Μητροπολίτης Χίου Μάρκος: «…ὑποδέχόμεθα τὸν ἀπερίσειστον στῦλον, τῆς Ὀρθοδόξου µαρτυρίας…»

Π Ρ Ο Σ Φ Ω Ν Η Σ Ι Σ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΝ

ΕΝ Τῼ ΙΕΡῼ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚῼ ΝΑῼ

Ἐπί τῇ ἐπισκέψει εἰς τήν Χίον

τῆς Α. Θ. Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ ∆έσποτα,

Αἶνον καὶ δοξολογίαν ἀναπέµποµεν τῷ ἐν Τριάδι προσκυνουµένῳ Θεῷ ἡµῶν, διότι σήµερον, ἐν Χίῳ, χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται τῆς Πατριαρχικῆς ἐπισκέψεως ταύτης τὴν χάριν καὶ τὴν εὐλογίαν εἰληφότα.

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν, ὁ ἱερός Κλῆρος, οἱ φιλόχριστοι ἄρχοντες καὶ σύµπας ὁ εὐλαβὴς χιακὸς Λαός, ἐνδεδυµένοι στολὴν λαµπρὰν εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως, ὑποδέχόμεθα τὴν Ὑµετέραν Σεπτὴν Κορυφὴν τοῦ ἀλατομήτου ὄρους καὶ τοῦ εὐσκιοφύλλου δένδρου τοῦ Γένους µετὰ χαρᾶς µεγάλης σφόδρα, διότι ἐν µέσῳ ἡµῶν ἔχοµεν τὸν Πατριάρχην τῆς ὑπ᾿ οὐρανὸν Ὀρθοδοξίας, τῆς Οἰκουµένης τὸν ἀπερίσειστον στῦλον, τῆς Ὀρθοδόξου µαρτυρίας καὶ ἑνότητος τὸν συντονιστὴν, τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τὴν ὁρατὴν κεφαλήν, τὸν ὁραµατιστὴν καὶ εἰρηνοφόρον Πατριάρχην τοῦ ἐν ἀληθείᾳ διαλόγου καὶ τῆς ἐν ἀγάπῃ καταλλαγῆς, τὸν φύλακα τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς θείας δηµιουργίας.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ μεγάλου κήρυκος τῆς πίστεως καί ὑπηρέτου τοῦ Λόγου, τοῦ τῆς ἀνδρείας ἐπωνύμου θεηγόρου καί Μαθητῶν τοῦ πρωτοκλήτου τοῦ Σωτῆρος, τοῦ συναίμου τοῦ Πέτρου καί ἱδρυτοῦ καί κραταιοῦ προστάτου τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου, “τῶν θεολόγων τοῦ νοῦ τοῦ ἀκροτάτου”, ὁ ὁποῖος ἐκλήθη νὰ ἀναλάβῃ τὴν ἡγεσίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς μίαν δυσχείμερον ἐποχὴν, κατὰ τὴν ὁποίαν εἶχον ἐπικρατήσει οἱ αἱρετικοὶ Ἀρειανοὶ, ὅπου, παρὰ τὰς μεγάλας δυσκολίας, ἔλαμψε τὸ θεολογικόν του χάρισμα, ἀλλὰ καὶ τὸ μεγαλεῖον τῆς ψυχῆς του. Ἐφόρεσε τὸν ἀκάνθινον στέφανον, ἐξεφώνησε τὰς περιφήμους περὶ θεολογίας ὁμιλίας του, ἀνέστησε τὸν θεῖον λόγον καὶ ἐσημείωσε τὸν μεγαλύτερον τῶν θριάμβων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ χρυσοῤῥήμονος θεοπνεύστου ποιμένος, τοῦ σταθεροῦ καὶ ἀταλαντεύτου τῇ πίστει καὶ τῷ ἀγῶνι κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς κάθε εἴδους ἀδικίας, ὁ ὁποῖος ἐποίμαινε θεολογῶν, θεολογοῦσε ποιμαίνων, καὶ ἦτο ἀδιαλείπτως προσευχόμενος. Οἱ λόγοι του καὶ τὰ κηρύγματά του εἶχον ζωντάνια καὶ ἀμεσότητα καὶ εὕρισκον μεγάλην ἀπήχησιν, διότι ἠγάπᾳ ἀληθῶς τὸν λαὸν καὶ ἐνδιεφέρετο δι᾽ αὐτόν. Εἶχεν ὡς κέντρο τῆς ζωῆς του τὴν λατρευτικὴν ζωὴν καὶ εἰς αὐτὴν τὴν προοπτικὴν ἠγωνίζετο νὰ ἐντάξῃ τὸ λογικόν του ποίμνιον, τὸ ὁποῖον ἐδίδασκε διὰ τῆς συμπεριφορᾶς του καὶ ὑπεδείκνυε ἅπασι τὸ ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νηστευτοῦ, τοῦ «σκηνώματος πάσης ἀρετῆς», τοῦ θεολόγου μὲ τὴν ἄκραν ἐκράτειαν καὶ τὴν ἐνάρετον ζωήν.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ ἁγίου Ταρασίου, τοῦ τοὺς πτωχοὺς ἐλεοῦντος, τοῦ καλῶς κυβερνήσαντος τὴν Ἐκκλησίαν καὶ βίον ἰσάγγελον ἐπί γῆς διανύσαντος.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ Μεγάλου Φωτίου, τοῦ οἰκουμενικοῦ διδασκάλου, τοῦ φορέως τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως καὶ παιδείας, ὁ ὁποῖος εἰς μίαν περίοδον κρίσιμον διὰ τὴν βυζαντινὴν αὐτοκρατορίαν ἀνέβη εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ ὡς ἀληθινὸς ἠγέτης, ὁ ὁποῖος προεπορεύετο τῶν γεγονότων, τὸν ἐλάμπρυνε, μὲ τὴν μεγάλην ἀγάπην καὶ ὑπακοὴν πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν Του, αἱ ὁποῖαι ὑπῆρξαν γνώμων ὅλων τῶν πράξεων καὶ ἐνεργειῶν του.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου τοῦ Κοκκίνου, τοῦ ὑπερμάχου τῆς ἡσυχαστικῆς διδασκαλίας, ὁ ὁποῖος ἐπίστευε ὅτι ἡ ἐμπέδωσις τοῦ ἡσυχασμοῦ εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον ἐγγυόταν τὴν διευθέτησιν τῶν ἀποσχιστικῶν τάσεων καὶ τὴν ἑνότητα μὲ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ Ἁγίου Καλλίστου, τοῦ ἐπονομαζομένου Ξανθοπούλου, τοῦ διδασκάλου τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς, «τοῦ θεηγόρου καὶ θεοφόρου, τοῦ χριστοφόρου καὶ ἀληθινά ἐνθέου Πατρός», κατά τὸν Ἅγιον Συμεών Θεσσαλονίκης.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου, τοῦ πρώτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως μετὰ τὴν Ἅλωσιν, τῆς ἐξεχούσης φυσιογνωμίας τοῦ 15ου αἰῶνος, ἡ ὁποία ἐσφράγισε τῇ πολυπλεύρῳ αὐτῆς δράσει τὴν πορείαν καὶ τὴν ἐξέλιξιν τοῦ Ἐλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως, τοῦ ὁποίου ὁλόκληρος ἡ ζωή χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀδιάκοπον δραστηριότητα καὶ συνεχῆ ἀγωνίαν διὰ τὴν ἀκεραιότητα καὶ διασφάλισιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος καὶ ἐθνομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ε΄, ὁ ὁποῖος μετά ἀπό πολλούς ὀνειδισμούς καὶ ἐμπτυσμούς, ὡς γνήσιος μαθητής τοῦ ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, εἰσῆλθεν εἰς τὸ ἀνέσπερον φῶς τῆς θεϊκῆς βασιλείας καὶ ἐτιμήθη ἀπό τὸν Ἑλληνισμόν μὲ πρωτοφανεῖς τιμάς καὶ δόξας, ἐπαξίας τοῦ μαρτυρίου καὶ τῆς μεγάλης του προσφορᾶς, οὗτινος, ὁ ἐπιβλητέος εἰς τὴν μνήμην τοῦ Γένους βρόχος τῆς ἀγχόνης διακρίνεται κάτω ἀπό τὸ ὠμοφόριόν Σας.

Ὑποδεχόμεθα τὸν διάδοχον τῶν Χίων Πατριαρχῶν, Ἰωακείμ τοῦ Β΄, Ἰωακείμ τοῦ Δ΄ καὶ Κωνσταντίνου τοῦ Ε΄, οἱ ὁποῖοι ἀπεδείχθησαν ἄξιοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, κατηνάλωσαν μακρὰ ἔτη τῆς ζωῆς των εἰς τὴν πνευματικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν μόρφωσιν, ἐγνώριζαν ὡς Οἰκουμενικοί Πατριάρχαι νὰ βαστάζουν ὑψηλὰ τὸ Πατριαρχικὸν ἀξίωμα καὶ διεφύλαξαν τὴν ἱεράν καὶ πολύτιμον παρακαταθήκην τὴν ὁποίαν τοὺς ἐνεπιστεύθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μητέρα Ἐκκλησία.

Καὶ ἐφύλαξεν ὁ χιακός Λαός τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην ταύτην διὰ µέσου τῶν αἰώνων µέχρι τῆς σήµερον καὶ ἐπηύξησε τὸ τάλαντον καὶ ἐτίµησε τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνοµα τοῦ Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου, «διὰ δόξης καὶ ἀτιµίας», µὲ ἐφόδιον τὴν πίστιν τῶν Ἀποστόλων καὶ τὰ δόγματα τῶν Πατέρων. Ἐνταῦθα, ὑπῆρξαν ζωηροὶ οἱ ἀγῶνες ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, ἀκοίµητος ἡ πιστότης καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Οἰκουµενικὸν Πατριαρχεῖον, ἀείποτε ἐνεργοῦσα καὶ δρῶσα ἡ ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων ἀφοσίωσις εἰς τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. Καὶ ὁ ἀγὼν οὗτος ἐνισχύθη ἐκ τῆς πίστεως εἰς τὸν δωρεοδότην Θεὸν καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν.

Θρησκευόµενος ἐκ παραδόσεως καὶ πεποιθήσεως ὁ χιακός Λαὸς συναισθάνεται καὶ ἐκτιµᾶ τὴν µεγάλην σηµασίαν τῆς σηµερινῆς ἐπισκέψεώς Σας εἰς τὴν Χίον, τὴν νῆσον τῶν Ἁγίων, τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου, τῆς Ἁγίας Μαρκέλλης, τῆς Ὁσίας Ματρώνης, τοῦ Ἁγίου Μακαρίου καὶ τοῦ Ὁσίου Ἀνθίμου.

 

  

Ἡ σεπτή, εὐλογηµένη καὶ κεχαριτωµένη παρουσία Ὑµῶν, Παναγιώτατε, τονώνει τὴν πίστιν τοῦ χιακοῦ Λαοῦ, τοῦ ἐγγύς καὶ τοῦ μακράν, ἰδιαίτατα τῶν ἐν θαλάσςῃ πλεόντων Χίων, καὶ τὴν ἀφοσίωσιν αὐτοῦ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὸ πάνσεπτον Οἰκουµενικὸν ἡµῶν Πατριαρχεῖον καὶ ἀναζωογονεῖ τὴν ἀγάπην καὶ τὸν σεβασµὸν πρὸς τὸν Πατριάρχην του. Ἡ προσγενοµένη ἡµῖν τιµὴ εἶναι ὑψίστη καὶ ἡ ἡµέρα αὕτη ἱστορικὴ καὶ µεγάλη, ἡ ὁποία θὰ ἐντυπωθῇ εἰς τὰς καρδίας πάντων ἡµῶν.

Ἡµεῖς δὲ πάντες, κλῆρος καὶ Λαὸς, ὑψοῦµεν χεῖρας ἱκέτιδας, πρὸς τὸν δωρεοδότην Θεόν, ἀναφωνοῦντες καὶ λέγοντες: Βαρθολοµαίου τοῦ Παναγιωτάτου καὶ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου τὰ ἔτη πολλά, ἔστ' ἄν ὕδωρ τε ῥεῃ καὶ δένδρεα μακρά τεθήλῃ εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ ἁγιασµὸν πάντων ἡµῶν. Ἀµήν.

ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ''