Καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την ονοματοδοσία των παιδιών με αποδεικτικό βάφτισης

Για παραβίαση θρησκευτικής ελευθερίας (άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), καταδίκασε την Ελλάδα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την απόφαση http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-203165 «Σταυρόπουλος κατά Ελλάδος» της 25ης Ιουνίου 2020.

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι, ενώ ήδη από πολλές δεκαετίες (άρθρα 25-26 του νόμου 344/1976) η ονοματοδοσία αποτελεί την αποκλειστική διαδικασία κτήσης ονόματος νεογνού, τα ληξιαρχεία εξακολουθούν να καταχωρίζουν τη βάπτιση ως εναλλακτική διαδικασία κτήσης ονόματος, με αποτέλεσμα την ακούσια αποκάλυψη των θρησκευτικών πεποιθήσεων των γονέων.

H απόφαση, παρόλο που δεν είναι η πρώτη, με την οποία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου παραπέμπει σε πορίσματα του Συνηγόρου του Πολίτη, είναι η πρώτη, προ της οποίας το ίδιο το Δικαστήριο ζήτησε από το Συνήγορο του Πολίτη να καταθέσει υπόμνημα με τις θέσεις του επί του επίδικου νομικού ζητήματος, έχοντας πληροφορηθεί σχετικά με παλαιότερο πόρισμα https://www.synigoros.gr/resources/docs/203083.pdf και με την Ετήσια Έκθεση 2006 https://www.synigoros.gr/resources/docs/5_annual_ap_dta_06.pdf της Αρχής.

Με το από 23.1.2020 υπόμνημά του, ο Συνήγορος του Πολίτη επανέλαβε τις παλαιότερες θέσεις του και ενημέρωσε αναλυτικά το Δικαστήριο για τις νεώτερες εξελίξεις, ιδίως, μεταξύ άλλων, για τη γνωμοδότηση 431/2006 του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που συμφωνούσε με τις εισηγήσεις της Αρχής αλλά ουδέποτε έγινε αποδεκτή από τον Υπουργό Εσωτερικών, καθώς και για την εξακολουθούμενη επίσημη θέση του ίδιου Υπουργείου πως «η βάπτιση θεωρείται και κτήση κυρίου ονόματος».

Στην § 42 της απόφασης παρατίθεται αυτολεξεί η κατακλείδα του υπομνήματος του Συνηγόρου του Πολίτη, ότι «η αντιμετώπιση του προβλήματος θα ήταν δυνατή … είτε με την προσθήκη προθεσμίας στο άρθρο περί ονοματοδοσίας … είτε με την ολοσχερή διαγραφή του άρθρου περί δήλωσης βάπτισης ώστε να μην προβλέπεται καν ληξιαρχική καταχώριση προσχώρησης του παιδιού σε θρησκευτικό δόγμα και η προσχώρηση αυτή, εφ’ όσον παρίσταται αναγκαίο, να αποδεικνύεται αποκλειστικά με βεβαίωση της οικείας κοινότητας».

ΠΗΓΗ