
Ἡ ἐκδημία του πρός τόν Κύριο ἀφήνει δυσαναπλήρωτο κενό, ὄχι μόνο στούς ἀδελφούς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά σέ ὁλόκληρη τή Φθιώτιδα καί ὄχι μόνο, καθότι ἡ ἱεροπαραδοσιακή ζωή του, τό μειλίχιο τοῦ χαρακτήρα του, ἡ ἀγάπη καί φιλανθρωπία του, τόν ἔκαναν «συμπαθῆν καί εὔσπλάγχνον, ἱλαρόν τοῖς τρόποις, χριστομίμητον τοῖς ἴχνεσιν».
Τοῦτο φάνηκε κατά τήν ἡμέρα τῆς κηδείας του, ὅταν μπροστά ἀπό τό σκήνωμά του πέρασαν νά φιλήσουν γιά τελευταία φορά τό χέρι του, ὅλη ἡ Λαμία, καί ὄχι μόνο, μηδέ ἐξαιρουμένου καί αὐτοῦ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. Νικολάου, σοβαροῦ καί διαπρεποῦς Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὁποῖος ἐξῆρε τήν φιλανθρωπία καί τό πρᾶο τοῦ κεκοιμημένου.
Ἱεράρχα Καλλίνικε, εὑρισκόμενος στή «Χώρα τῶν Ζώντων», νά εὔχεσαι γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας σέ καιρούς χαλεπούς, ὅπου ὅσο ποτέ ἄλλοτε χρειάζεται αὐτήν.
Εὐγνώμονες γιά πάντα, γιά ὅσα μᾶς δίδαξες, τά ὁποῖα ἀποτέλεσαν βάσεις καί πρότυπα γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή μας βάζουμε μετάνοια στόν τάφο σου καί εὐχόμαστε καλή ἀντάμωση στή «Χώρα τῶν Ζώντων».
ΠΗΓΗ: ΡΟΜΦΑΙΑ.GR
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου