«Χάρη στον ΑΜΕΑ γιο μου άρχισα να βλέπω τη ζωή πιο ώριμα και πιο βαθιά»

 

«Χάρη στον ΑΜΕΑ γιο μου άρχισα να βλέπω τη ζωή πιο ώριμα και πιο βαθιά»

Η ιστορία μιας απόλυτης αγάπης.

Άννα Μπερσένεβα-Σάνκεβιτς

 

Η νεαρή γυναίκα, ηρωίδα της παρούσας ιστορίας, είναι σήμερα επιτυχώς παντρεμένη και περιμένει ένα μωρό. Η διήγησή της για τα γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος επιβεβαιώνει τη θεωρία ότι ένας άνθρωπος αγαπά κάποιον όχι απαραιτήτως για κάποιον λόγο, αλλά ακόμα και αν υπάρχουν οι αντίθετοι λόγοι για αυτό. Και ο άνθρωπος, που ανακάλυψε την πηγή μιας τέτοιας αγάπης μέσα του, δεν ψάχνει πια γι’ ανταμοιβή και δεν έχει ανάγκη από την επιδοκιμασία κάποιου άλλου.

 

Παντρεύτηκα σε ηλικία 21 ετών. Αμέσως έμεινα έγκυος. Η εγκυμοσύνη πήγαινε καλά και στον υπέρηχο μου έλεγαν ότι όλα πάνε καλά. Στις 16 Ιανουαρίου γέννησα τον γιο μου, τον Γκεόργκι. Οι γιατροί μού είπαν για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε το παιδί μου κι έπαθα σοκ: Εγκεφαλική παράλυση, τρεις τρύπες στην καρδιά, το ένα νεφρό έλειπε, ο ένας πνευμόνας δεν είχε εξελιχθεί πλήρως, προβλήματα με τα πόδια και τη σπονδυλική στήλη, δηλαδή πολλές αναπηρίες με τις οποίες κάποιος πολύ δύσκολα μπορεί να επιβιώσει. Σύμφωνα με τους γιατρούς, τέτοια παιδιά δεν ζουν περισσότερο από έναν χρόνο.

 

Την τρίτη ημέρα μετά από τη γέννηση του γιου μου, στη δουλειά μου έμαθαν για τη δυστυχία μας και ο διευθυντής μου κανόνισε να με μεταφέρουν στην πρωτεύουσα της περιφέρειας. Από ’κεί ήρθε το ασθενοφόρο και μας πήγε σ’ ένα μεγάλο παιδικό νοσοκομείο. Εκεί μάθαμε ότι ο γιος μας είναι σε αυτήν την κατάσταση γιατί υπήρξε πρόβλημα στο σχηματισμό του όγδοου χρωμοσώματος. Οι γιατροί έλεγαν: «Γιατί γεννήσατε ένα τέτοιο παιδί; Αυτή η ασθένεια ανιχνεύεται στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης. Έπρεπε να κάνετε άμβλωση». Επίσης, μου συνέστησαν να παραδώσω τον γιο μου σε κάποιο ίδρυμα. Αλλά πώς μπορούσα να τον παρατήσω, αφού άκουσα το χτύπημα της καρδιάς του; Όπως και να ήταν, ήταν δικός μου.

 

Ο άνδρας μου με υποστήριζε, μας επισκεπτόταν στο νοσοκομείο. Από τον Ιανουάριο ώς τον Μάρτιο βρισκόμασταν σε διάφορα νοσοκομεία και μόλις τον Μάρτιο γυρίσαμε στο σπίτι. Σχεδόν αμέσως έμαθα ότι ο άνδρας μου με απατάει. Υπήρχαν διάφορα περίεργα τηλεφωνήματα και ύστερα είδα και κάποια μηνύματα. Τον Απρίλιο έδιωξα τον άνδρα μου από το σπίτι και τον Νοέμβριο χωρίσαμε. Τον πρώτο καιρό ο πρώην άνδρας μου ερχόταν και βοηθούσε με το παιδί, καθώς επίσης βοηθούσαν και οι δυο γιαγιάδες. Όταν ο Γκεόργκι έγινε ενός έτους, πήγα στη δουλειά, ενώ με τον Γκεόργκι έμενε στο σπίτι η μαμά μου. Κάναμε τις διαδικασίες για τη χορήγηση επιδόματος αναπηρίας για τον Γκεόργκι. Από τότε ο πρώην άνδρας μου σταμάτησε να μας βοηθά, γιατί δημιούργησε μια καινούργια οικογένεια, όπου έκανε ένα άλλο παιδί (επίσης ανάπηρο).

 

Προσπαθούσα να κάνω για τον γιο μου ό,τι μπορούσα: Πηγαίναμε σε διάφορες κλινικές, παίρναμε όλα τα φάρμακα που μας είχαν συνταγογραφηθεί, βρήκαμε έναν καλό μασέρ. Μετά τη θεραπεία, ο Γκεόργκι άρχισε να στέκεται στα πόδια του και να περπατά με βοήθεια. Σύντομα είπε και τα πρώτα του λόγια: «Μαμά», «μπαμπά», «γιαγιά», «δώσ’ μου». Όταν τον αγκάλιαζα και τον φιλούσα και αυτός προσπαθούσε να μου πει κάτι, γέμιζα από τρυφερότητα.

 

Δεν δυσκολευόμουν. Αισθανόμουν πλήρης μητέρα

 

Δεν δυσκολευόμουν. Μπορεί οι άλλοι άνθρωποι με κοιτούσαν κάπως περίεργα, μπορεί οι συγγενείς να με θεωρούσαν τρελή, αλλά εγώ αισθανόμουν πλήρης μητέρα. Ναι, το παιδί μου δεν ήταν σαν τ’ άλλα παιδιά, δεν μπορούσε να τρέχει και να πηδάει, αλλά ήταν δικό μου παιδί, το οποίο αγαπούσα με όλη μου την καρδιά. Δεν ήταν φορτίο για μένα. Δεν αισθανόμουν εγκλωβισμένη στο σπίτι, γιατί πήγαινα στη δουλειά. Καμιά φορά, η μητέρα μου συμφωνούσε να μείνει σπίτι με το παιδί και το βράδυ, ώστε εγώ να μπορέσω να βγω με τις φίλες μου.

 

Τις δυνάμεις μού τις έδινε ο γιος μου. Χάρη στον γιο μου άρχισα να βλέπω τη ζωή πιο ώριμα και πιο βαθιά. Πριν τη γέννηση του γιου μου είχα μόνο τις διασκεδάσεις στο μυαλό μου, ενώ ύστερα, μετά τη δουλειά έτρεχα στο σπίτι να τον πάω για βόλτα. Κάναμε βόλτα με τις ώρες και δεν ντρεπόμουν ποτέ για το ότι δεν είναι σαν τ’ άλλα παιδιά. Καταλάβαινα ότι όλη μέρα βρίσκεται στο σπίτι και το βράδυ χρειάζεται να βγει έξω. Δεν ήθελα πια να ξοδεύω χρήματα για τον εαυτό μου, ήθελα να του αγοράσω παγωτό ή γιαούρτι. Ήμουν έτοιμη να στερήσω κάτι στον εαυτό μου, αλλά να του αγοράσω τα χάπια, που είχε ανάγκη. Ο γιος μου μ’ έμαθε να νιώθω χαρούμενη, όταν περιποιούμαι κάποιον άλλον. Αυτός είχε ανάγκη εμένα κι εγώ αυτόν. Ήθελα να του δώσω περισσότερα απ’ ότι σ’ ένα κανονικό παιδί, ώστε να νιώθει ότι δεν είναι μόνος σ’ αυτόν τον κόσμο.

 

Οι γιατροί έλεγαν πως τέτοια παιδιά δεν ζουν περισσότερο από έναν χρόνο, ενώ ο Γκεόργκι έζησε πεντέμιση χρόνια. Την 1η Ιουλίου του 2016, στις 5 το πρωί, σταμάτησε η καρδιά του. Εκείνην τη νύχτα ήμουν στη δουλειά για νυχτερινή βάρδια. Συνήθως, η μαμά μου τηλεφωνούσε στις 10-11 το βράδυ και μου έλεγε ότι ετοιμάζονται για ύπνο. Αλλά εκείνο το βράδυ της χάλασε το κινητό. Και όταν στις 5 το πρωί μου τηλεφώνησε η γειτόνισσα, κατάλαβα αμέσως τι είχε συμβεί. Κάλεσαν ασθενοφόρο. Οι γιατροί προσπαθούσαν να κάνουν τον Γκεόργκι να συνέλθει, του έκαναν ένεση αδρεναλίνης, αλλά η καρδιά του δεν ήθελε να χτυπά πια. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί δυο φορές στο παρελθόν, αλλά τότε ήμουν δίπλα του, τον πήγαινα στο μπαλκόνι, τον κουνούσα και παρακαλούσα τον Κύριο να κάνει τον γιο μου ν’ αναπνεύσει. Αυτήν τη φορά δεν βρέθηκα δίπλα του. Κατηγορούσα τον εαυτό μου, που δεν ήμουν δίπλα του τότε.

 

Ήταν δύσκολη η περίοδος μετά τον θάνατό του. Τον πρώτο καιρό, όταν έμπαινα στο σπίτι, νόμιζα πως τον άκουγα να σέρνεται προς το μέρος μου και να μου λέει «μάνα». Ακόμη, κατά τη διάρκεια της ζωής του Γκεόργκι γνώρισα τον δεύτερο άνδρα μου, αλλά μετά το θάνατο του γιου μου αρχίσαμε να τσακωνόμαστε, γιατί εγώ δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, μ’ εκνεύριζαν όλοι. Ύστερα από ένα μήνα, τηλεφώνησα στην αδελφή μου, στην Αγία Πετρούπολη, και ρώτησα αν μπορεί να με φιλοξενήσει. Ήταν δύσκολο για μένα να βρίσκομαι στο ίδιο διαμέρισμα, στην ίδια πόλη. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου κι έφυγα. Εκεί ασχολιόμουν με τ’ ανίψια μου, τα πήγαινα βόλτα, παίζαμε μαζί. Έτσι, επικοινωνώντας με τα παιδιά, κατάλαβα ότι πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου, ότι όλα θα πάνε καλά και ότι μπορώ ακόμα να γεννήσω ένα γερό παιδί. Άρχισα να τηλεφωνώ στον Αλεξάντρ, τον σύντροφό μου εκείνη την εποχή. Αυτός, εκείνο το διάστημα περιποιόταν τον τάφο του γιου μου. Τον Δεκέμβριο γύρισα πίσω και η ζωή άρχισε να βελτιώνεται. Παντρεύτηκα με τον Αλεξάντρ. Για μερικά χρόνια δεν είχαμε παιδιά και θέλαμε ήδη να πάμε στους γιατρούς, αλλά τον Φεβρουάριο έμαθα ότι ήμουν έγκυος.

 

Ο Κύριος μάς επιτρέπει οι δυσκολίες να έρθουν στη ζωή μας, ώστε να μας ενισχύσουν, ώστε μάλλον ν’ αλλάξουμε τη στάση μας προς τον κόσμο και τους ανθρώπους. Μετά τον Γκεόργκι άρχισα ν’ αγαπώ περισσότερο τα παιδιά και γενικώς τη ζωή, να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όλα. Είμαι ευτυχισμένη που είχα αυτό το παιδί, δεν τον ξεχνάω. Δεν υπάρχει τίποτα το τρομερό στην ασθένεια, αντιθέτως, υπάρχει μια ιδιαίτερη χάρη.

 

Άννα Μπερσένεβα-Σάνκεβιτς

Μετέφρασε από τα Ρωσικά στα Ελληνικά η Κατερίνα Πολονέιτσικ

 

Pravoslavie.ru

 

9/29/2022