Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ ἀρθεῖ τὸ ἀδιέξοδο, ἀποφάσισε νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο γιὰ τὶς θρησκευτικὲς γιορτὲς μὲ ἐξαίρεση τὴ γιορτὴ τοῦ Πάσχα (Ἀναθεωρημένο Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο ἡμερολόγιο στὴν πραγματικότητα εἶναι Γρηγοριανό.).

 

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Ο λόγος που αναδημοσιεύουμε το άρθρο - πέρα από τις ελλείψεις κ.α. που έχει - είναι ότι αναφέρει κάτι που δεν ομολογούν διάφοροι... εφευρίσκοντας σοφιστείες και δικαιολογίες!

''Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ ἀρθεῖ τὸ ἀδιέξοδο, ἀποφάσισε νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο γιὰ τὶς θρησκευτικὲς γιορτὲς μὲ ἐξαίρεση τὴ γιορτὴ τοῦ Πάσχα (Ἀναθεωρημένο Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο ἡμερολόγιο στὴν πραγματικότητα εἶναι Γρηγοριανό.)''. 

Το θέμα κατ΄ εμάς έχει πια εξαντληθεί με πάμπολλες αναρτήσεις από αυτήν την σελίδα αλλά και από το ιστολόγιο ''Κρυφό Σχολείο'' και δεν θα σχολιάσουμε τα λεχθέντα. Θα σημειώσουμε όμως με λίγα λόγια το εξής:
Λύση - σήμερα - σαν αυτήν που προτείνει υπονοώντας ο κ. Σταμάτης, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Ο Οικουμενισμός πια είναι θρασύς, δημόσιος, θεσμικός και οι συμμετέχοντες σε αυτόν δηλ. οι Τοπικές Εκκλησίες και τα Πατριαρχεία έχουν κοινή γραμμή ξεκάθαρη και οι πάντες πια έχουν καταλάβει που οδηγεί.....

Ἀναζητοῦντες λύσιν 100 ἔτη ἀπὸ τὸ «Παλαιοημερολογιτικόν»

Γράφει ὁ κ. Διομήδης Χ. Σταμάτης, Ph.D.

Καθ. Παν/ου, Παγκόσμιος σύμβουλος ποιότητος

1ον

Ἡ τροποποίηση ἡμερολογίου κατέχοντος τὴν ἀπόλυτη ἀκρίβεια τοῦ χρόνου εἶναι τελείως ἀδύνατη, διότι τὸ μέσον μῆκος τοῦ τροπικοῦ ἔτους δὲν εἶναι ἐπακριβῶς καθορισμένο. Κατὰ συνέπεια οὔτε τὸ Ἰουλιανὸ (Πάτριο/Παλαιὸ) ἡμερολόγιο οὔτε τὸ Γρηγοριανὸ (Νέο) ἡμερολόγιο κατέχουν τὴν λεγόμενη ἀστρονομικὴ ἀκρίβεια. Τό Ἰουλιανὸ (Πάτριο/Παλαιὸ) ἡμερολόγιο καθιερώθηκε τὸ 46 π.Χ. ἀπὸ τὸν Ἰούλιο Καίσαρα, ὁ ὁποῖος, βρίσκοντας σὲ μεγάλη σύγχυση τὸ χρονομετρικὸ σύστημα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, προσκάλεσε ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, τὸν Ἕλληνα ἀστρονόμο Σωσιγένη, γιὰ τὴν μεταρρύθμιση τοῦ ἡμερολογίου.

Σήμερα ἡ ἀστροφυσικοὶ ἐπιστήμονες μᾶς εἰδοποιοῦν ὅτι ὑπάρχουν ἐν χρήσει περίπου 40 διαφορετικὰ ἡμερολόγια. Ὅλα ἔχουν λάθος, καὶ ὅλα ἔχουν ἀλλάξει κατὰ κάποιο τρόπο. Μερικὰ ἀπὸ τὰ ποιὸ φημισμένα ἡμερολόγια εἶναι: Ἡμερολόγιο τοῦ Excel, Unix, ISO 8601, Γαλλικὸ Δημοκρατικό, Ἰνδικό, Ἰσλαμικό, Ἑβραϊκό, Κινέζικο, Ἰρανικὸ/Περσικό, Βαχαΐα, Μάγιας, Γρηγοριανό, Ἰουλιανὸ καὶ ἄλλα. Ὅλα ἔχουν ὡς κύριο σκοπό τους τὴν σωστὴ λειτουργικὴ κουλτούρα τῶν ἰδιαιτέρων θρησκειῶν ποὺ πιστεύουν.

Μὲ τὶς Χριστουγεννιάτικες καὶ τὶς γιορτὲς τῶν Θεοφανείων ἤρθαμε γιὰ μία φόρα ἀκόμη στὸ πρόβλημα τοῦ ἡμερολογίου.

Ὅταν ξάπλωσε ἡ ὁμίχλη (1924-1953) τοῦ φανατισμοῦ, τῆς προπαγάνδας, τῆς μασονίας καὶ τῆς συκοφαντίας μεταξὺ ὀρθοδόξων χριστιανῶν τὸ τελευταῖο «σκαμπίλι» ἦλθε τελικὰ τὸ 1935 μὲ τὸ σχίσμα τῆς Ὀρθοδοξίας ὄχι γιὰ δογματικὲς οὔτε λατρευτικὲς διαφορές, ἀλλὰ μόνο γιὰ τὴν φιλοδοξία μερικῶν ἀρχηγῶν τῆς πολιτείας, ἀλλὰ καὶ τῆς ὀρθοδοξίας. Τὸ σπουδαῖο εἶναι ὅτι αὐτοὶ ποὺ φύγανε ἀπὸ τὸ πάτριο ἡμερολόγιο συκοφάντησαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ συκοφαντοῦν αὐτοὺς ποὺ ἔμειναν στὸ πάτριο ἡμερολόγιο καὶ μέχρι σήμερα ἀκολουθοῦν τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας, κάτι ποὺ οἱ Γρηγοριανοὶ (νεοημερολογίτες) δὲν  ἀκολουθοῦν.  [Γιὰ αὐτοὺς  ποὺ  πρα­γματικὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ μία ἕνωση τῆς πίστεώς μας, τοὺς καλῶ νὰ κάνουν μόνοι τους μία ἔρευνα, γιὰ νὰ διαπιστώσουν τὴν ἀλήθεια. Γιὰ βοήθεια τοὺς προτείνω μερικὲς πηγὲς στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου τούτου]. Εἶναι σωστὸ βέβαια ὅτι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουλιανοὺς ἀρχηγοὺς ἔγιναν ἀρχηγοὶ μόνοι τους, ἀλλὰ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ἀπὸ τὴν σειρὰ τῶν πρώτων ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἦταν χειροτονημένοι κανονικότατα: Αὐτοὶ ἦταν:

• Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.

• Ὁ Δημητριάδος Γερμανός.

• Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος.

Τὴν Κυριακὴ 26 Μαΐου 1935 οἱ ἀνωτέρω Μητροπολίτες λειτούργησαν στὸν παλαιὸ Ἱ. Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κολοκυνθοῦς, ἐνώπιον τοῦ κοχλάζοντος λαοῦ καὶ διεκήρυξαν ὅτι: Ἀναλαμβάνουν τὴν ἀρχηγία τοῦ ἀγῶνος πρὸς ἐπαναφορὰ τοῦ παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Συντόμως δὲ προέβησαν σὲ χειροτονίες τεσσάρων Ἐπισκόπων:

• Τὴν 5.6.1935, τὸν Γερμανό, Ἐπίσκοπο Κυκλάδων

• Τὴν 6.6.1935 τὸν Χριστόφορο, Ἐπίσκοπο Μεγαρίδος

• Τὴν 7.6.1935 τὸν Ματθαῖο, Ἐπίσκοπο Βρεσθένης

• Τὴν 7.6.1935 τὸν Πολύκαρπο, Ἐπίσκοπο Διαυλείας.

Καὶ ἔτσι ἔγινε τὸ «λεγόμενο» σχίσμα. Στὴν  πρα­γματικότητα ὅμως μέχρι αὐτῆς τῆς στιγμῆς δὲν ὑπῆρχε αἵρεσις οὔτε σχίσμα. Ἁπλῶς μία διαφωνία, ἡ ὁποία ἂν εἶχε συζητηθεῖ μὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες θὰ εἶχε τελειώσει μὲ ἄλλα ἀποτελέσματα. Ἀλλά, Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά! Μπορεῖ νὰ διορθωθεῖ τὸ πρόβλημα μὲ προσευχὴ καὶ θέληση. Ἡ παροιμία τοῦ λαοῦ (Καλύτερα νὰ σοῦ βγεῖ τὸ μάτι παρὰ κακὸ ὄνομα) ὅμως μᾶς ἐμποδίζει νὰ διαπραγματευθοῦμε τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου διότι καὶ οἱ δύο πλευρὲς ἔχουν καταφέρει νὰ δημιουργήσουν καταρράκτες στὰ μάτια τους μὲ ἀποτέλεσμα νὰ λένε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο ὅτι εἶναι σχισματικοὶ καὶ ἄλλοι αἱρετικοί. Δυστυχῶς ἔχουμε χάσει αὐτὸ ποὺ οἱ προπάτορές μας ἔλεγαν ὅτι ἀξίζει νὰ πεθάνουμε μὲ ἔπαινο, μὲ φιλότιμο καὶ ἀξιοπρέπεια γιὰ τὴν ἀλήθεια. Ὁ ποιητὴς/τραγουδιστὴς Καρκαβίτσας σὲ ἕνα του τραγούδι μᾶς τὸ λέει ποιὸ καθαρά: Ἐκεῖνα τὰ χρόνια «οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν γιὰ ἕνα ἔπαινο καὶ πέθαιναν γιὰ ἕνα τραγούδι». Ἦταν φιλότιμοι. Σήμερα ἐπειδὴ ἔχουμε γίνει ἰσχυρογνώμονες μὲ πεῖσμα καὶ φιλοδοξία δεχόμαστε νὰ λέμε συκοφαντίες ὁ ἕνας στὸν ἄλλο καὶ δὲν δεχόμαστε πραγματικὴ ταπείνωση νὰ λυθεῖ τὸ πρόβλημα. Προτιμοῦμε ἐπίθετα ἀντὶ ἔργα ποὺ δῆθεν θὰ μᾶς ἑνώσουνε. Ἐλπίζουμε ὅμως, πὼς ὅταν ἀνθίσουν καὶ πάλι τοῦ­τοι οἱ τόποι, καὶ ’ρθοῦνε καινούργιοι ἄνθρωποι ποὺ θὰ συνοδεύσουν τὴν περιρρέουσα βλακεία στὴν τελευταία της κατοικία, νὰ ξαναμποῦν αὐτὰ τὰ κείμενα στὴν τυμπανιαίας, σήμερα, ἀποφορᾶς ἐκπαίδευση, γιὰ νὰ ἀνασάνουμε κι ἐμεῖς καὶ οἱ μέλλοντες ὀρθόδοξοι.

Ἔτσι τώρα ἔχουμε ἐν χρήσει δύο ἡμερολόγια. Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα σ’ αὐτὰ εἶναι καθαρὰ πολιτικά, μασονικὰ καὶ ἀστρονομικά. Τὸ Ἰουλιανὸ χάνει μία ἡμέρα ἀνὰ 128 χρόνια, τὸ Γρηγοριανὸ μία ἡμέρα ἀνὰ 3.320 ἔτη. Ἀπὸ ἀστρονομικὴ ἄποψη καὶ τὰ δύο ἡμερολόγια εἶναι ἀτελῆ. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὅλα τὰ ἡμερολόγια ποὺ χρησιμοποιοῦνται σὲ ὅλο τὸ κόσμο εἶναι λανθασμένα. Λοιπὸν ἡ ἀφορμὴ τῶν δέκα τριῶν ἡμερῶν νὰ φτιαχτεῖ τὸ ἡμερολόγιο εἶναι μία μάσκα. Στὸ τέλος ὅποιο ἡμερολόγιο νὰ χρησιμοποιήσουμε θὰ εἶναι λάθος. Ἐπὶ πλέον, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου στὴ Ἐκκλησία εἶχε καὶ ἄλλα ἀποτελέσματα, τὰ ὁποῖα εἶναι πολὺ σοβαρὰ καὶ ἴσως οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἀρχηγοὶ δὲν θέλουν νὰ τὰ ἀναγνωρίσουν καὶ νὰ πάρουν μία ἀπόφαση. Παραδείγματος χάρι: Ἡ ἁγία πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὁρίζει πότε πρέπει νὰ γιορτάζεται τὸ Πάσχα:

1. Μετὰ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία.

2. Μετὰ τὴν πρώτη Πανσέληνο μετὰ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία.

3. Μετὰ τὸ Νομικὸ (Ἑβραϊκὸ) Πάσχα, διότι ἀνέστη ὁ Κύριος (7ο Κανόνα Ἁγ. Ἀποστόλων),

4. Τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ ἀπ’ αὐτά.

Ὁ ἀρχικὸς σκοπὸς – ὅπως διαδόθηκε – γιὰ τὴν ἀλλαγή, ἦταν γιὰ νὰ ἑορτάζουμε ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ἕνα ΠΑΣΧΑ. Τὸ πρόβλημα λύθηκε μὲ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ εἶχε ὡς βάση τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία.

Τὸ ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου μὲ ἔχει ἀπασχολήσει γιὰ πολὺ καιρὸ καὶ νομίζω ὅτι δὲν εἶναι τόσο δύσ­κολο νὰ λυθεῖ, ἂν οἱ ἀρχηγοί μας ἔχουν θέληση γιὰ ἑνότητα. Ἂν καὶ ἔχουν γραφτεῖ παρὰ πολλὰ γιὰ τὸ πρόβλημα, ἐδῶ θέλω περιληπτικὰ νὰ δώσω μία περίληψη τῶν γεγονότων, ὅπως τὰ βλέπουμε σήμερα καὶ πῶς καταντήσαμε νὰ ἔρθουμε σὲ μία δύσ­κολη στιγμὴ ποὺ ἀλλάζουμε ἐπίθετα μεταξύ μας.

Ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπὶ αἰῶνες δὲν δεχόταν νὰ χρησιμοποιήσει τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο μὲ τὸν φόβο μήπως αὐτὸ γίνει αἰτία παραπλάνησης τοῦ πληρώματος, δηλαδὴ τῶν πιστῶν. Ὅταν τὸ 1582 ὁ πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ κάλεσε μέσῳ ἐπιστολῆς τὸν Πατριάρχη Ἰερεμία Β΄ τὸν Τρανὸ νὰ τὸ εἰσαγάγει καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὁ Πατριάρχης δὲν τὸ δέχθηκε ὕστερα ἀπὸ συνοδικὴ ἀπόφαση, θεωρώντας ὅτι ἀποτελεῖ ἀπόπειρα προσηλυτισμοῦ. Ἡ ἐξέλιξη τοῦ πολιτισμοῦ, ὅμως, ἐπέβαλε νέες ἀνάγκες καὶ τὸ θέμα ἄρχισε νὰ ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ ἄλλη σκοπιά. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἄνθιμος Ζ΄, τὸ 1895, ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ νὰ ὑπάρξει ἑνιαῖο ἡμερολόγιο γιὰ ὅλους τοὺς χριστιανικοὺς λαούς. Καὶ ὁ Ἰωακεὶμ Γ΄ ἔστειλε τὸ 1902 ἐγκύκλιο σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ μελετήσουν τὸ ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου καὶ ζητοῦσε τὶς ἀπόψεις τους. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπάντησε ὅτι δὲν ἀπορρίπτει καταρχὴν τὴν προοπτικὴ ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου. Συστήθηκε μάλιστα ἐπιτροπὴ μελέτης, ἡ ὁποία ἀποφάνθηκε τὸ 1919 ὅτι: «ἡ μεταβολή, μὴ προσκρούουσα εἰς δογματικοὺς καὶ κανονικοὺς λόγους, ἠδύνατο νὰ γίνη μετὰ συνεννόησιν πασῶν τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ἰδίᾳ δὲ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Περιμένοντας νὰ γίνει μία τέτοια συν­εννόηση, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συνέχισε νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ παλαιὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, συμφώνησε δὲ νὰ εἰσαγάγει ἡ Πολιτεία τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο μόνο γιὰ πολιτικὴ χρήση. Μὲ βασιλικὸ διάταγμα εἰσήχθη στὴν Ἑλλάδα τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο τὴν 16 Φεβρουαρίου 1923, ἡ ὁποία ὁρίστηκε ὡς 1 Μαρτίου 1923. Ἀλλὰ λίγες μέρες ἀργότερα τὰ πράγματα ἔμπλεξαν, ὅταν ἦρθε ἡ 25η Μαρτίου καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ χωριστεῖ ἡ γιορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἀπὸ τὴν γιορτὴ τῆς Ἐθνεγερσίας. Τότε ἔγινε σαφὲς ὅτι ἡ συνύπαρξη δύο ἡμερολογίων θὰ προκαλοῦσε προβλήματα. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ ἀρθεῖ τὸ ἀδιέξοδο, ἀποφάσισε νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο γιὰ τὶς θρησκευτικὲς γιορτὲς μὲ ἐξαίρεση τὴ γιορτὴ τοῦ Πάσχα (Ἀναθεωρημένο Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο ἡμερολόγιο στὴν πραγματικότητα εἶναι Γρηγοριανό.). Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο συγκατατέθηκε στὴν ἀλλαγὴ μὲ τηλεγράφημα τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ζ΄ τῆς 23 Φεβρουαρίου 1924, τὸ ὁποῖο ἀνέφερε: «Συνοδικῇ ἀποφάσει ἐνεκρίθη ὁριστικῶς προσαρμογὴ ἑορτολογίου καὶ πολιτικοῦ ἡμερολογίου ἀπὸ 10ης προσεχοῦς Μαρτίου». Ἔτσι τὴν 10η Μαρτίου 1924 εἰσήχθη τὸ Ἀναθεωρημένο Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο στὴ χώρα μας καὶ γιὰ ἐκκλησιαστικὴ χρήση καὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ ὑπολογίσθηκε σὰν 23 Μαρτίου.

Τὸ Ἀναθεωρημένο Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο προτάθηκε τὸν Μάιο τοῦ 1923 ποὺ παρέλειψε 13 ἡμέρες τὸ 1923 καὶ χρησιμοποίησε διαφορετικὸ κανόνα γιὰ τὰ δίσεκτα ἔτη, τὸ ὁποῖο ἔχει τὸ ἴδιο πρακτικὸ ἀποτέλεσμα μὲ τὸ Γρηγοριανὸ μέχρι καὶ τὸ ἔτος 2800. Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ἑλλάδας, Βουλγαρίας, τῆς Ρουμανίας, τῆς Ἀλβανίας, τῆς Πολωνίας καὶ μερικῶν ἀκόμη τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου (τῆς Κωνσταντινούπολης, τῆς Ἀλεξάνδρειας, τῆς Ἀντιόχειας καὶ τῆς Κύπρου), υἱοθέτησαν τὸ Ἀναθεωρημένο Ἰουλιανό, καὶ ἄρα οἱ Νεοημερολογίτες αὐτοὶ θὰ γιορτάζουν τὴν Γέννηση μαζὶ μὲ τὶς Δυτικὲς « ἐκκλησίες» τὴν 25η Δεκεμβρίου μέχρι καὶ τὸ 2800.

Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας, τῆς Σερβίας, τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ μερικοὶ ἐπίσκοποι ποὺ ἀποσχίσθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἀποδέχθηκαν τὸ Ἀναθεωρημένο Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο. Αὐτοὶ οἱ Παλαιοημερολογίτες θὰ γιορτάζουν τὴ Γέννηση τὴν 25η Δεκεμβρίου μὲ τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, δηλαδὴ τὴν 7η Ἰανουαρίου τοῦ Γρηγοριανοῦ μέχρι τὸ 2100. Ὅλες οἱ ἄλλες Ἀνατολικὲς «ἐκκλησίες» ποὺ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξες, ὅπως ἡ Κοπτική, ἡ Αἰθιοπική, ἡ Νεστοριανή, ἡ Ἰακωβιτικὴ καὶ ἡ Ἀρμένικη, συνεχίζουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ δικά τους ἡμερολόγια, ποὺ συνήθως γιορτάζουν σὲ σταθερὲς ἡμερομηνίες σύμφωνα μὲ τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο. Ὅλες οἱ Ἀνατολικὲς «ἐκκλησίες» συνεχίζουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ Ἰουλιανὸ Πάσχα μὲ μόνη ἐξαίρεση τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Φινλανδίας καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἐσθονίας, ποὺ ἔχουν υἱοθετήσει τὸ Γρηγοριανὸ Πάσχα.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς καθορισμοὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἦταν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐξασκεῖ τὸ «κατ’ ‘οἰκονομία» στοιχεῖο. Τὸ κατ’ οἰκονομία στοιχεῖο ὅμως εἶναι προσωρινὸ καὶ πρέπει νὰ διορθωθεῖ μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Εἶναι πολλὰ στοιχεῖα ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθορίσει χωρὶς νὰ πάρει μία τελικὴ ἀπόφαση. Αὐτὸ τὸ κάνει γιατί εἶναι εὔκολο νὰ παρασύρουμε τὰ δύσκολα κάτω ἀπὸ «τάπητες», ὥστε νὰ μὴ λύσουμε τὸ πραγματικὸ πρόβλημα. Μία ἄλλη ἀφορμὴ εἶναι ὅτι οἱ ἀρχηγοί μας δὲν ἔχουν θάρρος γιὰ νὰ πάρουν δύσκολες ἀποφάσεις. Δηλαδὴ ἀναβάλλουν καὶ ἀργοποροῦν τὴν σωστὴ καὶ κανονικὴ ἀπόφαση. Μὲ ἀλλὰ λόγια, κτυπᾶμε τὴν μπάλα τοῦ προβλήματος, γιὰ νὰ τὴν βροῦνε ἀργότερα ἄλλοι. [Δυστυχῶς αὐτὸ γίνεται καὶ σήμερα μὲ τὸ Οὐκρανικὸ πρόβλημα]. Τὰ παραδείγματα εἶναι παρὰ πολλά. Ἐδῶ ὅμως θὰ ἀναφερθῶ σὲ ἕνα πλῆγμα ποὺ διαιρεῖ τὴν πίστη μας σὲ δύο τάγματα ὄχι ἀπὸ δογματικὲς ἀμφιβολίες οὔτε αἱρετικὲς ἰδέες, ἀλλὰ ἀπὸ φιλοδοξία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχηγῶν μας. Μιλάω βέβαια γιὰ τὸ πρόβλημα τοῦ ἡμερολογίου, τὸ ὁποῖο ἄλλαξε τὴν λειτουργικὴ ἑνότητα καὶ προκάλεσε διαιρέσεις. Αὐτὸ ἔγινε τὸ 1924 χωρὶς ΚΑΜΙΑ πανορθόδοξη ἀπόφαση, ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ καὶ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΩΣ ἀπὸ τό Οἰκουμενικο Πατριαρχεῖο καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὴν μεταρρύθμιση δέχθηκε καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἐνῷ ὅλες οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀντέδρασαν καὶ τὴν ἀπέρριψαν, ὅπως τὰ τρία πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, οἱ λοιπὲς Ἐκκλησίες καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Εἶναι παρὰ πολὺ σημαντικο ὅτι μέχρι σήμερα ἡ μεγαλύτερη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ κόσμου εἶναι ἡ Ρωσικὴ καὶ οἱ ἄλλες σλαβικὲς Ἐκκλησίες. Ὅλες εἶναι ἀναγνωρισμένες ὡς ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἂν καὶ ἀκολουθοῦν τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο. Στὴν Ἑλλάδα ὅμως ἡ προπαγάνδα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, τῶν Προτεσταντῶν, τῶν Μασόνων καὶ τοῦ Παγκοσμίου Συμβούλιου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) προσπαθοῦν γιὰ χρόνια τώρα νὰ ἑνώσουν ΟΛΕΣ τὶς θρησκεῖες σὲ μία, ἂν καὶ δὲν ἔχουν τὴν ἀλήθεια. Μάλιστα, πυρπολοῦν μὲ κάθε τρόπο αὐτοὺς ποὺ δὲν ἄλλαξαν.

Ἡ ἀντισυνοδική, ἀντικανονικὴ καὶ ἀναμφιβόλως λανθασμένη αὐτὴ ἐνέργεια, ποὺ δὲν ἀνταποκρινόταν σὲ καμία ποιμαντικὴ ἀναγκαιότητα, τραυμάτισε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἑορτολογικὰ καὶ λειτουργικά, ἡ ὁποία ἑνότητα ἐπὶ δεκαέξι αἰῶνες, ἀπὸ τὴν Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (325), ποὺ καθόρισε τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα, παρέμενε ἀδιατάρακτη.

Ἡ ἑνότητα τραυματίσθηκε σὲ δύο ἐπίπεδα. Τὸ πρῶτο εἶναι ὅτι πολλὲς ἀπὸ τὶς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες δὲν δέχθηκαν τὴν μεταρρύθμιση καὶ ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερα νὰ ἑορτάζουν τὶς ἑορτὲς καὶ τὶς μνῆμες τῶν Ἁγίων κατὰ τὸ παραδεδομένο Πάτριο Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο.

ΠΗΓΗ