ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ: «ΛΥΚΟΙ» ΜΕ ΕΝΔΥΜΑ ΠΟΙΜΕΝΟΣ ;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Οι σημερινοί Ιεράρχες, (έκτος κάποιων «φωτεινών» εξαιρέσεων ), φανερώνονται σαν να είναι οι σύγχρονοι Φαρισαίοι. Αδιαφορούν για τον ανελέητο πόλεμο κατά της Ορθοδοξίας από ένα προδοτικό πολιτικό σύστημα, αδιαφορούν για το κατρακύλισμα της ελληνικής κοινωνίας με τις παρελάσεις υπηρηφάνειας των ομοφυλόφιλων, αδιαφορούν για την διάλυση της οικογένειας, αδιαφορούν για την κατάργηση του ομολογιακού μαθήματος των θρησκευτικών, αδιαφορούν για την ισλαμοποίηση της χώρας μας, αδιαφορούν για την κατάργηση της Κυριακής αργίας που έπληξε τα φτωχά στρώματα των ιδιωτικών υπάλληλων, αδιαφορούν για την προώθηση το ηλεκτρονικού φακελώματος και το πιο χειρότερο από όλα, αδιαφορούν για την αιρετική αποστασία της κεφαλής τη Ορθοδοξίας, του Πατριάρχη, που έχει καταργήσει τους ιερούς κανόνες και έχει συνταυτιστεί με τον νεοταξικό ηγέτη του Βατικανού. Αύριο δεν αποκλείεται να δούμε αυτός ο ίδιος ο Πατριάρχης να συναινεί και στην χειροτονία λεσβίων, όπως κάνει η «αδελφή» του αγγλικανική εκκλησία, στην επίσημη καθιέρωση συμπροσευχών με παρδαλούς εκπροσώπους διαφόρων «θρησκευτικών μορφωμάτων», όπως το έκανε στις 6-13 Σεπτεμβρίου του 2007 στην Γροιλανδία στο Ζ΄ παγκόσμιο οικολογικό συμπόσιο για την σωτηρία δήθεν του πλανήτη από το «φαινόμενο του θερμοκηπίου».

Αυτοί οι υποτιθέμενοι ποιμένες, είναι στη ουσία, «Λύκοι με ένδυμα Ποιμένος» ; Αρέσκονται να φωτογραφίζονται με τους δημίους του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αρέσκονται να κάνουν κηρύγματα ευσεβισμού, βλέπε υποταγής στα νεοταξικά κατοχικά μνημόνια, αρέσκονται να λένε «αλλά λόγια να αγαπιόμαστε», να συνεστιάζονται με «οικουμενιστικές παρέες», να ευλογούν την καταστροφή της χώρας και ακόμα χειροτέρα, να προτρέπουν το ποίμνιο που βρίσκεται στην χειρότερη θέση εδώ και δεκαετίες, να «συνετιστεί» και να μην βγάζει άχνα σε όλη αυτή την θύελλα που απειλεί πλέον με ολοκληρωτικό αφανισμό τον ελληνισμό. Αλλά το πιο θλιβερό σε όλη αυτή την θρησκευτική αποστασία, είναι η στάση του ακρογωνιαίου λίθου της Ορθοδοξίας, του Αγίου Όρους. Εδώ φαίνεται ακόμα περισσότερο το θλιβερό κατρακύλισμα της ιεροσύνης αλλά και του μοναχισμού. Παραμένει θεατής και άφωνος σε όλη αυτή την νεοταξικη θρησκευτική αποστασία τρέμοντας μην τυχόν και χαθούν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα οποία, όπως είχε προβλέψει ο Λιβανέζος πατήρ Ισαάκ, (όταν κάποιοι καλόγεροι με μεγάλη χαρά του είχαν αναγγείλει την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για αναστύλωση των ιερών μονών του Αγίου Όρους) θα είναι και η άλωση του Αγίου Όρους στην Νέα Τάξη. Θλιβερή εικόνα για το Περιβόλι της Παναγίας που αν δεν σταματήσει αυτή η κατρακύλα του, αύριο θα έχει καταντήσει, με τις ευλογίες των πολιτικών και θρησκευτικών μας ηγετών, τουριστικό θέρετρο για τους… βιπς της Ευρώπης που θα έρχονται να φωτογραφήσουν κάποιους γραφικούς γέροντες, απομεινάρια μιας αλλοτινής εποχής.

Στο Βυζάντιο, όπως μας αναφέρει ο Στήβεν Ρανσιμαν, αυτός ο κορυφαίας βυζαντινολόγος στο βιβλίο του Βυζαντινή Θεοκρατία, «Ο σεβασμός για την θεϊκή εξουσία του Αυτοκράτορα ή του Πατριάρχη δεν εμπόδιζε τους Βυζαντινούς να ξεσηκώνονται σε επανάσταση εναντίον ενός ανθρώπου που τον θωρούσαν ανάξιο για τέτοια θέση». Είναι αλήθεια ότι ο πρώτος περιούσιος λαός του Παντοδύναμου ήταν οι Εβραίοι. Αυτοί επιλεχτήκαν για να είναι οι θεματοφύλακες της ιερής παράδοσης του ενός και μοναδικού τριαδικού Θεού και ξεχώρισαν από όλους τους άλλους λαούς γιατί είχαν την θεια κληρονομιά δια μέσω των αιώνων. Όταν όμως ήρθε ο Ιησούς Χριστός αυτοί οι ίδιοι τον πρόδωσαν και τον παρέδωσαν στους δημίους του. Από τότε έπαψαν να είναι ο περιούσιος λαός. Ένας άλλος λαός πήρε την θέση τους και αυτοί ήσαν οι Έλληνες, όπως το προανήγγειλε ο ίδιος ο παγκόσμιος Σωτήρας στο, «Το Κατά Ιωάννη, Κεφ ιβ 20». Μήπως σήμερα η θεια χάρη φεύγει και από εμάς και πάει αλλού ; Μήπως έχουμε φτάσει στο σημείο που επισήμανε πριν από χρόνια ο πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης στο βιβλίο του, Πατερική Θεολογία, «διότι η κρίση που νομίζω ότι περνά σήμερα η εκκλησία θα είναι και η τελευταία Της. Μετά δεν θα υπάρχει τίποτα όρθιο για να σαλευτεί και να υποστεί κρίση».

Αν δεν ξεσηκωθεί αυτό το ποίμνιο που η δύναμη του είναι δύναμη Θεού, η οργή του, οργή Θεού, τότες πραγματικά η Θεια χάρη θα έχει φύγει για δεύτερη φορά από τον περιούσιο και εκλεκτό λαό και θα έχει πάει αλλού. Ίσως βορειότερα, εκεί όπου η Νέα Τάξη τρέμει την… «Αρκούδα όταν αυτή βρυχάται». Άραγε το αξίζουμε αυτό ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΠΗΓΗ ''ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ''