Επειδή αί Σύνοδοι έχουν την μεγίστην δύναμιν επιβολής επί των Χριστιανών, συγκροτούν και οι αιρετικοί ιδίας συνόδους, διά των οποίων πολεμούν τάς Συνόδους της Ορθοδοξίας. Διά των αντισυνόδων τούτων, οι πολέμιοι μάχονται την εν Χριστώ αλήθειαν και Χάριν, υπό το πρόσχημα εκκλησιαστικής ενεργείας. Καταφέρονται εναντίον των θείων δογμάτων, των ιερών Κανόνων και των λοιπών συνοδικών αποφάσεων, με συνέπειαν την κατάλυσιν του θεσμού της Εκκλησίας και την ματαίωσιν της εν Χριστώ σωτηρίας.
ΑΙΡΕΤΙΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΟΙ ΤΩΝ ΟΚΤΩ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Πολλαί είναι αι αντισύνοδοι των πολεμίων, μάλιστα μετά την Α΄ Οικουμενικήν Σύνοδον. Οι αιρετικοί, λέγει ο Μ. Αθανάσιος <<συνόδους συνεχείς κατά της (εν Νικαία) Οικουμενικής ποιούντες ουδέπω κεκμήκασι>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 306).Κατωτέρω δέον να αναφερθούν ενδεικτικώς τινες εκ των χαρακτηριστικωτέρων, πρός καλλιτέραν συνειδητοποίησιν του δαιμονικού τούτου φαινομένου εν τω παρόντι κόσμω.
Η ΕΝ ΤΥΡΩ ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΟΣ
Έκ των αντισυνόδων των αιρετικών, χαρακτηριστική είναι η γενομένη εν Τύρω το έτος 335 μ.Χ., ήτις συνεκλήθη τή υποκινήσει του αρειανού Ευσεβίου Νικομηδείας. Της συνόδου μετέσχον και αρειανοί και σχισματικοί, επεκράτησαν δέ εν αυτή οι αιρετικοί. Οι επίσκοποι ούτοι είχον διάθεσιν να αναγνωρισθή η αρειανή κακοδοξία και να κατακριθή η ορθόδοξος πίστις. Εχρησιμοποιήσαν βία και εξήτασαν τα των Ορθοδόξων μεροληπτικώς και αδίκως εις βαθμόν λίαν αναιδή και σκανδαλώδη. Καθήρεσαν τον πρόμαχον της Ορθοδοξίας Μ. Αθανάσιον και αποκατέστησαν τον αιρεσιάρχην τον πρώτον εν τη Εκκλησία θεομάχον και αρχηγόν των αιρέσεων Άρειον. Η σύνοδος αύτη δεν ειργάσθη εν Πνεύματι Αγίω, αλλά εν τω πονηρώ πνεύματι του Αρειανισμού. Δεν εμιμήθη την Αποστολικήν Σύνοδον και την ολίγον πρό ταύτης Α΄ Οικουμενικήν, αλλά το παράνομον Συνέδριον των χριστομάχων Ιουδαίων. Διά τούτο εγένετο αντισύνοδος, πολεμούσα μάλιστα την εν Νικαία Α΄ Οικουμενικήν Σύνοδον της Εκκλησίας.
Η εν Τύρω αντισύνοδος απεδοκιμάσθη υπό της συνειδήσεως της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και κατεδικάσθη παρά της Ιεραρχίας της Ορθοδοξίας.
Εις την αντισύνοδον ταύτην των αιρετικών επεκράτει τρομοκρατία φονική. Ο Βασίλειος Σελευκείας γράφει, ότι εισέτρεχον <<εις την Εκκλησίαν (της Θεοτόκου, εντός της οποίας ειργάζετο η σύνοδος) στρατιώται μετά όπλων, και ειστήκεισαν οι μονάζοντες μετά Βαρσουμά και οι παραβαλανείς και πλήθος άλλο πολύ>> (Πρακτικά Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 828 κ΄ Χ. Παπαδοπούλου, Ιστορία της Εκκλησίας Αλεξανδρείας, σ. 395). Ο Κωνσταντινουπόλεως <<Φλαβιανός εκακώθη τοσούτον εν τη συνόδω ταύτη υπό τινών εισβαλόντων εις αυτήν μοναχών μετά όχλου, υπό την οδηγίαν του αρχιμανδρίτου Βαρσουμά, ώστε μετά τρείς ημέρας απέθανεν>> (Α.Δ. Κυριακού, Εκκλησιαστική Ιστορία, εν Αθήναις 1897, τομ. Α΄ σελ. 310). Ότε ο προεδρεύων της συνόδου Διόσκορος παρεκλήθη υπό επισκόπων να μη καθαιρεθούν ο Φλαβιανός και ο Ευσέβιος, ούτος <<εγερθείς μετ΄ αγανακτήσεως εκ του θρόνου και σταθείς εις το υποπόδιον αυτού, λέγει <<στάσιν μοι κινείτε; που εισίν οι κόμητες;>>. Εισήλθον οι κόμητες και εισήγαγον τον ανθύπατον μετά κλοιών και μετά πλήθους πολλού. Ούτω δέ, φοβηθέντες οι επίσκοποι υπέγραψαν την καθαίρεσιν>> (Χ. Παπαδοπούλου, Ιστορία της Εκκλησίας Αλεξανδρείας, σ. 396).
Η αντισύνοδος αύτη ουδένα όρον ορθοδόξου Συνόδου πληροί. Διότι και ο μόνος, τον οποίον θα ηδύνατο τις να επικαλεσθή υπέρ αυτής, δηλαδή ο της συγκλήσεως, είναι και ούτος ημαρτημένος. Η σύνοδος συνεκλήθη υπό της Πολιτείας, συνεργαζομένης εν προκειμένω όχι με Ορθόδοξον Ιεραρχίαν, αλλά κυρίως με αιρετικούς κληρικούς, ως μαρτυρεί και η ανάθεσις της προεδρίας αυτής εις τον απηνή μονοφυσίτην Διόσκορον. Εν τη συνόδω ταύτη κατελύθη η πίστις, ο Ευαγγελικός και Κανονικός νόμος, η ορθόδοξος παράδοσις του συνοδικού θεσμού, η ελευθερία του θείου λόγου, αλλά και αυτή η ανθρωπίνη ζωή. Διό απεδοκιμάσθη υπό της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, παρά δε του ορθοδόξου τότε Πάπα Λέοντος Ρώμης εχαρακτηρίθη δικαίως ληστρική (Β.Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία... σ. 224), και ούτω φέρεται εν τη ιστορία.
Η μεγάλη εικονομαχική σύνοδος του 754 μ.Χ. κατεδίκασε την προσκύνησιν των αγίων εικόνων και ανεθεμάτισε τον ορθόδοξον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Γερμανόν και τον άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν (Β.Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία... σ. 258).
Τοιουτοτρόπως η καισαροπαπική αύτη σύνοδος εγένετο όργανον του εκκλησιομάχου Αυτοκράτορος πρός επιβολήν της αιρέσεως και δίωξιν της Ορθοδοξίας και των Ορθοδόξων.
Η εν Τύρω αντισύνοδος εστράφη κυρίως εναντίον της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του διαπρέψαντος εν αυτή προμάχου της Ορθοδοξίας Μ. Αθανασίου. Η εν Εφέσω ληστρική σύνοδος εφανέρωσε την ληστρικήν γνώμην και προαίρεσιν, υπό των οποίων διακατέχονται οι συγκροτούντες τας αντισυνόδους πολέμιοι της Εκκλησίας. Η δε εν Κωνσταντινουπόλει εικονομαχική σύνοδος απέδειξεν, ότι αί αντισύνοδοι ευχερώς τίθενται εις την υπηρεσίαν των αντιεκκλησιαστικού φρονήματος ισχυρών της γής και εις τον άρχοντα <<του κόσμου τούτου>> (Ιω. ιστ΄, 11).
Η εν Τύρω αντισύνοδος απεδοκιμάσθη υπό της συνειδήσεως της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και κατεδικάσθη παρά της Ιεραρχίας της Ορθοδοξίας.
Η ΕΝ ΕΦΕΣΩ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ
Άλλη αιρετική αντισύνοδος είναι η εν Εφέσω Ληστρική Σύνοδος του έτους 449 μ.Χ. Ταύτης προήδρευσεν ο αιρετικός μονοφυσίτης Διόσκορος Αλεξανδρείας, όστις διεκρίθη εν αυτή διά την τυραννικήν και ληστρικήν διαγωγήν του. Ο ορθόδοξος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανός και οι περί αυτόν <<εστερήθησαν του δικαιώματος της ψήφου, τουναντίον εδόθη τοιαύτη εις τον Σύρον πρεσβύτερον και ηγούμενον Βαρσουμάν, ως αντιπρόσωπος των μονοφυσιτών μοναχών της Συρίας. Ούτος, διά μοναχών, ωπλισμένων με ράβδους, σκαπάνας και πτυάρια, ελεηλάτει παρά τον Ευφράτην τάς Εκκλησίας των νεστοριανών, έκαιε τα μοναστήρια αυτών και εδίωκεν, ή εφόνευε τους νεστοριανούς επισκόπους. Ελθών εις Έφεσον, έφερε μεθ΄ εαυτού το τάγμα τούτο>>. <<Επί των μή μονοφυσιτών της εν Εφέσω συνόδου, έξ΄ αρχής ήσκησαν τρομοκρατίαν διάφοροι πολυπληθείς ομάδες, τραχείς εντόπιοι στρατιώται, φανατικοί μοναχοί, ελθόντες εκ Κωνσταντινουπόλεως και Συρίας... χειροδύναμοι ναύται και κακότροποι παραβολάνοι, οι οποίοι ήσαν νοσοκόμοι, χρησιμοποιούμενοι και ως νεκροθάπται... Τάς δύο τελευταίας ομάδας έφερεν εξ΄ Αιγύπτου ο πατριάρχης Διόσκορος>>! ( Β.Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία... σ. 223).
Εις την αντισύνοδον ταύτην των αιρετικών επεκράτει τρομοκρατία φονική. Ο Βασίλειος Σελευκείας γράφει, ότι εισέτρεχον <<εις την Εκκλησίαν (της Θεοτόκου, εντός της οποίας ειργάζετο η σύνοδος) στρατιώται μετά όπλων, και ειστήκεισαν οι μονάζοντες μετά Βαρσουμά και οι παραβαλανείς και πλήθος άλλο πολύ>> (Πρακτικά Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 828 κ΄ Χ. Παπαδοπούλου, Ιστορία της Εκκλησίας Αλεξανδρείας, σ. 395). Ο Κωνσταντινουπόλεως <<Φλαβιανός εκακώθη τοσούτον εν τη συνόδω ταύτη υπό τινών εισβαλόντων εις αυτήν μοναχών μετά όχλου, υπό την οδηγίαν του αρχιμανδρίτου Βαρσουμά, ώστε μετά τρείς ημέρας απέθανεν>> (Α.Δ. Κυριακού, Εκκλησιαστική Ιστορία, εν Αθήναις 1897, τομ. Α΄ σελ. 310). Ότε ο προεδρεύων της συνόδου Διόσκορος παρεκλήθη υπό επισκόπων να μη καθαιρεθούν ο Φλαβιανός και ο Ευσέβιος, ούτος <<εγερθείς μετ΄ αγανακτήσεως εκ του θρόνου και σταθείς εις το υποπόδιον αυτού, λέγει <<στάσιν μοι κινείτε; που εισίν οι κόμητες;>>. Εισήλθον οι κόμητες και εισήγαγον τον ανθύπατον μετά κλοιών και μετά πλήθους πολλού. Ούτω δέ, φοβηθέντες οι επίσκοποι υπέγραψαν την καθαίρεσιν>> (Χ. Παπαδοπούλου, Ιστορία της Εκκλησίας Αλεξανδρείας, σ. 396).
Η αντισύνοδος αύτη ουδένα όρον ορθοδόξου Συνόδου πληροί. Διότι και ο μόνος, τον οποίον θα ηδύνατο τις να επικαλεσθή υπέρ αυτής, δηλαδή ο της συγκλήσεως, είναι και ούτος ημαρτημένος. Η σύνοδος συνεκλήθη υπό της Πολιτείας, συνεργαζομένης εν προκειμένω όχι με Ορθόδοξον Ιεραρχίαν, αλλά κυρίως με αιρετικούς κληρικούς, ως μαρτυρεί και η ανάθεσις της προεδρίας αυτής εις τον απηνή μονοφυσίτην Διόσκορον. Εν τη συνόδω ταύτη κατελύθη η πίστις, ο Ευαγγελικός και Κανονικός νόμος, η ορθόδοξος παράδοσις του συνοδικού θεσμού, η ελευθερία του θείου λόγου, αλλά και αυτή η ανθρωπίνη ζωή. Διό απεδοκιμάσθη υπό της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, παρά δε του ορθοδόξου τότε Πάπα Λέοντος Ρώμης εχαρακτηρίθη δικαίως ληστρική (Β.Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία... σ. 224), και ούτω φέρεται εν τη ιστορία.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΩΝ
Αντισύνοδος είναι και η μεγάλη εικονομαχική σύνοδος του έτους 754 μ.Χ., ήτις συνεκροτήθη εν Κωνσταντινουπόλει επί του εικονομάχου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε΄ του Κοπρωνύμου. Η σύνοδος αύτη είναι αμαρτωλός εκ συστάσεως πλείον των προαναφερθεισών. Την συνεκάλεσεν αιρετικός αυτοκράτωρ, επεμβαίνων καισαροπαπικώς εις τα της Εκκλησίας, με σκοπόν την επιβολήν και επικράτησιν της αντιεκκλησιαστικής αιρέσεως της Εικονομαχίας. Οι προσελθόντες εις την σύνοδον 338 επίσκοποι ήσαν κατά το πλείστον εικονομάχοι, προερχόμενοι εκ του Βυζαντινού Κράτους (Χ. Παπαδοπούλου, Ιστορία της Εκκλησίας Αντιοχείας, εν Αλεξανδρεία 1951, σ. 777). Οι αρειανοί, γράφει ο Μ. Αθανάσιος, <<επιβάντες αναισχύντως ταίς Εκκλησίαις, ήρξαντο τοίς μεν αντιλέγουσιν αυτοίς επισκόποις επιβουλεύειν, αντί δέ τούτων, τους της αιρέσεως εαυτών καθιστάνειν εις τάς Εκκλησίας, ίν΄ ότε βούλονται ποιήσωσι τάς συνόδους έχοντες τους συντρέχοντας αυτοίς, ούς επίτηδες εις αυτό τούτο προεχειρίσαντο>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 306). Διά του εκ πονηρού τούτου τρόπου ετοιμασίας τεχνητής πλειοψηφίας αιρετικών ή φιλαιρετικών επισκόπων, κατώρθωσαν και οι εικονομάχοι να εμφανίσουν αντισύνοδον πολυπληθή και κακοδόξως ομόφωνον.
Η μεγάλη εικονομαχική σύνοδος του 754 μ.Χ. κατεδίκασε την προσκύνησιν των αγίων εικόνων και ανεθεμάτισε τον ορθόδοξον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Γερμανόν και τον άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν (Β.Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία... σ. 258).
Τοιουτοτρόπως η καισαροπαπική αύτη σύνοδος εγένετο όργανον του εκκλησιομάχου Αυτοκράτορος πρός επιβολήν της αιρέσεως και δίωξιν της Ορθοδοξίας και των Ορθοδόξων.
Η εν Τύρω αντισύνοδος εστράφη κυρίως εναντίον της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του διαπρέψαντος εν αυτή προμάχου της Ορθοδοξίας Μ. Αθανασίου. Η εν Εφέσω ληστρική σύνοδος εφανέρωσε την ληστρικήν γνώμην και προαίρεσιν, υπό των οποίων διακατέχονται οι συγκροτούντες τας αντισυνόδους πολέμιοι της Εκκλησίας. Η δε εν Κωνσταντινουπόλει εικονομαχική σύνοδος απέδειξεν, ότι αί αντισύνοδοι ευχερώς τίθενται εις την υπηρεσίαν των αντιεκκλησιαστικού φρονήματος ισχυρών της γής και εις τον άρχοντα <<του κόσμου τούτου>> (Ιω. ιστ΄, 11).
Ας θυμούνται σήμερα όσοι προσπαθούν υπό το πρόσχημα εκκλησιαστικής ενεργείας (δήθεν Συνόδου) να προσδώσουν νομιμότητα εις τις παράνομες ενέργειές τους αλλά και νομιμότητα εις τους πάσης φύσεως αιρετικούς ότι όταν: «ο άγρυπνος φύλαξ της Ορθοδοξίας λαός, αντιληφθείς την προδοτικήν παράδοσιν των ιερών και των οσίων εις τον ιταμόν αιρεσιάρχην της Δύσεως παρά του Αυτοκράτορος, εξηγέρθη κατά του εγκλήματος και εματαίωσε τα ολέθρια σχέδια. Αργότερον η Σύνοδος απεκηρύχθη υπό μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Η ψευδένωσις εχαρακτηρίσθη ως προδοσία της αληθείας». (Σ. Σ. Μπιλάλη, Ορθοδοξία και Παπισμός, τομ. Β΄, σ. 17-18).
ΠΗΓΗ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΜΑΣ ΜΠΛΟΚ (2010)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου