«ηκόνησαν γλώσσα αυτών ωσεί όφεως, ιός ασπίδων υπό τα χείλη αυτών» (Ψαλμ. 139,4)

Ερωτήθηκε κάποτε ένας σοφός γέροντας: Ποια είναι εκείνα τα μάτια που βλέπουν καλύτερα; Τα σκουρόχρωμα ή τα γαλανά; Των ανδρών ή των γυναικών; Των ανθρώπων ή μήπως τα μάτια των ζώων; Και ο σοφός αποκρίθηκε: τα μάτια που βλέπουν καλύτερα είναι αυτά των φθονερών γιατί βλέπουν από απόσταση, βλέπουν και την παραμικρή λεπτομέρεια, βλέπουν ακόμη και όσα δεν υπάρχουν. Ένα μόνο πράγμα δεν βλέπουν, το καλό. Και όταν το εντοπίσουν, τότε γεμίζουν δάκρυα και σφαλίζουν για να μην το βλέπουν.

Φθονεροί και αδίστακτοι άνθρωποι δεν έλειψαν, από καμιά εποχή και κοινωνική οργάνωση. Είναι «άνθρωποι» χωρίς ανθρωπιά, που αρέσκονται να κάνουν το κακό και να σκορπούν τον όλεθρο. Η γλώσσα τους εμπεριέχει θανατηφόρο δηλητήριο που εκτοξεύεται αδιακρίτως επί δικαίους και αδίκους και δολοφονεί υπολήψεις, τραυματίζει ψυχές, δυσφημεί προσωπικότητες, ακυρώνει προσπάθειες. Γι΄ αυτούς ο ιερός ψαλμωδός αναφέρει «ηκόνησαν γλώσσα αυτών ωσεί όφεως, ιός ασπίδων υπό τα χείλη αυτών» (Ψαλμ. 139,4).