ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

Μία ἀπό τίς βασικές κατηγορίες πού μᾶς ἀπευθύνουν εἶναι, ὅτι ἕλκουμε τήν διαδοχή καί τήν ἱερωσύνη μας ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς καί συγκεκριμένα ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Μακαριστοῦ Πρωθιεράρχου Μητροπολίτου Ἁγίου Φιλαρέτου.

Μᾶς κατηγοροῦν, λοιπόν, ὅτι πήραμε τήν ἱερωσύνη ἀπό τούς Ρώσσους, πού τότε ἦσαν κοινωνικοί μέ τούς Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές καί ἑπομένως δέν διαφέρουμε τάχα ἀπό αὐτούς.

Αὐτό ὡστόσο γινόταν πάντα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ὅταν ἄρχιζε νά κηρύσσεται αἵρεση.

          Στήν ἀρχή ἡ αἵρεση κηρυσσόταν ἀπό λίγους, καί ἄν ἐπεκτεινόταν, στήν συνέχεια, μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού βρισκόταν μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή σέ κοινωνία καί μέ τούς κηρύσσοντες αἱρετικά, ἄρχιζε ἡ ἀντίδραση. Αὐτή εἶναι ἡ ἀναμφισβήτητη ἱστορική πραγματικότητα.

          Ὁ ἀγώνας ἀρχίζει στήν ἀρχή μέ ἔλεγχο καί μέ διαμαρτυρίες, καί στήν συνέχεια, ἐκτεινομένης τῆς αἱρέσεως καί ἐμμενόντων τῶν ἐπισκόπων στίς κηρυσσόμενες αἱρέσεις, ἤ στήν κοινωνία μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, μέ τόν μοναδικό προτεινόμενο ἀπό τούς Πατέρες καί τήν Ἱερά μας Παράδοση δρόμο, τήν ἀποτείχιση ἀπό τούς κακοδόξους καί ἀπό ὅλους πού εἶναι κοινωνικοί πρός αὐτούς.

          Εἶναι παράλογα καί ἐκτός πάσης πραγματικότητος ὅσα ἰσχυρίζονται, ὅτι δηλ. ἄν οἱ Οἰκουμενιστές καί Νεοημερολογίτες, πατριάρχες, ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς εἶναι αἱρετικοί ὄντως, ὅπως τούς ἀποκαλύπτουμε ἐμεῖς ὅτι εἶναι, τότε χάνεται (αὐτόματα καί ἀμέσως!) ἡ ἱερωσύνη ἀπό ὅλη τήν Ἐκκλησία!

          Πάντοτε οἱ Ὀρθόδοξοι στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναζητοῦσαν ἄλλους Ὀρθοδόξους, πού διακρατοῦσαν τήν ἃπαξ τοῖς Ἁγίοις παρα-δοθεῖσαν Πίστιν στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης μέ τούς ὁποίους κοινωνοῦσαν καί ἀπό τούς ὁποίους ἔπαιρναν τήν Ἀποστολική Διαδοχή.

          Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή σώζεται μέσα στήν Ἐκκλησία.

          Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἀπό ἐκείνους πού κρατοῦν αὐστηρή γραμμή καί ἐλέγχουν τήν αἵρεση, καί στήν συνέχεια διακόπτουν τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, (ὅπως συνέβη μέ τήν Σύνοδο τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, τά χρόνια τῶν μεγάλων ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς, τῶν Μητροπολιτῶν Ἀντωνίου, Ἀναστασίου καί Φιλαρέτου), προέρχονται οἱ Ὁμολογητές καί συνεχίζεται ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀγῶνες, μέ διωγμούς τῶν Ὀρθοδόξων, μέ ἐξορίες, μέ βασανιστήρια καί μέ θανάτους τῶν Ὀρθοδόξων Ὁμολογητῶν, ὅπως ἔγινε καί στήν μαρτυρική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τόσο στό παρελθόν, ὅσο καί στούς Ζηλωτές Πατέρες μας καί τούς ἡρωικούς προγόνους μας, κληρικούς καί λαϊκούς πού ἔμειναν πιστοί στά Πάτρια τόν εἰκοστό αἰῶνα, μετά τήν ἐπάρατη Νεοημερολογιακή ἀλλαγή.

          Βαθμιαία καί σταθερά, λοιπόν, ἀπομακρύνθηκε κατ' ἀρχάς ἡ Ἐκκλησία μας:

A.   ἀπό τό σχίσμα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, καί στή συνέχεια ἀπό τήν αἳρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως αὐτό γινόταν πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅταν κηρυσσόταν αἵρεση.

         

A.   μέσα σέ διωγμό καί ὂντας ἐμπερίστατη ἡ Ἐκκλησία μας, μετά τόν θάνατο τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Προέδρου μας, πρώηνΦλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου, ἀνεζήτησε καί πῆρε τήν διαδοχή ἀπό τούς ἀγωνιστές καί Ὁμολογητές Ἱεράρχες τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πού διακρατοῦσαν τό Ὀρθόδοξο Ἑορτολόγιο καί ἀντιμάχονταν τόν Οἰκουμενισμό, μέ τούς ὁποίους κοινώνησε πλήρως.

         

          Μεγάλες μορφές τῆς Ρωσσικῆς αὐτῆς Συνόδου, ὑπῆρξαν: ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος, Καθηγητής τῆς Δογματικῆς στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Κιέβου, ὁ Μητροπολίτης Ἀναστάσιος, ὁ διορατικός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, καί οἱ Ἃγιοι Ἰωάννης Μαξίμοβιτς καί ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος