ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
Με τα τελευταία δύο άρθρα, προκλήθηκε σάλος στους κύκλους εκείνων που δεν έκαναν διακοπή κοινωνίας αλλά μόνο διακοπή μνημοσύνου. Όπως αντιλήφθηκα όμως η ανησυχία ήταν πολύ πιο μεγάλη στον κύκλο της μητροπόλεως Φλωρίνης, διότι φοβούνται με την θεολογική τεκμηρίωση εκ μέρους μας μην κάνει τελικά και η σύναξη των πατέρων της Θεσσαλονίκης αληθινή αποτείχιση και μετά τί γίνεται!!! Μέχρι στιγμής τους εγκωμιάζει, ακόμη και ο Παναγιώτης Τελεβάντος, ως τους μόνους ορθά αποτειχισμένους. Γιατί άραγε; Μήπως, διότι μεγαλύτερη ανάσχεση της αποτείχισης από αυτην που έκαναν δεν θα μπορούσε να γίνει με κάτι άλλο; Έτσι, μια φορά απέτυχε η αποτείχιση με τις διανοητικές σοφιστείες του πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, στην οποία παγίδα έπεσε τότε ο Γέροντας μας π. Αυγουστίνος. Και τώρα, επειδή δεν βρίσκουν καμία περίπτωση στην εκκλησιαστική Παράδοση που να έγινε διακοπή μνημοσύνου επικαλούνται ως περίπτωση εκκλησιαστικής Παράδοσης, αυτήν του Αγίου Γέροντά μας που δεν θα παύσω να διακηρύττω ότι ήταν λάθος, μολονότι τον τιμώ, το οποίο λάθος όσοι δεν καταλαβαίνουν και δεν παίρνουν το πνεύμα του αλλά μένουν στο γράμμα του Γέροντα μας δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι εκείνη την διακοπή της μνημόνευσης που σταμάτησε και δεν έγινε εξ αρχής διακοπή κοινωνίας πληρώνουμε σήμερα με τον Οικουμενισμό! Είναι φοβερό να παίρνεις κάτι από τον Γέροντά σου, το οποίο δεν είναι Παράδοση της Εκκλησίας και ενώ η Εκκλησία σε καιρό αιρέσεως σου το δίνει αυτό ως όπλο να πολεμήσεις, εσύ να αχρηστεύεις αυτό το όπλο στον πνευματικό πόλεμο και αντί να πολεμάς με αυτό να νικήσεις την αίρεση εσύ να το κάνεις σημαία ανακοχής προκειμένου να συμβιβαστείς, διότι είχες Άγιο Γέροντα και τον κατέστησες αλάθητο! Ρωτώ αυτό είναι Θεολογία; Έτσι αξιοποιούμε την Παράδοση της Εκκλησίας; Έτσι θεολογούσε ο Μέγας Βασίλειος, δουλεύοντας πάνω στην Παράδοση ή αλλάζοντας την εκκλησιαστική Παράδοση; Όπως τότε, τί ίδιο και τώρα! Για μια ακόμη φορά η αποτείχιση χάνει την δυναμική της, διότι στηρίζεται σε διανοητικούς συλλογισμούς και όχι στην Παράδοση της Εκκλησίας. Δίκαιο είχε τελικά ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης που δεν ενθουσιάστηκε καθόλου όταν γνώρισε τον π. Επιφάνιο και εξέφρασε εμπιστευτικά την επικινδυνότητα του εκκλησιαστικού αυτού ανδρός στον Σακαρέλλο. Μην απορείτε λοιπόν, που δεν υπάρχουν αγωνιστές επίσκοποι για να αντισταθούν. Μέ τέτοια "θεολογικά" φρονήματα δεν βγαίνουν αετοί του πνεύματος αλλά όρνιθες σαν αυτές του Αριστοφάνη.
Ενώ λοιπόν έθεσα σοβαρά ζητήματα για την αποτείχιση δεν προβληματίστηκαν, όχι μόνο οι θεολογικοί κύκλοι, τουλάχιστον των αντι-Οικουμενιστών, αλλά ούτε και τα πνευματικά παιδιά του Γέροντά μας, ώστε να ανακρούσουν πρύμναν, όπως έκανε προχθές επιδέξια ο κυβερνήτης της ελληνικής φρεγάτας "Λήμνος" και εμβόλισε το τουρκικό πολεμικό πλοίο προκαλώντας μεγάλη ζημιά στην φρεγάτα "Kemal Reil", "ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμότεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι" (Λκ.16,8). Μόνο, θα σημειώσω ότι βρέθηκα πάλι, αντιμέτωπος με πρόσωπα του περιβάλλοντός τους που μου έγραψαν σε σχόλια ό,τι παράδειγμα εκκλησιαστικής ιστορίας που έκαναν οι Πατέρες διακοπή μνημοσύνου και όχι διακοπή κοινωνίας ήταν αυτό του π. Αυγουστίνου. Και βέβαια ο Γέροντας μας έχει ελαφρυντικά, διότι δεν γνώρίζε, τί θα συμβεί στην συνέχεια με την διακοπή μνημόνευσης, αν θα προχωρούσε αυτή ως διακοπή κοινωνίας, διότι τους είχε βάλει τον φόβο ο π. Επιφάνιος ότι θα γινόταν σχίσμα. Ελάτε όμως, που εμείς σήμερα βλέπουμε τί γίνεται, αφού σταμάτησε τότε η διακοπή μνημόνευσης, μια και δεν έπεσαν τότε γερά θεμέλια στην αποτείχιση με διακοπή κοινωνίας Πράγμα που μας προϊδεάζει και για τις εξελίξεις που θα υπάρξουν αναλογικά στο μέλλον, αν δεν γίνει και τώρα σωστή αποτείχιση, και τελματώσει, όπως σταμάτησε και τότε, και αυτή ακόμη η διακοπή μνημοσύνου! Και λέμε: Δεν υπήρχε καθόλου προορατικότητα, να μην φτάναμε έως εδώ με τον Οικουμενισμό, και μάλιστα, χωρίς πλέον εκκλησιαστικούς ηγέτες;
Και πάλι όμως, η σύγκριση του τότε με το τώρα, για όσους προβάλλουν την περίπτωση του Γέροντός μας είναι ασύμμετρη. Διότι, πολύ απλά, έχουμε πλέον άλλα δεδομένα που δεν επιτρέπουν τώρα να μην έχει ήδη γίνει διακοπή κοινωνίας, αφού έχουμε επισήμως θεσμοθέτηση των αιρέσεων ως Εκκλησιών. Υπάρχει θεσμικά ευθύνη! Το τελευταίο κάλεσμα στο καθήκον έγινε με το πνευματικό προσκλητήτιο πολέμου που σαλπίστηκε στο Κολυμβάρι. Και θα χρειάζεται στο εξής να αναμυρώνονται οι πιστοί για να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Και ενώ όσοι δεν έκαναν αποτείχιση είναι στην αίρεση λόγω αποφάσεων Κολυμβαρίου
ζητούν διακαώς τώρα να προσδιορίσω ο υπογραφόμενος που ανήκω εκκλησιαστικά, πράγμα που το έχω δηλώσει επανειλημμένως καθώς, το γράφω συνεχώς στα δημοσιεύματά μου και το διακηρύττω προφορικώς εδώ τέσσερα χρόνια αλλά και το παρέδωσα με δικαστικό επιμελητή στην Μητρόπολη Φλωρίνης ως έγγραφη αποτείχιση! Γιατί άραγε; Ξέρετε τί γυρεύουν; Αυτό που γράφει ο προφήτης Δαυΐδ: "ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον, ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ"(ψλμ.10, 2). Δεν τους ενδιαφέρει βλέπετε, αν οι ίδιοι είναι στην Εκκλησία! Διότι όποιος είναι στην αίρεση δεν μπορεί συνάμα να ανήκει και στην Εκκλησία, αλλά από μια ψευδαίσθηση που τους παρέχει η θεσμικότητα με την διοίκηση και τα γραφεία νομίζουν οι ταλαίπωροι, ότι βρίσκονται στην Εκκλησία ενώ δεν κρατούν την αλήθεια. Και όπως είχε πει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλάμας"οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσὶ καὶ «Οἱ µὴ τῆς Ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί· καὶ τοσοῦτο µᾶλλον, ὅσον ἄν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύ-δοιντο, ποιµένας καὶ ἀρχιποιµένας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ’ ἀλλήλων καλούµενοι» .
Εφόσον λοιπόν, αναγνωρίζοντας τις αποφάσεις αφ' ενός στο Κολυμβάρι και αφ' ετέρου εκείνες που αφορούν στο Ουκρανικό δεν είστε της αληθείας, γιατί ανησυχείτε τόσο πολύ για εμένα που έμεινα στην Εκκλησία ενώ εσείς την εγκαταλείψατε;
▪Ποιά στάση κρατείτε απέναντι στους αιρετικούς;
▪Πως αντιμετωπίζετε όσους κοινωνούν με ακοινώνητους διότι είναι ή αιρετικοί ή σχισματικοί ή αλλόθρησκοι;
Όταν λέμε ότι κοινωνούν με την αίρεση οι Οικουμενιστές σε αυτή την φάση εννοούμε ότι τους αναγνωρίζουν ως Εκκλησίες ενώ η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, η Ορθόδοξη και καμία άλλη. Διότι κοινωνία δεν είναι μόνο το κοινό ποτήριο αλλά και η αποδοχή της αίρεσης πριν από το κοινό ποτήριο. Πολλοί, τάχα αντι-Οικουμενιστές, ισχυρίζονται ότι δεν έγινε ακόμη κοινό ποτήριο, όμως αποφεύγουν συστηματικά να ενημερώσουν το χριστεπώνυμο ποίμνιο ότι η ένωση των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς απροϋπόθετα, χωρίς δηλαδή να διορθώσουν τις δογματικές τους κακοδοξίες δεν ήταν αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας συμφωνίας αλλά μια ολόκληρη πορεία εκατόν και πλέον ετών με αντικανονικές εκκλησιαστικά και εκκλησιολογικά εκτροπές που επισήμως και θεσμικά συντελέσθηκε στο Κολυμβλαρι το 2016. Όπως μια γυναίκα -συγνώμη για το παράδειγμα- δεν προδίδει την συζυγική πίστη της μόνο όταν συντελεσθεί σεξουαλικά ο συνουσιασμός με άλλον άνδρα αλλά και όταν με την επιθυμία της θέλησε και με την βούλησή της έστερξε να βρεθεί τελικά στην αγκαλιά ξένου ανδρός που την έριξε στο κρεβάτι και ερωτοτροπεί ήδη μαζί της, έτσι η Εκκλησία ως διοίκηση εκκλησιαστικών ταγών ερωτοτροπεί εδώ και και έναν αιώνα και αυτή την ώρα από το Κολυμβάρι το 2016 βρίσκεται ήδη με τον Πάπα και τον κάθε αιρετικό ταγό στον κράββατο της πνευματικής μοιχείας !!! Και ισχυρίζονται ορισμένοι τάχα παραδοσιακοί ότι δεν έγινε ακόμη κοινό ποτήριο!!! Με αυτά που έγιναν αρχής γενομένης από το 1902, το 1965, ήδη είστε αναπολήγητοι και, μάλιστα, μετά το Κολυμπάρι.
Αιρετικοί λοιπόν, δεν είναι μόνο οι ετερόδοξοι αλλά και Οικουμενιστές. Και σαφώς, όσοι συγκοινωνούν μαζί τους συνοδοιπορώντας. Γι' αυτό οι συγκοινωνοί των Οικουμενιστών θα συναπολεσθούν μαζί τους.
▪Αιρετικοί δεν είναι μόνο όλοι όσοι είναι ετερόδοξοι. Άλλη δόξα έχουν και οι Οικουμενιστές, διότι έχουν διαφοροποιηθεί από την Πίστη από που έχει η Εκκλησία, την οποία δεν κράτησαν με την προδοσία που έκαναν. Ποιά είναι η άλλη δόξα που τους κάνει αιρετικούς;
▪Ότι σώζονται οι άνθρωποι σε όλες τις θρησκείες.
▪Το ότι έρχονται σε Κοινωνία με τους αιρετικούς δια συμπροσευχών και λειτουργικών πράξεων, ευλογιών, απαγγελιών χρησιμοποίηση επίσης συμβολικών κινήσεων, ενεργειών, αποφάσεων, κοινών δηλώσεων και τελευταία με την θεσμική αναγνώριση των αιρέσεων ως Εκκλησιών συνοδικά στο Κολυμβάρι. Όλα αυτά είναι μία δόξα και ως προς τους χειρισμούς αντιμετωπίσεως της αιρέσεως αλλότρια προς την εκκλησιαστική Παράδοση! Την οποία δόξα=Πίστη=Δόγμα για να μην το αλλάξουμε, η Εκκλησία την διασφάλισε με δικλείδες ασφαλείας, τους Ιερούς Κανόνες. Ενώ όμως άλλα λέει η Παράδοση άλλα κάνουν οι δεσποτάδες.
Εφόσον, εσείς οι επίσκοποι τουλάχιστον, δεν δείχνετε στοιχιώδες ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση του Οικουμενισμού και την ενότητα των Ορθοδόξων, ποιό είναι αυτό που σας κάνει να προσφέρετετο κάποιο έργο που καθήκον έχετε να κάνετε; Πώς ανήκετε στην Εκκλησία του Χριστού με τυπικές ή ουσιαστικές προϋπόθεσεις; Η Αλήθεια ως δόγμα σας ενδιαφέρει ή τα γραφεία και οι τριμηνίες; Εξάπαντως, δεν είστε πλέον της Εκκλησίας!!! Πράγμα το οποίο δεν μπορείτε να ισχυριστείτε για εμάς, διότι ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος και σύμφωνα με το Σύνταγμα, το οποίο στά άρθρο 3 παράγραφο κατηγορηματικά επισημαίνει:
" 1. Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία του Χριστού
[και προσέξτε την βασική προϋπόθεση στην οποία αποφεύγεται να εναρμονισθείτε]
《τηρεί απαρασάλευτα》, όπως εκείνες (όχι πλέον sic)
▪ τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και
▪τις ιερές παραδόσεις.
Είναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Ιερά Σύνοδο των εν ενεργεία Αρχιερέων και από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Τόμου της κθ' (29) Ιουνίου 1850 [και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928]. Για το τελευταίο θα κάνουμε λόγο, διότι το 1924, όσοι προέβησαν στην εορτολογική μεταρρύθμιση, έκαναν σχίσμα και δεν άργησαν να εξωκείλουν και στην αίρεση του Οικουμενισμού αποδεικνύοντας με τον πλέον περίτρανο τρόπο, της αλλαγής του ημερολογίου, τις πραγματικές τους προθέσεις που βλέπουμε τώρα να ολοκληρώνονται στην πράξη με το Κολυμβάρι! Το ότι αυτοί έκαναν το σχίσμα το ομολόγησε ο ίδιος ο Μελέτιος Μεταξάκης στον π. Φιλόθεο Ζερβάκο. Μην μπορώντας τότε να ξεψυχήσει είπε: "Φιλόθεε παιδεύομαι διότι έσχισα την Εκκλησία"!
Για να τελειώνει λοιπόν το θέμα για ορισμένους που θέλουν να μάθουν που ανήκω εκκλησιαστικής σημειώνω:
▪Ανήκω λοιπόν στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος!
▪Δεν ανήκω και σε καμιά άλλη Εκκλησία!
▪Επειδή ακριβώς δεν ανήκω σε καμία άλλη Εκκλησία και για τον λόγο ότι εσείς μεταλλαχθήκατε από Εκκλησία σε Θρησκεία της "Νέας Τάξεως" που αναγνωρίζει σωτηρία και από άλλες, ακόμη και εξωχριστιανικές Θρησκείες, όπως δήλωσε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, και επειδή αναγνωρίζοντας τις χριστιανικές αιρέσεις ως Εκκλησίες με θεσμικό επιστέγασμα το 2016 στο Κολυμβάρι φύγατε από την Εκκλησία δεν έχω καμία απολύτως μαζί σας κοινωνία.
1. Έχω όμως κοινωνία με όλους τους αποτειχισμένους πιστούς κληρικούς και λαϊκούς που έκαναν αγιοπατερική αποτείχιση από την αίρεση.
2. Θέλω να έχω κοινωνία με όλους τους κληρικούς και λαϊκούς τους αποτειχισμένους και εκείνους του Πατρίου εορτολογίου, εφόσον αναγνωρίζουν τον αγώνα της ομολογίας μου και δεν ζητούν από μένα και τα πνευματικά μου παιδιά αναμύρωση, αναχειροτονίες κ.λπ.
3. Δεν ανήκω και δεν προσχωρώ σε καμία παράταξη του Πατρίου και δεν μνημονεύω κατά την θεία Μυσταγωγία κάποιον επίσκοπο εξ αυτών μέχρι στιγμής μέχρι να ενωθούμε υπό μια ενιαία εκκλησιαστική διοίκηση με Πανορθόδοξη Σύνοδο.
Επειδή όμως το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται με τον Οικουμενισμό και από την άλλη "οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις" θα δούμε, από εδώ και πέρα, πάρα πολλά πράγματα και γεγονότα για τα οποία χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι ώστε να αντισταθούμε, διότι βρισκόμαστε στην κρισιμότερη και πιο δύσκολη, στην τελευταία, φάση αποστασίας. Θα κριθούμε λοιπόν για το που θα συγκαταλεχθούμε. Θα μείνουμε στην Εκκλησία του Χριστού ή θα φύγουμε με τους αποστάτες; Εδώ τώρα θα χρειαστεί να εργαστούν όλοι όσοι βρίσκονται στο αντι-Οικουμενιστικό μέτωπο, όλοι από το Πάτριο Εορτολόγιο και όλοι από τους αγιοπατερικά αποτειχισμένους με διακοπή κοινωνίας έχοντας μία στρατηγική και όχι μόνο ως αντάρτικο σώμα. Χρειάζεται ο αγώνας πνευματική ηγεσία με μπροστάρηδες επισκόπους οι οποίοι θα ενώσουν το ποίμνιο στην μία και μοναδική μάνδρα το οποίο διαίρεσαν οι Οικουμενιστές. Η ενότητα προϋποθέτει θεωρητικό - θεολογικό ξεκαθάρισμα μεταξύ των ομάδων των αποτειχισμένων και των παρατάξεων των παλαιοημερολογιτών. Για να γίνει αυτό χρειάζεται σε επίπεδο κάθε ηγεσίας των διαφόρων ομάδων των αποτειχισμένων, εκατέρωθεν, με τις Συνόδους των Γ.Ο.Χ. και όχι με διμερή συνέφεια, διότι δεν υπάρχει περίπτωση πρακτικά να ενωθούν ούτε οι Σύνοδοι των Γ.Ο.Χ., ούτε οι συνάξεις των αποτειχισμένων, αφού έχουν σοβαρές διαφωνίες, να συντάξουν κείμενα αρχικά καθένας από την πλευρά του, στην συνέχεια σε δεύτερη φάση από την σύνθεση αυτών θα προκύψουν κοινά κείμενα και σε τρίτη φάση ένα ένιαίο κείμενο στο οποίο θα διασαφινίζονται οι προϋποθέσεις για να υπάρξει συντονισμός προκειμένου να συγκροτηθεί Πανορθόδοξη Σύνοδος προς ενότητα, η οποία θα συντελεσθεί μόνο συνοδικά και όχι δι' απορροφήσεως των νεοημερολογιτών στις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών. Στην Σύνοδο θα συμμετέχουν εξίσου αποτειχισμένοι κληρικοί και επίσκοποι του Πατρίου Εορτολογίου μέχρι τις χειροτονίες νέων ιεραρχών, οι οποίοι, αφού θα καθίσουν από κοινού στο τραπέζι θα λύσουν πρώτα κατά τις συνοδικές συνδιασκέψεις τα ζητήματα που αφορούν τον Οικουμενισμό, έπειτα εκείνα που αφορούν τα μεγάλα σχίσματα και αφού βρουν κοινά αποδεκτές λύσεις θα προβούν στην συνέχεια σε χειροτονίες νέων ιεραρχών, μαζί με τους οποίους θα γίνει η καταδίκη των Οικουμενιστών και η κατανομή εκκλησιαστικών διοικήσεων μέχρι να ανακτήσει ή Εκκλησία το ορθόδοξο ποίμνιο της.
Προσωπικά έχω χωριστεί από την αιρετική ψευδο-Εκκλησία πλέον που άρχισε να εξωκείλει από το 1902 σε ατραπούς παντελώς ξένους της Ορθοδόξου Παραδόσεως με αποκορύφωμα την εν τη πράξει αλλοτρίωση του εκκλησιολογικού όρου της Πίστεως του Συμβόλου Νικαίας-Κων/πόλεως της Εκκλησίας το 2016, την όποια ενώ ομολογείτε ως μία στην πραγματικότητα απόδέχεστε πολλές. Γι' αυτό και δεν σας μνημονεύω ούτε στην Θείαν Μυσταγωγία ούτε στην Ιεράν Πρόθεσιν, ίνα μη μολυνθώ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου