Ο Ανδρέας Καισαρείας έλεγε ότι τη σφραγίδα του θηρίου «δεν θα τη δεχτούν όσοι έχουν σφραγιστεί στο πρόσωπο με την Θεία Χάρη». Αυτή η ενθύμηση είναι που με κάνει να αποφεύγω τους αγωνιστές που εναντιώνονται στις σημερινές «σφραγίδες», γιατί τα πρόσωπα των πιο δραστήριων από αυτούς είναι σφραγισμένα όχι με θεϊκό φως, αλλά με εκφράσεις μίσους. Αν είχαν μέσα τους λίγο λιγότερο από το πνεύμα της μισαλλοδοξίας, αν η εχθρότητα που βγάζουν προς όλους τους άλλους ανθρώπους χυνόταν έστω σε μικρές σταγόνες, κι όχι σαν ποτάμι, τότε ίσως θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί να σταθεί στο πλευρό τους. Μα τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα: αυτοί οι άνθρωποι απλώς ψάχνουν αφορμές για να μισούν και ψάχνουν δικαιολογίες για τη δική τους αποτυχία μέσα στην εκκλησιαστική ζωή. Η φωνή τους μπορεί να είναι δυνατή, όμως μέσα στην Εκκλησία δεν είναι όλα όπως αυτοί τα θέλουν. Και τότε αρχίζει να λειτουργεί μια λογική: αφού δεν μπορούν να αλλάξουν ολόκληρη την Εκκλησία σύμφωνα με τις ιδέες τους, προτιμούν να φτιάξουν τη δική τους μικρή Εκκλησία που να την ελέγχουν, και έτσι να έχουν οι ίδιοι το δικαίωμα να αποφασίζουν ποιον θα δεχτούν σ’ αυτήν την «αληθινά ορθόδοξη» ομάδα τους και ποιον όχι.
Συνεπώς, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη μια άλλη περίσταση όταν συζητείται το ζήτημα των «σφραγίδων». Η ορθόδοξη συνείδηση φοβάται τα εκκλησιαστικά σχίσματα. Ταυτόχρονα, οι εχθροί της Εκκλησίας μας, κατανοούν πολύ καλά ότι ο καλύτερος τρόπος για να παραλύσουν την επιρροή της στη ζωή του λαού και του κράτους είναι να την κατακερματίσουν σε σχίσματα.
Λέγουν:
“Ναι, το σχίσμα δεν είναι σωστό. Αλλά τα αποφθέγματα για την πνευματική ζωή και οι κανόνες γράφτηκαν για τη φυσιολογική πορεία (εν ειρήνη) της εκκλησιαστικής ζωής. Τώρα όμως οι καιροί δεν είναι έτσι. Είναι οι καιροί του Αντιχρίστου, γι’ αυτό δεν έχει νόημα να προσκολληθούμε σε κανόνες.”
Μόλις ήρθε αυτή η εποχή! Όλα είναι με το μέρος του! Και πριν απ’ όλα, η Εκκλησία! Αν ο Αντίχριστος είναι εδώ, τότε η Εκκλησία κάνει λάθος και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διακόψουμε τους δεσμούς μας με αυτήν και να την εγκαταλείψουμε αναζητώντας την «ορθή πίστη». Είναι ακριβώς το θρησκευτικό καθήκον που μας προστάζει να καταπατήσουμε αρχαίους κανόνες και να διαταράξουμε την ενότητα της εκκλησίας... Έτσι, το να παίζουμε συναρπαστικά παιχνίδια που ονομάζονται «βρείτε τον Αντίχριστο» θα μπορούσε να καταλήξει πολύ τραγικά και πολύ πριν από τους «έσχατους καιρούς»....
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η «σφραγίδα του Αντίχριστου», απλώς θα ολοκληρώσει τη διαδικασία απομάκρυνσης από τον Θεό και τη χάρη Του και η οποία τώρα λαμβάνει χώρα κρυφά στα βάθη των ανθρώπινων καρδιών. Σε αυτήν την περίπτωση, αν ο ατομικός αριθμός αναγνώρισης που θα δοθεί σε κάθε άτομο εφαρμοστεί μέσω κάποιου είδους «ανεξίτηλης» τεχνολογίας μπορεί πραγματικά να γίνει η «σφραγίδα του Αντίχριστου». Σήμερα, το να κάνουμε κατηγορηματικές δηλώσεις ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αναγκάζονται να αποδεχτούν τη «σφραγίδα του Αντίχριστου» είναι πρόωρο και άδικο. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι δηλώσεις τύπου: «η σφραγίδα του Αντίχριστου» θα είναι ακριβώς ο «ατομικός αριθμός αναγνώρισης», περιέχουν υπερβολή.
Ο Μητροπολίτης Θεοδόσιος προέτρεψε:
«Κάποιοι πιστεύουν, και μάλιστα γράφουν, ότι οι υπηρέτες του Αντίχριστου θα βάλουν τη σφραγίδα του διαβόλου κρυφά και απαρατήρητα. Για παράδειγμα, θα πάτε στο κατάστημα να αγοράσετε ψωμί, θα απλώσετε το χέρι σας, και εκείνη τη στιγμή μια ακτίνα λέιζερ θα γράψει πάνω σας "666" και θα είστε ήδη σφραγισμένοι. Αυτή η άποψη είναι θεμελιωδώς λανθασμένη. Μια τέτοια σφραγίδα θα ήταν θεμελιωδώς άκυρη. Ο Σατανάς απαιτεί από ένα άτομο να δεχτεί αυτό το σημάδι συνειδητά και οικειοθελώς. Για να γίνει πιο σαφές αυτό, ας κάνουμε έναν παραλληλισμό μεταξύ αυτής της σφραγίδας και του Χριστιανικού Βαπτίσματος. Αν ένα άτομο που συνειδητά δεν πιστεύει στον Χριστό και βαπτιστεί βίαια, θα τον κάνει αυτό Χριστιανό; Όχι! Ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας ενέργειας, θα μπορούσε να γίνει όχι μόνο άπιστος, αλλά και ένας σκληρός αντίπαλος του Χριστού. Ένα άλλο παράδειγμα: ένα άτομο που προσπαθεί να γνωρίσει την Αλήθεια βαπτίστηκε κρυφά, ασυνείδητα, χωρίς τη γνώση ή την επιθυμία του. Τι λοιπόν; Αυτή η τελετή από μόνη της δεν θα τον κάνει Χριστιανό. Το αληθινό και έγκυρο Βάπτισμα αποτελείται από δύο στοιχεία: την εκούσια αποκήρυξη “του σατανά και όλων των έργων του” και την εκούσια ένωση με τον Χριστό. Με τον ίδιο τρόπο θα ενεργήσει και ο Αντίχριστος: θα απαιτήσει από τους χριστιανούς εκούσια αποκήρυξη του Χριστού και εκούσια ένωση μαζί του, δηλαδή με τον ίδιο τον Αντίχριστο.. Μερικοί πιστοί είναι τόσο φοβισμένοι, που ήδη τώρα τρέμουν μήπως με κάποιον τρόπο τους επιβληθεί αυτή η σφραγίδα. Όπως δεν ήταν δυνατόν να βαπτίζονται άνθρωποι “εις το όνομα του Χριστού” πριν έλθει ο Χριστός στη γη, έτσι δεν μπορεί να τίθεται η σφραγίδα του Αντιχρίστου πριν εμφανιστεί ο ίδιος ο Αντίχριστος. Η σφραγίδα είναι δική του σφραγίδα και μόνο αυτός θα την επιβάλλει, κανένας άλλος»[1].
Οι αντιδρώντες είναι επιλεκτικοί διότι αναφέρουν μόνον εκείνα τα τμήματα μηνυμάτων που μιλούν για την διαμαρτυρία της Εκκλησίας κατά του παγκοσμιοποίησης και της δημιουργίας ενός συστήματος ηλεκτρονικής επιτήρησης ατόμων, και αν δεν βρουν υποστήριξη στην ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τότε αναζητούν πνευματικές αυθεντίες μακριά από την Εκκλησία.
Ο γνωστός ιεροδιάκονος Άβελ [2] είχε γράψει ένα έργο αφιερωμένο στον ΑΦΜ. Δυστυχώς, σ’ αυτό το έργο υπάρχει κι ένα διήγημα:
«Θα παραθέσουμε εδώ μια ζωντανή μαρτυρία, που διηγήθηκε ένας μοναχός της ανδρικής μονής του Αγίου Νικολάου. Στο μοναστήρι, προσκυνητής ήταν ένας ιερέας, και διηγήθηκε τα εξής. Στην ενορία του μια γυναίκα, χωρίς να ξέρει τίποτα, είχε πάρει τον φορολογικό αριθμό (ΑΦΜ). Πέρασε κάποιο διάστημα και άρχισε να ακούει ότι το ΑΦΜ είναι κακό, δαιμονικό, ότι η πλειοψηφία των πιστών το βλέπει αρνητικά. Σε σύγχυση η γυναίκα πήγε για εξήγηση στον ιερέα, και εκείνος της συμβούλευσε: «Γράψε αίτηση για άρνηση». Η γυναίκα έγραψε αίτηση άρνησης στη φορολογική υπηρεσία, και λίγο μετά είδε ένα όνειρο. Πηγαίνει στο σπίτι κρατώντας πέντε καρβέλια ψωμί, από τα οποία το ένα ήταν μισοδαγκωμένο. Ανοίγοντας με το κλειδί την πόρτα του διαμερίσματος και μπαίνοντας στο σπίτι, ξαφνικά βλέπει έναν δαίμονα να κάθεται μέσα. Ο δαίμονας την κοιτάζει επίμονα κι έπειτα λέει: «Λοιπόν, έγραψες την αίτηση; Δώσ’ μου το ψωμί». Η γυναίκα του έδωσε τέσσερα καρβέλια. «Δώσ’ μου και το άλλο», λέει. Κι εκείνη του έδωσε και το μισοδαγκωμένο. Πηγαίνοντας στην εκκλησία, διηγήθηκε το όνειρο στον ιερέα, και ο παπάς εξήγησε: «Το μισοδαγκωμένο καρβέλι σημαίνει ότι πρόλαβες και εκμεταλλεύτηκες τα «οφέλη» του ΑΦΜ». Πώς να μην θυμηθεί κανείς εδώ την ευλαβή Ματρώνα, που έλεγε: «τότε θα σας προσφέρουν ή τον Σταυρό ή το ψωμί»! Και τα άλλα τέσσερα καρβέλια, θα ρωτήσουμε, δεν είναι μήπως τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι τη λήξη εκείνων των 15 ετών άνθησης της Εκκλησίας, για τα οποία προειδοποιούσε ο όσιος Σεραφείμ του Βυρίτσκι ως τα τελευταία ειρηνικά χρόνια πριν από τις αντιχριστιανικές διώξεις;»
…Κι έτσι ο ιεροδιάκονος ήταν πια έτοιμος να υπολογίσει και την ακριβή ημερομηνία της Συντέλειας! Από τα καρβέλια! Το γεγονός ότι δεν πρέπει ποτέ να εκτελεί κανείς τις εντολές των δαιμόνων, ούτε καν σε όνειρο, δεν τον ανησύχησε καθόλου. Αν πρόκειται για τη μάχη κατά του ΑΦΜ, τότε και τους δαίμονες μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις ως «συμβούλους»…
Σχισματικός δεν είναι ο άνθρωπος που αναστατώνεται βλέποντας γραμμωτούς κώδικες ή ακούγοντας για φορολογικούς αριθμούς. Σχισματικός δεν είναι ο χριστιανός που αρνήθηκε να πάρει τον αριθμό. Το σχίσμα δεν μπορεί να προκληθεί μόνο από τη στάση κάποιου απέναντι σε μια εξωεκκλησιαστική πραγματικότητα (κι ο ΑΦΜ είναι ακριβώς μια εξωεκκλησιαστική πραγματικότητα· ζήτημα που δεν έχει καμία σχέση με την πνευματική ζωή και τη ορθόδοξη πίστη). Το σχίσμα εμφανίζεται εκεί όπου ένας χριστιανός διατυπώνει την αρνητική του στάση απέναντι σε άλλους χριστιανούς, οι οποίοι σε κάποιο μη-δογματικό ζήτημα σκέφτονται διαφορετικά από αυτόν. Αν οι ίδιοι απλώς κατήγγελλαν την κρατική πολιτική, απλώς αρνούνταν να δεχτούν τους «αριθμούς», απλώς επικαλούνταν διάφορα κοινωνιολογικά ή φιλοσοφικά επιχειρήματα για να στηρίξουν τη θέση τους, αυτό δεν θα ήταν σχίσμα. Αλλά όταν μεταφέρουν το ζήτημα στον χώρο της θεολογίας (και μάλιστα της πιο επικίνδυνης και συναισθηματικά φορτισμένης, ενίοτε ακόμη και «γευστικής» θεολογίας, δηλαδή της αποκαλυπτικής), αρχίζουν να κατηγορούν τους άλλους για αποστασία από τον Χριστό και σε απώλεια της χάρης όσους χριστιανούς δεν έχουν τόσο ξεκάθαρη στάση απέναντι σε αυτό, τότε έγιναν διδάσκαλοι σχίσματος.
Ο Ανατόλι Στεπάνοφ, δημοσιογράφος της εφημερίδας «Rus Pravoslavnaya», αφηγείται:
«Τι με ανησυχεί περισσότερο στη συζήτηση γύρω από τον αριθμό; Ανησυχώ για το σεκταριστικό πνεύμα που έχει επικρατήσει μεταξύ μερικών από τους πιο ενεργούς αντιπάλους του συστήματος. Πρόσφατα ταξίδευα με τρένο με έναν τέτοιο ένθερμο μαχητή κατά του αριθμού. Στην αρχή, η συζήτησή μας ήταν αρκετά ειρηνική. Ανταλλάξαμε απόψεις, συχνά με διαφορετικές εκτιμήσεις, αλλά όταν θίξαμε το θέμα του αριθμού, ο συνομιλητής μου έγινε αμέσως μισαλλόδοξος και επιθετικός. Άρχισε να αποκαλεί όλους όσους διαφωνούσαν μαζί του «ψευδαδέλφους» και στη συνέχεια έφτασε στο σημείο να αποκαλέσει τον πατέρα Ιωάννη Κρεστιάνκιν «αποστάτη». Και υπήρχε τέτοια μυρωδιά σεκταριστικής μισαλλοδοξίας που θα προτιμούσα να παραμείνω με τις αμαρτίες μου στην Εκκλησία στην οποία βρίσκεται ο πατέρας Ιωάννης, παρά να ενταχθώ στις τάξεις τέτοιων «φανατικών» για... αγνότητα»[3].
Σε όσους νομίζουν ότι ο πατήρ Ιωάννης «αναγκάστηκε» να πει ό,τι είπε, υπενθυμίζω ότι πέρασε από στρατόπεδα συγκέντρωσης, και ούτε οι βασανισμοί μπόρεσαν να τον «αναγκάσουν». Το ατρόμητο θάρρος του αποτελεί απλώς οργανικό μέρος της χριστιανικής του κοσμοθεωρίας. «Μια φορά ο Ιωάννης Κρεστιάνκιν εξομολογούσε τον λαό. Προσέγγισε μια δαιμονισμένη γυναίκα, η οποία άρχισε να ουρλιάζει τρομερά. Όλοι οι παρευρισκόμενοι, αναπόφευκτα, από φόβο, κόλλησαν στους τοίχους. Ο αρχιμανδρίτης ρώτησε: «Τι, φοβηθήκατε; Κοιτάξτε τη γάτα – δεν έχει αμαρτία και κάθεται ήσυχη”». Στις ερωτήσεις για την «σφραγίδα», απαντούσε απλά: «Γίνε παιδί του Θεού, και ο Θεός δεν θα προδώσει τους δικούς Του!».
Οι περισσότεροι αντιδρώντες στερούνται τόσο πολύ ελευθερίας (εσωτερικής ελευθερίας) που δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι κάποιος διαφωνεί με τους φόβους τους. Αναφέρονται συνεχώς στους αντιπάλους τους χαρακτηρίζοντας τους ως «διατεταγμένους». Όταν άνθρωποι με τέτοιο τρόπο σκέψης φτάνουν στην εξουσία, γίνονται οι πιο αμείλικτοι τύραννοι. Θεωρούν ότι η δική τους αντίληψη για τον κόσμο είναι η μοναδική λογική, και όλοι οι διαφωνούντες είναι προδότες που εκτελούν διαταγές του εχθρού… Και, ως συνήθως, οι φοβισμένοι τρομάζουν όσους δεν έχουν ακόμη μολυνθεί με τους φόβους τους...
Η βλασφημία κατά του κλήρου, στην οποία τείνουν ολοένα και περισσότερο, αποκαλύπτει την ζοφερή πηγή της έμπνευσής τους για διαμαρτυρία: δεν είναι η αγάπη για τον Χριστό που τους κινητοποιεί, αλλά το μίσος για όλους όσους σκέφτονται διαφορετικά από αυτούς. Φεύγοντας από μια μακρινή και υποτιθέμενη αμαρτία, οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πέσουν στην πιο βέβαιη και άμεση αμαρτία, την αμαρτία του σχίσματος.
Κατά τον όσιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο ο διάβολος, προσπαθώντας να αποσπάσει τους ανθρώπους από τον Θεό, «πολεμά εναντίον τους με πέντε παγίδες: με την ειδωλολατρεία, με τον ιουδαϊσμό, με τις αιρέσεις, με τον αντίθετο προς την ορθόδοξη ζωή τρόπο ζωής και με πράξεις αγαθών έργων… Τους φτωχούς ασκητές τους πείθει να δείχνουν ζήλο για τον Θεό χωρίς διάκριση και μια αυστηρότητα ζωής δίχως φρόνηση» (Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Λόγος 44).
Για τους μαχητές κατά του αριθμού, αυτός ο αγώνας γίνεται πάθος. Ένα πάθος όχι με την ποιητική, αλλά με την ασκητική έννοια της λέξης. Ένα πάθος που στερεί από κάποιον τη νηφαλιότητα και τη σύνεση, που τον αναγκάζει να παραβεί τα όρια των εκκλησιαστικών κανόνων και των πατερικών εντολών. Έχουν ήδη αναπτύξει μια νέα διδασκαλία για την Εκκλησία (μια Εκκλησία χωρίς επισκόπους, ακόμη και χωρίς λειτουργία), έναν νέο ασκητισμό και μια νέα θεολογία υπολογιστών. Ο καρπός της δραστηριότητάς τους δεν θα είναι καν σχίσμα αλλά απλώς η εμφάνιση μιας ακόμη αίρεσης με ένα νέο δόγμα. Ολόκληρη η πνευματική τους ζωή έχει περιοριστεί στο πρόβλημα του Αριθμού, και ο αγώνας κατά του έχει επισκιάσει όλα τα άλλα γι' αυτούς, τους εκκλησιαστικούς κανόνες, τον ορθόδοξο ασκητισμό, τη χριστιανική ηθική, ακόμη και το εκκλησιαστικό δόγμα[4]...
Αυτή η λογική, είτε κάποια άλλη, θα οδηγήσει τους ίδιους, έχοντας ξεκινήσει καταδικάζοντας ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί τον αριθμό, στην καταδίκη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και στο κήρυγμα της φυγής (φυγής από τον κόσμο), συμπεριλαμβανομένου του κηρύγματος της αγαμίας. Και αυτό το κήρυγμα, με τη σειρά του, πολύ σύντομα θα οδηγήσει στην έκρηξη ενός αθεϊσμού. Διότι τι υποθέτετε θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι που πίστεψαν αυτό το πυρετώδες κήρυγμα για το «τέλος του κόσμου», μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουν χρόνια αργότερα ότι είχαν εξαπατηθεί; Τι θα γίνουν τα παιδιά τους όταν, μεγαλώνοντας και βγαίνοντας από το «δάσος», ανακαλύψουν την ανοησία[5];
Σκοπός αυτού του άρθρου ήταν να διευκρινίσει τα ερωτήματα: υπόκειται ένα άτομο που έχει αποδεχτεί τον Αριθμό σε τιμωρία; Μπορούν τέτοια άτομα να θεωρηθούν «εκπεσόντες», «υπό όρους» ή «δεύτερης κατηγορίας Χριστιανοί»; Αληθεύει ότι «αποδεχόμενοι τον Αριθμό εκτελούμε την πρώτη πνευματική λατρεία του Αντίχριστου»; Αληθεύει ότι «η συνειδητή συγκατάθεση για την αποδοχή του Αριθμού, με το σύμβολο του διαβόλου κωδικοποιημένο σε αυτόν, αποτελεί απαράδεκτο συμβιβασμό με τη χριστιανική συνείδηση· είναι το πρώτο βήμα προς την άρνηση του Χριστού και της σωτήριας χάρης Του· είναι συγκατάθεση και πραγματική είσοδος στο αντιχριστιανικό ολοκληρωτικό σύστημα»; Αληθεύει ότι «αυτός που κάνει αυτό το βήμα θα χάσει το βάπτισμα»;
Δεν υποστηρίζω την αποδοχή Αριθμού.
Δεν κρίνω όσους δεν δέχονται «αριθμούς».
Είμαι έτοιμος/η να υποστηρίξω όσους αγωνίζονται για το δικαίωμα των ανθρώπων να ζουν χωρίς Αριθμό, αλλά είμαι αντίθετος στην επίτευξη καλών στόχων με μη καλά μέσα. Και τα μη καλά, παθιασμένα, και απλώς ανόητα επιχειρήματα είναι ακριβώς αυτό, μη καλά μέσα. Επιχειρήματα που κάνουν την Εκκλησία να φαίνεται γελοία, επιχειρήματα που φέρνουν ορισμένους Χριστιανούς εναντίον άλλων, επιχειρήματα που κηρύσσουν τους ιεράρχες της εκκλησίας αποστάτες, αυτά είναι ακριβώς το είδος των κακών επιχειρημάτων.
Είπε κάποτε ο άγιος Δημήτριος στους εσχατολογικά ανήσυχους της εποχής του:
«Ένας λύκος από τις ερήμους των Μπρίνσκι, μπαίνει με ένδυμα προβάτου στο Ροστόφ, λέγοντας:
«δεν υπάρχει σωτηρία για εσάς, που ζείτε εδώ στις πόλεις· γιατί ήδη ήρθαν οι έσχατοι χρόνοι, και ήδη ο Αντίχριστος βασιλεύει στον κόσμο, και οι εκκλησίες είναι σαν μαντριά, και οι ιερείς σαν λύκοι. Μόνο στις ερήμους και στα μοναστήρια μας ζει ο Θεός…»
Αυτοί οι λύκοι, ατελέσφορα θεωρούν ως βάση του ψευδούς διδάγματός τους τον παρόντα χρόνο, που ονομάζεται “έσχατος”, και σ’ αυτόν αποδίδουν την δύναμη ώστε να διασπάσει τις αγίες εκκλησίες, και να αφαιρέσει τη σωτηρία από όσους ζουν στις πόλεις και στα χωριά»[6].
Οι ομοιότητες είναι έντονες· και σήμερα επιμένουν επίσης ότι δεν πρέπει να πηγαίνει κανείς σε εκκλησίες που έχουν υιοθετήσει αριθμό, ότι οι ιερείς έχουν χάσει έτσι την ιερωσύνη τους, και συμβουλεύουν πλέον να μη ζει κανείς σε πόλεις... Έτσι, παρά τη σύγχρονη, «ηλεκτρονική» θεολογία τους, η κοσμοθεωρία τους είναι, στην πραγματικότητα, αναβίωση μιας παλιάς, πολύ παλιάς εκκλησιαστικής ασθένειας. Το όνομα αυτής της ασθένειας είναι «Μεσσαλιανισμός».
Αυτοί οι αιρετικοί του τέταρτου αιώνος (το άλλο τους όνομα ήταν «Ευχίτες») «προσευχόντουσαν για την εκδίωξη του πονηρού πνεύματος και έδιναν μικρή αξία σε άλλα μέσα χάριτος. Την εργασία και την περιουσία τις θεωρούσαν αμαρτωλές. Κέρδιζαν τα προς το ζην μέσω της ελεημοσύνης». Έτσι, και για τους ίδιους· ο Αντίχριστος με την σκιά του έχει σκεπάσει τον Χριστό. Όπως οι Μεσσαλιανοί, είναι έτοιμοι να ανταλλάξουν τη Θεία Λειτουργία με μια αυθαίρετη φυγή «στο δάσος». Σκοπεύουν να ζήσουν με ελεημοσύνη που τους δίνουν οι «εκπεσόντες» Χριστιανοί, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους «καθαρούς» Χριστιανούς, έχουν αποδεχτεί τον αριθμό και επομένως έχουν διατηρήσει τις «δουλειές και την περιουσία» τους... Οι Μεσσαλιανοί πίστευαν ότι σε κάθε άτομο, μαζί με την ψυχή του, συνυπάρχει ένας δαίμονας που πρέπει να εκδιωχθεί μόνο με ορισμένες ειδικές προσευχές. Και μεταξύ των; τις κάνουν οι ίδιοι…. Όπως οι σχισματικοί του 4ου αιώνα, αρέσκονται να λένε ότι «ο Θεός προδίδεται με τη σιωπή». Είναι πεπεισμένοι ότι αυτή ακριβώς είναι η διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: «Δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε, γιατί μέσω της σιωπής, σύμφωνα με τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο Θεός προδίδεται («Θεόν προδιδόναι δια της ησυχίας» (της γλώσσης)». Αυτή η φράση αναφέρεται συνήθως για να δικαιολογήσει το δικαίωμα της αντιδράσεως τους. «Η Ορθοδοξία φθείρεται! Οι επίσκοποι πρόδωσαν την Ορθοδοξία! Και αν σιωπήσουμε, θα συμβεί αυτό που προειδοποίησε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: η σιωπή προδίδει τον Θεό!» Πολλοί Ορθόδοξοι χρησιμοποιούν αυτό το απόφθεγμα. Στα έργα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου υπάρχει πράγματι η έκφραση (Ομιλία 21, Είς τον Μέγαν Αθανάσιον). Ο Άγιος χωρίς να έχει την παραμικρή συμπάθεια για τον Αρειανισμό, ωστόσο, βλέπει, ότι η καταπολέμηση της αίρεσης προκαλεί μερικές φορές πνευματική βλάβη στους ίδιους τους Ορθοδόξους γιατί προκαλεί μέσα τους καταστροφικά συναισθήματα και τους αναγκάζει να καταφύγουν σε άδικες μεθόδους αγώνα και πολεμικής. Έτσι, στο πλαίσιο αυτό, ο Άγιος Γρηγόριος είπε την περίφημη φράση: «Αυτή η τωρινή αναταραχή δεν είναι καλύτερη από τις προηγούμενες, επειδή έχει απομακρύνει από εμάς άνδρες πνευματικούς και φιλόθεους που ζουν από παλαιά την ζωήν του ουρανού. Αυτοί μπορεί σε όλα τα άλλα της ζωής να είναι ειρηνικοί και μετριοπαθείς, εντούτοις δεν μπορούν να ανεχθούν εδώ τέτοια επιείκεια να προδίδουν τον Θεό με τη σιωπή, και μάλιστα γίνονται εις το σημείο τούτο φιλοπόλεμοι και σκληροί, γιατί τέτοια είναι η θέρμη του ζήλου, μπορεί να προκαλέση κάτι δεν πρέπει να γίνει ή να παραλείψη αυτό που πρέπει να γίνει». Σε άλλο σημείο, αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται από τον άγιο Γρηγόριο «θερμότεροι» (Λόγος 3).
Υπερασπιζόμενος την Ορθοδοξία (ή ό,τι σου φαίνεται ότι είναι Ορθοδοξία), μπορεί εύκολα να καταστρέψεις την ίδια σου την ψυχή, να φανταστείς ότι είσαι ο Σωτήρας της Ορθοδοξίας, εκλεκτός προφήτης του Θεού, σταλμένος να συνετίσει τους «παράφρονες» εκκλησιαστικούς ηγέτες.. Δεν αναφέρονται άραγε σ’ αυτό τα λόγια του αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ: «Μην επιχειρήσεις με το αδύναμο χέρι σου να σταματήσεις τη γενική αποστασία»[7];
Όσοι δικαιολογούν την επιθυμία για το αντιφρόνημά τους με το σύνθημα «Ο Θεός προδίδεται με τη σιωπή» δείχνουν πρώτα απ 'όλα ότι διαβάζουν τα πατερικά έργα επιφανειακά και απρόσεκτα, αποδίδοντας στους Πατέρες αυτές ακριβώς τις στάσεις από τις οποίες αποστασιοποιήθηκαν. Ωστόσο, θα μιλήσω με τα λόγια του σεβάσμιου γέροντα Ιωάννη. Τον ρώτησαν: «Αν βρω κάτι χρήσιμο για κάποιους: πρέπει να το πω χωρίς να με ρωτήσουν γι' αυτό; Και αν ο αδελφός που αφορά είναι μεγαλύτερος από μένα ή κληρικός: πρέπει να το πω ή να σιωπήσω; - Οι Πατέρες είπαν ότι είναι καλό να μιλάς για χάρη του Θεού, και είναι καλό να σιωπάς για χάρη του Θεού»[8].
Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτα καινούργιο. Οι τόσοι αιώνες εκκλησιαστικής εμπειρίας μας λένε ότι μπορεί κάποιοι να μιλούν ελκυστικά, αλλά τελικά, κάνουν τρομερά πράγματα, διαλύουν την Εκκλησία και δεν εμπιστεύονται τη Θεία Πρόνοια που την καθοδηγεί.
[1] «Ο
Αντίχριστος: Η υλοποίηση της μυστικής διάστασης μέσα στον χρόνο. Σχόλια επ’
ευκαιρία…», 1996,
σελ. 30.
[2] Για τον Άβελ μπορείτε να διαβάσετε εδώ https://entoytwnika1.blogspot.com/2025/06/blog-post_12.html
[3] Ομιλία με θέμα «Παγκοσμιοποίηση και σωτηρία της ψυχής», 1 Οκτωβρίου 2001.
[4]
«Ο πνευματικός κόσμος είναι διαχωρισμένος από τον δικό μας, τον ανθρώπινο
κόσμο. Και η μόνη “γέφυρα”, η μόνη γλώσσα που συνδέει τον υλικό μας κόσμο με
τον αόρατο, πνευματικό κόσμο, είναι το σύμβολο. Το σύμβολο αποτελεί τη βάση
τόσο για τα μυστήρια όσο και γενικά για την πίστη» (πρωτ. Αλέξιος Μασιούκ,
Θεολογική αξιολόγηση της διαδικασίας ψηφιακής ταυτοποίησης και εκχώρησης του
ΑΦΜ // Ρωσικός Αγγελιοφόρος, 2001, αρ. 31-33).
[5] σ.σ. Όντως αυτό έγινε με παλαιότερες τύπου «φυγές» λόγω του «χαράγματος».
[6] Δημήτριος, Μητροπολίτης Ροστόφ. Περί του Σταυρού. 1855, σελ. 271–272 και 277.
[7] Επιλεγμένοι λόγοι αγίων μοναχών και ιστορίες από τη ζωή τους, συλλεγμένα από τον Επίσκοπο Ιγνάτιο (Μπριαντσανίνοφ). 1891.σελ. 512.
[8] Όσιοι Πατέρες Βαρσανούφιος ο Μέγας και Ιωάννης, «Οδηγίες για την πνευματική ζωή μέσα από απαντήσεις σε ερωτήσεις μαθητών». 1905, σ. 210.
Παρακαλώ, προσκαλώ και προκαλώ οποιονδήποτε δεν έχει φοβία με τον Π.Α. να προσπαθήσει να τον εκδόσει χωρίς να έχει συσκευή κινητού τηλεφώνου και αριθμό κινητού τηλεφώνου στο όνομά του....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θεωρήσουμε λοιπόν τον Π.Α.ως χάραγμα ή προστάδιο χαράγματος τότε, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς, θα πρέπει να θεωρήσουμε προστάδια χαράγματος ή χάραγμα τα παρακάτω:
1. Την κεραία κινητής τηλεφωνίας
2. Τη συσκευή κινητού τηλεφώνου
3. Τον αριθμό κινητού τηλεφώνου
4. Τον ΑΦΜ
Το πρόβλημα είναι ότι και οι πιο φανατικοί έχουν από όλα τα παραπάνω...