ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ : ΜΕ ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΣΥΝΑΞΗ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΑΜΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ;

Θα συμφωνούσα με όσα γράφει ο Χαράλαμπος Μηνάογλου σε άρθρο του με τίτλο: «Τι περιμένουμε από την Σύνοδο των Ορθοδόξων στο Αμμάν;» το οποίο δημοσιεύεται https://katanixi.gr/ στις 19 Φεβρουαρίου 2020 και ότι «Η Σύνοδος αυτή μπορεί να καταστεί μία από τις πλέον σημαντικές της Ιστορίας, καθώς έχει μπροστά της να λύσει ένα σχίσμα…», αν δεν υπήρχε μία σοβαρή αποκάλυψη. Διότι, τόσο χοντρή κατηγορία εναντίον του Πατριαρχείου Ιεροσαλύμων δεν μπορώ να την δεχτώ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει τέτοια διαστροφή, πάντως σε λίγες μέρες θα αποδειχθεί αν είναι αληθινή ή όχι. Αν είναι αλήθεια όσα καταθέτει ο κ.» Θεόδωρος Καλμούκος, αυτό δεν σημαίνει απλώς ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κάποια σημαντική εξέλιξη απο αυτήν την «Σύναξη Προκαθημένων» αλλά σηματοδοτεί την πλήρη διαστροφή των Εκκλησιαστικών συνοδικών οργάνων και ότι πλέον τα κανονικά και δογματικά θέματα που ανέκυψαν θα τα λύσει μόνο ο Θεός με τον τρόπο που γνωρίζει Εκείνος.

Πρόκειται για την αποκάλυψη σε άρθρο στον «Εθνικό Κήρυκα» με τίτλο: «Ηχηρό «όχι» από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στον Ιεροσολύμων Θεόφιλο» της 17ης Φεβρουαρίου 2020. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι «αυτή «η οικογενειακή συγκέντρωση των Προκαθημένων» δεν θα καταλήξει πουθενά, δεν θα εξαχθούν συμπεράσματα, ενώ στο ανακοινωθέν που θα εκδώσουν θα τονίζουν ότι η σύγκληση των Προκαθημένων είναι προνόμιο του Οικουμενικού Πατριάρχη, καθώς και η χορήγηση Αυτοκεφαλίας σε τοπικές Εκκλησίες. Στο Φανάρι ωστόσο επικρατεί δυσπιστία για όλα αυτά και υποδεικνύουν στον Θεόφιλο να μην προχωρήσει». Το πιο σοβαρό είναι ότι: «Επιθυμία του Θεοφίλου ήταν να μην δημοσιοποιηθεί η κίνηση του αυτή, δηλαδή της αποστολής αντιπροσωπείας του στον Οικουμενικό Πατριάρχη». Όμως τελικά το Γραφείο Τύπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέδωσε ανακοινωθέν από το επιβεβαιώνεται η αποστολή αντιπροσωπείας στον Κωνσταντινουπόλεως. Όσο για τα υπόλοιπα η συνέχεια θα δείξει αν είναι αληθινά.

Βεβαίως, δεν αμφισβητούμε ότι: «η σύγκληση και μόνο της Συνόδου αυτής, είναι ένα γεγονός εκκλησιολογικά θετικό. Γελοιοποιεί τελείως τις αξιώσεις του Αμερικανικού Πατριάρχη να γίνει Πάπας της Ανατολής και να ορίζει εκείνος τι και ποιος είναι εκκλησία και να έχει δικαιώματα όμοια με αυτά του Πάπα. Αυτά στην Ορθοδοξία ούτε υπάρχουν ούτε περνάνε. Ως εκ τούτου και μόνη η σύγκληση της Συνόδου είναι κάτι καλό. Μακάρι όμως να μην μείνουμε μόνο εκεί».

Για τα υπόλοιπα όμως ότι, «Δεν είναι μόνο να εξαλειφθούν οι παπικές συμπεριφορές και η αμερικανική καθοδήγηση στην Εκκλησία. Η Σύνοδος αυτή μπορεί να καταστεί μία από τις πλέον σημαντικές της Ιστορίας, καθώς έχει μπροστά της να λύσει ένα σχίσμα. Ευελπιστούμε ότι θα το κάνει με τον ορθόδοξο τρόπο», δεν ευελπιστούμε διότι υπάρχει βαθιά διάβρωση!

Σαφώς και συμφωνούμε ότι :»Η παράδοση της Εκκλησίας μας και των αγίων της Συνόδων δεν αντιλαμβάνεται την αποκατάσταση της ενότητας και της κανονικότητας ως ένα σύνολο συμβιβασμών και συμφωνιών ανάμεσα στους σχισματικούς και την Εκκλησία. Η αποκατάσταση της ενότητας και της κανονικότητας μπορεί να γίνει μόνο με την πλήρη και ξεκάθαρη καταδίκη των σχισματικών (δηλαδή των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, της Εκκλησίας της Ελλάδος, ίσως με ρητή εξαίρεση των δημοσία αντιδρώντων στο σχίσμα αρχιερέων και τελευταία με την επιβεβαίωση απλώς ότι οι ψευδοεπίσκοποι, που η αμερικανική πολιτική ονόμασε εκκλησία, δεν έχουν καμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού)».

Σε όλο αυτό όμως δεν γίνεται καμία αναφορά από τον Χαράλαμπο Μηνάογλου στην αίρεση του Οικουμενισμού και την Ψευτοσύνοδο του Κολυμβαρίου. Και θέτω το ερώτημα ως υπόθεση: Και, αν ακόμη διευθετηθεί το κρίσιμο για της Εκκλησία Ουκρανικό ζήτημα όλα πηγαίνουν καλά έπειτα; Ποιός πρέπει να αντιμετωπίσει την Παναίρεση του Οικουμενισμού και τις αποφάδεις της Κολυμβάριας Ψευτοσυνόδου; Για τούτο τον λόγο, αν αυτά δεν γίνουν η Σύνοδος δεν θα είναι ούτε ιστορική ούτε ορθόδοξη! Επομένως, αυτό που γράφεται παρακάτω:

«Εάν αυτά γίνουν, τότε η Σύνοδος αυτή θα είναι ιστορική και κυρίως θα είναι ορθόδοξη» δεν ισχύουν. Επομένως άτοπον!

Για τα παρακάτω βέβαια στο κείμενο όπως παρατείθεται: «Πράγμα που σημαίνει ότι μετά από αυτήν, οι εκτός εκκλησίας επίσκοποι καθαιρούνται και ο Ιεροσολύμων ως προσωρινά πρώτος αναλαμβάνει το τιτάνιο έργο εγκατάστασης κανονικών επισκόπων και στις τρεις Εκκλησίες των οποίων οι σύνοδοι επιμένουν στο σχίσμα (για την Ουκρανία δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο, καθώς εκεί υπάρχει η κανονική Εκκλησία υπό τον μητροπολίτη Ονούφριο). Και αυτό, ας το προσέξουν οι πατριωταράδες που βάζουν πάνω από την Εκκλησία την εκδοχή της Ελλάδας που θέλει η Αμερική να έχουμε: ο Θεόφιλος σήμερα είναι η τελευταία ευκαιρία για να συνεχίσουν οι περισσότεροι ορθόδοξοι να μας θεωρούν εμάς τους Έλληνες πρώτους.

Και το γεγονός ότι ο Μόσχας παρά την ξεκάθαρη προσπάθεια των τριών ελληνικών Εκκλησιών (Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Ελλάδος) να εφαρμόσουν την αμερικανική πολιτική και να του διαλύσουν την δική του Εκκλησία συνεχίζει να δέχεται ως πρώτον τον μόνο Έλληνα πατριάρχη που έχει απορρίψει το σχίσμα της Ουκρανίας (αυτό βέβαια δείχνει και στους τυφλούς ότι οι Ρώσοι δεν ονειρεύονται πρωτεία κτλ, όπως τους κατηγορούν οι αμερικανοφαναριώτες, γιατί αν τα ονειρεύονταν ποιον λόγο είχαν να πάνε στο Αμμάν και μάλιστα υπό τον Ιεροσολύμων, την στιγμή που ο Κωνσταντινουπόλεως τους έδωσε τέτοια καλή ευκαιρία για να ξεκόψουν μια και καλή από εμάς;) Ας προσευχηθούμε ο Κύριος να φωτίσει τους ιεράρχες στην Σύνοδο του Αμμάν να πράξουν τα δέοντα και να μην χαθεί αυτή η ιστορική ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω στην ορθή πίστη, την ενότητα και την κανονικότητα!» δεν θα σχολιάσω τώρα αλλά στην τελευταία ενότητα του 12ου Κεφαλαίου των εκκλησιολογικών κειμένων που προσεχώς θα ολοκληρωθούν.

Θα παραθέσω όμως τον Λόγο «Περί Κρίματος τοῦ Θεοῦ» , του Αγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου: «Χάρη στὴν χρηστότητα καὶ τὴν φιλανθρωπία τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀποκαλύφθηκε διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπαλλάχθηκα ἀπὸ τὴν ἀρχαία πλάνη τῶν ἐθνικῶν καὶ ἀνατράφηκα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀπὸ Χριστιανοὺς γονεῖς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους καὶ διδάχθηκα ἀπὸ βρέφος τὶς ἅγιες Γραφές, ποὺ μὲ ὁδηγοῦν στὴ γνώση τῆς Ἀλήθειας. Ὅταν ὅμως ἔγινα ἄνδρας καὶ ταξίδεψα πολὺ καὶ ἀσχολήθηκα, ὅπως ἦταν φυσικό, μὲ πολλὰ πράγματα, ἀναγνώρισα τὴ μεγάλη συμφωνία, ποὺ ὑπῆρχε μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ἀσχολοῦνταν ἐπιμελῶς μὲ κάθε τέχνη καὶ μὲ κάθε ἐπιστήμη…Μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία πέθανε ὁ Χριστὸς καὶ στὴν ὁποία ἐξέχεε πλούσια τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, διαπίστωσα πολλὴ καὶ ὑπερβολικὴ διαφωνία στὶς σχέσεις τῶν περισσοτέρων καὶ στὶς ἀπόψεις τους περὶ τῶν θείων Γραφῶν. Καί, τὸ φρικτώτερο ὅλων, εἶδα τοὺς ἴδιους τοὺς προεστῶτες τῆς Ἐκκλησίας νὰ διαφέρουν τόσο πολὺ μεταξύ τους ὡς πρὸς τὴ διάθεση καὶ τὴ γνώμη, νὰ ἀντιτίθενται τόσο πολὺ στὶς ἐντολές τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ διασποῦν ἀνηλεῶς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συνταράσσουν χωρὶς λύπη τὸ ποίμνιό Του, ὥστε τώρα πρὸ πάντων, ποὺ ἀνεφάνησαν οἱ Ἀνόμοιοι, νὰ ἰσχύῃ καὶ δι’ αὐτοὺς ὁ λόγος·

«Ἀπὸ σᾶς τοὺς ἰδίους θὰ ἐγερθοῦν ἄνδρες, λαλοῦντες διεστραμμένα, διὰ νὰ ἀποσποῦν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν». Ἐνῶ παρατηροῦσα αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια καὶ διερωτώμην δι’ αυτὰ ποία εἶναι καὶ ἀπὸ ποῦ προῆλθε ἡ αἰτία αὐτοῦ τοῦ τόσο μεγάλου κακοῦ, κατ’ ἀρχὴν εὑρισκόμην σὲ σκότος βαθὺ καὶ ἔκλινα, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει πάνω στὸν ζυγό, πότε πρὸς τὸ ἕνα μέρος καὶ πότε πρὸς τὸ ἄλλο· διότι ἄλλος κατ’ ἄλλον τρόπο ἤ μὲ εἵλκυσε μὲ τὸ μέρος του, λόγῳ τῆς πολυχρονίου συνηθείας τῶν ἀνθρώπων, ἤ πάλιν κατ’ ἄλλον τρόπον μὲ ἀπωθοῦσε, διότι ἀνεγνώριζα στὶς θείες Γραφὲς τὴν Ἀλήθεια.

Καὶ καθῶς πάθαινα αὐτὸ γιὰ πολὺ χρόνο, δερευνοῦσα τὴν αἰτία τοῦ κακοῦ, ποὺ ἀνέφερα, ἦλθε στὴ σκέψη μου τὸ βιβλίο τῶν Κριτῶν, ποὺ διηγεῖται ὅτι ὁ καθένας ἔπραττε ὅ,τι τοῦ ἐφαίνετο ὀρθό, διότι «κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας δὲν ὑπὴρχε βασιλεὺς εἰς τὸ Ἰσραήλ».

Αὐτά, λοιπὸν ἦλθαν στὸ νοῦ μου καῖ σκέφτηκα πὼς γιὰ τὴν τωρινὴ κατάσταση ἐκεῖνο, ποὺ εἶναι ἴσως φοβερὸ καὶ παράδοξο νὰ πῶ, ἀλλὰ πάρα πολὺ ἀληθινὸ γιὰ νὰ τὸ κατανοήσουμε· ὅτι μήπως καὶ τώρα αὐτὴ ἡ τόσο μεγάλη διαφωνία καὶ διαμάχη μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν…γίνεται ἐξ αἰτίας τῆς περιφρονήσεως τοῦ ἑνός, μεγάλου, ἀληθινοῦ καὶ μοναδικοῦ Βασιλέως τῶν πάντων καὶ Θεοῦ. Διότι ὁ καθένας ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ διεκδικεῖ νὰ ἐπιβάλῃ συμπεράσματα καὶ κανόνες δικούς του κατὰ τρόπο αὐθεντικὸ καὶ θέλει νὰ μάλλον νὰ κυβερνᾷ ἀντίθετα ἀπὸ τὸν Κύριο, παρὰ νὰ ἐξουσιάζεται ἀπὸ αὐτόν». (Ἀσκητικά Α΄ Λόγος περί Κρίματος τοῦ Θεοῦ, Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἐκδόσεις «Ἁγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμάς», Τόμ. 8, σελ. 22-25).