Σε πολλά από τα δημοσιευμένα άρθρα μου διερευνήθηκαν οι βασικοί αντικειμενικοί παράγοντες, οι οποίοι οδηγούν την Ευρώπη (και μαζί της την Ελλάδα) σε μια πορεία μη αναστρέψιμης καταστροφής. Σε άλλα προβάλλονται κάποια γεγονότα και πολιτικά αρρωστημένες καταστάσεις, με τις οποίες ενισχύεται και διευκολύνεται αυτή η καταστροφική πορεία στις επόμενες δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες.
Στο μέλλον, κοντινό ή απώτερο, η ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης και τα σύνορα των ευρωπαϊκών κρατών δεν θα είναι τα ίδια. «Το μέλλον», όπως μας υπενθυμίζει ο Βίκτωρ Ουγκώ, είναι μια πόρτα της οποίας το κλειδί βρίσκεται στο «παρελθόν». Μέσα σε μια χιλιετία που πέρασε, ο κόσμος γνώρισε τρομακτικές αλλαγές, ανακατατάξεις και διαφοροποιήσεις. Άλλες αυτοκρατορίες (υπερδυνάμεις) καταποντίστηκαν και άλλες αναδύθηκαν μέσα από τις στάχτες και τους ποταμούς αίματος. Δημιουργούνταν και εξαφανίζονταν έθνη και θνησιγενή κράτη αλλά και εμφανίστηκαν νέοι πολιτισμοί και νέα μεταναστευτικά ρεύματα τα οποία, με ζωτικότητα και δυναμισμό, εκτόπισαν τους προϋπάρχοντες αλλά εκφυλισμένους παλιούς πολιτισμούς. Οι χριστιανικές Δυτική Ασία, Μέση Ανατολή, Νοτιοανατολική Ευρώπη και σχεδόν ολόκληρη η Αφρική, μεταλλάχτηκαν πολιτιστικά και υποτάχθηκαν στο Ισλάμ, ενώ η Δυτική Ευρώπη χάρη σε ευνοϊκές συγκυρίες και σε μια προσωρινή συναίσθηση των κινδύνων, κατάφερε να διασωθεί στο Πουατιέ της Γαλλίας και στην πολιορκία της Βιέννης από έναν βέβαιο γενικό εξισλαμισμό. Οι μουσουλμανικές στρατιές έφτασαν ως την καρδιά του δυτικοευρωπαϊκού χώρου.
Τα σημάδια αυτής της πολιτιστικής ζωτικότητας του Ισλάμ έμειναν ανεξίτηλα και αναλλοίωτα σε πρώην χριστιανικές πολιτιστικές νησίδες με σλαβικούς κυρίως αλλά και ελληνογενείς πληθυσμούς (Βοσνία, Κόσσοβο, Θράκη, Αλβανία), αλλά και ανατροφοδοτούνται στη σημερινή περίοδο ενός πολιτιστικού εκφυλισμού της Ευρώπης με θεωρίες και ιδεολογήματα περί της πολυπολιτισμικότητας, της δημιουργούμενης Ευρωαραβίας, του ευρωισλαμισμού, της «γαλάζιας πατρίδας» του Ερντογάν ή τις επικλήσεις γνωστών μουσουλμάνων ηγετών στο όραμα μιας «Μουσουλμανικής Ευρώπης». Ας μην ξεχνούμε ότι στο τεχνητό μουσουλμανικό κρατικό δημιούργημα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από τη Γερμανία και τις ΗΠΑ, ο διορισμένος από τους Ευρωπαίους πρώτος πρόεδρος Αλίγια Ιζετμπέγκοβιτς είχε φανερά διακηρύξει (και γράψει) πως καθήκον κάθε μουσουλμάνου είναι η συνεχής προσπάθεια για τη δημιουργία μιας ισλαμικής Ευρώπης. Το μανιφέστο του με τίτλο «Ισλαμική Διακήρυξη», το οποίο αναφέρεται στις σχέσεις Ισλάμ, κρατικής εξουσίας και κοινωνικών θεσμών, αποτελεί μια πρόσκληση, ένα κάλεσμα, για την εφαρμογή της Σαρίας στην πολυεθνική (Βόσνιοι, Σέρβοι, Κροάτες) Βοσνία. Την ίδια ευρωπαϊκή πολιτική εφαρμόζουν και οι πολιτιστικά εκφυλισμένοι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κατά τον Ντε Γκολ «αυτός ο ανεξέλεγκτος Άρειος Πάγος των απάτριδων») στο θέμα της λαθρομεταναστευτικής πλημμυρίδας / εισβολής στο Αιγαίο. Με την επίκληση ανθρωπιστικών δήθεν αρχών και της πελώριας δημοκρατικής τους ευαισθησίας (!), προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα μικρά ασυνόδευτα παιδάκια «με μουστάκια και γένια» και άφθονο χρήμα που έρχονται μόνα τους από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν ή την Αλγερία, είναι ορφανά προσφυγόπουλα από την εμπόλεμη Συρία.
Το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία. Για όσους γνωρίζουν, είναι ένα κρατικοθρησκευτικό καθεστώς με ηθικές κοινωνικές αρχές, αξίες και ιδανικά που σαγηνεύουν τα άτομα. Γι’ αυτό σπάνια εκχριστιανίζεται ένας μουσουλμάνος ενώ εκατομμύρια χριστιανών έχουν εξισλαμισθεί, με εμφανή την αναμενόμενη, στα προσεχή έτη (χωρίς προφητείες!) και λόγω της δημογραφικής ζωτικότητας, αριθμητική υπεροχή των μουσουλμανικών πληθυσμών σε σύγκριση με τους χριστιανικούς. Αν το παρελθόν είναι το κλειδί για το μέλλον τότε, σύμφωνα με την ανάλυση της θεωρίας του Ρόμπερτ Μέρτον που επιχειρήσαμε στην πραγματεία μας με τίτλο «Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ», η αυτοεκπλήρωση του αναμενόμενου αποτελέσματος για το μέλλον της Ευρώπης είναι ήδη προβλέψιμη και προδιαγεγραμμένη.
Θα πρέπει από την αρχή να διευκρινιστεί ότι δεν υπάρχει πρόθεση να προπαγανδίσουμε τις αξίες του χριστιανισμού υποβαθμίζοντας τις ηθικοπνευματικές αρχές άλλων θρησκειών. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των λαών σε όλα τα κράτη του κόσμου θα πρέπει να είναι σεβαστές, αλλά με μια αμοιβαιότητα αλληλοσεβασμού. Όσο κατακριτέα είναι η λεγόμενη (αμερικανική) «Αραβική Άνοιξη», με την οποία επιχειρήθηκε με βίαιες επεμβάσεις και για καθαρά πολιτικούς λόγους η αντικατάσταση των μουσουλμανικών πολιτιστικών αξιών των αραβικών κρατών με τα δυτικοευρωπαϊκά συστήματα διακυβέρνησης και του χριστιανικού τρόπου ζωής, το ίδιο απαράδεκτη είναι η ολοφάνερη προσπάθεια των ηγετών του μουσουλμανικού κόσμου να εξισλαμίσουν την Ευρώπη, με μια οργανωμένη και πλουσιοπάροχα χρηματοδοτούμενη επιχείρηση αλλοίωσης της πολιτιστικής ταυτότητας των ευρωπαϊκών λαών. Πρόκειται για μια «εισβολή και κατάκτηση χωρίς σπαθιά». Σε μια περίοδο πολιτιστικού εκφυλισμού της Ευρώπης, όπου κυριαρχεί το «διεστραμμένο ένστικτο» της χωρίς όρια απληστίας των κερδοσκόπων και μιας παραπαίουσας δημοκρατίας εθνομηδενισμού, δικαιώνονται οι προβλέψεις του ισλαμολόγου Ταρίκ Ραμαντάν ότι «τώρα, είναι η στιγμή που η αποχριστιανισμένη Ευρώπη είναι έτοιμη να δεχθεί το Ισλάμ».
Όσοι πιστεύουν ότι μια πολυπολιτισμική Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει σε μια δημοκρατική κοινωνία χωρίς θρησκευτικές έριδες, ερμηνεύουν τα ιστορικά γεγονότα με χιμαιρικούς συνειρμούς. Το οργανωμένο κράτος βασίζεται σε ρεαλιστικούς νομικούς και πολιτιστικούς κανόνες και σε μια τέτοια πολιτιστικά μεικτή κοινωνία θα πρέπει να συνυπάρξει η δημοκρατική νομική σκέψη και η θρησκευτική νομική λογική της Σαρίας. Οι κανόνες δικαίου αυτής της θρησκευτικής λογικής αποτελούν «νόμους του Θεού», οι οποίοι επιβάλλονται από την κρατική εξουσία χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η θέληση του λαού, η οποία αποτελεί τον βασικό πυλώνα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Όταν π.χ. η αθεΐα θεωρείται από τη Σαρία κακούργημα που επισύρει την ποινή του θανάτου, πως είναι δυνατόν ο πιστός μουσουλμάνος να ανεχθεί, σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, έναν χριστιανό να εξυβρίζει τον Μωάμεθ με την ίδια ευκολία και ατιμωρησία που βρίζει το Χριστό και την Παναγία;
Ίσως προσωρινά να καταπιέσει την οργή του. Όμως προσωρινά, διότι ο εύκολος στόχος είναι η ανατροπή της δημογραφικής ισορροπίας και η κατάκτηση της πλήρους κρατικής εξουσίας, όπως επανειλημμένα έχουν διακηρύξει εξέχοντες πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες του Ισλάμ. Πάντως, κάποιες φορές δεν τηρούνται και αυτές οι προϋποθέσεις προσωρινής ανεκτικότητας. Είδαμε με ποιο φρικτό τρόπο σφαγιάστηκαν οι γάλλοι σκιτσογράφοι της εβδομαδιαίας αριστερής σατιρικής εφημερίδας «Charlie Hebdo» που τόλμησαν να δημοσιεύσουν καρικατούρες του Μωάμεθ. Οι εκτελεστές ήταν μωαμεθανοί δεύτερης ή τρίτης γενιάς που γεννήθηκαν στη Γαλλία και εφάρμοσαν τη Σαρία. Τα μηνύματα τα έλαβαν όλοι οι «αριστεροί προοδευτικοί» της Ευρώπης αλλά και οι έλληνες άθεοι εθνομηδενιστές. Παλαιότερα ο Μποστ είχε γράψει ολόκληρες ιστορίες με σκίτσα για τους μουσουλμάνους του Ιράν και τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Όμως, εδώ και χρόνια και μετά από τις σφαγές στη Γαλλία δεν είδαμε στην Ελλάδα κανένα τέτοιο σκίτσο. Οι «θαρραλέοι» που εξυμνούν την πολυεθνικότητα των κοινωνιών, προτιμούν εκ του ασφαλούς να ανεβάζουν μιούζικαλ με έναν ερωτιάρη Χριστό ή έναν Χριστό βαμμένο με κραγιόν και φανταχτερά σκουλαρίκια. Η σιωπή και ο φοβικός σεβασμός προς το Κοράνι και τον Μωάμεθ δείχνει την ιδεολογική ανανδρία αυτών που δεν σέβονται ούτε ιερά, ούτε όσια.
Όπως απέδειξαν παλαιότερα ιστορικά γεγονότα, η κατάκτηση της εξουσίας δεν εξαρτάται μόνο από τη δημογραφική ανατροπή με την απόκτηση πλειοψηφίας, αλλά το Ισλάμ έχει φανατικούς πιστούς έτοιμους να πεθάνουν για τις πολιτιστικές τους αξίες και συνεπώς, ως μειοψηφία, αποτελεί τη ζωτικότερη και μαχητικότερη πολιτιστική ομάδα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Σε μια «εμφύλια» σύγκρουση αυτή η δυναμική πλειοψηφία θα κατορθώσει να επιβληθεί. Σε ειδικό ερευνητικό κέντρο του πανεπιστημίου του Harvard διαπιστώθηκε ότι, αν σε μια πολυεθνική κοινωνία οι μουσουλμάνοι ξεπεράσουν το 16%, αναπότρεπτα αρχίζει μια διαδικασία ισλαμοποίησης η οποία ολοκληρώνεται το πολύ σε έναν ως δυο αιώνες. Με τέτοιες διαδικασίες εξισλαμίστηκαν το Αφγανιστάν, το Αζερμπαϊζάν, η Ινδονησία κ.ά. χώρες. Στις κατακτημένες χώρες σαν την Ελλάδα, υπήρχαν και τα κίνητρα παραχώρησης προνομίων και διασφάλισης της περιουσίας από διαρπαγές και της οικογένειας από το παιδομάζωμα. Έτσι οι κάτοικοι ολόκληρων περιοχών με τους ιερείς και τους μητροπολίτες τους εξισλαμίστηκαν. Στο «Μακεδονικό Ημερολόγιο» του Ν. Σφενδόνη περιγράφεται με λεπτομέρειες μια τέτοια περίπτωση εξισλαμισμού Ελλήνων. Με τον ίδιο τρόπο εξισλαμίστηκαν οι Σλάβοι της Βοσνίας και του Κοσσόβου.
Πολλοί Έλληνες αλλά και άλλοι Ευρωπαίοι αγνοούν την πραγματική θρησκευτική και τη γενικότερη πολιτιστική δύναμη του Ισλάμ. Μόνον όσοι ερεύνησαν συστηματικά αυτή τη δυναμική και επιθετική ζωτικότητα μιας θρησκείας με απεριόριστη κρατική εξουσία, η οποία εξουσία «εκχωρείται από τον Αλλάχ» στους μουσουλμάνους ιερωμένους με τη Σαρία, τότε είναι δυνατόν να αντιληφθεί την αποτελεσματικότητα του προσηλυτισμού με τον συνδυασμό της πειθούς και της βίας. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ κατανόησε αυτή την τεράστια δύναμη του Ισλάμ όταν, το 1898, υπηρετούσε ως αξιωματικός και ως πολεμικός ανταποκριτής ορισμένων βρετανικών εφημερίδων στην Αφρική και συμμετείχε στις φονικές εχθροπραξίες στο Σουδάν. Σε παλαιότερο κείμενό μου έχω κάπως αναφερθεί σε αυτό το γεγονός, αλλά θα το επαναλάβω για ενημέρωση των αναγνωστών του παρόντος άρθρου. Στο βιβλίο του «The River War» (Ο Πόλεμος του Ποταμού) που ο Τσώρτσιλ συνέγραψε τον επόμενο χρόνο (1899), διαφαίνεται το δέος του γι’ αυτή την επεκτατική δύναμη του ισλαμισμού, αλλά εφησύχαζε στην ιδέα της πανίσχυρης στρατιωτικά και τεχνολογικά Ευρώπης και γράφει:
…. and were it not that Christianity is sheltered in the strong arms of science the civilization of modern Europe might fall, as fell the civilization of ancient Rome (… και αν δεν ήταν ο χριστιανισμός προστατευμένος από τα ισχυρά όπλα της επιστήμης, ο πολιτισμός της σύγχρονης Ευρώπης μπορεί να πέσει, όπως έπεσε ο πολιτισμός της αρχαίας Ρώμης).
Τότε, στο τέλος του 19ου αιώνα τα όπλα της επιστήμης προστάτευαν τη χριστιανική Ευρώπη. Σήμερα, η Αλ-Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος που ξεφύτρωσε στη Συρία, έχουν τα ίδια με την Ευρώπη «όπλα της επιστήμης» στο διαδίκτυο αλλά και συμβατικά ή όπλα χημικού και (το πιθανότερο!) μικροπυρηνικού πολέμου. Ο πριν από 120 χρόνια δικαιολογημένος εφησυχασμός του Τσόρτσιλ για το μέλλον της Ευρώπης, είναι πλέον μια καταστροφική και αναχρονιστική αντίληψη που θα επιβεβαιωθεί από τις επόμενες γενιές σε έναν, δυο, πέντε ή δέκα αιώνες. Τότε, οι μακρινοί μας απόγονοι, όπως έγραψα στο ιστορικοθρησκευτικό μου πεζογράφημα «ΟΡΑΜΑΤΑ», θα είναι σε θέση να γνωρίζουν αν στον παπικό θρόνο του Βατικανού θα κάθεται ένας ιερωμένος χριστιανός αξιωματούχος ή κάποιος Αμπντουλάχ που θα υμνεί τον Αλλάχ και τον προφήτη του. Θα είναι η επιβεβαίωση της αυτοεκπληρούμενης προφητείας του Ρ. Μέρτον! Εκτός βέβαια αν καθοριστικά και απρόβλεπτα ανατρεπτικά γεγονότα, εκτρέψουν την πορεία της Ευρώπης προς την άβυσσο!
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 22.6.2020.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου